Miesięczne archiwum: sierpień 2015

L'âme (esprit) est l'existence ou la non-existence i tłumaczenie

Opublikowany przez
Odpowiedz

          L’existence de l’âme (esprit)  est due à diverses raisons religieuses et des phénomènes spirituels. Il faut immédiatement noté que l’origine de l’âme (esprit) est métaphysique, transcendante. Les mots utilisés pour décrire cela vient de l’espace réel. Ainsi, les mots ne transmettent pas toute la vérité sur l’essence de ce phénomène.

          Quelle différence est le concept de l’âme de l’esprit? L’âme est un ontologique terme (de ménage), et de l’esprit – dynamique (esprit anime). On peut utiliser ces termes de façon interchangeable. Ils traitent avec le même phénomène spirituel sage.

          Est-ce que l’âme est un être? Un être est ce qu’il est, il y a quelque chose qui a sa substance et les accidents. Il est dit que l’âme a une nature spirituelle, mais ce qui est sa base? Quelle est la substance de l’âme? Malheureusement, il n’y a pas d’outils pour son aperçu sensuelle. La substance de l’âme est inconnu. One peut pas déterminer ses coordonnées dans l’espace. Il faut être conscient que l’utilisation de la notion de ontologique indiqué que pour son existence. Approfondir les connaissances sur l’essence de l’âme (esprit) pas. Le manque de connaissance du substrat ne signifie pas, cependant, qu’il est pas, donc pour l’instant, il n’a pas tort d’appeler l’âme (esprit) étant. De même, Dieu est appelé un être spirituel.

          Est-ce que l’âme est un <non-être>? Filozoteizm a adopté le nom de la non-existence (en l’écrivant avec le trait d’union) à des considérations théologiques sachant que l’existence de la non-existence plutôt que d’être, sous quelque forme, est contradictoire et absurde[1]. Non-entité telle que définie filozoteizmu une véritable existence de quelque chose qui n’a pas le substrat (substance), mais aucun accident. Ces affections sont son existence. Des <non-êtres> sont les émotions: amour, bonheur, de bonnes émotions, les mauvaises émotions, la condamnation, affirme la Vérité, comme Bon état suprême L’état de <non-être> est le fonctionnel[2]. Peut-il y avoir quelque chose qui ne sol? Sur ce point traîner pendant des âges discussions sous le thème du nominalisme. Que les termes (termes) existent seulement dans l’esprit des gens, que ce soit réellement exister?

          L’énergie physique existe mais elle n’a pas le substrat.  Elle est donc une non-entité. Sa fonctionnelle est  sa puissance motrice. Les émotions sont une sorte d’énergie spirituelle. Les émotions sont une affliction de <non-être>. L’âme inscrit dans le concept de <non-être>. Sa meilleure description
est l’esprit, comme un facteur dynamique. L’âme peut reconnaître  aussi pour l’état actuel de la conscience de soi. En raison de la nature même du dialogue est possible et la relation de Dieu avec une âme. Cette nature a permis l’incarnation de Dieu dans le sens de la dynamique. Dieu agit dans de l’Acte agissant de Jésus-Christ. Cette approche explique le phénomène de l’incarnation. Description ontologique de l’incarnation est inacceptable au sens commun.

          Alors, comment définir l’esprit ou de l’âme? Est-ce-qu’ils sont des êtres ou des <non-êtres>?

          Meilleur une âme décrit comme une émanation de la substance de Dieu[3] (donc à partir de la notion de l’être). L’esprit humain, bien qu’il se rapporte à la même, plus exprime sa page dynamique. L’esprit est le souffle de Dieu, l’élément immatériel, la relation (à partir du <non-être>).

           Sur la base de ces résultats peut être effectué d’autres descriptions de l’âme et de l’esprit. Le fait demeure que aucune connaissance claire quant à la substance de ces deux concepts. Il reste à la foi. La transcendance est insondable mystère de l’homme. En revanche, le phénomène humain est que nous croyons et nous pensons et nous sentons le cœur de ce qu’il est, même si nous ne comprenons pas.

           La nature spirituelle de l’homme se lève pour leur environnement par des troubles internes. L’homme a reçu de Dieu, assez sensibilité spirituelle pour: à la grandeur et la beauté des créatures connues par la perception de leur Créateur (Sagesse 13,5).

Abyss (ciel, purgatoire, enfer)

          Les âmes humaines ont également ressuscité, mais il dit que l’enseignement de l’Eglise, après le jugement final. S’lles ne sont pas ressuscités, alors où sont-ils maintenant? Pour répondre à cette question, il faut utiliser un certain modèle conceptuel, qui, dans un picturale donner ce point de vue. Les âmes humaines (à l’image lumineuse) après la mort combinent avec des rayons de lumière divine. Le plus pur de l’âme, le plus de ferveur peut résister à des températures de Dieu. Sa place est plus proche de la source. Les âmes froides ne peuvent pas résister à la chaleur de Dieu et donc se placer à de plus grandes distances de la source. Quelque part loin de la source, il est un endroit communément connu comme l’enfer. Entre la source et à longue distance étend ainsi purgatoire. Les âmes se sentent le désir de se rapprocher de Dieu. Ils souffrent du mal du pays. Souffrant âmes, en les purifiant avec tout imparfaite. Lentement compensation d’acquérir la capacité de se rapprocher de Dieu, ils se habituer à sa chaleur, et finalement suit l’union mystique avec Lui. Après la résurrection des âmes partira de la lumière de Dieu et devenir un nouveau peuple en corps glorifiés, dans la nouvelle réalité (de nouvelles terres).

          Jésus après ses rayons de la mort a visité l’extrême périphérie de Dieu de réconforter ceux qui sont à la fin: il est allé annoncer [salut], même les esprits en prison (1 Pierre 3:19). Maintenant, ils croient que Dieu existe. Jésus n’a pas eu le temps de profiter du Père, parce qu’il voulait me faire part de ses incroyants de résurrection et donc, quand il a rencontré Madeleine, dit-il, pas encore monté vers mon Père (Jean 20:17).

L’amour est la fonctionnelle, ou d’être

          Il est vrai que l’erreur logique consiste à assimiler un <non-être> (questionnaire fonctionnelle) de l’existence de Dieu. La déclaration Dieu est Amour est faux, lorsque le concept de l’amour est traitée dans une catégorie fonctionnelle. Historiquement, le concept de l’amour a ontologique qui signifie, et même son prototype. Dans cette hypothèse, étant (Dieu) = être (amour). Deus Caritas Est (Dieu est amour, 1 Jean 4.8).

          Le fait même que Dieu peut être considérée comme étant ou un <non-être> (Loi intérim) témoigne de la difficulté de définition claire de Dieu[4]. Le concept de l’amour que l’excitation fonctionnelle a été introduit dans le but de définition de Dieu.

           Fonctionnel est un terme indiquant que les émotions sont de sa propre existence, mais n’a pas de substituts (ou des substituts sont inconnaissables par l’homme). Concepts fonctionnels exigent une croyance en leur existence. Pour leurs expériences indiquer l’existence d’écrite, fournie par des milliers d’années. Souvent, on dit, mon amour va durer éternellement; bon fait du bien; pour détruire le mal lui-même; Votre malédiction travaillé; ou interdits; m’a donné votre joie comme. Il semble que cette mécanismes divins fonctionnelles relations entre les personnes et entre les hommes et Dieu. Jusque-là, ils sont humains encore un autre mystère de Dieu.

[1] La couleur est une affliction de (être), mais il est non-être.

[2] Fonctionnel est un néologisme introduit par l’auteur. Interfère fonctionnels. Par exemple, l’énergie de la prière commune est renforcée.

[3] Les stoïciens, Manes, pryscylianie – voir. mot de passe: L’âme humaine [dans] l’Encyclopédie Catholique, Volume IV, Ed. TN KUL, Lublin en 1985, col. 379.

[4] De même, il est difficile de définir la lumière (corpusculaire-naturelle des vagues).

 

Dusza (duch) to byt czy nie-byt

          Istnienie duszy (ducha) wynika z różnych przesłanek religijnych i zjawisk duchowych. Trzeba od razu zaznaczyć, że pochodzenie duszy (ducha) jest metafizyczne, transcendentne. Słowa użyte do jej opisu pochodzą z przestrzeni rzeczywistej. Tym samym, słowa nie oddają całej Prawdy o istocie tego fenomenu.

          Czym różni się pojęcie duszy od ducha? Dusza jest określeniem ontologicznym (bytowy), a duch – dynamicznym (duch ożywia). Można te pojęcia używać zamiennie. Mówią one o tym samych rozumnym fenomenie duchowym.

          Czy dusza jest bytem? Bytem jest to, co jest, istnieje, coś co posiada swoją substancję i przypadłości. Mówi się, że dusza ma naturę duchową, ale czym jest jej podłoże? Jak wygląda substancja duszy? Niestety nie ma narzędzi do jej zmysłowego oglądu. Substancja duszy jest nieznana. Nie można też określić jej współrzędnych w przestrzeni. Należy mieć świadomość, że używając pojęcia ontologicznego wskazuje się jedynie na jej istnienie. Dalszej wiedzy o istocie duszy (ducha) brak. Brak znajomości substratu nie oznacza jednak, że jego nie ma, dlatego póki co, nie jest błędem nazywanie duszy (ducha) bytem. Podobnie Boga nazywa się Bytem duchowym.

          Czy dusza jest nie-bytem? Filozoteizm zaadoptował nazwę niebytu (pisząc ją z myślnikiem) do rozważań teologicznych wiedząc, że istnienie niebytu jako przeciwieństwo bytu, w jakiejkolwiek formie, jest wewnętrznie sprzeczne i bezsensowne. Nie-byt według definicji filozoteizmu to realne istnienie czegoś, co nie ma podłoża (substancji), ale ma przypadłości[1]. Te przypadłości istnieją swoim istnieniem. Nie-bytem są emocje: miłość, szczęście, dobre emocje, złe emocje, potępienia, stany Prawdy, stan Dobra Najwyższego itp. Przypadłość nie-bytu jest funkcjonałem[2].  Czy może istnieć coś, co nie ma podłoża? Na ten temat ciągną się od wieków dyskusje pod hasłem nominalizmu. Czy określenia (pojęcia)  istnieją tylko w ludzkich umysłach, czy faktycznie istnieją?

          Energia fizyczna istnieje, a nie ma podłoża. Jest więc nie-bytem. Jej funkcjonałem jest jej moc sprawcza.  Emocje to rodzaj energii duchowej. Emocje są przypadłością nie-bytu. Dusza wpasowuje się w pojęcie nie-bytu. Jej lepszym określeniem jest duch, jako czynnik dynamiczny. Duszę można uznawać też za istniejący stan osobowej świadomości. Dzięki tej samej naturze możliwy jest dialog i relacja Boga z duszą. Ta sama natura pozwoliła na Wcielenie się Boga w sensie dynamicznym. Bóg działa w Akcie dynamicznym Jezusa Chrystusa. Takie ujęcie tłumaczy fenomen Wcielenia. Ontologiczny opis Wcielenia jest nie do przyjęcia zdroworozsądkowo.

           Jak zatem zdefiniować ducha czy duszę? Czy są to byty czy nie-byty?

         Najlepiej duszę określić jako emanację substancji Bożej[3] (a więc wychodząc z pojęcia bytu). Duch ludzki, choć dotyczy tego samego, bardziej wyraża jego dynamiczną stronę. Duch jest tchnieniem Bożym, niematerialnym pierwiastkiem, relacją (wychodząc od nie-bytu).

          Na podstawie powyższych ustaleń można prowadzić dalsze opisy duszy i ducha. Faktem pozostaje, że brak jednoznacznej wiedzy, co do istoty tych dwóch pojęć. Pozostaje więc wiara. Transcendencja jest dla człowieka niezgłębioną tajemnicą. Natomiast fenomenem ludzkim jest, że wierzymy, czujemy i odczuwamy sercem to, co jest, choć tego nie rozumiemy.

          Natura duchowa człowieka upomina się o swoje środowisko przez niepokój wewnętrzny. Człowiek otrzymał od Boga wystarczająco dużo wrażliwości duchowej, żeby z wielkości i piękna stworzeń  poznać przez podobieństwo ich Stwórcę (Mdr 13,5).

Otchłań (niebo-czyściec-piekło)

          Dusze ludzkie również zmartwychwstają, ale jak mówi nauka Kościoła, po sądzie ostatecznym. Jeżeli jeszcze nie zmartwychwstali, to gdzie są teraz? Aby odpowiedzieć na to pytanie trzeba posłużyć się pewnym modelem konceptualnym, który w sposób obrazowy da o tym pogląd. Dusze ludzkie (w obrazie świetlistym) po śmierci  łączą się z promieniami Światła bożego. Im dusza czystsza, tym większą potrafi znieść temperaturę żarliwości Boga. Jej miejsce jest bliżej Źródła. Dusze chłodne nie mogą wytrzymać żaru Boga i dlatego umiejscawiają się w dalszej odległości od Źródła. Gdzieś daleko od Źródła jest miejsce potocznie nazywane piekłem. Pomiędzy Źródłem a daleką odległością rozciąga się tzw. czyściec.  Dusze odczuwają pragnienie zbliżenia się do Boga. Cierpią z tęsknoty. Cierpienie dusz jest dla nich oczyszczające z wszystkiego co niedoskonałe. Powoli oczyszczając się nabierają zdolności do zbliżenia się do Boga, przyzwyczajają się do Jego żaru, aż w końcu następuje z Nim mistyczne zjednoczenie. Po zmartwychwstaniu dusze odejdą od Światła Bożego i staną się na nowo ludźmi w ciałach uwielbionych, w nowej rzeczywistości (nowa ziemia).

          Jezus po śmierci odwiedził dalekie peryferie promieni bożych, aby pocieszyć tych, którzy są na końcu: poszedł ogłosić [zbawienie] nawet duchom zamkniętym w więzieniu (1 P 3,19). Teraz i oni uwierzyli, że Bóg istnieje. Jezus nie zdążył nacieszyć się Ojcem, bo chciał dać znać o swoim zmartwychwstaniu niedowiarkom i dlatego, gdy spotkał Magdalenę, powiedział: jeszcze nie wstąpiłem do Ojca mego (J 20,17)

Miłość jest funkcjonałem, czy bytem

           Jest prawdą, że błędem logicznym jest przyrównywanie nie-bytu (funkcjonał Miłości) do bytu Boga. Stwierdzenie Bóg jest Miłością jest nieprawdziwe, gdy pojęcie Miłości traktuje się w kategorii funkcjonału. Historycznie pojęcie Miłości posiada znaczenie ontologiczne, a nawet jest jego pierwowzorem. Przy takim założeniu  byt (Bóg) = byt (Miłość). Deus caritas est (Bóg jest miłością, 1 J 4,8).

          Sam fakt, że Boga można traktować jako byt lub nie-byt (Akt działający) świadczy o trudności w jasnej definicji Boga[4]. Pojęcie Miłości jako funkcjonału emocji zostało wprowadzone na użytek definicji Boga.

           Funkcjonał jest pojęciem wskazującym, że emocje istnieją własnym istnieniem, choć nie posiadają substytutów (lub substytuty są niepoznawalne przez człowieka). Pojęcia funkcjonałów wymagają wiary w ich istnienie. Za ich istnieniem świadczą doświadczenia spisane, przekazywane przez tysiące lat. Niejednokrotnie mówi się: moja miłość przetrwa wieki; dobro czyni dobro; zło samo się zniszczy; klątwa twoja zadziałała; bądź wyklęty; udzieliła mi się twoja radość itp. Wydaje się, że funkcjonały to boskie mechanizmy relacji między ludźmi oraz między ludźmi a Bogiem. Póki co, są one dla człowieka jeszcze jedną tajemnicą Bożą.

[1] Kolor jest przypadłością (bytu), ale nie jest nie-bytem.

[2] Funkcjonał to neologizm wprowadzony przez autora. Funkcjonał interferuje. Przykładowo, energia modlitwy wspólnej ulega wzmocnieniu.

[3] Stoicy, Manes, pryscylianie – zob. hasło: Dusza ludzka [w:]  Encyklopedia katolicka, tom IV, Wyd. TN KUL, Lublin 1985, kol. 379.

[4]  Podobnie trudno jest zdefiniować światło (natura korpuskularno-falowa).

L'énergie spirituelle i tłumaczenie

Opublikowany przez
2

          En plus de l’énergie physique, il y a une autre énergie (une manière interactions), qui peut être appelé énergie spirituelle [1]. Elle est difficile à définir. Elle est connu qu’il n’y a que les effets de leurs activités. L’énergie spirituelle est le secret de Dieu et disponibles pour les personnes. Cette énergie peut également être apporter à une sorte de relation entre les entités de la même sensibilité spirituelle. Nature spirituelle, substance spirituelle, l’âme, les fantômes sont des concepts que perceptibles par la conscience sans sens. Il semble que la nature spirituelle a sa propre structure à l’image de la nature réelle. L’équivalent d’un véritable sens de la réalité ici est la sensibilisation. En fait,  les propriétés d’êtres sont leur contrepartie  dans les propriétés de la non-existence. Donc, la nature spirituelle peut être porteur un bon, mais aussi une mauvaise énergie spirituelle (bon ou mauvais). Le philosophe Platon avait un grand sens de la religion. Son monde des idées peut être comparé à un monde transcendant qui existe propre existence. Les âmes humaines peuvent être propres, mais imparfait.  Cela la nature n’est pas bonne ou mauvaise, mais son état.

          Fait intéressant, que la science intéressante exclut l’existence de la matière comme un substitut séparé, et ne rejette pas le domaine spirituel. Oui, pas vraiment savoir comment appliquer des méthodes scientifiques pour son enquête, mais n’a pas nié son existence. La sphère de l’affectif, émotionnel est trop visible dans la vie de chaque être humain. Qui ne rejette pas cette sphère est déjà très proche au Créateur. Tout ne peut pas être expliqué par des processus qui se produisent dans le cerveau humain. Phénomènes qui ont lieu en dehors de l’organisme humain observé.

Racine spirituelle (l’âme)

          Le souffle de Dieu est un élément spirituel (l’âme), qui appartient à un zygote particulier au moment de la conception. L’âme a une nature divine et éternelle est donc. Lorsque appartient au corps reste comme sur son attache. La conscience de l’âme est tenu de coopérer avec la raison. Au cours du développement, la raison apprend à utiliser sa conscience. Parfois, il fait ressortir de grandes opportunités. La conscience illumine la raison. L’homme doit vouloir utiliser les dons qui y existent.

          Ceux qui, dans leurs cœurs accepté l’existence de Dieu, son sens d’une nature différente – le spirituel [2]. A l’origine il y avait vraiment conscients de ce qu’il est, mais je pense qu’il droit en soi. Plus une personne est ouvert à elle, plus elle lui était ouverte et reconnaissable. L’homme reconnaît Dieu, à partir de l’autre. Intuitivement vu sa puissance infinie, infinie bonté et la sagesse. Le terrain d’entraînement expérimentale est non seulement l’univers, mais l’intérieur humain (coeur, conscience, âme). Même ceux qui ne connaissent pas les lois de la nature peuvent profiter des avantages et de la beauté du monde. Instruites y voient la sagesse, la rationalité, l’interconnexion, l’interdépendance. En revanche, dans son propre cœur tout le monde, indépendamment de l’éducation, ils peuvent se sentir Dieu et sa proximité.

          Mes propres expériences spirituelles aidé illustrent Dieu sous la forme de l’esprit, le souffle pur. Qui est en mesure de comprendre, il voit Dieu comme un Acte d’agir, sans forme, l’apparence. L’existence de Dieu comme la même chose. L’auteur de l’Exode a écrit la parole de Dieu a entendu dans l’inspiration: Je suis qui je suis (Exode 3:14). Au début du livre de la Genèse de l’Ancien Testament biographe, il a écrit: et l’Esprit de Dieu planait sur les eaux (Genèse 1:2), témoignant de son caractère dynamique.

          Est-il possible de comprendre l’essence de nature spirituelle. Non. Il vient du monde extérieur et il est plus qu’un homme. Cependant, il imprègne le monde créé et est disponible pour les humains. Palpable, parce que nous avons reçu le don de sa reconnaissance. L’homme a la même nature. La nature même peut se reconnaître mutuellement. Les animaux ne possèdent pas cette capacité et donc ne savent pas à ce sujet. L’homme est ainsi honoré par le Créateur. Cela montre combien il est important pour Dieu. L’homme est la mesure de toutes choses (Protagoras, c. 480-410 av. JC). Dès le début, l’homme sentait sa supériorité dans la biotique du monde.

          Le témoignage complet à la grandeur de l’homme nous a révélé par Jésus-Christ. Il était dans la conception de Dieu et de son économie de la Révélation elle-même. Christ a montré aux gens aussi le Père. L’incarnation est tellement immense don de Dieu. Dieu a daigné à ses créatures d’être mieux exploré. L’Homme de Dieu sont l’unité spirituelle. Il est inhabituel et nécessite la bonne attitude de l’homme. Bien qu’il soit grand, le Père devrait prendre l’attitude de son fils.

Qui sort des personnes à rencontrer

          Il est incontestable que le Créateur a dû prendre la première étape. L’idée de Dieu de se révéler sous une forme humaine a été conçu révélation divine. Dieu ne pouvait pas réaliser son plan tout de suite avec raison très prosaïque. Au début, il n’était pas un candidat approprié qui aurait fait un abandon total à la volonté du Père, et il était prédestiné pour cela. La mise en œuvre de son plan de Dieu a laissé l’homme. Il est inhabituel de respecter l’homme. Dieu est à la merci d’un homme.

           Avant que Dieu pouvait réaliser son plan d’Apocalypse est venu rencontrer l’homme le dotant d’une sensibilité à son existence. La sensibilité n’est pas impératif, mais une compétence subtile.

           Dieu attend d’un candidat est venu à la rencontre de l’homme. Il attendit patiemment et pas invité. Sa gentillesse connaissait pas de limites. Jésus est né comme un homme libre pourrait refuser le Père. Il a refusé.

           L’attitude de Jésus était surprenant. Cette fois, il est allé à la rencontre de Dieu. Il se présenta à la rédemption des autres. Il n’a pas eu. Il voulait. Dieu le Père a accepté son sacrifice et fait efficace.

           Il est utile d’examiner ce qu’une personne ordinaire irait à la rencontre de Dieu. Qu’est-ce qu’il est capable par lui-même. Can Dieu par surprise? Probablement pas, mais on l’a “joie” fais. Oui.

[1] Le nom peut être complètement différent, parce que l’énergie spirituelle n’a rien à voir avec l’énergie de la physique. Peut-être plus proche de la vérité est le concept de «relation spirituelle”.

[2] Paroles propres traités comme la voix de Dieu.

 

Energia duchowa

          Oprócz energii fizykalnej istnieje jeszcze inna energia (sposób oddziaływania), którą można nazwać energią duchową[1]. Trudno jest ją zdefiniować. Wiadomo, że istnieje jedynie po skutkach swojej działalności. Energia duchowa to sekret Boga, dla ludzi niedostępny. Energię tę można również sprowadzić do swoistej relacji między podmiotami o tej samej wrażliwości duchowej. Natura duchowa, substancja duchowa, dusza, duchy to pojęcia jedynie wyczuwalne przez świadomość z pominięciem zmysłów. Wydaje się, że natura duchowa ma swoją strukturę na podobieństwo natury rzeczywistej. Odpowiednikiem rozumu z rzeczywistości realnej jest tu świadomość. W rzeczywistości realnej przypadłości bytów mają swój odpowiednik w przypadłościach nie-bytu. Tak więc natura duchowa może być nośnikiem dobrej, ale i złej energii duchowej (dobra lub zła). Filozof Platon miał ogromne wyczucie religijne. Jego świat idei można porównać do świata transcendentnego, które istnieje własnym istnieniem. Dusze ludzkie mogą być czyste, ale i niedoskonałe. To nie natura jest dobra, czy zła, ale jej przypadłości.

          Ciekawe, że nauka wyklucza istnienie materii jako osobnego substytutu, a nie odrzuca sfery duchowej. Owszem, nie bardzo umie zastosować metody naukowe do jej zbadania, ale nie zaprzecza jej istnieniu. Sfera uczuciowa, emocjonalna jest zbyt widoczna w życiu każdego człowieka. Kto nie odrzuca tej sfery jest już bardzo blisko Stwórcy. Nie wszystko można tłumaczyć procesami jakie zachodzą w mózgu człowieka. Obserwowane są zjawiska, które mają miejsce poza ustrojem człowieka.

Pierwiastek duchowy (dusza)

          Boskim tchnieniem jest pierwiastek duchowy (dusza), który przynależy do konkretnej zygoty w momencie poczęcia. Dusza ma naturę boską i przez to jest wieczna. Kiedy przynależy do ciała pozostaje jakby na jej uwięzi. Świadomość duszy zobligowana jest współpracować z rozumem. W trakcie rozwoju, rozum uczy się korzystać ze swojej świadomości. Wydobywa z niej czasem wspaniałe możliwości. Świadomość oświeca rozum. Człowiek musi chcieć korzystać z darów, które w nim istnieją.

          Ci, którzy w swoim sercu przyjęli istnienie Boga wyczuwają Jego inną naturę – duchową. Pierwotnie nie bardzo zdawano sobie sprawę czym ona jest, jednak wyczuwano ją w sobie[2]. Im bardziej człowiek otwierał się na nią, tym bardziej była ona dla niego dostępna i rozpoznawalna. Człowiek rozpoznawał Boga wychodząc od siebie. Intuicyjnie dostrzegał Jego nieskończoną moc, nieskończoną dobroć i mądrość.   Poligonem doświadczalnym jest nie tylko Wszechświat, ale ludzkie wnętrze (serce, sumienie, dusza). Nawet ci, którzy nie znają praw przyrody mogą podziwiać atuty i piękno świata. Wykształceni dostrzegają w nim mądrość, logiczność, wzajemne powiązania, współzależności.  Natomiast we własnym sercu każdy, niezależnie od wykształcenia, może wyczuwać Boga i Jego bliskość.

          Własne doświadczenia duchowe pozwoliły zobrazować Boga w postaci ducha, czystego tchnienia. Kto jest w stanie to pojąć, dostrzega Boga jako Akt działający, bez  postaci, wyglądu. Bóg jako samo Istnienie. Autor Księgi Wyjścia napisał  słowa Boga usłyszane w natchnieniu: Jestem, który jestem (Wj 3,14). Na początku Księgi Rodzaju Starego Testamentu hagiograf napisał: a Duch Boży unosił się nad wodami (Rdz 1,2), dając świadectwo Jego naturze dynamicznej.

          Czy można zrozumieć istotę natury duchowej. Nie. Ona pochodzi z zewnątrz świata i jest ponad człowiekiem. Jednak przenika stworzony Świat i jest dostępna dla ludzi. Wyczuwalna, bo otrzymaliśmy dar jej rozpoznawania. Człowiek ma w sobie tę samą naturę. Ta sama natura może rozpoznawać siebie. Zwierzęta nie mają tej zdolności i dlatego nic o niej nie wiedzą. Człowiek jest więc wyróżniony przez Stwórcę. To z kolei pokazuje jak ważny jest on dla Boga. Człowiek jest miarą wszechrzeczy (Protagoras, ok. 480–410 przed Chr.). Od początku człowiek czuł swoją wyższość w świecie biotycznym.

          Pełne świadectwo wielkości człowieka ukazał nam Jezus Chrystus. Był On w koncepcji Boga i w jego ekonomii Objawienia się. Chrystus pokazał ludziom również Ojca. Wcielenie jest więc ogromnym darem od Boga. Bóg zniżył się do swojego stworzenia, aby być lepiej rozpoznanym. Człowiek z Bogiem stanowią jedność duchową. To jest niezwykłe i wymaga właściwej postawy człowieka. Choć jest on wielki, wobec Ojca powinien przyjmować postawę syna.

Kto wychodzi komu naprzeciw

          Bezdyskusyjne jest, że Stwórca musiał uczynić pierwszy krok. Zamysł Boga, aby Objawić się w postaci ludzkiej był w zamyśle Bożego Objawienia. Bóg nie mógł jednak zrealizować swojego zamysłu od razu z bardzo prozaicznej przyczyny. Na początku nie było odpowiedniego kandydata, który wyraziłby wolę całkowitego oddania się Ojcu i był do tego predestynowany. Realizację swojego planu Bóg pozostawił człowiekowi. To niezwykłe uszanowanie człowieka. Bóg na łasce człowieka.

           Zanim Bóg mógł zrealizować swój plan Objawienia wyszedł naprzeciw człowiekowi  wyposażając go wrażliwością na Swoje istnienie. Wrażliwość nie jest nakazem, lecz subtelną zdolnością.

           Bóg oczekując na kandydata wyszedł człowiekowi naprzeciw. Czekał cierpliwie i nie ponaglał. Życzliwość Jego nie miała granic. Narodzony Jezus jako wolny Człowiek mógł odmówić Ojcu. Nie odmówił.

           Postawa Jezusa była zaskakująca. Tym razem On wyszedł Bogu naprzeciw. Ofiarował siebie na Odkupienie innych. Nie musiał. Chciał. Bóg Ojciec przyjął Jego ofiarę i uczynił ją skuteczną.

           Warto zastanowić się, czym zwykły człowiek mógłby wyjść Bogu naprzeciw. Do czego jest zdolny sam z siebie. Czy może Boga zaskoczyć? Pewnie nie, ale sprawić Mu „radość”. Tak.

[1] Nazwa może być zupełnie inna, bowiem energia duchowa nie ma nic wspólnego z energią fizykalną. Może bliżej prawdy będzie pojęcie „relacja duchowa”.

[2]  Własne wypowiadane słowa traktowano jako głos Boga.