Sur la coopération Lech Walesa a déjà parlé des millions de mots. En supposant que le principe selon lequel chaque rumeur il y a un grain de vérité, on peut tenter d’illustrer la forme de Lech. Important sont ses propres mots, qui admis à plusieurs reprises de coopérer. En même temps, il a donné le motif de leurs actions, visant à un adversaire joue, le sommeil, la vigilance, l’interconnexion de sympathie feinte. Le jeu qui a entrepris exiger des victimes. Si signalé, je pense, ils étaient de la merde, ce petit menacé. Ces dénonciations apparemment lui a donné la faveur des autorités. Même en prenant l’argent ferait partie de son jeu. Dans ce cas, la cible sanctifie moyens. Comme il le dit, parfois l’argent qu’il a recueilli l’agent.

          Le jeu est terminé, j’ai eu une fois à la fin. Lech Walesa a augmenté à prendre des risques à venir. Il était à la tête d’une grande cause.

          Tout le monde qui utilisent esprit sain et ne pas avoir une haine devrait comprendre le comportement du jeune travailleur. Chacun de nous a quelque chose sur sa conscience, qui cache le reste de votre vie. Il n’y a pas saints sur la terre. Et ceux qui sont considérés comme sacrés que l’un caché son péché. Le droit du monde comme Moïse a tué un soldat égyptien dans sa jeunesse, David envoya Urie à mourir pour gagner sa femme Bathsheba. Le premier roi d’Israël Dybał encore vie de David. Il a agressé les marchands du temple. Ce qui importe est l’équilibre de toute la vie. Important est la façon dont il va. Ce qui importe est le but. Avis sur Lech étrangère est la plus précise. Ils ne se soucient pas de leurs erreurs et les péchés de la jeunesse, ce qui compte est ce que Lech Walesa a fait pour le monde. Sa participation est indiscutable.

          Lech Walesa sait que si vous admettez à prendre même un bouc sera marqué comme stool pigeon (informateur). Rien ne sera prise en compte, seulement qu’il a pris. Tous ceux qui exigent que la confession Lech, ils veulent être témoins de son humiliation. Peut-être ils se sentent de meilleures conditions de leurs propres péchés.

          Lech Walesa est un homme fier. Il est conscient de ce qu’il a fait pour le polonais et le monde. Excuser pour le jeu pris hors de question. Non inclina à la police, et personne ne peut les forcer à exposer et vivisection spirituelle.

          Je suis honteux de la présente discussion, et je suis désolé pour Lech. Grande bonne est toujours accompagnée d’une grande souffrance. Gardez à Lech.

Tłumaczenie

          Na temat współpracy Lecha Wałęsy wypowiedziano już miliony słów. Przyjmując zasadę, że w każdej plotce jest ziarenko prawdy, można pokusić się na zobrazowanie postaci Lecha. Ważne są jego własne słowa, w których wielokrotnie przyznawał się do współpracy. Równocześnie podawał motyw swoich działań, które miały na celu ogrywanie rywala, uśpienie czujności, nawiązania wzajemnych pozorowanych sympatii. Gry jakie podejmował wymagały ofiar. Jeżeli donosił, jak sądzę, były to bzdety, które niewiele zagrażały inwigilowanym. Donosy te dawały pozór jego przychylności władz. Nawet branie pieniędzy mogło być elementem jego gry. W tym przypadku cel uświęcał środki. Jak sam wspomina, czasami pieniądze inkasował agent.

          Gra się skończyła, bo kiedyś musiała się skończyć. Lech Wałęsa dorósł do podejmowania ryzyka wprost. Stanął na czele wielkiej sprawy.

          Wszyscy, którzy posługują się zdrowym umysłem i nie mają w sobie nienawiści  powinni zrozumieć postępowanie młodego robotnika. Każdy z nas ma coś na sumieniu, które skrywa do końca życia. Nie ma świętych na ziemi. A ci, których uważa się za świętych skrywali niejeden swój grzech. Wielcy tego świata jak Mojżesz, zabił w młodości żołnierza egipskiego, Dawid wysłał Uriasza na pewną śmierć, aby zdobyć jego małżonkę Batszebę. Pierwszy król Izraelski ciągle dybał na życie Dawida. Jezus poturbował kupców w świątyni. Liczy się bilans z całego życia. Ważna jest droga jaką się idzie. Liczy się cel. Opinia zagraniczna o Lechu jest najbardziej trafna. Nie obchodzą ich błędy i grzeszki młodości, liczy się to, co Lech Wałęsa uczynił dla świata. Jego udział jest bezsporny.

          Lech Wałęsa wie, że jeżeli przyzna się do brania choćby jednej złotówki zostanie zaznaczony mianem kapusia. Nic nie będzie się liczyło, tylko to, że wziął. Wszyscy, którzy domagają się od Lecha spowiedzi, chcą być świadkami  jego upokorzenia. Być może poczują się lepiej względem własnych grzechów.

          Lech Wałęsa jest człowiekiem dumnym. Jest świadomy, co uczynił dla Polski i świata. Przepraszanie za podjętą grę nie wchodzi w rachubę. Nie ugiął się przed bezpieką, i nikt go nie zmusi do obnażania się i wiwisekcji duchowej.

          Wstydzę się obecną dyskusją, i żal mi jest Lecha. Wielkiemu dobru zawsze towarzyszy wielkie cierpienie. Trzymaj się Lechu.

          Je cherchai la définition des portails web des mathématiques. Le plus proche de moi: pour apprendre, d’apprendre la vérité. Il fournit des concepts et des outils pour dessiner des liens étroits. Il est basé sur un raisonnement correct. Son application augmente au fil du temps. Les lois de la nature sont décrites par elle. Son application est en économie, la théorie des jeux, la science politique (théorie du vote) dans la peinture, et de nombreux autres domaines de la vie. Pour lui-même est un art.

          S’il vous plaît noter que les mathématiques ne peuvent pas être attribués à Dieu comme son œuvre. Il est lui-même indépendant. Développeur Sam utilise, par exemple. Probabilistyce dans le cas où les processus évolutifs (aléatoire commandés).
          Comme vous pouvez le dire, que les mathématiques est éternel? Si oui, il peut conduire à un monde infini du passé et du futur. Les mathématiques peuvent être attribués à un monde à part, par exemple. Prépare imaginaire. Elle a les géométries différentes, y compris les courbes.

          Son exactitude peut être attribuée à des attributs divins. Sam utilisé pour ses descriptions, par exemple. À l’infini.

          Banalisation peut dire que le Créateur a utilisé les mathématiques séculaires dans la création du monde.

          Cela ne me surprend pas que les pythagoriciens considéraient les mathématiques comme une religion. Ils ont vu sa gamme et de l’universalité.

          Est-ce que les mathématiques sont, cependant, les imperfections? Cette chose que beaucoup d’entre eux. Ils ont noté que déjà les pythagoriciens, qui étaient incapables de fournir la longueur de la diagonale dans un carré avec des nombres décimaux. La faute à la racine carrée de deux. Propriétés de l’élément (pour les valeurs positives) ont causé de la confusion dans la description de la physique relativiste. A ce jour, ne pas venir aux prises avec la règle de déterminer les prochaines nombres premiers. Il y a beaucoup de questions qui sont à la recherche de leurs témoignages.

          Mathématiques devrait être respecté en tant que la méthodologie et l’amour de la vérité, mais il est le seul outil qui existe par lui-même. Recherche après les forces de Dieu en mathématiques est la transgression du sens commun.
          Mathématiques pourrait aimer, Pas l’amour.

Tłumaczenie

          Szukałem po portalach internetowych  definicji matematyki. Najbardziej bliska mi to : uczyć się, dowiedzieć się prawdy. Dostarcza ona pojęć oraz narzędzi do wyciągania ścisłych związków. Oparta jest na prawidłowy rozumowaniu. Jej zastosowanie w miarę upływu czasu rośnie. Prawa przyrody są przez nią opisywane. Jej zastosowanie jest w ekonomii, w teorii gier, politologii (teoria głosowań), w malarstwie i wielu innych dziedzinach życia. Sama dla siebie jest sztuką.

          Proszę zauważyć, że matematykę nie można przypisywać Bogu jako Jego dzieło. Ona jest sama z siebie, niezależna. Sam Twórca korzysta z niej, np. w probabilistyce  zdarzeń, czy w procesach ewolucyjnych (losowość uporządkowana).

          W można powiedzieć, że matematyka jest wieczna?  Jeżeli tak, to może ona prowadzić w nieskończony świat przeszły i przyszły. Matematyce można przypisać odrębny świat np. liczb pierwszych, urojonych. Posiada różne geometrie przestrzeni,  w tym zakrzywione.

          Jej poprawności można przypisać boskie atrybuty. Sama służy do jej opisów, np. nieskończoność.

          Trywializując można powiedzieć, że Stwórca skorzystał z odwiecznej matematyki stwarzając świat.

          Nie dziwi mnie, że pitagorejczycy uważali matematykę za religię. Dostrzegli jej rozpiętość i uniwersalizm.

          Czy w matematyce występują jednak niedoskonałości? W tym rzecz, że jest ich sporo. Zauważyli to już pitagorejczycy, którzy nie potrafili przedstawić długość przekątnej w kwadracie za pomocą liczb dziesiętnych. Wszystkiemu winien pierwiastek z dwóch. Właściwości pierwiastka (dla wartości dodatnich) spowodowały zamieszanie w opisie fizyki relatywistycznej. Do dnia dzisiejszego nie uporano się z regułą wyznaczania kolejnych liczb pierwszych. Wiele jest zagadnień, które poszukują swoich dowodów.

          Matematykę należy szanować jako metodykę i umiłowanie prawdy, ale jest to tylko narzędzie, które istnieje samo z siebie. Doszukiwanie się atutów boskich w matematyce jest przekroczeniem zdrowego rozsądku.

          Matematykę można lubić, nie kochać.

          La vie va si vite. Pendant des années, nous ne voyons pas l’essence des choses. Cas absorbent quotidiennement l’humanité complètement. La normalité est de piloter l’avion. Presque personne ne se demande pourquoi le réfrigérateur refroidit. Peu d’intérêt dans le but de définir de nouveaux kg de poids unitaire (par rapport à la quantité d’atomes de silicium dans l’échantillon, ou de propriétés électriques de la matière). La prose de la vie prend la plupart du temps humain. Dieu créa l’homme non seulement des biens de consommation de la création, mais au monde co-traitement. Qui est censé faire? Tout au mieux de la capacité. Pour cette tâche nécessaire sont ceux qui seront encouragés à le faire. Nous avons besoin d’enseignants, les scientifiques, les prophètes et même provocateurs. Le monde a besoin de tourner, elle doit être dynamique. Stagnation signifie la mort.

          Parmi les provocateurs apparu homme nommé Jésus. At-il été envoyé par le Créateur? Tout semble l’indiquer. Le premier professeur a tenté de visualiser l’homme le plus important de la vérité. Il y a un Créateur comme cause première. Il a appelé l’être intelligent du monde, de prendre la peine de traiter le monde. L’homme est un élément important du concept de Dieu. Il ne sait pas encore tous les principes divins, mais la direction est déterminée. Nous entrons dans l’univers. La première étape a fait. L’humanité a remporté la lune. Bientôt, il se pose sur Mars. Cela nécessite une technologie de pointe. S’il vous plaît regarder dans le cercle. Nous vivons dans un monde de conte de fées.

          Il arrête régulièrement pour admirer la perfection des lois de la nature, les réalisations technologiques. Si un homme peut, à quel point il est son Créateur.

          Il était fasciné par l’essence des choses. Il a atteint dans le monde spirituel. Il a reçu de Dieu le support de Père. Il a prêché obtenu vérité et encouragé à vivre une digne. Sam admiré Père. Il lit le principe que l’existence du monde est l’Amour. Dieu est amour et irradie l’amour.

           Il est facile d’être surpris que Jésus a enlevé beaucoup de le suivre. Jésus était l’espoir de changement. Il cherchait ses abonnés des messages et des appels. Il a travaillé. Église né, qui devait prendre en charge le dépôt de stockage de fonctions de la foi et proclamer la vérité. Eh bien, pas tout à fait réussi, mais vous espérez qu’un jour la communauté chrétienne sera aussi l’Eglise du Christ. Je suis avec vous tous les jours, jusqu’à la fin du monde (Matthieu 28:20).

Tłumaczenie

          Życie biegnie tak szybko. Latami nie zauważamy istoty rzeczy. Sprawy codzienne pochłaniają ludzkość całkowicie. Normalnością jest lot samolotem. Mało kto zastanawia się dlaczego lodówka chłodzi. Niewielu interesują próby zdefiniowania od nowa jednostki masy kg (w oparciu o ilość atomów krzemu w próbce, czy elektryczne właściwości materii). Proza życia zabiera większość ludzkiego czasu.  Bóg stworzył człowieka nie tylko do konsumpcji dóbr stworzonych, ale do współ-przetwarzania świata. Kto to ma czynić? Wszyscy według posiadanych zdolności. Do tego zadania potrzebni są ci, którzy będą do tego zachęcali. Potrzebni są nauczyciele, uczeni, prorocy, a nawet prowokatorzy. Świat musi się kręcić, musi być dynamiczny. Zastój oznacza śmierć.

          Wśród prowokatorów pojawił się Człowiek o imieniu Jezus. Czy był posłany przez Stwórcę ? Wszystko wskazuje, że tak. Pierwszy Nauczyciel podjął starania uzmysłowić człowiekowi najważniejsze Prawdy. Istnieje Stwórca jako Pierwsza przyczyna. On powołał na świat istotę rozumną, aby podjęła trud przetwarzania świata. Człowiek jest ważnym elementem koncepcji Boga. Nie zna jeszcze wszystkich boskich założeń, ale kierunek jest wyznaczony. Zmierzamy w głąb wszechświata. Pierwszy krok uczyniony. Ludzkość zdobyła księżyc. Wkrótce wyląduje na marsie. Do tego potrzebna jest wysoka technika. Proszę spojrzeć w koło. Żyjemy w bajkowym świecie.

          Warto co jakiś czas zatrzymać się, aby podziwiać doskonałość praw przyrody, osiągnięcia techniki. Jeżeli człowiek potrafi, jak wielki jest jego Stwórca.

          Jezus zafascynował się istotą rzeczy. Sięgnął w głąb świata duchowego. Otrzymał od Boga-Ojca wsparcie. Głosił pozyskane prawdy i zachęcał do życia godnego. Sam zachwycał się Ojcem. Odczytał zasadę istnienia świata jaką jest  Miłość. Bóg jest Miłością i emanuje miłością.

          Nie trudno się dziwić, że Jezus porwał wielu, aby szli za Nim. Jezus był nadzieją zmian. Szukał kontynuatorów swojego przesłania i powołania. Udało się. Zrodził się kościół, który miał przejąć obowiązki przechowywania depozytu wiary i głosić Prawdy. No cóż, nie do końca się to udało, ale trzeba mieć nadzieję, że kiedyś wspólnota chrześcijańska będzie na miarę Kościoła Chrystusowego: Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28,24).

          Tous les évangélistes mentionnent de Jean-Baptiste. Il est le produit phare de la figure du Nouveau Testament. Ils mentionnent également des sources historiques bibliques. Personne ne conteste son existence. Il a sa place et le respect de l’histoire.

          Jésus-Christ quand il est venu dans les nuées du ciel est devenu une figure religieuse. Aura ésotérique autour de lui. Il est différent, céleste, inhumains. Il est sur un pied d’égalité avec Dieu (classe supérieure). Naturellement, il est venu vers lui la distance. La grande, et j’était minuscule. Il est dans la gloire, je suis dans les difficultés de la misère terrestre. Il me comprend-il? Peut-être que oui, peut-être pas? Je vais essayer de le prier. Cela peut faire une différence. Jusque-là, je bâtirai autels à lui, je l’ai idolâtré, cultivé, encadrée dans le cadre. Il est devenu le sujet de la foi, un personnage de l’autel.

          À travers les méandres de religieux Il a perdu ce qui est plus important pour lui. Il est l’un d’entre nous. Par la résurrection il a montré qu’il est éternellement vivant, mais il est hors de portée de notre vue. Il est parmi nous. Plus nous traitons lui vraiment, pas religieusement, plus nous nous sentirons sa proximité. Avec le vrai Jésus peuvent être des amis. On peut tomber en amour avec l’homme l’aiment. Il n’y a rien que nous ne pouvons pas le voir. Il est.

Tłumaczenie

         Wszyscy ewangeliści wspominają Jana Chrzciciela. Jest on postacią sztandarową Nowego Testamentu. Wspominają o nim również pozabiblijne  źródła historyczne. Nikt nie podważa jego istnienia. Ma on swoje miejsce i szacunek w historii.

          Jezus Chrystus kiedy wszedł w niebiańskie obłoki stał się postacią religijną. Otoczyła go aura ezoteryczna. On jest już inny, niebiański, nieludzki.  On jest na równi z Bogiem (z wyższych sfer). Siłą rzeczy zrodził się do Niego dystans. On Wielki, a ja malutki. On jest w chwale, ja w trudach ziemskiej niedoli. Czy On mnie zrozumie ?  Może tak, może nie ? Spróbuję pomodlić się do Niego. Może to coś da. Póki co, będę mu budował ołtarzyki, będę Go wielbił, kultywował, oprawiał w ramki. On stał się przedmiotem wiary, postacią z ołtarza.

          Przez meadry religijne Jezus zatracił to,co jest w Nim najbardziej istotne. On jest jednym z nas. Przez zmartwychwstanie pokazał, że jest wiecznie żywy, choć przebywa poza zasiegiem naszego wzroku. On jest wśród nas. Im bardziej będziemy traktować Go realnie, a nie religijnie, tym bardziej będziemy odczuwać Jego bliskość. Z realnym Jezusem można się zaprzyjaźnić. Można pokochać go miłością ludzką. To nic, że Go nie widzimy. On jest.

          L’enseignement de Jésus, Matthieu présenté dans une épreuve Sermon sur la montagne (Matthieu 5:1–11). Il est considéré comme un code de la morale chrétienne, qui consiste à remplir dans l’esprit de l’amour de la vieille lettre de la loi: Ne croyez pas que je sois venu abolir la Loi ou les Prophètes. Ne croyez pas que je sois venu pour abolir la loi ou les prophètes; je suis venu non pour abolir, mais pour accomplir (Matthieu 5:17). Cet auteur de la coquetterie de ces mots. Il a apporté 613 canons de la loi juive à deux. Ceci est une révolution. Mais elle l’a rencontré agression de la part du judaïsme défendre les anciennes vérités.

          Les Béatitudes définit l’espace de l’enseignement de Jésus. Vous pouvez voir que applique uniquement aux questions spirituelles. Les sources de ces enseignements peuvent être lus dans l’Ancien Testament: Encore un peu de temps, et le méchant n’est plus; Tu regardes le lieu où il était, et il a disparu. 11 Les misérables possèdent le pays, Et ils jouissent abondamment de la paix. (Psaumes 37:10–11); Moïse était un homme fort patient, plus qu’aucun homme sur la face de la terre (Nombres 12:3).

          Jésus montre la gamme de ses intérêts. Ce thème prend également Luc (Luc 6,20-21) dans quatre bénédictions et quatre exhortations (Malheur à vous …). Les Béatitudes sont le respect des Dix Commandements. Encouragés à suivre la voie de l’amour. Toute activité humaine doit être accompagnée. Le monde entier doit embrasser ce sentiment. L’amour doit être adressée non seulement aux personnes, mais toutes sortes de phénomènes qui se connectent avec le Créateur. La route tracée par Jésus est un modèle qui est pas facile à incorporer dans la vie courante. Saints dans la vie ne sont pas et ne peuvent pas exister. Les gens sont trop occupés bibelots et prose de la vie. La lecture des textes de l’Évangile doit être correctement distinguer des mots issus de la spiritualité, par opposition à la prose quotidienne. Par exemple. Ne pas confondre avec les bénédictions de tristesse malheureusement ordinaires. Tristesse découle de souffrance spirituelle à la suite de vigueur méchanceté dans le monde et par conséquent la souffrance du Christ sur la croix.

          Afin de remplir la bénédiction, vous devez vous débarrasser de la peur:  Que votre coeur ne se trouble point, et ne s’alarme point (Jean 14:27). Il devrait être ouvert à la Providence de Dieu, qui donne la force et le courage de surmonter les difficultés. Une attitude importante est l’humilité dans le service des autres. Paul écrit aux Philippiens: lequel, existant en forme de Dieu, n’a point regardé comme une proie à arracher d’être égal avec Dieu,  mais s’est dépouillé lui-même, en prenant une forme de serviteur, en devenant semblable aux hommes; et ayant paru comme un simple homme,  il s’est humilié lui-même, se rendant obéissant jusqu’à la mort, même jusqu’à la mort de la croix. (Philippiens 2:6–8). Jésus a dit à propos de lui-même: je suis doux et humble de cœur (Mt 11,29).

Tłumaczenie

         Nauczanie Jezusa Mateusz przedstawił w jednym wydarzeniu Kazania na górze (Mt 5,1–11).  Uchodzi ono za kodeks moralności Chrzescijańskiej, która polega na wypełnieniu duchem miłości dawnej litery Prawa:  Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić (Mt 5,17). To kokieteria autora tych słów. Jezus sprowadził 613 kanonów prawa żydowskiego do dwóch. To rewolucja. Za to spotkała Go agresja ze strony judaizmu broniącego starych prawd.

          Osiem błogosławieństw określa  przestrzeń nauczania Jezusa. Widać, że dotyczy wyłącznie spraw duchowych. Źródła tych pouczeń można odczytać już w Starym Testamencie: Jeszcze chwila, a nie będzie przestępcy: spojrzysz na jego miejsce, a już go nie będzie. Natomiast pokorni posiądą ziemię i będą się rozkoszować wielkim pokojem (Ps 37,10n); Mojżesz zaś był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi (Lb 12,3).

          Jezus pokazuje zasięg swoich zainteresowań. Temat ten podejmuje również Łukasz  (Łk 6,20–21) w czterech błogosławieństwach i w czterech napomnieniach (Biada wam …). Błogosławieństwa są doskonałym wypełnieniem Dziesięciu Przykazań. Zachęcają do kroczenia drogą Miłości. Każdej czynności ludzkiej powinno ona towarzyszyć. Cały świat trzeba ogarniać tym uczuciem. Miłość powinna być kierowana nie tylko do ludzi, ale wszelakich zjawisk, które łączą się z Stwórcą. Droga wytyczona przez Jezusa jest wzorcem, który niełatwo wcielić w bieżącym życiu. Świętych za życia nie ma i być nie może. Ludzie są zbyt zajęci drobiazgami i prozą życia. Czytając teksty ewangeliczne należy właściwie odróżniać słowa wynikające z duchowości, w odróżnieniu od prozy codziennej. Np. nie można mylić smutku z błogosławieństw ze smutkiem zwyczajnym. Smutek duchowy wynika z cierpienia na skutek panującej na świecie nieprawości i w konsekwencji cierpienia Chrystusa na krzyżu.

          Aby wypełniać błogosławieństwa, trzeba pozbyć się lęku: Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka (J 14,27). Należy otworzyć się na Opatrzność Bożą, która daje siłę i odwagę w pokonywaniu trudności. Ważną postawą jest pokora w służbie innym. Paweł napisał w liście do Filipian: On będąc w postaci Boga nie uznał swojej równości z Bogiem za coś, co trzeba bezwzględnie utrzymać, ale sam siebie ogołocił przyjąwszy postać sługi, i stał się podobny do ludzi, tak że zewnętrznie wyglądał [tylko] na człowieka. Uniżył samego siebie stając się posłuszny aż do śmierci i to śmierci na krzyżu (Flp 2,6– 8). Sam Jezus mówił o sobie: jestem cichy i pokornego serca (Mt 11,29).

          Le rôle de Jean-Baptiste a été exceptionnelle. Son personnage se déplace dans tous les Evangiles. Pourquoi?

          Jean était le signe avant-coureur d’une nouvelle ère chrétienne. Le chiffre suggère que la naissance de Jésus était la volonté de Dieu et Son idée: Il y eut un homme envoyé de Dieu: son nom était Jean (Jean 1:6). Il a prêché la venue de l’image réelle Seigneur, témoin historique de Jésus. Son activité a été limitée territorialement (Judée, la région du Jourdain), qui peut être lu à partir d’Ewagile Matthieu. Il était considéré comme le dernier prophète, un prédicateur de la venue du Seigneur. Il a joué le rôle des médias. Prouvant messages évangélistes.

Lui-même, il nie avoir été le Messie promis et Fils de Dieu. L’interrogatoire a répondu: Je suis la voix de celui qui crie dans le désert  (Jean 1:23). Montrant ainsi leur proclamation du travail.

          Les Évangélistes Matthieu et Marc gagné Jean biographie. Ses paroles trouvent dans Isaïe: Une voix crie: Préparez au désert le chemin de l’Éternel, Aplanissez dans les lieux arides Une route pour notre Dieu (Isaïe 40,3), ce qui indique que son apparence n’a pas été accidentelle. Tout était la volonté de Dieu le Père. Luc embelli biographie de Jean ajoutant son père Jean Zacharias scène de l’annonce de l’ange.

         Jean-Baptiste est né six mois avant Jésus de Nazareth dans le village de Ain Karim. Il était le fils du prêtre juif Zacharie et Elisabeth, qui était un parent de Marie de Nazareth.

          En fait Jean était un ermite: Jean avait un vêtement de poils de chameau, et une ceinture de cuir autour des reins. Il se nourrissait de sauterelles et de miel sauvage (Matthieu 3,4). Il a vécu une vie ascétique rigoureuse. Il a probablement été un partisan de Esséniens scolaires. Pas tous de son enseignement a coïncidé avec doctrines esseńskimi. Son travail missionnaire et la prédication rappelle l’historien juif Flavius Josèphe. Il écrit à propos de Jean-Baptiste dans l’histoire de l’ancien Israël (aussi connu sous le titre antiquités), que Jean ne baptisait pas la purification du péché, mais pour purifier le corps. Pendant le baptême, ils confessent leurs péchés. Il faudrait peut-être attribuée à des sources confessant et confessent leurs péchés, adopté et plus tard commandé par l’Eglise.

          Dans la bouche de Jean, Matthieu et Luc évangélistes introduits couvain invectives de vipères (Matthieu 3:7; Luc 3:7) face pharisiens et des sadducéens qui venaient se faire baptiser, pour garantir la bonté de Dieu et apaiser votre conscience. Invective similaire utilisé par Jésus (Matthieu 23:33; 12:34). Cette similitude suscite suspicion fabulation narrative. Jan hanté : Déjà la cognée est mise à la racine des arbres: tout arbre donc qui ne produit pas de bons fruits sera coupé et jeté au feu (Matthieu 3:10). Le récit typique de l’Ancien Testament. Immédiatement après ces paroles de Jésus est importante annonce: Moi, je vous baptise d’eau, pour vous amener à la repentance; mais celui qui vient après moi est plus puissant que moi, et je ne suis pas digne de porter ses souliers. Lui, il vous baptisera du Saint Esprit et de feu (Matthieu 3:11). Il annonce une nouvelle appartenant à la famille chrétienne. L’Eglise vit dans ce sacrement, un signe du surnaturel. Dans le même temps il y a un nouvel élément de la liturgie. Ceux qui avaient un pas baptisé ne fait pas partie à Dieu? Non. Tous le mondes ont la possibilité découlant de la volonté, mais le baptême est un sacrement légitimité, ayant, par Jésus augmenter la relation avec Dieu. Baptême seul ne garantit pas une intimité avec Dieu. Elle doit être gagnée.

          Soulignant la nécessité du baptême par l’Eglise dans le cadre du salut est un abus, et empoisonner inutilement les cœurs de ceux qui, pour des raisons de hasard à ce pas obtenus.

          Le baptême de Jésus est importante à plusieurs niveaux. Il se humilité John et remplir sa mission. Il faut qu’il croisse, et que je diminue (Jean 3:30). On croit que le baptême de Jésus marque le début de son ministère public. Immersion dans l’eau signifiait quitter l’ancienne vie et l’émergence de la nouvelle.

          L’Epiphany inclus dans la voix de Dieu le Père: Tu es mon Fils bien-aimé, en toi j’ai mis toute mon affection (Marc 1:11) indique un message de caractère catéchétique. Descriptions des évangélistes témoignent du fait que ces événements ont eu lieu beaucoup plus pour Jésus que pour les personnes présentes. L’Esprit descendit sur Jésus, qui lui en fait renforcer dans les missions (et pas seulement pour montrer aux gens que Jésus est rempli de l’Esprit), le Père lui a parlé, de le rassurer en rozeznanej et décision (et pas seulement à confirmer sa mission en face de personnes).

          Je me demande ce qu’il pensait quand Jésus? Ce fut seulement au début de sa mission. Connaissez-vous votre avenir? Nous ne sommes pas certains. Le fait est que l’homme nommé Jésus a jeté le sort de défi. Seul le «fou» pourrait empiéter sur mille ans de la religion de leurs ancêtres ou homme doué d’une grande puissance et la providence de Dieu: Il y eut un homme envoyé de Dieu: son nom était Jean (Jean 1:6)

           Peu après la réunion, et le baptême de Jésus, Jean a été jeté en prison pour avoir critiqué le mariage immoral flagrante tétrarque de Galilée, Hérode Antipas. À la suite de la conspiration de l’épouse d’Hérode, Hérodiade, Jean a été décapité env. 32 ans.

Tłumaczenie

          Rola Jana Chrzciciela była wyjątkowa. Jego postać przewija się we wszystkich ewangeliach. Dlaczego ?

          Jan był zwiastunem nowej ery chrześcijańskiej. Jego postać sugeruje, że narodzenie Jezusa było z woli Boga i Jego koncepcji: Pojawił się człowiek posłany przez Boga (J 1,6). Głosił przyjście Pana oraz był realnym, historycznym świadkiem Jezusa. Jego działalność była ograniczona terytorialnie (Judea, okolica rzeki Jordan), co można odczytać z Ewagelii Mateusza. Uznano go za ostatniego proroka, głosiciela nadejścia Pana. Odegrał rolę medialną. Uwiarygadniał przekaz ewangelistów.

          Sam zaprzeczał, że był zapowiadanym mesjaszem i Synem Bożym. Pytającym odpowiadał: Jam głos wołąjącego na pustyni (J 1,23). Tym samym pokazywał swój trud przepowiadania.

          Ewangeliści Mateusz i Marek dorobili Janowi biografię. Jego słowa odnaleźli w księdze Izajasza: Głos się rozlega^: «Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! (Iz 40,3) wskazując, że jego pojawienie się nie było przypadkowe. Wszystko było z woli Boga-Ojca. Łukasz upiększył biografię Jana dopisując ojcu Jana Zachariaszowi scenę zwiastowania anielskiego.

          Jan Chrzciciel urodził się pół roku przed Jezusem z Nazaretu w wiosce Ain Karim. Był synem żydowskiego kapłana Zachariasza i Elżbiety, która była krewną Marii z Nazaretu.

          W rzeczywistości Jan był pustelnikiem: nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny (Mt 3,4). Żył surowym życiem ascety. Prawdopodobnie był zwolennikiem szkoły esseńczyków. Nie wszystkie jego nauczania pokrywały się z esseńskimi doktrynami. O jego działalności misyjnej i kaznodziejskiej wspomina żydowski historyk Józef Flawiusz. Pisze o Janie Chrzcicielu w Dawnych dziejach Izraela (znane też pod tytułem Starożytności żydowskie), że Jan nie chrzcił dla oczyszczenia z grzechu, lecz dla oczyszczenia ciała. Podczas chrztu wyznawano swe grzechy. Być może tu należy doszukiwać się źródeł  spowiadania się i wyznawania swoich grzechów, przyjęty i nakazany później przez Kościół.

          W usta Jana ewangeliści Mateusz i Łukasz wprowadzili inwektywę plemię żmijowe (Mt 3,7; Łk 3,7) skierowaną do faryzeuszy i saduceuszy, którzy przychodzili ochrzcić się, aby zapewnić sobie Bożą życzliwość i uspokoić swoje sumienia. Podobnej inwektywy używał Jezus (Mt 23,33; 12,34). To podobieństwo wzbudza podejrzenie konfabulacji narracyjnej. Jan straszy: Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone  (Mt 3,10). Narracja typowa dla Starego Testamentu. Zaraz po tych słowa ważna jest zapowiedź Jezusa: Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem (Mt 3,11). To zapowiedź nowej przynależności do rodziny chrześcijańskiej. Kościół dostrzegł w tym sakrament, znak nadprzyrodzony. Jednocześnie pojawia się nowy element liturgiczny. Czy ci którzy nie byli ochrzczeni nie należą do Boga? Nie. Wszyscy mają tę szansę wynikającą z woli, ale chrzest jest sakramentalną legitymacją, mającą, poprzez Jezusa zwiększyć relację z Bogiem. Sam chrzest nie daje gwarancji bliskiej zażyłości z Bogiem. Ją trzeba sobie wypracować.

          Akcentowanie przez Kościół konieczności chrztu, jako elementu zbawienia jest nadużyciem, i niepotrzebnie zatruwające serca tych, którzy z przyczyn losowych do niego nie dostąpili.

         Chrzest Jezusa jest wymowny na wielu płaszczyznach. Pokazuje pokorę Jana i spełnienie jego misji. Potrzeba, by On (Jezus) wzrastał, a ja się umniejszał” (J 3,30). Uważa się, że chrzest Jezusa wyznacza początek Jego publicznej działalności. Zanurzenie w wodzie oznaczało pozostawienie dawnego życia i wynurzenie się do nowego.

          Epifania ujęta w głosie Boga-Ojca: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie (Mk 1,11) podpowiada katechetyczny charakter przesłania. Opisy Ewangelistów świadczą o tym, iż te wydarzenia miały miejsce zdecydowanie bardziej ze względu na samego Jezusa niż ze względu na obecnych wówczas ludzi. Duch zstąpił na Jezusa, aby rzeczywiście umocnić Go w misji (a nie tylko po to, by okazać ludziom, iż Jezus jest pełen Ducha), Ojciec przemówił do Niego, aby utwierdzić Go w rozeznanej i podjętej decyzji (a nie tylko po to, by potwierdzić Jego misję przed ludźmi).

          Ciekawe, co myślał wtedy Jezus? Był dopiero na początku swej misji. Czy znał swoją przyszłość? Tego nie jesteśmy pewni. Faktem jest, że Człowiek o imieniu Jezus rzucił losowi wyzwanie. Tylko „szaleniec” mógł targnąć się na tysiącletnią religię swoich przodków lub Człowiek obdarzoną ogromną mocą i opatrznością Bożą: Pojawił się człowiek posłany przez Boga (J 1,6).

          Niedługo po spotkaniu i ochrzczeniu Jezusa Jan został wtrącony do więzienia za jawne krytykowanie niemoralnego małżeństwa tetrarchy Galilei, Heroda Antypasa. Na skutek spisku żony Heroda, Herodiady, Jan został ścięty ok. 32 roku.

Tłumaczenie

          Les évangiles de Matthieu, Marc et Luc (synoptiques) indiquent que évangélistes connaissaient leurs études ou ont utilisé les mêmes sources écrites. L’Evangile de Jean est très différente. Il a été écrit plusieurs années plus tard que les synoptiques. De toute évidence, on peut voir que le développement de manière ordonnée, porter élaboré concept théologique. En l’absence de connaissance des faits est rempli d’images de allégories, ésotérique, symbolique. Cette apologie de Jésus-Christ. Il était basé sur les modèles de la littérature grecque, la philosophie païenne et la littérature de sagesse. Il utilise la doctrine des Logos décrites dans l’Ancien Testament (com. Proverbes 8:22; Sage 7).

         L’évangile de Jean oblige les réflexions d’un ordre supérieur, d’où que l’on appelle l’esprit évangélique. Essayer de traduire le langage humain réalité surnaturelle. D’autres l’appellent l’évangile de haute sacerdotale. Est la valeur de celui-ci ne soit pas une fatalité? Cela dépend de ce que sont les attentes. Certains aiment à se laisser emporter mot, d’autres sur la base de la vérité, ils viennent à ravissement spirituel. Je fais partie de ce dernier. Je préfère la prose que la poésie, la vérité de symbolisme et métaphore. Les premiers versets de l’Evangile porte un message inhabituel.

Au commencement était la Parole, et la Parole était avec Dieu, et la Parole était Dieu.
Elle était au commencement avec Dieu.
Toutes choses ont été faites par elle, et rien de ce qui a été fait n’a été fait sans elle.
En elle était la vie, et la vie était la lumière des hommes.
La lumière luit dans les ténèbres, et les ténèbres ne l’ont point reçue (Jean 1:1–5).

          Si 6 verset ne concerne pas Jean, qui introduit le lecteur à la terre, il semblerait que le début de l’Évangile est la liturgie qui décrit la vérité la plus profonde. Il est la prière de rang égal prière donné par Jésus. Prologue de l’Évangile est interprétée différemment et de lire différemment. L’église chrétienne lit la préexistence de Jésus ici. Au mot Logos est le Fils de Dieu caché: Et la Parole a été faite chair  (Jean 1:14).

          Personnellement, je l’ai lu le prologue légèrement plus large que celle prévue par la catéchèse. Au commencement était Dieu (l’Acte agissant) que sa volonté a créé le monde. Voici les logos (mot) joue le rôle d’agir: Toutes choses ont été faites par elle (Jean 1,3). Dieu a appelé les êtres vivants. La même vie humaine est dotée de la lumière, qui est la sagesse et la connaissance du surnaturel. L’obscurité ne peut pas occulter la vérité. La lumière pénètre dans l’obscurité. Il est un signe de la puissance de Dieu.

          Non seulement Jésus est le Fils de Dieu: Mais à tous ceux qui l’ont reçue, à ceux qui croient en son nom, elle a donné le pouvoir de devenir enfants de Dieu, lesquels sont nés (Jean 1:12), mais toutes les personnes. Ceux qui reconnaissent le Créateur réjouisse dans ce fait, le reste ne savent toujours pas. Verse Et la parole a été faite chair (Jean 1:14) applique à chacun d’entre nous. Chaque nouveau-né, le «la parole», et le Créateur, donc je préfère agir devient étant dans l’espace réel. Donc, ce qui est différent de nous, Jésus? Seulement l’acquisition de cadeaux développés et inhabituelles reçu du Père. Si Dieu le Père a envoyé son Fils, qu’il savait qu’il sera un Dieu extraordinaire et de soutien. Mais sans la volonté de Jésus lui-même aurait pu prendre une toute autre histoire.

          L’Évangile de Jean, même si elle est un développement humain apporte aussi des vérités universelles. Ils sont situés sous le pont ou le contenu littéral ou encore pas encore lu, inaperçu. Peut-être que Dieu a donné évangélistes cadeau spécial de la lecture (inspiration) questions surnaturelles. Cependant, tous sont contaminés par l’imperfection humaine.

Tłumaczenie

          Ewangelie Mateusza, Marka i Łukasza (synoptyczne) wskazują, że ewangeliści wzajemnie znali swoje opracowania, lub korzystali z tych samych źródeł pisanych. Ewangelia Jana jest zupełnie inna. Napisana była o wiele lat później niż synoptyczne. Wyraźnie można z niej odczytać, że jest opracowaniem uporządkowanym, niosącym wypracowaną koncepcję teologiczną. Z braku znajomości faktów jest przepełniona obrazami alegorii, ezoteryki, symboliką. To apologia Jezusa Chrystusa. Oparta została na wzorach literatury greckiej, filozofii pogańskiej i literaturze mądrościowej. Wykorzystuje naukę o Logosie zarysowanej w Starym Testamencie (por. Prz. 8,22; Mdr 7) .

         Ewangelia Jana wymusza refleksje wyższego rzędu, stąd nazwana jest Ewangelią duchową. Próbuje tłumaczyć ludzkim językiem nadprzyrodzoną rzeczywistość. Inni nazywają ją ewangelią arcykapłańską. Czy wartość jej nie jest przesadzana?  Zależy jakie są oczekiwania. Niektórzy lubią byc unoszeni słowem, inni na bazie prawdy sami dochodzą do zachwytów duchowych. Ja należę do tych drugich. Wolę prozę niż poezję, prawdę od symboliki i metafory. Pierwsze wersety Ewangelii niosą niezwykły przekaz. Na  początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo.  Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało,
co się stało.  W Nim było życie, a życie było światłością ludzi,  a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła (J 1,1–5). Gdyby 6 werset nie dotyczył Jana, który sprowadza czytelnika na ziemię można by odnieść wrażenie, że początek ewangelii jest liturgią opisującą najgłębszą Prawdę. To modlitwa równa rangą modlitwy podanej przez Jezusa. Prolog Ewangelii jest różnie interpretowany i różnie odczytywany. Kościół chrześcijański odczytuje tu preegzystencję Jezusa. Pod słowem Logosu kryje się Syn Boży: A Słowo stało się ciałem (J 1,14).

          Osobiście odczytuję słowa prologu nieco szerzej niż podaje to katecheza. Na początku był Bóg (Akt działający), który swoją wolą stworzył świat. Tu logos (słowo) spełnia rolę działającą: Wszystko przez Nie się stało (J 1,3). Bóg powołał istoty żyjące. Samo życie ludzkie jest obdarzone światłością, która jest mądrością i wiedzą nadprzyrodzoną. Ciemność nie jest w stanie przyćmić Prawdy. Światłość przenika ciemność. Jest znakiem Bożej potęgi.

          Nie tylko Jezus jest Synem Bożym: Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi (J 1,12), ale wszyscy ludzie. Ci, którzy przyznają się do Stwórcy radują się tym faktem, pozostali jeszcze o tym nie wiedzą. Werset  A Słowo stało się ciałem (J 1,14) dotyczy nas wszystkich. Każde nowonarodzone dziecię, przez „słowo”, a więc wolę działającą Stwórcy staje się bytem w przestrzeni realnej. Czym więc różni się od nas Jezus?  Jedynie pozyskaniem wypracowanych i niezwykłych darów otrzymanych od Ojca. Jeżeli Bóg-Ojciec posłał swego Syna, to wiedział, że będzie On niezwykły i Bogu przychylny. Jednak bez woli samego Jezusa inaczej potoczyłaby się historia.

          Ewangelia Jana, mimo, że jest opracowaniem ludzkim niesie też prawdy uniwersalne. Umieszczone są one albo pod pokładem treści literalnych, albo do dzisiaj jeszcze nie odczytane, niezauważone. Być może Bóg obdarzył ewangelistów szczególnym darem odczytywania (natchnienie)  spraw nadprzyrodzonych. Jednak wszystkie są skażone ludzką niedoskonałością.

          Matthieu voulait présenter Jésus comme le fruit de toutes les prophéties messianiques de l’Ancien Testament. Avec une conséquence il a soutenu que Jésus est le descendant d’Abraham et héritier de David. Pour lui, Jésus était né roi des Juifs comme prévu. L’histoire des Mages était arrivé à prouver en disant témoins qui dès le début a remis à Jésus et hommage aux grands hommes de ce monde. L’histoire est la forme littéraire de la catéchèse. Savants ont tendance à la thèse selon laquelle les mages étaient des figures historiques. Matthieu ne précise pas le nombre de magiciens. Les trois sages sont apparus que dans la tradition chrétienne. Description Wandering Star révèle la nature de l’histoire. Raymond E. Brown estime que l’histoire des Trois Rois est un midrash chrétien. Selon les recherches de l’histoire historico-critique à propos de magiciens Matthieu a probablement été calqué sur le midrash Moïse en Egypte, bien connu à un moment où Matthieu a été créée. Comparaison des histoires à propos de Kings archet (magiciens) et de leur visite au roi Hérode montre les parallèles entre Jésus et Moïse et entre Hérode et Pharaon – les deux dirigeants par exemple Ils décident de tuer des enfants innocents. Matthew calqué sur Exodus: Le Seigneur dit à Moïse, en Madian: Va, retourne en Égypte, car tous ceux qui en voulaient à ta vie sont morts.   Moïse prit sa femme et ses fils, les fit monter sur des ânes, et retourna dans le pays d’Égypte (Exode 4:19–20). Utilise un récit similaire: l’ange du Seigneur en songe et lui dit: Lève-toi, prends le petit enfant et sa mère, et va dans le pays d’Israël, car ceux qui en voulaient à la vie du petit enfant sont morts (Matthieu 2:20). Matthieu utilisé Hérode à leurs objectifs conceptuels révélant dans un pas très bonne lumière. En fait, Hérode était un meurtrier cruel de sa femme et son fils. Matthieu renforce la déclaration se référant au livre de Jérémie:  Ainsi parle l’Éternel: On entend des cris à Rama, Des lamentations, des larmes amères; Rachel pleure ses enfants; Elle refuse d’être consolée sur ses enfants, Car ils ne sont plus (Jérémie 31:15) et un livre d’Osée : j’appelai mon fils hors d’Égypte (Osée 11.1). cette utilisation vieux textes pour prouver les événements ultérieurs ne sont pas si difficile. Sur beaucoup, il a fait et fait l’impression.

         Matthieu au début de son Évangile n’a pas vu l’universalité des activités de Jésus. Écrit-il: c’est lui qui sauvera son peuple de ses péchés (Matthieu 1:21). Jésus présente comme roi d’une nation: c’est lui qui sauvera son peuple de ses péchés (Matthieu 2:2).

          Façon de faire de la théologie par Matthieu est révélateur. A l’époque de Jésus n’a pas soulevé ces doutes maintenant. Matthieu est devenu le fondement de la doctrine chrétienne. La plupart des chrétiens ne voient pas l’arbitraire de l’auteur créatif et croit fermement en la vérité du récit historique.

          L’Évangéliste Marc n’a pas pris le thème de la naissance de Jésus. Il semble que son évangile est plus fiable, parce qu’il est privé de sa propre conception théologique.

          L’Évangéliste Luc, comme je l’ai maintes fois écrit avait une bonne imagination. Ses inserts théologiques sont, pour le moins plus volontaire et arbitraire. Proies sur le alors forte foi en les anges (ange Gabriel), les miracles, la crainte de Dieu. Son Evangile autorise sa propre personne. Son trafic Evangile, mais beaucoup de vérités qui peuvent être lues à partir du contenu. Dans la première phrase dit: Plusieurs ayant entrepris de composer un récit des événements qui se sont accomplis parmi nous (Luc 1:1). Eh bien, l’histoire est une œuvre littéraire, pas nécessairement la tenue faits historiographiques. Alors Luc depuis le début montre la sincérité. Il raconte l’histoire de Jésus selon sa propre conception de la narration.

Tłumaczenie

             Mateuszowi zależało, aby przedstawić Jezusa jako urzeczywistnienie się wszystkich proroctw mesjańskich Starego Testamentu. Z konsekwencją dowodził, że Jezus jest potomkiem Abrahama i spadkobiercą Dawida. Dla niego Jezus urodził się już jako przepowiadany król żydowski. Opowiadanie o przybyłych Mędrcach miało udowodnić, poprzez opowiadanie świadków, że już od samego początku oddawano Jezusowi hołd i to przez wielkich ludzi ówczesnego świata.  Opowiadanie jest literacką formą katechezy. Bibliści skłaniają się do tezy, że magowie nie byli postaciami historycznymi. Mateusz nie podaje ich liczby magów. Trzech mędrców pojawiło się dopiero w tradycji chrześcijańskiej. Opis wędrującej gwiazdy dowodzi charakteru opowiadania. Raymond E. Brown uważa, że opowiadanie o Trzech Królach to chrześcijański midrasz. Według badań historyczno-krytycznych opowiadanie Mateusza o magach było najprawdopodobniej wzorowane na midraszu o Mojżeszu w Egipcie, dobrze znanym w czasach, gdy powstawała Ewangelia Mateusza. Porównanie opowiadania o pokłonie króli (magów) i ich wizycie u króla Heroda pokazuje paralele między Jezusem i Mojżeszem oraz między Herodem i faraonem – obaj władcy np. decydują się zabić niewinne dzieci. Mateusz wzoruje się na księdze Wyjścia: Pan powiedział do Mojżesza w Madian: Wracajże do Egiptu, gdyż umarli wszyscy ci, którzy czyhali na twe życie. Wziął Mojżesz swą żonę i synów, wsadził ich na osła i powracał do ziemi egipskiej (Wj 4,19–20). Stosuje podobną narrację: anioł Pański we śnie rzekł: Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i idź do ziemi Izraela, bo już umarli ci, którzy czyhali na życie Dziecięcia» (Mt 2,20). Mateusz wykorzystał Heroda do swoich koncepcyjnych celów ukazując go w niezbyt dobrym świetle. Faktycznie Herod  był okrutny, mordercą własnej żony i syna. Mateusz wzmacnia wypowiedź powołując się na księgę Jeremiasza: W Rama daje się słyszeć lament i gorzki płacz. Rachel opłakuje swoich synów, nie daje się pocieszyć, bo już ich nie ma» (Jr 31,15) oraz księgę Ozeasza: syna swego wezwałem z Egiptu (Oz 11,1). To przypasowywanie starych tekstów na udowodnienie późniejszych wydarzeń nie jest aż tak trudne. Na wielu robiło i robi jednak wrażenie. 

          Mateusz na początku swojej Ewangelii nie dostrzega uniwersalności działań Jezusa. Pisze: On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów  (Mt 1,21). Jezusa przedstawia jako króla jednego narodu: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? (Mt 2,2).

          Sposób uprawiania teologii przez Mateusza jest wymowny. W czasach Jezusa nie budził takich wątpliwości, co obecnie. Ewangelia Mateusza stała się fundamentem doktryny chrześcijańskiej. Większość chrześcijan nie dostrzega samowoli twórczej autora i święcie wierzy w prawdziwość historyczną opowiadania.

          Ewangelista Marek w ogóle nie podejmuje tematu narodzin Jezusa. Wydaje się, że  jego ewangelia  jest rzetelniejsza, bo pozbawiona jest własnych koncepcji teologicznych.

          Ewangelista Łukasz, jak już wielokrotnie pisałem miał niezłą fantazję. Jego wstawki teologiczne są, najdelikatniej mówiąc najbardziej dobrowolne i samowolne. Żeruje on na ówczesnej silnej wierze w anioły (anioł Gabriel), cuda, bojaźń przed Bogiem. Swoją Ewangelię autoryzuje własną osobą. Jego Ewangelia przemyca jednak wiele prawd, które można odczytać z treści. W pierwszym zdaniu pisze: wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas (Łk 1,1). No właśnie, opowiadanie to dzieło literackie, niekoniecznie trzymające się faktów historiograficznych.  Tak więc Łukasz od początku ukazuje szczerość intencji. Opowiada on historię Jezusa wg własnej koncepcji narracyjnej.

          Les apôtres avaient un problème. Comment transmettre les bonnes nouvelles pour les personnes dont l’esprit a été attaché foi aveugle idoles païennes judaïques ou contaminés Comment transmettre les bonnes nouvelles pour les personnes dont l’esprit était attaché foi aveugle judaïque
ou contaminés idoles païennes? Si factography intacte gauche est, peut-être, un autre serait l’histoire de l’Eglise.

          Il semble que leur tâche dépassée. Plutôt que de rompre avec le judaïsme et les approches phénoménologique (soit biais) à la nouvelle foi, ils ont préféré tenir aux sentiers et chemins battus. Peut-être  en fait, il ne pouvait pas en être autrement?

          Parce que cet homme fait la religion, et en a fait sa manière – un être humain, avec tous les bagages de l’imperfection humaine.

          On croyait que la foi doit avoir sa base de racines et de l’histoire. Il doit être mystérieuse et ésotérique. D’autre part, il convient de donner de l’espoir doit déplacer le coeur, l’intrigue et stimuler l’action. Devrait être dans une ambiance de peur et de bonheur céleste. Tout cela exigeait le luminaire.

          La tâche difficile de cimenter les données factuelles et de créer un cadre théologique adopté plusieurs auteurs. L’un d’eux était l’apôtre Mattieu. Il avait envie d’embrasser le message de Jésus dans l’Évangile une histoire. Il savait que Jésus personnellement, mais il manquait de nombreux détails de sa biographie pour décrire l’image réelle des événements. Dans le même temps, il a voulu être honnête et fiable. La connaissance de coulis liant nécessaire. Inévitablement, il doit saisir leurs propres idées luminaire. Son Evangile basée sur le concept de la continuité de la révélation divine qui a été lu dans l’Ancien Testament. Il a poussé la thèse selon laquelle l’Ancien Testament dans de nombreux endroits annonce la venue du Fils de Dieu. En écrivant son Evangile, où il pourrait, a évoqué les versets de l’Ancien Testament. Matthieu a pratiqué théologie. Il a estimé que la nécessité de sanctifier événements factography. Les paroles prophétiques d’Esaïe parlé au roi Achaz en 734 avant Jésus-Christ, traduit en grec par erreur interprète, annonçant conception virginale fils: Voici, la jeune fille deviendra enceinte, elle enfantera un fils, Et elle lui donnera le nom d’Emmanuel (Esaïe 07:14) très en forme la sanctification de la mère Marie de Jésus. Car on croyait que Jésus est le fils de Dieu, Sa mère doit être une personne remarquable. Le concept de la conception virginale très en forme, d’autre part, était de ne pas porter atteinte à la factuel. Donc, Matthieu a écrit: Tout cela arriva afin que s’accomplît ce que le Seigneur avait annoncé par le prophète:  Voici, la vierge sera enceinte, elle enfantera un fils, et on lui donnera le nom d’Emmanuel, ce qui signifie Dieu avec nous (Mt 1,22–23). L’un des principaux prophétie messianique était fondée sur un interprète d’erreur. La prophétie d’Isaïe a été incorporé dans la phase de sommeil Joseph. On peut demander si Joseph raconta son songe à tout le monde, que ce soit un récit inventé par l’auteur? Matthieu utilise également le Saint-Esprit, l’auteur aurait conception de Marie: car l’enfant qu’elle a conçu vient du Saint Esprit nous (Mt 1,20). À la fin de la péricope discuté Matthieu écrit: Mais il ne la connut point jusqu’à ce qu’elle eût enfanté un fils (Matthieu 1,25). Le texte peut être diversement expliqué. Église accepté interprétations de la pureté sexuelle éternelle de Marie. Le concept de Matthieu et de la tradition dogmatique de l’Eglise est devenue la base de la catéchèse officielle. Vos histoires Matthieu tournés un ange, un courtier annonçant la naissance de Jésus (Matthieu 1:20). En résumé, l’ensemble pericopes faktograficznie est discutable étant donné naissance humaine ordinaire, qui a été donné le nom de Jésus. Peut-être ce qui est arrivé à cause de la notion de Dieu, mais il est déjà l’objet de la foi pure. Il a l’avantage qu’il ne soit pas influencée par logement miracles mythiques.

          Comme ils le disent recherche moderne ni le temps ni le lieu de la naissance de Jésus ne sont pas tout à fait certain. La ville de Bethléem, il y avait quelques-uns – Juda, Galilée. Matthieu fait référence aux paroles du prophète Michée: Et toi, Bethléhem Éphrata, Petite entre les milliers de Juda, De toi sortira pour moi Celui qui dominera sur Israël, Et dont l’origine remonte aux temps anciens, Aux jours de l’éternité (Michée 5:1).

          Jésus, qui devait être le Messie juif, selon la prophétie de l’Ancien Testament était descendu de la lignée du roi David et venir de Bethléem de Juda, où David est né. Évangélistes en écrivant au sujet de Jésus de Nazareth, ce qui suggère qu’il est né à Bethléem de Galilée (à la périphérie de la ville de Nazareth), et où il a passé son enfance. Le message de Matthieu est tellement imprécis, et même déroutant. Le débat sur lequel des deux Bethléem est le lieu de naissance de Jésus dure depuis de nombreuses années et provoque encore des controverses. Certains historiens pensent que aucun des deux villages ne pouvait pas prétendre à ce titre, car, selon eux la charge critique dans le Nouveau Testament conduit à la conclusion que Jésus est né à Nazareth.

Tłumaczenie

        Apostołowie mieli problem. Jak przekazać Dobrą Nowinę ludziom, których umysł był na uwięzi ślepej wiary judaistycznej lub skażony pogańskimi bożkami. Jak otworzyć serca na nowy ogląd świata przyrodzonego i nadprzyrodzonego? Gdyby pozostawić faktografię nietkniętą to, być może, inna byłaby historia Kościoła.

         Wydaje się, że zadanie ich przerosło. Zamiast zerwać z judaizmem i podejść fenomenologicznie (be uprzedzeń) do nowej wiary, woleli trzymać się utartych dróg i ścieżek. Może faktycznie nie można było inaczej?

         Ponieważ to człowiek tworzy religię, uczynił to po swojemu – po ludzku, z całym bagażem ludzkiej niedoskonałości.

         Uważano, że wiara musi mieć swoje korzenie, bazę i historię. Musi być tajemnicza i ezoteryczna. Z drugiej strony winna dawać nadzieje, musi poruszać serca, intrygować i pobudzać do działania. Winna mieć w sobie nastrój bojaźni i niebiańskiego szczęścia. To wszystko wymagało oprawy.

          Trudnego zadania cementacji danych faktograficznych i stworzenia ram teologicznych podjęło się kilku autorów. Jednym z nich był apostoł Mateusz. Pragnął on ogarnąć przesłanie Jezusa w jedną historię ewangeliczną. Znał Jezusa osobiście, ale brakowało mu wiele szczegółów z Jego życiorysu, aby opisać rzeczywisty obraz wydarzeń. Przy tym, chciał być rzetelny i wiarygodny. Cementacja wiedzy wymagała spoiwa. Siłą rzeczy musiał wprowadzić własne koncepcje spinające.  Swoją Ewangelię oparł na koncepcji ciągłości Objawienia Bożego jaka była odczytywana w Starym Testamencie. Forsował tezę, że Stary Testament w wielu miejscach zwiastuje przyjście Syna Bożego. Pisząc swoją Ewangelię, gdzie mógł, powoływał się na wersety Starego Testamentu. Mateusz uprawiał teologię. Uznał, że trzeba uświęcić faktografię wydarzeń. Prorocze słowa Izajasza wypowiedziane do króla Achaza w 734 r. przed Chr., w tłumaczeniu na język grecki, przez pomyłkę tłumacza, zapowiadały dziewicze poczęcie syna: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel (Iz 7,14) bardzo pasowały do uświęcenia matki Jezusa Maryi. Ponieważ wierzono, że Jezus jest synem Boga, matka Jego powinna być osobą niezwykłą. Koncepcja dziewiczego poczęcia bardzo pasowała, z drugiej strony, była nie do podważenia faktograficznego. Mateusz więc napisał: A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: Oto Dziewica (już nie panna!) pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: “Bóg z nami” (Mt 1,22–23). Jedno z głównych proroctw mesjańskich oparte zostało na błędzie tłumacza. Proroctwo Izajasza wkomponowane zostało w scenę snu Józefa. Można zadać pytanie, czy Józef opowiedział swój sen komukolwiek, czy była to narracja zmyślona przez autora? Mateusz korzysta również z Ducha świętego, jakoby sprawcę zapłodnienia Maryi: znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego (Mt 1,20). Pod koniec omawianej perykopy Mateusz pisze: lecz nie zbliżał się do Niej, aż porodziła Syna (Mt 1,25). Tekst można różnie tłumaczyć. Kościół przyjął wykładnie wieczystej czystości seksualnej Maryi. Koncepcja Mateusza oraz dogmatyczna tradycja Kościoła stały się podstawą oficjalnej katechezy. Do swojego opowiadania Mateusz włączył anioła, pośrednika zwiastującego narodzenie Jezusa (Mt 1,20). Reasumując, cała perykopa jest faktograficznie wątpliwa wobec faktu zwyczajnego narodzenia się Człowieka, któremu nadano imię Jezus. Być może stało się to za sprawą koncepcji Boga, ale to jest już przedmiotem czystej wiary. Ma ona tę zaletę, że nie jest ubarwiona oprawą mityczną, cudami.

          Jak mówią współczesne badania ani czas, ani  miejsce narodzin Jezusa nie są do końca pewne. Miejscowości Betlejem było kilka –  judzkie, galilejskie. Mateusz powołał się na słowach proroka Micheasza: A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności (Mi 5,1). Jezus, który miał być żydowskim mesjaszem, zgodnie ze starotestamentowymi proroctwami musiał wywodzić się z rodu króla Dawida i pochodzić z judzkiego Betlejem, w którym narodził się Dawid. Ewangeliści natomiast  piszą o Jezusie z Nazaretu, sugerując, że urodził się w Betlejem galilejskim (na obrzeżu miasta Nazaretu) i gdzie spędził swoje dzieciństwo. Przekaz Mateusza jest więc nieprecyzyjny, a wręcz mylący. Debata o tym, które z dwóch Betlejem jest miejscem urodzenia Jezusa trwa od wielu lat i wciąż wywołuje kontrowersje. Część historyków uważa, że żadna z dwóch miejscowości nie może pretendować do tego tytułu, bo według nich krytyczne wczytanie się w Nowy Testament prowadzi do wniosku, że Jezus urodził się w Nazarecie.

          Les conversations étudiants ont duré un temps assez long (env. 30 ans). Pendant ce temps, les enseignements de Jésus est sorti dans le village. Les missionnaires avaient communiqué les nouvelles ajoutant souvent leurs propres interprétations théologiques. Elles sont devenu l’objet de la foi. Il était dangereux. La vérité transformée en une légende. Il est nécessaire de développer une interprétation unique de la foi.

          Avec les faits secs, on savait qu’il était né un homme, qui, dans la fleur de l’âge mûr et commença à parler différemment de Dieu. Il a eu le courage de défier la loi applicable à la juive. Jésus était une religion révolutionnaire. Il a eu l’audace de parler de son intimité avec Dieu. Il n’a pas caché que sa connaissance vient du Créateur. Sa sagesse et la crédibilité documentés signes et des prodiges. Au nom de la science a proclamé qu’il a donné sa vie en sacrifice.

         A cette époque, il y avait beaucoup de prédicateurs religieux. Jésus, cependant, était inhabituel, différent de tous les autres. Il a utilisé des expressions inconnus à personne. Avec ses enseignements rayonnée force céleste et de puissance. Parler de Dieu en même temps représenté un homme sous un jour nouveau. L’homme a reçu un nouveau visage, de son appartenance. L’homme a été présenté comme le fils de Dieu, et même son successeur. Cette glorification était la création de quelque chose de nouveau. L’homme est non seulement cache peur Adam (au Paradis), mais être créatif, être presque parfait. Jésus a montré la dignité humaine.

          Il est vrai qu’au début les élèves concentrés sur Jésus comme le Fils de Dieu. Ils ne voient même pas la taille proclamé théologie. La vérité de Jésus prennent du temps. Il a dû se contenter d’euphémisme et les erreurs dans la lecture du plan du Créateur. Un exemple est le concept du messie comme une étiquette. Jésus n’a pas immédiatement accepté de lui.

          À ce jour, l’enseignement de Jésus n’a pas été encore entièrement élaboré et lu. Il faut beaucoup d’efforts pour déchiffrer les vérités proclamées. L’Eglise couvert trop vite doctrine cocon de la foi. À ce jour ne peut pas se tromper accrétions. Beaucoup d’enseignements de Jésus est négligé ou inaperçu. Un exemple serait le rôle de l’homme dans la création du monde. Aujourd’hui notable est le rôle extraordinaire de l’homme. En fait, l’homme assume le rôle d’héritier.

          L’Eglise, jusqu’à présent, limité essentiellement aux enseignements éthiques. Rappelle constamment de péché de l’homme et de ses luttes. Il ne remarque pas si la mort expiatoire de Jésus est devenue effective.

          Dieu le Père a besoin de partenaires pour leurs idées. Vous devez aller à la rencontre de Dieu. Il nous attend. Il faut regarder le monde du sens commun. Le plan de créateur est simple. Tous les miracles et les événements extraordinaires masquent la vérité. Ils montrent Dieu comme un magicien. En fait insulte à Dieu. Sentimentalité excessive ou non Dieu est nécessaire. Le Dieu plus traité est vraiment ainsi lui donne un véritable honneur.

Tłumaczenie

          Rozmowy uczniów trwały dość długo (ok. 30 lat). W tym czasie rozchodziła się wieś o Jezusie i Jego nauce. Misjonarze przekazywali sobie wieści niejednokrotnie dodając własne interpretacje teologiczne. One to stawały się przedmiotem wiary. Było to groźne. Prawda zamieniała się w legendę.  Pojawiła się potrzeba opracowania jednej wykładni wiary.

         Z suchych faktów wiadomo było, że narodził się Człowiek, który w kwiecie i dojrzałym wieku zaczął mówić inaczej o Bogu. Miał odwagę przeciwstawić się obowiązującemu prawu żydowskiemu. Jezus był rewolucjonistą religijnym. Miał czelność mówić o swojej zażyłości z Bogiem. Nie taił, że Jego wiedza pochodzi od samego Stwórcy. Swoją mądrość i wiarygodność dokumentował znakami i cudami. W imię głoszonej nauki oddał swoje życie w ofierze.

         W tym czasie było wielu głosicieli religijnych. Jezus był jednak nietypowy, inny niż wszyscy. Używał sformułowań  nikomu nieznanych. Z Jego nauki emanowała niebiańska siła i moc. Mówiąc o Bogu jednocześnie przedstawiał człowieka w nowym świetle. Człowiek otrzymał nową twarz, przynależność. Człowiek przedstawiony został jako syn Boga, a nawet Jego dziedzic. Ta gloryfikacja stworzenia była czymś nowym. Człowiek to nie tylko chowający się bojaźliwy Adam (w raju), ale istota twórcza, byt niemal doskonały. Jezus pokazywał godność człowieka.

          Prawdą jest, że na początku uczniowie koncentrowali się na samym Jezusie jako Synu Boga. Nie dostrzegali jeszcze wielkości głoszonej teologii. Prawda Jezusa wymagała czasu. On sam musiał godzić się na niedopowiedzenia i błędy w odczytywaniu zamysłu Stwórcy. Przykładem było pojęcie mesjasza jako etykiety. Jezus nie od razu godził się na nią.

         Do dnia dzisiejszego nauka Jezusa nie została jeszcze do końca rozpracowana i odczytana. Trzeba wiele wysiłku, aby doczytać się głoszonych Prawd. Kościół zbyt szybko okrył kokonem doktrynę wiary. Do dnia dzisiejszego nie może pozbyć się błędnych naleciałości. Wiele nauk Jezusa jest pomijanych lub niezauważanych. Przykładem może być rola człowieka we współtworzeniu świata. Dziś zauważalna jest niezwykła rola człowieka. Faktycznie człowiek przyjmuje rolę dziedzica.

        Kościół, póki co, ogranicza się głównie do nauk etycznych. Ciągle przypomina o ludzkiej grzeszności i z nią walczy. Nie zauważa jakby, że odkupieńcza śmierć Jezusa stała się skuteczna.

        Bóg Ojciec potrzebuje partnerów do swoich koncepcji. Trzeba wyjść Bogu naprzeciw. On czeka na nas. Na świat trzeba patrzeć zdroworozsądkowo. Zamysł Stwórcy jest prosty. Wszelkie cuda i niezwykłe zdarzenia zaciemniają Prawdę. Pokazują Boga jako magika. W gruncie rzeczy ubliżają Bogu. Zbytnia ckliwość też nie jest Bogu potrzebna. Im bardziej traktuje się Boga realnie, tym samym oddaje się Jemu prawdziwą cześć.