Dramat ludzkości, Le drame de l'humanité

          Ludzkość przyjęła i przyjmuje w większości, że Stwórca uzurpuje sobie prawo do władania światem. Przypisuje Bogu ustawodawstwo praw, które należy wypełniać bezkrytycznie. Niektórzy (ortodoksyjni chrześcijanie, islam) uważają, że prawa religijne (kościelne) są ważniejsze od praw świeckich. Pogląd ten jest w dużej części mylny. Bóg stworzył świat, ale człowiekowi pozostawił wolność dalszego kształtowania go. Sam Bóg przyjmuje miejsce oczekujące i obserwacyjne. Jeżeli ingeruje, to bardzo dyskretnie, nie zaburzając biegu dziejowego świata. Przyjmując przywódczą rolę Boga, ludzkość rezygnuje z Jego największego daru jakim jest dana im wolność. Odczytują błędnie koncepcje Boga, wkładając w Jego „usta” własne pomysły.  Proceder ten jest bardzo niebezpieczny, bo  stwarza możliwości nadużyć.

          Chrześcijaństwo otrzymało wielkie wsparcie w Jezusie – przykazanie o miłowaniu nieprzyjaciół swoich. To wspaniałe narzędziem do zgody. Tego narzędzia nie ma religia islamu. Tam odwrotnie – nieprzyjaciół należy unicestwiać. Dopóki to anachroniczne prawo nie zostanie od nowa poddane badaniom etycznym przez samych islamistów, będzie stwarzało stałe zagrożenie dla innowierców, np. chrześcijan.

          Łączenie dwóch kultur np. chrześcijaństwa i islamu powoduje stałą groźbę konfliktów. Wcześniej czy później islamiści będą domagać się respektowania ich praw, zwłaszcza że, jak uważają,  są one pochodzenia „boskiego”. Chrześcijanie mogą być bez szans. Inność kulturowa islamu jest dzisiaj zbyt wielka, aby można by było tworzyć wspólne społeczności. Trzeba temu zaradzać już dziś. To co dzieje się np. we Francji, w Szwecji i innych krajach, gdzie populacja islamska jest znaczna, jest przykładem i zwiastunem przyszłych problemów.

          Świat kultury chrześcijańskiej musi znaleźć rozwiązanie globalne i przyszłościowe. Wierzę, że za x lat religia muzułmańska ulegnie transformacji. Póki co, jest groźna dla innych społeczeństw.

          Uchodźcom należy pomagać bezwzględnie, ale docelowo ich miejsce jest w krajach muzułmańskich. Należy pozostać w nadziei, że ta konieczność będzie kiedyś nieaktualna.

 

Le drame de l’humanité

          L’humanité a adopté et d’adopter la plus grande partie, que le Créateur usurpe le droit de gouverner le monde. Dieu attribue la législation de l’homme, qui doit être respecté sans esprit critique. Certains (chrétiens orthodoxes, Islam) pensent que les lois religieuses (de l’église) sont plus importants que les droits des laïcs. Ce point de vue est largement erronée. Dieu a créé le monde, mais l’homme a laissé la liberté de façonner davantage. Dieu prend lui place d’attente et d’observation. Si vous intervenez, il est très silencieux, sans perturber le cours de l’histoire du monde.  En supposant que le rôle de premier plan de Dieu, l’humanité renonce à son plus grand don qui leur est donnée la liberté. Lire mauvaises conceptions de Dieu, mettant sa “bouche” de leurs propres idées. Cette pratique est très dangereuse, car elle crée des possibilités d’abus.

          Le christianisme a reçu un grand soutien en Jésus – le commandement d’aimer vos ennemis. Il est un excellent outil pour l’autorisation. Cet outil est pas la religion de l’Islam. Il est le contraire – anéantir les ennemis. Tant que cette loi anachronique ne sera pas testé à nouveau par les mêmes islamistes éthiques posera une menace constante pour les infidèles, par exemple. Chrétiens.
          En combinant les deux cultures, par exemple christianisme et l’islam provoque une menace constante de conflit. Tôt ou tard, les islamistes insistent sur le respect de leurs droits, en particulier parce que, pensent-ils, ils sont à l’origine de «Dieu». Les chrétiens peuvent être aucune chance. Altérité culturelle de l’Islam est désormais trop grand pour vous serait de créer une communauté commune. Il faut d’y contré aujourd’hui. Voilà ce qui arrive par exemple. La France, la Suède et d’autres pays où la population musulmane est importante, est un exemple et un signe avant-coureur de problèmes futurs.

          Cultures du monde chrétien doit trouver une solution et l’avenir du monde. Je crois que pour < x > années de la religion musulmane sera transformé. Jusque-là, il est dangereux pour les autres sociétés.

          Les réfugiés devraient être aidés sans pitié, mais finalement leur place dans les pays musulmans. Restez dans l’espoir que cette nécessité sera utilisé à ce jour.

Evangile selon s. Marc 3 i tłumaczenie

          La péricope Tentation de Jésus (Marc 1:12–13) ferme dans deux informations des phrases. Je vois cette évocation d’un texte étranger qui sera dans trois évangélistes synoptiques. L’information compacte indique que Marc ne cherche pas à développer leur propre théologie. Communiquer ce qu’il sait. Rappelons friandises étrangères le texte comme un historiographique obligation. Comme je l’ai mentionné lors de la discussion l’Evangile de Matthieu, Jésus a probablement pendant un certain temps il est allé dans un endroit séparé, vouloir plus de temps pour penser et organiser tous conscients de leur mission. Cet événement était d’une grande importance à Jésus lui-même. Ils étaient sa retraite personnelle. Auteur d’origine (en fait inconnue) de ce passage serait tisser sa propre zone inondable concept théologique.

          Ceci est ce qui est dangereux et malheureusement répandue, tentatives theologizing divers événements historiques. Peut-être inévitable, mais il serait approprié de révéler qu’il peut être différents concepts. Dogmes d’événements sélectionnés, seront encapsulés et la fermeture de la liberté d’expression. Comment pouvez-vous lire toute la révélation de Dieu contenue dans les Écritures, Dieu permet la multiplicité et la diversité. Pourquoi? Tout d’abord, parce qu’il n’a pas d’importance, et permet l’exploration et la joie en venant à la vérité. L’église doit respecter les opinions des autres personnes (et même des théories erronées), en indiquant ceux qui en valent la peine. La plus grande faiblesse de la hiérarchie de l’Eglise est la conviction qu’elle a raison (seulement). Son fidèle recevoir le même choix. Partenariat attitude de l’Eglise aux fidèles de contribuer à un plus grand respect de cette institution. L’Eglise doit pointer vers la vérité, il est resté humble inconnu. Jésus commence son activité de provocation: Repentez-vous, et croyez à la bonne nouvelle (Marc 11:15). Ainsi, il rappelle le baptême de repentance Jean-Baptiste, d’autre part, annonce une nouvelle Bonnes Nouvelles (Évangile).

          Péricopes nomination des premiers disciples (Marc 1:16–20) est convoquait la version adoptée de la transmission (com. Matthieu 4:12–22). Un peu surprenant que Marc n’a pas utilisé le témoin oculaire des médias Peter. Il est difficile de croire un tel abandon radical de la vie passée de personnes lutte épuisante pour la survie. Les disciples de Jésus étaient des gens pauvres. Ils avaient leurs familles et leurs responsabilités. Concision médias prouve que Mark ne veut pas insister sur des choses sans importance. Ce qui est important est que Jésus appela ses disciples.

          Marc convenu avec l’image de Jésus décrites dans les sources: il enseignait comme ayant autorité, et non pas comme les scribes (Marc 1:22). Il a combiné une attitude d’humilité devant le Père avec l’attitude des individus dignes, conscients de qui il est et ce qu’il a à dire. Les Juifs perçoivent cela comme quelqu’un qui est fier et vaniteux. Certes, le message raillé les pharisiens et les scribes. Ils étaient habitués à l’obéissance et la discipline des fidèles. Il a gâché l’image précédente des fidèles.

          Il est connu que les évangélistes ne collent pas rigidement à la chronologie des événements. Si au moins deux évangiles sont péricope un après l’autre et sont presque littéralement, cela signifie que soit bénéficié d’une source ou d’un évangéliste réécrit le libellé de la deuxième[1]. Il est difficile de déterminer qui est l’auteur de l’original, de sorte que vous devrait se concentrer uniquement sur le contenu.


[1]  Deux péricope Guérison possédaient et dans la maison de Pierre, presque identique, trouvent dans l’Evangile de Marc (Marc 1:23–31) et de Luc (Luc 4:31–38).

Tłumaczenie

          Perykopa1 Kuszenie Jezusa (Mk 1,12–13) zamyka się w dwóch zdaniach informacyjnych. Dostrzegam tu przywołanie obcego tekstu, który znajdzie się u trzech ewangelistów synoptycznych. Lakoniczna informacja świadczy, że Marek nie próbuje uprawiać własnej teologii. Przekazuje to, co wie. Przywołanie obcego tekstu traktuje jako obowiązek historiograficzny.

          Jak wspominałem przy omawianiu Ewangelii Mateusza, prawdopodobnie Jezus na jakiś czas udał się w osobne miejsce, chcąc jeszcze raz wszystko przemyśleć i uporządkować sobie swoją misję. Zdarzenie to miało ogromne znaczenie dla samego Jezusa. Były to Jego osobiste rekolekcje. Autor pierwotny (tak naprawdę nieznany) tej perykopy chciał utkać na jej niwie własną koncepcję teologiczną.  

          To co jest groźne i niestety nagminne, to próby teologizowania przeróżnych zdarzeń historycznych. Może to nieuchronne, ale wypadałoby ujawnić, że mogą być różne koncepcje. Dogmatyzowanie wybranych zdarzeń, powoduje hermetyzowanie i zamykanie się na wolność wypowiedzi. Jak można to odczytać z całości Objawienia się Boga zawartego w Piśmie świętym, Bóg dopuszcza wielość i różnorodność. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że to nie szkodzi, a pozwala na dalsze poszukiwania i radość w dochodzeniu do Prawdy. Kościół powinien szanować cudze poglądy (a nawet błędne teorie) wskazując na te, które są tego warte. Największą słabością hierarchii Kościoła jest przekonanie, że ma jedyną rację. Swoim wiernym odbiera tym samym możliwość wyboru. Postawa partnerska Kościoła do swoich wiernych przyczyniłaby się do większego szacunku tej instytucji. Kościół winien wskazywać na Prawdę, sam pozostając w pokorze Nieznanego.

          Jezus zaczyna swoją działalność od nawoływania: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1,15). Tym samym przywołuje chrzest nawrócenia Jana Chrzciciela, a  z drugiej strony ogłasza nową Dobrą Nowinę (Ewangelię).

          Perykopa Powołanie pierwszych uczniów (Mk 1,16–20) jest przywołaniem przyjętej wersji przekazu (por. Mt 4,12–22). Trochę dziwi fakt, że Marek nie skorzystał z  przekazu naocznego świadka Piotra. Trudno uwierzyć w tak radykalne porzucenie dotychczasowego życia ludzi strudzonych walką o przetrwanie. Uczniowie Jezusa byli ludźmi ubogimi. Mieli swoje rodziny i obowiązki. Lapidarność przekazu świadczy, że Marek nie chce zatrzymywać się na rzeczach mało istotnych. Ważne jest to, że Jezus powołał swoich uczniów.

          Marek godził się z wizerunkiem Jezusa nakreślonym w źródłach: uczył ich bowiem, jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie (Mk 1,22). Jezus łączył postawę pełną pokory wobec Ojca z postawą pełną godności Osoby, świadomy Kim jest i co ma do powiedzenia. Żydzi odbierali Go jako tego, który jest pyszny i zarozumiały. Pewnością przekazu drażnił faryzeuszy i uczonych w piśmie. Przyzwyczajeni byli oni  do posłuchu i dyscypliny wiernych. Jezus psuł im dotychczasowy wizerunek wiernego.

          Wiadomo, że ewangeliści nie trzymali się sztywno chronologii wydarzeń. Jeżeli w co najmniej dwóch ewangeliach występują perykopy jedna po drugiej i są prawie dosłowne, to znaczy, że albo korzystali z jednego źródła, albo jeden ewangelista przepisał treść od drugiego[1]. Trudno dociec, kto jest autorem pierwowzoru, dlatego warto skupić się jedynie na treści.


[1] Dwie perykopy Uzdrowienie opętanego oraz W domu Piotra, prawie identyczne, występują w Ewangelii Marka (Mk 1,23–31) oraz w Ewangelii Łukasza (Łk 4,31–38).

Evangile selon s. Marc 2 i tłumaczenie

          Evangile de Marc peut être considérée comme la première étape de l’initiation chrétienne. Il est utilisé pour entrer dans l’incroyant de l’église – un catéchumène. Appelle à une rencontre avec le Christ, de renoncer à la vie passée au Christ pour faire leurs espoirs et leurs vies. Les élèves sont initiés au départ comme des gens simples qui comprennent peu. Marc appelle à la conversion à travers une évangélisation progressive. Ceci est une sorte de voyage. Ses pas vous rejoindre la colline de la crucifixion et ceci est où le premier centurion romain révéler le mystère ultime de Jésus. Ceux qui ne croient pas et rejettent Jésus, ne reçoivent rien. Il ne peut pas faire des miracles à Nazareth parce qu’il ya un manque de foi: Il ne put faire là aucun miracle, si ce n’est qu’il imposa les mains à quelques malades et les guérit  (Marc 6,5).

          Rationalisme grec (Celse, Porphyre) a critiqué les récits bibliques de miracles. Pères Apologetics défendent ces histoires. Origène et Saint-Augustin dit que le plus grand miracle est le maintien de Dieu, le monde dans son existence. Il a fallu attendre le siècle des Lumières a commencé à essayer d’expliquer les événements naturels et empiriques considérées miraculeuse. Les lois de la nature sont l’ordre divin. Miracles détruisent l’ordre divin. Personnellement, je suis d’accord avec ce point de vue. Je ne dis pas, cependant, que de tels phénomènes ne se produisent pas.

          Marc commence son exposé Evangile de Jean-Baptiste et de son rôle. Pour donner de la crédibilité à la forme prend en charge la prophétie d’Isaïe: Préparez au désert le chemin de l’Éternel, Aplanissez dans les lieux arides Une route pour notre Dieu (Esaïe 40,3). De cette manière, il indique que ce ne sont pas une personne au hasard, mais a annoncé par Dieu. Dans cet esprit, suivie par le message que tout ce qui arrive vient du concept divin. Filozoteizm voit la révélation de la vérité de l’Evangile de deux cohérentes entre elles: l’esprit de Dieu, et l’attitude de Jésus, issu de son propre gré. L’Évangile de Marc (et d’autres) est basé sur la vérité première – le plan de Dieu. Il est, cependant, pas perdre de vue la vérité de l’autre. Jésus a inspiré l’esprit de dévotion et d’amour pour Dieu réalise ce plan de Dieu selon leurs propres idées. Ceci est très important car il montre Jésus non pas comme un instrument passif de Dieu, mais de manière autonome, en insistant sur la taille du Fils de l’homme.

          Jean parut, baptisant dans le désert, et prêchant le baptême de repentance, pour la rémission des péchés (Marc 1:4). Le signe lavait avec de l’eau et de la confession de leurs péchés[1]. Il était un prophète (le dernier des jours de l’Ancien Testament). Il a prêché la venue du plus fort les uns des autres. Vous pouvez lire ce prophète.

          Suivant pericopes désigne le baptême de Jésus. Il est à noter que Marc contourne la biographie de Jésus. Dans l’Evangile, Jésus est maintenant prêt pour sa mission. Cela peut être vu honnêteté incroyable Marc. Il n’a pas de présenter leurs idées et de la vision, de même que Matthieu et Luc. Il n’a pas eu suffisamment de connaissances sur le sujet. Il semble que cette connaissance avait ni Pierre, ni Paul (les informateurs). Jésus n’a pas forcer quelqu’un de son peuple. Il n’a pas parlé de sa jeunesse, de la famille. Il n’a pas confié. Pas avec une personne de son, mais parce que sa mission a fait l’objet de la gloire. Par obéissance à Jésus peuvent renoncer aux digressions sur son curriculum vitae[2].

          Jésus a été baptisé par Jean. Cet événement est accompagné par théophanie (révélation de Dieu): Tu es mon Fils bien-aimé, en toi j’ai mis toute mon affection (Marc 1,11; Esaïe 42:1). Mark a donné cette fois la nature de la liturgie solennelle (vision apocalyptique). Vous ne devriez pas recevoir ce texte littéralement. Ce qui est important est l’acte de reconnaissance de Jésus comme le Fils de Dieu.

          Tous ceux qui souhaitent traiter rationnellement la religion doit savoir que la beauté et la vérité se trouvent dans le corps (lire) et non pas dans les phénomènes d’urgence ou dans les lectures littérales. Certains peuvent se sentir consterné par ces nouvelles, mais je vous assure que d’autres études dans cet esprit de rationnelle apportera de grands fruits de la vérité, et non run folie ésotérique.


[1] Peut-être que cette fiche a été inspiré d’introduire le confessionnal de confession par l’Église..

[2] Mais l’homme est humain et il est aussi intéressé par ce qui est pas nécessaire.

Tłumaczenie

          Ewangelię Marka można traktować jako pierwszy stopień wtajemniczenia chrześcijańskiego. Służy wprowadzeniu do kościoła niewierzącego – katechumena. Wzywa do spotkania z Chrystusem, do wyrzeczenia się dotychczasowego życia, by w Chrystusie złożyć swe nadzieje i życie. Uczniowie są przedstawieni początkowo jako ludzie prości, którzy niewiele rozumieją. Marek wzywa do nawrócenia poprzez stopniową ewangelizację. Jest to pewien rodzaj wędrówki. Jego śladami dociera się na wzgórze ukrzyżowania i to właśnie tam rzymski setnik odsłoni pierwszy tę ostateczną tajemnicę Jezusa. Ci, którzy nie wierzą i odrzucają Jezusa, nie otrzymują niczego. Jezus nie może uczynić cudu w Nazarecie, gdyż brak tam wiary: I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich (Mk 6,5). 

          Racjonalizm grecki (Celsus, Porfiriusz) krytykował biblijne opowiadania o cudach. Apologetyka Ojców Kościoła broniła tych opowiadań. Orygenes i św. Augustyn mówili, że największym cudem  jest podtrzymywanie przez Boga świata w jego istnieniu. Dopiero w oświeceniu rozpoczęto próby przyrodniczego i empirycznego wyjaśniania zdarzeń uważanych za cudowne. Prawa przyrody są boskim nakazem. Cuda niszczyłyby boski porządek. Ja osobiście podzielam ten pogląd. Nie twierdzę jednak, że zjawiska takie nie miały miejsca.

          Marek rozpoczyna swoją Ewangelię od przedstawienia Jana  Chrzciciela i jego roli. Dla uwiarygodnienie postaci podpiera się proroctwem Izajasza: Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą (Iz 40,3). W ten sposób informuje, że nie jest to osoba przypadkowa, lecz zapowiedziana przez Boga. W tym duchu następuje przekaz, że wszystko, co się wydarzy pochodzi od Boskiej koncepcji.

          Filozoteizm dostrzega w objawieniu ewangelicznym dwie Prawdy wzajemnie ze sobą spójne: zamysł Boga oraz własną postawę Jezusa, wynikającą z Jego wolnej i nieprzymuszonej woli. Ewangelia Marka (jak i inne) bazuje na pierwszej Prawdzie – zamysłu Bożego. Warto jednak nie tracić z oczu Prawdy drugiej. Jezus natchniony duchem pobożności i miłością do Boga realizuje boży plan też według własnych koncepcji. To bardzo ważne, bo pokazuje Jezusa nie jako bezwolne narzędzie Boga, ale autonomicznie, podkreślając wielkość samego Syna Człowieczego.

          Jan Chrzciciel […] głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów (Mk 1,4). Znakiem było obmycie się wodą oraz wyznanie swych grzechów[1]. Był prorokiem (ostatnim z czasów starotestamentalnych). Głosił nadejście mocniejszego od siebie. Można odczytać w tym proroka.

          Następna perykopa dotyczy chrztu Jezusa. Warto zauważyć, że Marek omija życiorys Jezusa. W jego Ewangelii Jezus jest już gotowy do swojej misji. W tym można dostrzec niesamowitą uczciwość Marka. On nie przedstawia swoich koncepcji i wizji, jak to czynią Mateusz i Łukasz. On nie miał wystarczającej wiedzy na ten temat. Wydaje się, że tej wiedzy nie mieli ani Piotr, ani Paweł (jego informatorzy). Jezus nie narzucał nikomu swojej osoby. Nie opowiadał o swojej młodości, rodzinie. Nie zwierzał się. Nie z osoby swojej, ale ze swojej misji uczynił przedmiot chwały. Z posłuszeństwa do Jezusa można zaniechać wszelkich dywagacji na temat Jego życiorysu[2].

          Jezus przyjmuje chrzest od Jana. Temu zdarzeniu towarzyszy teofania (objawienie Boga): Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie (Mk 1,11; Iz 42,1). Marek nadał tej chwili charakter uroczystej liturgii (wizja apokaliptyczna). Nie należy odbierać tego tekstu literalnie. Ważny jest akt uznania Jezusa za Syna Bożego.

          Wszyscy, którzy chcą rozumnie traktować religię muszą wiedzieć, że piękna i prawdy należy doszukiwać się w treści (odczytanej), a nie w zjawiskach nadzwyczajnych czy w odczytach literalnych. Niektórzy mogą czuć się zbulwersowani tą wiadomością, ale zapewniam, że dalsze studiowanie w tym duchu rozumnym przyniesie wspaniałe owoce Prawdy, a nie ezoterycznego amoku.  


[1] Być może ten zapis był inspiracją do wprowadzenia spowiedzi konfesyjnej przez Kościół.

[2] Ale człowiek jest tylko człowiekiem i interesuje się też tym, co nie jest konieczne.

Evangile selon s. Marc i tłumaczenie

          Marc l’évangéliste est identifié avec Jean Marc, le fils de Marie, un parent de Barnabas[1]. Dans les Actes des Apotres, il est à propos de parler de lui: Après avoir réfléchi, il se dirigea vers la maison de Marie, mère de Jean, surnommé Marc, où beaucoup de personnes étaient réunies et priaient (Actes 12:12). Marc avec Barnabas accompagnés de Paul pendant un certain temps (seulement à Perge en Pamphylie) lors de son premier voyage missionnaire. Puis elle devint son fidèle acolyte (Colossiens 4:10; Philem 24). A Rome, il a rencontré l’apôtre Pierre. Probablement puis il a eu une idée de la rédaction de la catéchèse apostolique (l’evangile). Paul et Pierre étaient particulièrement informateurs important et crédible pour l’évangéliste. Il ne colle pas à la chronologie des événements. Papias, évêque de Hiérapolis (théologien et martyr, qui a vécu de 70 à 135/155) confirme l’intégrité et de la fidélité de son développement. En plus des messages des apôtres, en circulation distribué divers autres textes écrits, des notes, des lettres de catéchèse (les lettres de Paul). Probablement Marc n’a pas bénéficié de la source Q (Quelle)[2], qui a été édité plus tard. L’évangile de Marc a été écrit entre 60 et 70 ans et il est considéré comme le plus ancien chronologiquement. En raison de la source commune et de textes similaires Marc est l’un des trois auteurs des évangiles synoptiques, comme Matthieu et de Luc. L’évangile de Marc a été conçu pour les personnes en dehors de la Palestine. Il a été écrit dans la langue grecque. L’auteur explique bien des concepts d’origine araméenne:

Talitha kum, ce qui signifie: Jeune fille, lève-toi, je te le dis (Marc 5:41);

Effatha, c’est-à-dire, ouvre-toi. (Marc 7:34);

Abba, ce qui signifie: Père (Marc 14,36).

Dans son étude utilise aussi les concepts d’origine latine, ce qui suggère que la catéchèse ont été adressées aux Romains. Mark évite de citer les paroles de Jésus, et beaucoup écrit au sujet de ses actions. Plus crédible est la description des faits, que les citations que le passage du temps perdre de sa pertinence et littérale. Initialement, ils ont accepté l’idée que Marc n’avait pas augmenté la théologie, mais plutôt était un témoignage de Jésus. Aujourd’hui, l’Evangile de Marc est de plus en plus importante et de plus en plus l’intérêt autour de lui. Reconnaissance comme le plus ancien de l’Évangile est discutable.

          Le thème central de l’Evangile est Jésus-Christ. L’evangile est Jésus lui-même. Déjà dans les premiers mots de l’auteur souligne que Jésus est le Fils de Dieu: Commencement de l’Évangile de Jésus Christ, Fils de Dieu (Marc 1:1). Marc présente un aperçu des activités de Jésus. Il a rejoint transmise par la Tradition des mots et caractères de Jésus avec les événements historiques. Épisodes simples ont une histoire simple, en utilisant à cet effet, entre autres, une conjonction – puis (23 fois). Courts péricope résumant les actions et les paroles de Jésus pris ensemble fournissent une histoire continue du ministère de Jésus en Galilée. Courts péricope résumant les actions et les paroles de Jésus pris ensemble fournissent une histoire continue d’action de Jésus en Galilée. L’image de Marc de Jésus est caractérisé par le réalisme. L’évangéliste ne pas interpréter les faits, il n’a pas à expliquer ni justifier. Pour lui, Jésus est non seulement un homme ordinaire, mais aussi le Messie. Le Messager de Dieu est plus que juste un homme mortel. Il est le roi, mais contrairement à l’un d’eux. Il appartient au monde du divin. Marc montre que Jésus-Christ est le Fils de Dieu. Démontre la dignité et de la grandeur surhumaine du Maître de Nazareth, rappelant ses grandes actions et les signes.

          Du titre de l’ouvrage de marque créé un acrostiche mots grecs: IXQYS    (Jésus Christ, Fils de Dieu, considérable Sauveur), qui crée « Ichtys »  substantif latin, qui signifie « poisson ».

          Marques avec grand soin décrit les miracles de Jésus. Il a accumulé une quantité relativement importante. Ce sont des signes du royaume de Dieu. Cela est attesté par la dignité messianique de Jésus et de sa puissance divine. Probablement descriptions de miracles ont joué un rôle très important dans le travail missionnaire. Marc tente de montrer Jésus à deux chiffres, sa transcendance, de la gloire et de la grandeur. Il est Quelqu’un du ciel: Es-tu le Christ, le Fils du Dieu béni? Jésus répondit: Je le suis. Et vous verrez le Fils de l’homme assis à la droite de la puissance de Dieu, et venant sur les nuées du ciel (Marc 14:61–62); Alors on verra le Fils de l’homme venant sur les nuées avec une grande puissance et avec gloire (Marc 13:26); Car quiconque aura honte de moi et de mes paroles au milieu de cette génération adultère et pécheresse, le Fils de l’homme aura aussi honte de lui, quand il viendra dans la gloire de son Père, avec les saints anges (Marc 18:38); Comme ils descendaient de la montagne, Jésus leur recommanda de ne dire à personne ce qu’ils avaient vu, jusqu’à ce que le Fils de l’homme fût ressuscité des morts (Marc 9:9). Marc montre aussi l’aspect humain du Christ (Marc 1:41; 8:2; 3:5; 14:33). Dessine son humiliation et l’agonie (Marc 8:31; 10:45). Caractéristique de la Marc est le secret dite messianique. Jésus ordonne sévèrement taire tous ceux qui reconnaissent en lui le Messie (et démons). Peut-être pourquoi, que personne ne lire sa mission que l’action de nature politique. Juifs ne sont pas en mesure de comprendre la souffrance avec le messianisme. Jésus dans le mot Fils de l’homme se cachant son secret, mais il introduit lentement. Seulement en mourant sur la croix révèle le titre de son vrai sens, libre de toute nuances de sens. “Fils de l’homme” exprime une double fonction: paradisiaque doté de la puissance de Dieu et la terre en souffrant pour les péchés des hommes. Car le Fils de l’homme est venu, non pour être servi, mais pour servir et donner sa vie comme la rançon de plusieurs (Marc 10:45). Le terme «Fils de l’homme” est une expression caractéristique de Jésus lui-même. Jésus n’a pas dit jamais de lui-même comme le Fils de l’homme à la première personne, que dans la troisième. Ce mot peut être trouvée que sur les lèvres de Jésus, sauf le seul d’ailleurs mourir Stephen: Voici, je vois les cieux ouverts, et le Fils de l’homme debout à la droite de Dieu (Actes 7:56). Stephen, dans un moment de l’agonie, invoqué comme Jésus, qui se tenait en face du Conseil suprême dit: Je le suis. Et vous verrez le Fils de l’homme assis à la droite de la puissance de Dieu, et venant sur les nuées du ciel (Marc 14:62). Ce terme vient du livre de Daniel. Autre importante étaient les mots du Fils de l’homme dans l’Ancien Testament, et d’autres dans le Nouveau. En hébreu et l’araméen retour du fils de l’homme est, d’abord, autant comme un homme. Mot commun dans le Nouveau Testament, il était une expression de la dignité singulière de Jésus. Cela devient évident dans le processus de Jésus devant le Sanhédrin: Je le suis. Et vous verrez le Fils de l’homme assis à la droite de la puissance de Dieu, et venant sur les nuées du ciel (Marc 14:62).


[1] Barnabas – une personne méritée dans l’histoire du christianisme, un cousin de Marc l’évangéliste. Il a voyagé avec Marc et Paul sur les voyages missionnaires.

[2] La source appelée Q (Quelle) – source hypothétique de déclarations écrites de Jésus (logie) et ouverts (copies) de Nag Hammadi en 1945.

Tłumaczenie

          Marek Ewangelista jest utożsamiany z Janem Markiem, synem Marii,  krewnym Barnaby[1]. W Dziejach Apostolskich jest o nim wzmianka: Po zastanowieniu się poszedł do domu Marii, matki Jana, zwanego Markiem, gdzie zebrało się wielu na modlitwie (Dz 12,12). Marek wraz z Barnabą towarzyszył Pawłowi przez jakiś czas (tylko do Perge w Pamfilii) podczas jego pierwszej podróży misyjnej. Potem został jego wiernym pomocnikiem (Kol 4,10; Flm 24). W Rzymie spotkał się z Apostołem Piotrem. Prawdopodobnie wtedy powstała myśl napisania katechezy apostolskiej (ewangelii). Paweł, a szczególnie Piotr byli najważniejszymi i wiarygodnymi informatorami dla ewangelisty. Nie trzymał się chronologii wydarzeń. Papiasz, biskup z Hierapolis (teolog, męczennik, żyjący w latach 70–135/155) potwierdza uczciwość i wierność jego opracowania.  Oprócz przekazów apostołów, w obiegu krążyły różne inne teksty pisane, zapiski, listy katechetyczne (listy Pawła). Prawdopodobnie Marek nie korzystał ze źródła Q (Quelle)[2], które było zredagowane później. Ewangelia Marka została napisana między 60 a 70 rokiem i uważa się ją za najstarszą chronologicznie. Ze względu na wspólne źródła i podobieństwo tekstów Marek zaliczany jest do trzech autorów synoptycznych ewangelii, podobnie jak Mateusz i Łukasz. Ewangelia Marka była przeznaczona dla osób spoza Palestyny. Napisana została w języku greckim. Autor tłumaczy wiele pojęć pochodzenia aramejskiego: Talitha kum, to znaczy: Dziewczynko, mówię ci, wstań!  (Mk 5,41); Effatha, to znaczy: Otwórz się! (Mk 7,34); Abba, Ojcze (Mk 14,36). W swoim opracowaniu używa też pojęć pochodzenia łacińskiego, co  pozwala przypuszczać, że katechezy adresowane były do Rzymian. Marek unika przytaczania słów Jezusa, natomiast wiele pisze o Jego czynach. Bardziej wiarygodny jest opis faktów, niż cytaty, które przez upływ czasu tracą na swojej aktualności i dosłowności. Początkowo przyjmowano pogląd, że Marek nie uprawia teologii, a jest raczej świadkiem Jezusa. Dzisiaj Ewangelia Marka nabiera coraz większego znaczenia i wzrasta wokół niej zainteresowanie. Uznanie jej za najstarszą z ewangelii jest dyskusyjne.

          Centralnym tematem Ewangelii jest Jezus-Chrystus. Ewangelią jest sam Jezus. Już w pierwszych słowach autor zaznacza, że Jezus jest Synem Bożym: Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym (Mk 1,1). Marek przedstawia ogólny zarys działalności Jezusa. Połączył przekazywane przez Tradycję słowa i znaki Jezusa z wydarzeniami historycznymi. Pojedyncze epizody ujął w prostą fabułę, posługując się w tym celu m.in. spójnikiem a potem (23 razy). Krótkie perykopy streszczające czyny i słowa Jezusa zestawione razem dają ciągłe opowiadanie o działalności Jezusa w Galilei. Markowy obraz Jezusa cechuje realizm. Ewangelista nie interpretuje faktów, nie wyjaśnia i nie uzasadnia. Dla niego Jezus jest nie tylko zwykłym Człowiekiem, ale również i Mesjaszem. Wysłannik Boga jest kimś więcej niż tylko śmiertelnym człowiekiem. Jest Królem, choć niepodobnym do żadnego z nich. Należy On do świata Boskiego. Marek wykazuje, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym. Udowadnia nadludzką godność i wielkość Mistrza z Nazaretu, przypominając Jego wielkie czyny i znaki.

          Od tytułu dzieła Markowego utworzono akrostych greckich słów: IXQYS (Jezus, Chrystus, Boży, Syn, dołożono Zbawiciel), co tworzy rzeczownik łaciński ichtys, oznaczający „rybę”.

          Marek z niezwykłą troską opisuje cuda Jezusa. Zgromadził stosunkowo dużą ich ilość. Są one znakami królestwa Bożego. Świadczą o mesjańskiej godności Jezusa i o Jego Boskiej mocy. Prawdopodobnie opisy cudów spełniały ważną rolę w pracy misyjnej. Marek stara się pokazać Jezusa w podwójnej postaci, Jego transcendencję, chwałę i wielkość. Jest On Kimś z nieba: Najwyższy kapłan zapytał Go ponownie: «Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?» Jezus odpowiedział: «Ja jestem. Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi» (Mk 14,61–62); Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą (Mk 13,26); Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi (Mk 8,38); A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych (Mk 9,9). Marek pokazuje też ludzki aspekt Chrystusa (Mk 1,41;  8,2; 3,5; 14,33). Rysuje Jego upokorzenie i mękę (Mk 8,31; 10,45). Charakterystyczna dla Marka jest tak zwana tajemnica mesjańska. Jezus nakazuje surowo milczenie wszystkim, którzy poznają w Nim Mesjasza (także demonom). Być może dlatego, aby nikt nie odczytał Jego misji jako działań o charakterze politycznym. Żydzi nie byli w stanie pojąć związku cierpienia z mesjanizmem. Jezus w słowie Syn Człowieczy ukrywał swą tajemnicę, a zarazem powoli w nią wprowadzał. Dopiero przez śmierć na krzyżu tytuł ten ujawni prawdziwe swoje znaczenie, wolne od wszelkich zabarwień znaczeniowych. „Syn Człowieczy” wyraża podwójną funkcję: niebiańską obdarzoną mocą Bożą i ziemską przez cierpienie za grzechy ludzkie. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu (Mk 10,45).  Określenie „Syn Człowieczy” jest charakterystyczne dla wypowiedzi samego Jezusa. Jezus nie mówił jednak nigdy o sobie, jako o Synu Człowieczym w pierwszej osobie, tylko w trzeciej. Słowo to można znaleźć tylko na ustach Jezusa, z wyjątkiem, jedynym zresztą, umierającego Szczepana: Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga (Dz 7,56). Szczepan, w chwili konania, powoływał się jakby na Jezusa, który stojąc przed najwyższą Radą mówił: Ja jestem. Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi (Mk 14,62). Określenie to pochodzi z Księgi Daniela. Inne znaczenie miały słowa Syn Człowieczy w Starym Testamencie, a inne w Nowym. W językach hebrajskim i aramejskim zwrot syn człowieczy znaczy najpierw tyle, co człowiek. Pospolite słowo, w Nowym Testamencie, stało się wyrazem szczególnej godności Jezusa. Szczególnie wyraźnie widać to w procesie Jezusa przed Wysoką Radą: Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi (Mk 14,62).


[1] Barnaba – postać zasłużona w historii rozwoju chrześcijaństwa, kuzyn Marka Ewangelisty. Podróżował z Markiem i Pawłem w wyprawach misyjnych.

[2]  Źródło zwane Q (Quelle) – hipotetyczne źródło spisanych wypowiedzi Jezusa (logia) odkryte (kopie) w Nag Hammadi w 1945 r.

Akty seksualne osób tej samej płci

Pan Michał pyta: Ale akty seksualne osób tej samej płci są grzechem?

W Liście do Rzymian jest napisane:  Podobnie też i mężczyźni, porzuciwszy normalne współżycie z kobietą, zapałali nawzajem żądzą ku sobie, mężczyźni z mężczyznami uprawiając bezwstyd i na samych sobie ponosząc zapłatę należną za zboczenie (Rz 1,27).

          Jest to przykład dawnego spojrzenia na homoseksualizm. Dawniej widziano w tym jedynie zboczenie, a więc grzech. Dzisiaj dostrzega się w tym również dewiację biologiczną, która nie może być grzechem. Np. co jest winny mężczyzna, który cały ciałem i duszą czuje się kobietą. To jest jego natura. Jeżeli jest z tego powodu nieszczęśliwy, to najczęściej  z braku tolerancji innych, naigrywania się ich i przezywania. 

          Przykład ten wskazuje też, że Kościół również musi zmieniać poglądy, bo ludzkość dzisiaj wie więcej niż nasi przodkowie. Zapis Pawła pozostaje aktualny jedynie w przypadku nierządu zawinionego.

          Panie Michale, proszę postarać się nabrać dystansu do wszystkiego, bo nie ma idealnej Prawdy opisanej (np. jednoznacznej definicji grzechu). Pismo święte, dogmaty to tylko zbliżanie się do prawdy (św. Tomasz z Akwinu). Moje pisanie, to też ujęcie rzeczywistości na miarę pozyskanej ówcześnie wiedzy. Ona może ulec w czasie zmianie.

          Kiedy nabierze Pan dystansu, zwłaszcza do religii, otworzą się przed Panem nowe horyzonty.

          W moim przypadku wiarę w Boga pogłębiłem. Dla mnie On po prostu Jest i być musi. Dla innych może być wspaniałą ideą doskonałości. Warto to propagować. Gorsze jest traktowanie Boga jako Władcy tego świata na sposób ludzki.

Matthieu (30) i tłumaczenie

          Plus d’une personne se demande pourquoi Jésus a pris soin de la plus grande crédibilité de sa mission. Probablement, il a coïncidé avec deux choses. Le plan de Dieu était que dès le début il voulait à sa cause ont fait l’objet de la foi, pas la connaissance. Cette parle pour tout le concept de la condition humaine. Foi forces action débutera homme à l’intérieur. La connaissance de Dieu lui met dans la position de la règle. Dieu a voulu éviter cela. La recherche continue de Dieu active les activités spirituelles. Il a suivi les traces du Père. Il n’a pas laissé d’écrits ou d’autres artefacts. La seconde explication concerne la description très humain de la religion. Il se peut que le manque de connaissances est la façon dont il est, mais par les évangélistes Saint Esprit, Pères de l’Église, apologistes et d’autres théologiens, écrivains créé une peinture religieuse, qui est inscrit dans l’esprit de Dieu. Il peut effectivement ce qui est, de Dieu lui-même vient. Si oui, alors Dieu a certainement préparé une foi nouvelle alternative. Aujourd’hui, l’ancienne façon de comprendre la foi est épuisée. Il est difficile de croire que Dieu accepte l’histoire de l’Eglise. Il est une grande déception. Dieu savait pas ce que l’homme est capable? Prévoyez-vous le péché originel et d’autres péchés? Est-il censé que l’Église de son Fils va devenir un lieu de crimes incroyables et des actes de contraire à l’éthique? Vous pouvez mettre en avant une thèse que Dieu était devenu désillusionné partie d’un être humain (comme en témoignent les messages de saints). Homo homini lupus est [1]. Il est écrit, Dieu dit à Abraham, car je sais maintenant que tu crains Dieu (Genèse 22.2). Avez-vous fait précédemment ne saviez pas? Dieu donne-t liberté de l’homme privé de la connaissance? Probablement peu que nous savons toujours au sujet de Dieu. Donc, vous devez constamment chercher et de lire dans ses pensées.

          On peut supposer que Dieu a affaibli leur relation avec le peuple juif. Leur histoire est la meilleure preuve. Avez-vous vous détournez de son église? Je ne pense pas, mais il secoue soigneusement. Je suis sûr de cela. Espoir en nous, les fidèles de l’Église et fidèles à Dieu. Faisons tout de présenter des excuses à notre Dieu pour les transgressions humaines. Prenez pour eux-mêmes les difficultés de renouvellement. Sauvons notre église. Aidons l’Esprit Saint dans la mise en œuvre de son ministère. Laissez-nous sa bonté et de l’amour. Donnons Dieu ce qui est Dieu. Laissez-nous nous montrons que nous pouvons contrôler leur pays après Świecko. Dieu nous a donné plenipotencje adéquate. Laissez-nous rejetons toute, la piété fausse enfantin. Nous devons enfin grandir. Nous avons de qui de tirer des exemples et des enseignements. Jésus-Christ est notre dernier espoir.

          Evangélistes décrivent la résurrection de Jésus selon la compréhension contemporaine. Chaque du mieux qu’il pouvait. À cet égard, le Nouveau Testament est très honnête et fiable. Descriptions de la résurrection sont différents et qu’ils témoignent qu’il n’y avait pas de manipulation de ce sujet théologique. Ils diffèrent parce que le travail de la résurrection a été diversement interprétée. À ce jour, on peut entendre de nombreuses théories sur le sujet. L’église, mais a développé une saine théologie, il ne peuvent pas assez clairement transmettre aux fidèles. De là, vous pouvez entendre des versions différentes, les légendes et l’hypothèse incroyable.

          Puisque le sujet de la conférence est Matthieu Suis-je obligé de lui prêter attention, mais je reconnais qu’il serait préférable de discuter de cette question avec les autres évangiles.

          Description de Matthieu, qui était un grand tremblement de terre, l’ange du Seigneur descendit du ciel et de rouler la pierre, et les gardes sont devenus morte de peur, il est un outil littéraire, conçu pour créer une atmosphère de tension. Le fait est que Marie de Magdala et l’autre Marie virent le tombeau ouvert de Jésus. Mattieu véhicule l’idée que les femmes soient informées d’un ange. Cette information ne peut pas venir de Dieu, parce qu’il est pas entièrement vrai. Dans les paroles de l’évangéliste: allez promptement dire à ses disciples qu’il est ressuscité d’entre les morts (Matthieu 28:7).

          Aujourd’hui, nous savons que quelque chose d’autre est ressuscité d’entre les morts, et un autre est sortir du tombeau. Matthieu était un de ceux (la majorité) qui sortir du tombeau  mal avec la résurrection. Malgré l’erreur, les tentatives de fournir d’autres événements réunissant les faits que son propre concept. Il dit que Jésus se tenait devant les femmes (com. Matthieu 28:9). Apparemment, d’où? Ceci est le premier signal que Jésus présente une maladie étrange et propre. Il peut apparaître et disparaître à tout moment et le lieu. Ce fait prouve qu’il est plus vieux être humain. Quand les autres le voyaient, hors de tout doute, que leur ancien professeur. La réponse réside dans le fait que Jésus est apparu névrotique, qui est dans l’esprit, et non pas à travers les sens et les stimuli agissant sur la zone spirituelle. Vous pouvez utiliser le libellé qui a été vu à travers les yeux de l’âme et le cœur. Sa vision névrotique ne peut concerner beaucoup et tout le monde peut recevoir Jésus un peu différemment, en fonction de leurs propres prédispositions.

          Matthieu conclut son évangile dans le moment le plus intéressant dans l’histoire de Jésus. Jésus est ressuscité d’entre les morts. Cet événement extraordinaire. Il est de mon devoir d’écrire sur lui autant que possible. Matthieu était silencieuse, parce que cet événement a nécessité une reconstruction majeure de concepts et de la théologie existantes. Bien que l’événement (anticipation) était déjà écrit des centaines d’années avant, maintenant il est arrivé. Jésus, qui était proche et il était palpable, maintenant obscurci était un écran de foi. Pour cela, vous avez besoin d’un différent, nouveau look.

          À la fin de Matthieu transmettre des informations déjà laconique. Ils sont plus utilisés pour organiser la nouvelle communauté chrétienne. Le signe d’un liant chrétiens sera baptisé.

 

          Il est difficile de compléter exégèse du premier évangile sans expliquer ce qu’il était pour Matthieu pas encore tout à fait réalisable.

          Nous devons réaliser que Jésus avait toutes les données vers ce afin de réaliser le plan de Dieu. Tout comme chaque homme étant charnelle, mais spirituelle. Structurellement, rien de différent des autres gens. Ceci est important parce que ses réalisations peuvent être transmis à chaque personne. Ceci est ce que Jésus a accompli, il est devenu possible pour tout être humain.

          Dieu distingué Jésus sur la croix, et lui donna sa plenipotencje et la puissance. Dans l’acte d’exploitation en commun sera en mesure de continuer à travailler pour le bien du monde. Chacun individuellement, mais dans le même esprit et la volonté. Nous avons deux êtres ontologiquement, mais pas deux Dieux. Pourquoi? Unis par le même état Bien suprême, l’état de la vérité, la nature même ne peut pas agir dans l’opposition. Le concept de Dieu inclut tout ce que je dis, et si nous prions à l’Un. Depuis l’Eglise a accepté dans l’unité du Saint-Esprit, nous aussi nous pouvons dire que notre foi est le culte du Dieu unique à l’image de la Trinité (en un acte d’exploitation).

          L’idée de Dieu est également ressorti des considérations philosophiques. Pour les croyants, Dieu est devenu le sujet de la foi et de culte. Pour les incroyants, l’idée de Dieu peut être le concept de faire tenir ensemble, se laissant disposés dans un ordre logique des blocs de construction de l’univers. Est-il possible de tomber en amour avec l’idée?

[1] Homme à homme un loup.

Tłumaczenie

          Niejedna osoba zadaje sobie pytanie, dlaczego Jezus nie zadbał o większą wiarygodność swojego posłannictwa. Prawdopodobnie na to nałożyły się dwie sprawy. Zamysł Boga był taki, że od początku chciał, aby Jego sprawy były przedmiotem wiary, a nie wiedzy. Za tym przemawia cała koncepcja egzystencjalna człowieka. Wiara wymusza działania woli, uruchamia wnętrze człowieka. Wiedza o Bogu stawia Go w pozycji władcy. Bóg pragnął tego uniknąć. Ciągłe szukanie Boga aktywizuje do działań duchowych. Jezus poszedł w ślady Ojca. Nie pozostawił po sobie żadnych pism ani innych artefaktów. Drugie wyjaśnienie dotyczy samego ludzkiego opisu religii. Być może, że przez brak wiedzy jest taki, jaki jest, jednak natchnieni Duchem Świętym ewangeliści, ojcowie Kościoła, apologeci i inni teolodzy, pisarze stworzyli obraz religijny, który wpisał się w zamysł Boga. Może faktycznie to, co jest, od samego Boga pochodzi. Jeżeli tak, to Bóg z pewnością przygotował nową alternatywę wiary. Dziś stary sposób pojmowania wiary wyczerpał się. Trudno uwierzyć, że Bóg akceptuje historię Kościoła. To wielkie rozczarowanie. Czy Bóg nie wiedział do czego zdolny jest człowiek? Czy przewidział grzech pierworodny i dalsze grzechy? Czy przypuszczał, że Kościół Jego Syna stanie się miejscem niesamowitych zbrodni i czynów nieetycznych? Można wysunąć tezę, że Bóg w części rozczarował się istotą ludzką (świadczą o tym przesłania świętych). Homo homini lupus[1]. Jest napisane, jak Bóg odpowiedział Abrahamowi:  bo teraz wiem, że boisz się Boga (Rdz 22,2). Czy faktycznie wcześniej o tym nie wiedział? Czy Bóg dając wolność człowiekowi pozbawił się wiedzy?  Prawdopodobnie mało jeszcze wiemy o Bogu. Ciągle więc trzeba Go poszukiwać i odczytywać Jego zamysły.

          Można przypuszczać, że Bóg osłabił relację swoją z narodem żydowskim. Ich historia jest tego najlepszym dowodem. Czy odwróci się od swego Kościoła? Nie sądzę, ale nim porządnie wstrząśnie. Jestem tego pewien. Nadzieja w nas, wiernych Kościoła i w wiernych Bogu. Zróbmy wszystko, aby przeprosić naszego Boga za ludzkie przewinienia. Weźmy na siebie trudy odnowy. Ratujmy nasz Kościół. Pomóżmy Duchowi Świętemu w realizacji Jego posługi. Okażmy sobie życzliwość i miłość. Oddajmy Bogu to, co Boskie. Sami pokażmy, że potrafimy kierować państwem po świecku. Bóg dał nam odpowiednie plenipotencje. Odrzućmy wszelkie fałszywe, infantylne pobożności. Musimy wreszcie dorosnąć. Mamy od kogo czerpać przykłady i nauki. Jezus Chrystus jest naszą ostatnią nadzieją.

          Ewangeliści opisali zmartwychwstanie Jezusa według ówczesnego rozumienia. Każdy jak potrafił najlepiej. Pod tym względem Nowy Testament jest bardzo uczciwy i rzetelny. Opisy zmartwychwstania są różne i one świadczą, że nie było w tym temacie manipulacji teologicznych. Różnią się, bo dzieło zmartwychwstania było różnie odczytywane.  Do dnia dzisiejszego można usłyszeć wiele teorii na ten temat. Kościół, choć wypracował rzetelną teologię, nie potrafi jej rzetelnie, jasno przekazać wiernym. Stąd  można usłyszeć różne wersje, legendy i niesłychane hipotezy.

          Ponieważ przedmiotem wykładu jest Ewangelia Mateusza jestem zobowiązany jej poświęcić uwagę, choć przyznam, że najlepiej byłoby ten temat omawiać łącznie z innymi ewangeliami.

          Opis Mateusza, że powstało trzęsienie ziemi, anioł Pański zstąpił z nieba i odsunął kamień, i że strażnicy stali się umarli ze strachu, jest narzędziem literackim, mającym na celu stworzyć atmosferę napięcia. Fakt faktem, że Maria Magdalena i druga Maria zobaczyły otwarty grób Jezusa. Mateusz przekazuje, że panie otrzymały informację od anioła. Informacja ta nie może pochodzić od Boga, bo nie jest do końca prawdziwa. Jak pisze ewangelista: A idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: Powstał z martwych (Mt 28,7).  Dziś wiadomo, że czym innym jest powstanie z martwych, a czym innym jest zmartwychwstanie. Mateusz należał do tych (większości), którzy zmartwychpowstanie mylili ze zmartwychwstaniem. Pomimo błędu, próbuje przekazywać dalsze zdarzenia trzymając się faktów niż własnych koncepcji. Jak pisze, Jezus stanął przed kobietami (por. Mt 28,9). Niby skąd? To pierwszy sygnał, że Jezus prezentuje dziwną i własną przypadłość. Może się pojawiać i znikać w dowolnym czasie i miejscu. Ten fakt świadczy, że nie jest już dawną ludzką istotą. Gdy inni Go zobaczyli, dalej wątpili, że to ich dawny Nauczyciel. Rozwiązanie zagadki leży w tym, że Jezus pojawiał się neurotycznie, to znaczy wewnątrz umysłu, nie na skutek zmysłów, a bodźców działających na strefę duchową. Można użyć sformułowania, że był widziany oczyma duszy i serca. Jego widzenie neurotyczne mogło dotyczyć wielu i każdy mógł trochę inaczej odbierać Jezusa, według własnych predyspozycji.

          Mateusz kończy swoją Ewangelię w najciekawszym momencie historii Jezusa. Jezus zmartwychwstał. To niezwykłe wydarzenie. Wypadałoby pisać o Nim jak najwięcej. Mateusz zamilkł, bo to zdarzenie wymagało ogromnej przebudowy dotychczasowych pojęć i teologii. Mimo, że o tym wydarzeniu (antycypacja) pisano już setki lat wcześniej, to teraz to się stało. Jezus, który był blisko i był namacalny, teraz przysłonięty został parawanem wiary. Do tego trzeba innego, nowego spojrzenia.

          Na koniec Mateusz przekazuje już lakoniczne informacje. One to bardziej służą do organizacji nowej społeczności chrześcijańskiej. Znakiem spinającym chrześcijan będzie chrzest.

          Trudno zakończyć egzegezę pierwszej ewangelii nie wyjaśniając to, co było dla Mateusza jeszcze nie do końca osiągalne.

          Trzeba zdać sobie sprawę, że Jezus posiadał wszelkie dane ku temu, aby realizować Boży zamysł. Tak jak każdy człowiek był istotą cielesną, ale i duchową. Strukturalnie niczym nie różnił się od innych ludzi. To ważne, bo Jego osiągnięcia mogą być przekierowane na każdego człowieka. To, co osiągnął Jezus, stało się możliwe dla każdego człowieka.

           Bóg wyróżnił Jezusa na krzyżu, przekazując Mu swoje plenipotencje i moc. We wspólnym Akcie działającym będą mogli dalej działać na rzecz świata. Każdy indywidualnie, ale w tym samym duchu i woli. Mamy ontologicznie dwie Istoty, ale nie dwóch Bogów. Dlaczego? Złączeni tym samym stanem Dobra Najwyższego, stanem Prawdy, tą samą naturą nie mogą działać przeciwstawnie. Pojęcie Boga obejmuje to wszystko, co powiedziałem, a więc modlimy się do tej Jedności. Ponieważ Kościół zaakceptował w tej Jedności jeszcze Ducha Świętego można powiedzieć, że nasza wiara to kult Boga Jedynego w obrazie Trójcy Świętej (w jednym Akcie działającym).

          Idea Boga wyłoniła się również z rozważań filozoficznych. Dla wierzących Bóg stał się Podmiotem wiary i kultu. Dla niewierzących idea Boga może być koncepcją spinającą, umożliwiającą poukładanie sobie w logiczny sposób cegiełek wszechświata. Czy można zakochać się w Idei?


[1] Człowiek człowiekowi wilkiem.

 

 

 


 

Matthieu (29) i tłumaczenie

          Jésus a été capturé. Les étudiants dispersés. Il dissemblables. Leur maître, qui a fait tant de miracles, il ne peut pas se défendre. Il est difficile de prendre mes marques tout. Les élèves ne sont pas trompés? Non, cela est impossible. Il était pour eux comme crédible. Le Suprême Conseil veut accuser et condamner Jésus. Il est préférable de sacrifier que de perdre les pères de la religion. Les chefs des prêtres et les enseignants des écrits de mutuellement absoudre, de traduire et propre. Ils ont dû faire un choix contraire à leur science. Ils sont conscients de cela. Dieu est leur témoignage, qu’ils veulent bien fait. Les prêtres demandent à Jésus: si tu es le Christ, le Fils de Dieu (Matthieu 26:63). Il admet ouvertement: Tu l’as dit (Matthieu 26:64). Cependant, le conditionnement continue: je vous le déclare, vous verrez désormais le Fils de l’homme assis à la droite de la puissance de Dieu, et venant sur les nuées du ciel (Matthieu 26:64). Non veut vraiment renoncer à leur propre identité humaine vivante. Octroi, cependant, à prorokowanego Messie lui donne un laissez-passer pour les victimes choisies. Et ce qui se passe. Il est tombé verdict : Il mérite la mort. (Matthieu 26:66). L’apôtre Pierre est dévastée. Son maître lui-même à la mort, il ne se défend pas, ne se battent pas pour sa vie. Aucune aide. Peter se sent même trahi par son Maître. Sont soumis à leur désespoir et lui refuser à trois reprises: Je ne connais pas cet homme (Matthieu 26:72). Coq qui chante lui rappelait les paroles de Jésus: Avant que le coq chante, tu me renieras trois fois. Et étant sorti, il pleura amèrement (Matthieu 26:75). Ile éclate en sanglots. Drame et le désespoir.

          Jésus a été condamné et remis au gouverneur romain Ponce Pilate. Matthieu avait été témoin des événements. Il savait une prophétie de Jérémie[1]. Selon son point de vue et les concepts littéraires présentés derniers moments de Judas (Matthieu 27:3–10).

          L’atmosphère du drame, l’injustice également accordée à Judas. Il voulait aussi quelque chose de différent. Il rêvait de, peut-être, une bonne position ministérielle. Il a également omis de Jésus. Où sont le triomphe promise, où le roi, où la liberté promise du peuple juif? Judas était convaincu que Jésus était innocent face avec des soldats romains. Aucun de ces marasme après leur départ. Il a disparu, comme ils le voulaient fit battre de verges, ou jeter de la ville. Oui, il a trahi Jésus, mais il pense que cela permettra d’accélérer son triomphe. Maintenant, tout pris dans la tête. Jésus est condamné. Il n’y a aucune indication qu’ils vont défendre. Il pensait – Dieu, ce que je dois mettre mon. Judas se repentit et confessa: J’ai péché en livrant le sang innocent (Matthieu 27:4). Aux yeux de Dieu, il était déjà pénitent. La confession du péché et de tristesse pour son acte (le péché) lui a donné une chance au salut. Il se tourna 30 srebników et le désespoir de son se pendre. Judas ne savait pas que Dieu peut lui pardonner pour trahison et que l’amour de Dieu est plus grand que le pire du péché humain.

          La sentence de Jésus à la dignité du roi provoque en même temps son silence. Jésus ne répond pas à une question. Pilate gagne respect pour Jésus. Il voit en lui une personnalité extraordinaire. Peu de gens comprennent, mais estime que cela est à propos de la jalousie et de différends politiques et religieux juifs. Il ne voit aucune culpabilité en lui. Il veut lui donner une chance, rappelant la vieille coutume de libérer un prisonnier de Pâque. Les gens, cependant, choisissent Barabbas. Pilate est impuissant. En fin de compte, il n’a pas son truc. Communiqués Barabbas et Jésus semble être crucifié.

          Une condamnation commence le deuxième acte de la Passion de Jésus. Il devient la risée de beaucoup. Y at-il des ennuis pire comme le ridicule, le harcèlement et moqueur? Le roi se tenait devant Pilate – les soldats lui ont fait la risée. Pilate respectée la dignité de Jésus – les soldats se moquaient de lui. La Passion de Jésus intensifie. Maintenant, tout ce qui lui arrive et autour de lui devient un drame surhumaine. Traverser la route pleine d’angoisse et d’événements dramatiques. Matthieu sauve lecteurs et ne donne pas ses détails. Ils l’ont fait les autres évangélistes. Jésus a été accroché sur un enjeu comme le pire méchant et scélérat. Même après la mort d’un grand nombre l’a maudit.

          La mort de Jésus était un monodrame de la plus haute expression. Jésus, incroyablement solitaire et abandonnée, retourne à son père, en disant: Eli, Eli lama sabachthani [2] (Matthieu 27:46). Ce sont les paroles du psaume, qui donnent un moment rang solennelle. Scène et ces paroles révèlent le mystère (secret) de la nomination du Fils de l’homme à la gloire du Père. Il peut être lu ironiquement (par la négation): O Dieu, tu as ne m’a pas quitté. Pourquoi l’Église ne célèbre pas particulièrement cet événement sublime?! Eh bien, l’annonce trop tôt de Jésus le Roi – à la naissance (Dieu est né, les pouvoirs tremblent – carol). La vérité est différente. Il est devenu une loi exploitation complet, en d’autres termes – Dieu, il était seulement sur la croix.

          Matthieu tente de décrire les derniers moments de Jésus. Il peint un tableau complet des caractères: il y eut des ténèbres sur toute la terre (Matthieu 27:45); le voile du temple se déchira en deux, du haut en bas; la terre trembla, les rochers se fendirent (Mt 27:52). Il a appliqué le traitement appelé anticipation littéraire: les sépulcres s’ouvrirent, et plusieurs corps des saints qui étaient morts ressuscitèrent. Étant sortis des sépulcres, après la résurrection de Jésus, ils entrèrent dans la ville sainte, et apparurent à un grand nombre de personnes (Matthieu 27:52–53). Anticipation doit être lu comme un signe avant-coureur d’événements ultérieurs qui auront lieu à la fin du monde.

          Après la mort de Jésus, un disciple Joseph d’Arimathie est allé à Pilate et demanda son corps. Jésus est enterré dans le jardin un sépulcre neuf, jamais homme n’a encore posés (Jean 19:41). Avant la tombe se trouvait un garde romaine. On craignait l’accomplissement de la prophétie de la résurrection. Si grave a été scellé.

          Nous devons comprendre clairement que le sort du corps de Jésus est inconnue à ce jour. La théorie est beaucoup. La chose importante est que Jésus n’a pas ressuscité des morts (n’a pas augmenté de la tombe), mais est ressuscité des morts, qui est libéré comme l’essence de la vie davantage. La mort était le seul moment de la transition de la vie physique à vivre purement spirituelle. Âme se détacha du corps. Le corps physique est mort. L’âme est intacte. Jésus n’a pas été vu physiquement, mais dans son esprit (névrotique). Pour voir Jésus, il fallait avoir foi en eux-mêmes [3].

          Eglise suggère que Jésus a manifesté dans la chair glorieuse. Cite le verset dans lequel Jésus avait donné son pain et de poisson, et de manger en présence des étudiants. Par la porte, cependant, il a passé comme un être spirituel. Un corps glorieux doit donc avoir des propriétés remarquables. Sur les traces de la passion (peut-être de transfert photographique de preuves du corps humain). Il semble que ces descriptions ont été créés pour le bénéfice des fidèles croient à propos de la résurrection de Jésus.

          Les gens hostiles pourraient miner la résurrection de Jésus. Ils peuvent aussi avoir une réclamation à filozoteizm que ce thème se contredit. Il est difficile de faire fonctionner la raison, quand un grand nombre de faits semble être illusoire, merveilleux, basée sur la foi. Est la raison pour laquelle il ne devrait pas, à ce stade abandonner. Est-il pas fait valoir contre la résurrection?

          S’il vous plaît noter que la résurrection est apparu événements miraculeux, mais ils ne concernent pas la question, mais le monde spirituel. Ainsi, Dieu n’a pas eu à briser un de leurs droits. Au contraire, il a révélé le mystère de l’existence humaine avenir. Résurrection attend chaque être humain. Dans l’espoir de la vie éternelle.

          Du point de vue de la résurrection émerge le concept d’une vocation divine et le rôle de Jésus. Il effectue de nombreux desseins de Dieu. De toutes les émissions d’abord ce que l’homme est, ce qu’il peut et ce qui peut être. Jésus a racheté les péchés de Son sacrifice. Par le ministère constante à chaque messe, rachète la culpabilité de ceux qui souhaitent le faire. Il a renforcé la relation entre Dieu et l’homme. Il a amené les gens à le Créateur.

          Seuls les aveugles ne remarquent pas que dans le monde quelque chose est arrivé. Quelque chose dont on ne revient pas. Toutefois, s’il vous plaît prendre un regard sur les fruits de cet événement. Mon évaluation est triste. Se plaindre congé pour une autre fois. Je crains, cependant, que Dieu ne peut pas donner aux gens une nouvelle chance. Toutes les prédictions allégoriques destinées à de nouveaux développements. Aura des pleurs et des grincements de dents. Ce que nous voyons secoue le ciel. L’amour fraternel expire. Dieu est écarté de la vie humaine. Seigneur, où nous allons (com. Jean 13 :36 ..).


[1] Ils ont pris trente srebników, le paiement de cette a été évalué fils d’Israël. Et ils les ont données pour le champ du potier, comme le Seigneur me l’a commandé (Matthieu 27:9–10; co. 18:2, Jérémie, 19:1–11, 32:6–15).

[2] Mon Dieu, mon Dieu, pourquoi ont-tu abandonné !

[3] Vous pouvez répondre à la déclaration que la résurrection ne doit pas être comprise comme purement spirituelle.

Tłumaczenie

          Jezus został pojmany. Uczniowie rozproszyli się. To niepodobne. Ich Mistrz, który zdziałał tyle cudów, nie potrafi sam siebie obronić. Trudno poukładać sobie to wszystko. Czy uczniowie nie zostali oszukani? Nie, to niemożliwe. On był dla nich tak wiarygodny. Najwyższa Rada chce Jezusa oskarżyć i skazać. Lepiej poświęcić jednego, niż stracić religię ojców. Arcykapłani i uczeni w pismach wzajemnie się rozgrzeszają, tłumaczą i oczyszczają. Przyszło im dokonać wyboru niezgodnego z ich nauką. Oni są tego świadomi. Bóg jest ich świadkiem, że chcą dobrze uczynić. Kapłani pytają Jezusa: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży? (Mt 26,63). Teraz Jezus przyznaje już otwarcie: Tak, Ja Nim jestem (Mt 26,64). Kontynuuje jednak warunkując: Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego (Mt 26,64). Nie bardzo chce zrezygnować z własnej tożsamości człowieka żywego. Przyznanie się jednak do prorokowanego Mesjasza daje mu glejt do wybranej Ofiary. Tak też się dzieje. Pada wyrok: Winien jest śmierci (Mt 26,66). Apostoł Piotr jest zdruzgotany. Jego Mistrz sam zmierza ku śmierci, nie broni się, nie walczy o życie. Znikąd pomocy. Piotr czuje się wręcz zdradzony przez swego Nauczyciela. Poddaje się w swojej rozpaczy i trzykrotnie się Go zapiera: Nie znam tego człowieka (Mt 26,72). Kogut piejący przypomina mu słowa Jezusa: Zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz (Mt 26,75). Wybucha płaczem. Dramat i rozpacz.         

          Jezus został skazany i przekazany w ręce namiestnika rzymskiego Poncjusza Piłata. Ewangelista Mateusz był świadkiem wydarzeń. Znał też proroctwo Jeremiasza[1].  Według swojego oglądu i koncepcji literackiej przedstawił ostatnie chwile Judasza (Mt 27,3–10).

         Atmosfera dramatu, niesprawiedliwości udzieliła się również Judaszowi. On także oczekiwał czegoś innego. Marzył, być może, o dobrym stanowisku ministerialnym. On również zawiódł się na Jezusie. Gdzie obiecany tryumf, gdzie król, gdzie obiecana wolność narodu żydowskiego?  Judasz był przekonany, że niewinny Jezus poradzi sobie z rzymskimi żołnierzami. Nie z takich tarapatów przecież wychodził. Znikał, jak chciano Go ubiczować, lub wyrzucić z miasta. Tak, zdradził Jezusa, ale myślał, że to przyspieszy Jego tryumf. Teraz wszystko wzięło w łeb. Jezus jest skazany. Nic nie wskazuje na to, że się obroni. Myślał, – Boże, do czego ja się przyłożyłem. Judasz opamiętał się i wyznał: Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną (Mt 27,4). W oczach Boga był już pokutnikiem. Wyznanie grzechu i żal za swój uczynek (grzech) dawał mu szanse na zbawienie. Zwrócił 30 srebników i w rozpaczy swej  powiesił się. Judasz nie wiedział, że Bóg może mu wybaczyć zdradę oraz że Miłość Boga jest większa od najgorszego ludzkiego grzechu.

          Przyznanie się Jezusa do godności króla powoduje zarazem Jego zamilknięcie. Jezus nie odpowiada Piłatowi na żadne pytanie.  Piłat nabiera szacunku do Jezusa. Dostrzega w Nim niezwykłą osobowość. Niewiele rozumie, ale czuje, że chodzi tu o zawiść i żydowskie spory polityczno-religijne. Nie widzi w Nim winy. Pragnie dać Mu szansę, przywołując stary zwyczaj uwalniania więźnia z okazji Paschy. Lud jednak wybiera Barabasza. Piłat jest bezradny. W końcu to nie jego rzecz. Uwalnia Barabasza, a Jezusa wydaje na ukrzyżowanie.

          Wydanie wyroku skazującego uruchamia drugi akt męki Jezusa. Staje się On pośmiewiskiem wielu. Czy istnieją gorsze przykrości jak kpiny, szykany i naigrywanie się? Przed Piłatem stał Król – żołnierze zrobili z Niego pośmiewisko. Piłat uszanował godność Jezusa – żołnierze naigrywali się z Niego. Męka Jezusa potęguje się. Teraz wszystko, co się dzieje z Nim i wokół Niego staje się nadludzkim dramatem. Droga krzyżowa pełna udręki i dramatycznych wydarzeń. Mateusz oszczędza czytelników i nie podaje jej szczegółów. Zrobili to inni ewangeliści. Jezus został powieszony na palu, jak najgorszy złoczyńca i łajdak. Nawet po śmierci  wielu Go przeklinało.

          W historii Starego Testamentu wiele jest opisów nadzwyczajnych ingerencji Boga-Ojca, gdy był proszony o świadectwo przez proroków (Abraham, Eliasz,…), czy innych nazirejczyków. Teraz Żydzi widzą, że Bóg-Ojciec nie pomógł domniemanemu swojemu Synowi. Czy to nie jest najlepszy dowód, że Jezus był fałszywym mesjaszem, prorokiem i Synem Bożym? Tak wielu sądziło, ale krótko. Niepokoiła, ale i intrygowała ich zapowiedź Jezusa o swoim zmartwychwstaniu.

          Sama śmierć Jezusa była monodramem o najwyższej ekspresji. Jezus, niesamowicie samotny i opuszczony, zwraca się do Ojca swojego słowami: Eli, Eli lema sabachthani [2] (Mt 27,46). Są to słowa psalmu, które nadają chwili uroczystą rangę. Scena i słowa te ukazują misterium (tajemnicę) powołania Syna Człowieczego do Chwały Ojca. Można ją odczytać przewrotnie (przez negację): Boże, Tyś mnie nie opuścił.  Dlaczego Kościół nie świętuje szczególnie tego wzniosłego wydarzenia?! No cóż, za wcześnie ogłoszono Jezusa Królem – przy urodzeniu (Bóg się rodzi, moc truchleje – kolęda). Prawda jest inna. Jezus stał się pełnym Aktem działającym, inaczej mówiąc – Bogiem, dopiero na krzyżu.

          Mateusz próbuje opisać ostatnie chwile Jezusa. Maluje obraz pełen znaków: mrok ogarnął całą ziemię (Mt 27,45); zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać (Mt 27,52). Zastosował on zabieg literacki zwany antycypacją: Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli oni do miasta Świętego i ukazali się wielu (Mt 27,52–53). Antycypację należy odczytywać jako zwiastun późniejszych wydarzeń, jakie będą miały miejsce przy końcu Świata.

          Po śmierci Jezusa, uczeń Józef z Arymatei udał się do Piłata i poprosił o Jego ciało. Jezus zostaje pochowany w ogrodzie w nowym grobie, w którym jeszcze nie złożono nikogo (J 19,41). Przed grobem stanęła straż rzymska. Obawiano się spełnienia się przepowiedni zmartwychwstania.  Grób został więc opieczętowany.

          Trzeba wyraźnie zdać sobie sprawę, że los ciała Jezusa nie jest znany do dnia dzisiejszego. Teorii jest wiele. Ważne jednak jest to, że Jezus nie zmartwychpowstał (nie wstał z grobu), ale zmartwychwstał, to znaczy ukazał się jako Istota dalej żyjąca. Śmierć była jedynie momentem przechodzenia z życia cielesnego do życia czysto duchowego. Dusza oderwała się od ciała. Umarło ciało fizyczne. Dusza została nietknięta. Jezus nie był widziany fizycznie, ale oczyma duszy (neurotycznie). Aby zobaczyć Jezusa trzeba było mieć w sobie wiarę[3]

          Kościół sugeruje, że Jezus objawił się w ciele chwalebnym. Powołuje się na werset, w którym Jezus kazał podać sobie chleb i rybę, po czym jadł w obecności uczniów. Przez drzwi jednak przechodził jako istota duchowa. Ciało chwalebne musi więc mieć niezwykłe właściwości. Na nim zachowały się ślady męki (być może fotograficzne przeniesienie śladów z ciała ludzkiego). Wydaje się, że opisy te powstały na użytek przekonania wiernych o zmartwychwstaniu Jezusa.

         Osoby nieżyczliwe mogą podważać zmartwychwstanie Jezusa. Mogą też mieć pretensje do filozoteizmu, że w tym temacie sam sobie zaprzecza. Trudno tu operować rozumem, kiedy wiele faktów wydaje się iluzorycznych, cudownych, bazujących na wierze. Czy rozum nie powinien w tym momencie poddać się. Czy to nie świadczy przeciwko zmartwychwstaniu?

          Proszę zauważyć, że wraz ze zmartwychwstaniem pojawiły się zdarzenia cudowne, ale nie dotyczyły one materii, ale świata duchowego. Bóg nie musiał więc łamać żadnych ze swoich praw. Przeciwnie, ukazał tajemnicę ludzkiej, przyszłej egzystencji. Zmartwychwstanie czeka każdego człowieka. W tym nadzieja na życie wieczne.

          Z perspektywy zmartwychwstania wyłania się koncepcja Bożego powołania i roli Jezusa. On spełnia wiele zamysłów Boga. Przede wszystkim pokazuje kim jest człowiek, na co go stać i kim może być. Jezus odkupił grzechy swoją Ofiarą. Przez stałą posługę, na każdej Mszy, odkupuje winy tych, którzy tego pragną. Wzmocnił relację między Bogiem a człowiekiem. Przybliżył ludziom Stwórcę.

          Tylko ślepi nie zauważają, że w świecie coś się wydarzyło. Coś, od czego nie ma powrotu. Proszę jednak spojrzeć na owoce tego wydarzenia. Moja ocena jest smutna. Narzekanie zostawiam na inny czas. Boję się jednak, że Bóg może nie dać ludziom nowej szansy. Wszystkie przepowiednie alegoryczne zmierzają do nowych wydarzeń. Będzie płacz i zgrzytanie zębów. To, czego jesteśmy świadkami wstrząsa niebo. Miłość braterska wygasa. Bóg jest odsuwany z ludzkiego życia. Panie, dokąd zmierzamy (por. J 13,36).


[1]  Wzieli trzydzieści srebników, zapłatę za Tego, którego oszacowali synowie Izraela. I dali je za Pole Garncarza, jak mi Pan rozkazał (Mt 27,9−10; por. Jr 18,2n; 19,1−11; 32,6−15).

[2]  Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił.

[3] Można spotkać się ze stwierdzeniem, że zmartwychwstania nie powinno się rozumieć w sensie czysto duchowym.

 

Matthieu (28) i tłumaczenie

          Jésus est déprimé. Transmettre aux étudiants un triste reflet: Tous vous allez être scandalisés à mon sujet cette nuit  (Matthieu 26:31). Repose sur la sagesse: car il est écrit: Je frapperai le berger, et les brebis du troupeau seront dispersées (ibid). Dans le même temps, il déclare: Mais, après que je serai ressuscité, je vous précèderai en Galilée (Matthieu 26:32). Avec ces mots, Jésus révèle que tout ce qu’il sait et est conscient du scénario qui l’attend. Pierre lui répondit: Quand tu serais pour tous une occasion de chute [doute dans n’importe qui], tu ne le seras jamais pour moi (Matthieu 26:33). Ironiquement sort. Comment facile proclament grands mots, et comment difficile à faire! Jésus apporte Peter au sol, en disant: Je te le dis en vérité, cette nuit même, avant que le coq chante, tu me renieras trois fois (Matthieu 26:34). Peter est sûr de lui. Pas possible qu’il a renié Jésus, Maître et fermer votre ami.

          Jésus demande aux élèves de regarder avec lui. Il est triste. Il a besoin de soutien, le confort, la proximité d’amis. Étant en agonie, il priait plus instamment, et sa sueur devint comme des grumeaux de sang, qui tombaient à terre (Luc 22:44). La sueur de sang est un cas bien connu survenant au moment de stress énorme. Elle est témoigne de la douleur et de la souffrance spirituelle. Jésus est incroyablement humaine dans leur souffrance. Il se met à nu avec la taille du héros, le grand héros. Malheureusement, les étudiants, mais ont entendu parler de la trahison et de la Passion, fatigués des événements de la journée est rapidement tombé endormi. Jésus reste le même. Il prie le Père: Mon Père, s’il est possible, que cette coupe s’éloigne de moi! Toutefois, non pas ce que je veux, mais ce que tu veux (Matthieu 26:39). Dans ces mots il ya une note de regret. Après tout, ce que vous voulez, je pris sur lui le fardeau de la flambée. Avec la peur oublie que de sa propre volonté a relevé le défi. Tourmenté crainte de la passion et de la mort à la volonté du Père. Il sait ce qui l’attend. Montré la souffrance, confirme toute l’humanité de Jésus. Jésus, même si elle est dotée de la gloire du Père, il va mourir comme un homme, sans complaisance.

          Après une autre péricopes Matthieu retourne au fil de Judas. La description n’a pas le caractère de continuité, mais il est comme une histoire différente. Judas accueilli avec Jésus l’embrasse en compagnie de bourreaux (Multitude avec épées et des bâtons). Que pensent les élèves? Au début, rien. Ils sont surpris. Seulement maintenant, ils comprennent ce que la trahison de Judas. Ils pensaient Jusqu’à croit maintenant que Jésus parle de trahison dans le sens de la non-conformité de la fidélité spirituelle, et maintenant il est avéré qu’il est une trahison de la physique! Peter ramasse à et pour la défense de Jésus blesse le serviteur du souverain sacrificateur (lui coupa l’oreille droite).

          Le reste de l’histoire est plus théologique et didactique. Matthieu montre sa connaissance de l’Ancienne Alliance et paraphrase les paroles de Pharaon Patu-Baste: Qui épée tranchante dans le cou, il se coince, mettant dans la bouche de Jésus phrase: Remets ton épée à sa place; car tous ceux qui prendront l’épée périront par l’épée (Matthieu 26:52). Matthieu souligne qu’il accompli les prophéties de l’Ancien Testament.

          Vous pouvez parier beaucoup de questions. Jésus at-il sélectionner Judas savait sur son avenir trahison? Il est difficile à dire. Pourquoi il a révélé la trahison du public? Que voulait-il à accomplir? Peut-être qu’il a voulu donner à la sensibilisation pour favoriser leur sort. Par coïncidence elle est allée à la croix. Personne et rien ne pouvait le surprendre. Jésus condamne l’acte de Judas: Ce serait mieux pour cet homme qu’il ne fût pas né. Sa trahison sera rappelé par les générations à jamais. Dimension péché de trahison est énorme. Mot peut créer un monde et les mots peuvent tuer. Cela impose une réflexion. Tous les évangélistes attiré l’attention sur le baiser de Judas. La grande symbolique du péché (Judas baiser). En revanche, la formulation: Levez-vous, venez (Matthieu 26:46) est devenu le slogan d’un nouveau voyage à la rédemption. Ces mots correspondent avec les mots: Veillez et priez, afin que vous ne tombiez pas dans la tentation; l’esprit est bien disposé, mais la chair est faible (Matthieu 26:41).

          Jésus parle mots significatifs: Penses-tu que je ne puisse pas invoquer mon Père, qui me donnerait à l’instant plus de douze légions d’anges? (Matthieu 26:53). Couple trop grave pour être basée sur des formes conceptuelles.

          Jesus remet les cartes. Devenir seul avec un défi comme David contre Goliath. Autour il n’y a personne. Dans la distance ne sont que des observateurs. Voilà ce qui va se passer est incompréhensible et inhabituelle. Voici le moment historique. Il va changer le caractère du Monde. Les énormes produits fonctionnels qui vont générer sur la croix, paralysent tout le mal accumulé de ceux qui souhaitent le faire. L’homme reçoit une Providence fixe (Saint-Esprit), qui demandera comment vivre et comment chercher le salut. Dieu le Père par le Fils sera plus proche de chaque personne. Mais gardez à l’esprit que sans l’engagement personnel de la foi, l’espérance et l’amour tous les mots écrits ici seront inefficaces.

          Quelqu’un peut, cependant, demander: Où est l’indignation? Pourquoi est-ce bon moment maintenant à venir? Quel est-ce arrivé? La réponse sont les paroles et les actes de Jésus (voir évangiles). La vraie foi en Dieu a été remplacée par la religion judaïque, orné d’un être humain. De moins en moins était-ce la vérité sur Dieu. Dans la «bouche» de Dieu introduit leurs propres concepts sur la vie. Dieu a été utilisé pour l’appel d’offres. Dieu est devenu quelque chose d’une pièce structures de façade et leur propre vision du monde. L’argent a joué un rôle important. Victimes temple n’a pas rempli son rôle.

          Qui observe attentivement le monde et les histoires note que le monde chancela grand cercle. Aujourd’hui, le même Dieu est remplacé par la doctrine développée selon les besoins humains. Dans la religion chrétienne est de moins en moins Dieu. Dominé par des êtres conceptuels (les anges, Satan). Un rang importante est attribuée aux institutions et l’autorité de l’Église, exorcistes, fausses révélations, la littérature infantile, la fausse piété. La foi est sélective, enfantin, basée sur des légendes, dogmatisé. Encore une fois, comptabiliser des espèces, actifs. Nature est remplacé par des expériences scientifiques (in vitro changements génétiques dans, chirurgie plastique, expérience simulée artificiellement). Sur l’ordre du jour sont les raisons avortements injustifiés, l’euthanasie douteuse. Assez est importante dans le sens de la religiosité ritualiste. Dans les modes de réalisation de petits évêques de la forme des apôtres et Jésus-Christ. Les prêtres se comportent de façon déshonorante. Il a créé une énorme quantité de caractère totalitaire des sectes.

          Les effets de tout cela peut être fatale et douloureux, surtout depuis que Jésus ne pourra plus nous protéger, mais va «régler»[1].

 

[1] Il est pas effrayant, mais avertissement.

 

Tłumaczenie

            Jezus jest przygnębiony. Dzieli się z uczniami smutną refleksją: Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy (Mt 26,31). Powołuje się na mądrość życiową: Uderzę pasterza, a rozproszą się owce stada (tamże). Jednocześnie ogłasza: Lecz gdy powstanę (Mt 26,32). Tymi słowami Jezus ujawnia, że o wszystkim wie i jest świadomy scenariusza, jaki Go czeka. Piotr protestuje: Choćby wszyscy zwątpili w Ciebie, ja nigdy nie zwątpię (Mt 26,33). O ironio losu. Jak łatwo głosić wzniosłe słowa, a jak trudno je wykonać! Jezus sprowadza Piotra na ziemię, mówiąc: Jeszcze tej nocy, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz (Mt 26,34). Piotr jest pewny swego. Niepodobne, aby on wyparł się Jezusa, Nauczyciela i bliskiego swojego Przyjaciela.                 

          Jezus prosi uczniów o czuwanie z Nim. Jest smutny. Potrzebuje wsparcia, pociechy, bliskości przyjaciół. Pogrążony w udręce jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię (Łk 22,44). Pot z krwi jest znanym przypadkiem zachodzącym w chwili ogromnego stresu. Krwawy pot świadczy o bólu i cierpieniu duchowym. Jezus jest nieprawdopodobnie ludzki w swoim cierpieniu. Sam siebie ogołaca z wielkości herosa, wielkiego bohatera. Niestety, uczniowie, choć słyszeli o zdradzie i męce, zmęczeni wydarzeniami dnia szybko zasnęli. Jezus pozostaje sam.  Modli się do Ojca słowami: Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty (Mt 26,39). W słowach tych jest nuta żalu. Przecież, to Ty chciałeś, abym wziął na siebie ten niebotyczny ciężar. Z trwogi zapomina, że z własnej i nieprzymuszonej woli podjął to wyzwanie.  Dręczony trwogą męki i śmierci, zdaje się na wolę Ojca. Wie, co Go czeka. Ukazane cierpienie, potwierdza całe człowieczeństwo Jezusa. Jezus, mimo że będzie obdarzony chwałą Ojca, umrze jak człowiek, bez taryfy ulgowej.

          Po kolejnych perykopach Mateusz wraca do wątku Judasza. Opis nie ma charakteru ciągłości, ale jest jakby z innego opowiadania. Judasz wita się z Jezusem, całuje Go w towarzystwie oprawców (zgraja z mieczami i kijami). Co robią uczniowie? Początkowo nic. Są zaskoczeni. Dopiero teraz zrozumieli na czym polega zdrada Judasza. Sądzili Do tej pory sądzili, że Jezus mówi o zdradzie w sensie niedotrzymania wierności duchowej, a teraz okazało się, że chodzi tu o zdradę fizyczną!  Piotr podrywa się i w obronie Jezusa kaleczy  sługę najwyższego kapłana (obcina mu prawe ucho).

          Dalsza część opowiadania ma już charakter teologiczny i dydaktyczny. Mateusz popisuje się znajomością Starego Przymierza i parafrazuje słowa faraona Patu-Baste: Kto ostrzy miecz, w tego szyi on utknie, wkładając w usta Jezusa sentencję: Schowaj miecz swój do pochwy, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną (Mt 26,52). Mateusz akcentuje, że spełniają się proroctwa starotestamentalne.

           Można postawić wiele pytań. Czy Jezus wybierając Judasza wiedział o jego przyszłej zdradzie? Trudno powiedzieć. Dlaczego ujawnił zdradę publicznie? Co chciał przez to osiągnąć? Może chciał przekazać świadomość dalszego swojego losu. Na krzyż szedł nieprzypadkowo. Nikt i nic nie mogło Go zaskoczyć. Jezus potępia czyn Judasza: Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził. Zdrada Judasza będzie zapamiętana przez pokolenia na wieki. Wymiar grzechu zdrady jest przeogromny. Słowem można stworzyć Świat i słowem można zabić. To wymaga refleksji. Wszyscy ewangeliści zwrócili uwagę na pocałunek Judasza. Ogromna symbolika grzechu (judaszowski pocałunek). Natomiast sformułowania: Wstańcie, chodźcie (Mt 26,46) stało się hasłem nowej podróży do Odkupienia. Słowa te korespondują ze słowami: Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe (Mt 26,41).

          Jezus wypowiada znamienne słowa: Czy myślisz, że nie mógłbym poprosić Ojca mego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów? (Mt 26,53). Moment zbyt poważny, aby bazować na postaciach konceptualnych. Karty rozdaje Jezus. Staje sam na sam z wyzwaniem, jak Dawid przed Goliatem. Wokoło nie ma nikogo. W dalszej odległości są tylko obserwatorzy. To, co ma się stać jest niepojęte i niezwyczajne. Nadchodzi historyczna chwila. Ona to zmieni postać tego Świata. Olbrzymi funkcjonał dobra, jaki wygeneruje się na krzyżu, sparaliżuje nagromadzone zło u tych, którzy tego pragną. Człowiek otrzyma stałą Opatrzność (Ducha Świętego), która będzie podpowiadać jak żyć i jak zmierzać do zbawienia. Bóg-Ojciec poprzez Syna będzie bliżej każdego człowieka. Trzeba jednak pamiętać, że bez osobistego zaangażowania wiary, nadziei i miłości wszystkie napisane tu słowa będą nieskuteczne.

          Ktoś może jednak zapytać: Skąd to larum? Dlaczego ta chwila właśnie teraz ma nadejść? Co się takiego stało? Odpowiedzią są słowa i czyny Jezusa (patrz ewangelie). Prawdziwa wiara w Boga zastąpiona została religią judaistyczną, ozdobioną po ludzku. Coraz mniej było w niej prawdy o Bogu. W „usta” Boga wprowadzano własne koncepcje na życie. Posługiwano się Bogiem do spraw przetargowych. Bóg stał się czymś w rodzaju monety, fasadą własnych budowli i własnego oglądu świata. Pieniądz odgrywał ważną rolę. Ofiary świątynne nie spełniały swojej roli.

          Kto uważnie obserwuje świat i dzieje historyczne zauważa, że świat zatoczył wielkie koło. Dzisiaj podobnie Bóg zostaje zastąpiony doktryną opracowaną według potrzeb ludzkich. W religii chrześcijańskiej coraz mniej jest Boga. Królują za to istoty konceptualne (anioły, szatan). Ważną rangę przypisuje się instytucji i władzy kościelnej, egzorcystom,  fałszywym objawieniom, infantylnej literaturze, fałszywej pobożności. Wiara jest wybiórcza, dziecinna, oparta na legendach, zdogmatyzowana. Ponownie liczy się kasa, majątek. Natura zastępowana jest eksperymentami naukowymi (in vitro, zmiany genetyczne, chirurgie plastyczne, doznania symulowane sztucznie). Na porządku dziennym są aborcje z powodów niezasadnych, wątpliwe eutanazje. Dość znacząca jest religijność w sensie rytualistycznym. W postaciach biskupich niewiele zostało z postaci apostołów czy Jezusa Chrystusa. Kapłani zachowują się niegodnie. Powstaje ogromna ilość sekt o totalitarnym charakterze.

          Skutki tego wszystkiego mogą być fatalne i przykre, zwłaszcza, że Jezus już nas nie ochroni, lecz przyjdzie „rozliczyć”[1].


[1]  To nie straszenie, lecz przestroga.

Antykoncepcja

Szanowny Panie Pawle. Jak to jest (logicznie z tą antykoncepcją)

 

          Życie seksualne jest faktem. Stwórca dał je nie tylko do prokreacji, ale do utrzymania więzi małżeńskiej. Współżycie seksualne niesie ryzyko niepożądanej ciąży. Antykoncepcja jest jej zapobieganiem. Intencja jest więc poprawna i słuszna. Problem tkwi w tym, że jest ona w różnym stopniu szkodliwa dla mężczyzn jak i kobiet. Np. stosunek przerywany pozostawia u kobiet nierozładowane napięcia (przekrwione narządy), które skutkują negatywnie na organizm (guzy, nowotwory). Wszelkie środki chemiczne trują w różnym stopniu organizm ludzki powodując rozregulowanie normalnej pracy organizmu. Wszelkie wkładki mechaniczne przyczyniają się do aborcji poczętych istot. Prezerwatywy osłabiają przyjemność seksualną  i mogą skutkować podobnie jak stosunek przerywany. Antykoncepcja oparta na pomiarach ciepłoty (kalendarzyk preferowany przez Kościół), etycznie poprawna, nie zawsze jest też skuteczna. Tak czy siak, zawsze istnieje ryzyko ciąży. Co wobec tego czynić?

          Podejmując życie seksualne trzeba mieć świadomość, że to nie tylko przyjemne igraszki ale kryje się za tym odpowiedzialność za ewentualne skutki. Ewentualna aborcja z przyczyn jedynie wpadki, czy sztuczne poronienia (za wysoka cena) są wielkim przewinieniem etycznym i lepiej nie obciążać tym swojego sumienia.

          Jaka więc postawa jest słuszna? Taka jak w innych tematach działalności człowieka. Człowiek pragnąc czegoś, wielokrotnie przekracza granice etyczne, medyczne (czynności ponad siły), podejmuje ryzyka (skoki spadochronowe). Słowem, człowiek eksploatuje się kosztem zdrowia, a także nadużyć etycznych (droga po trupach do celu).  To wszystko jest w kalkulacji ludzkiego życia. Muszą wprawdzie przyjść zgorszenia, lecz biada człowiekowi, przez którego dokonuje się zgorszenie (Mt 18:7). Życie święte, sterylne jest w zasadzie nieludzkie. Wobec takich argumentów należy wybierać mniejsze zło, minimalizować szkodliwość (metody najmniej szkodliwe). Na niewielkie uchybienia odporne jest ludzkie ciało. Nie wolno tylko przesadzać, a w sprawach etycznych trzeba trzymać się zasady, żeby nie czynić przykrości drugiemu człowiekowi.  Reasumując, człowiek po to dostał rozum, aby go wykorzystywał. Odpowiedzialność ma wynikać z miłości człowieka do człowieka. Tak nas pouczał Chrystus. Nasze słabości i uchybienia trzeba pozostawić Bogu.

Mam jeszcze jedno pytanie, a właściwie prośbę o pomoc w zrozumieniu jednego starotestamentowego tekstu: „Kobieta nie będzie nosiła ubioru męskiego, a mężczyzna nie ubierze szaty kobiecej, gdyż obrzydliwością dla Pana jest każdy, kto to czyni”. – Księga Powtórzonego Prawa 22.5. Panie Pawle, jak to się ma do obecnie panujących trendów (np. kobiecych spodni)?

          Temat ten jest głęboko zakorzeniony w mentalności żydowskiej i stosunku Żydów do kobiet. Jezus Chrystus sprzeciwiał się im wielokrotnie (Znak sprzeciwu). Żydzi nagminnie wykorzystywali Pana do swoich własnych koncepcji. To jest kolejny argument, aby chrześcijaństwo nabrało dystansu do przekazów starotestamentalnych. 613 żydowskich przepisów prawnych skrócił do dwóch. Kochaj Boga i bliźniego swego.

Matthieu (27) i tłumaczenie

          Jésus nouveau (quatrième) prédit sa crucifixion (Matthieu 26:1; voir Mt 16:21–23; 17:22–23 :20,17–19). Il est significatif que Jésus en parlent encore. Quel est le message? Vous pouvez voir que ce ne sont pas accidentelles. Jésus est vivant à cet événement. Certes, l’expérience personnellement. Il est divisé de sorte ce qui l’occupe. La mort est pas un événement neutre. En dehors de la peur est un prélude à un mystère. Sur elle, beaucoup de choses vont se passer. Il vaut la peine de parler, la peine la mention. Jésus est dans cette incroyablement humaine. Future absorbe complètement le mystère de Jésus. Il doit profiter des derniers moments et de donner aux fidèles autant que possible. Ensuite, vous ne serez pas avoir cette possibilité.

          Matthieu décrit la péricope L’onction à Béthanie (Matthieu 26:6–8) événement que l’Eglise élever au niveau d’un sacrement. Il lit de cette façon l’état de l’événement. Sa matière et la forme régit la Constitution apostolique Eglise catholique du pape Paul VI Sacram onction Infirmorum du 30 Novembre 1972. Si vous n’êtes pas en mesure d’aller à la confession, le sacrement propre pouvoir (ex opere operato) pardonne les péchés, si le patient veut être pardonné. L’onction est le don de quelqu’un rôle particulier. Cette personne est plus aléatoire, anonyme, mais retenue et choisi comme spéciale. Ceci est une indication de la personne que Dieu lui avait dans une Providence spéciale. Maria, connaissant le temps, a oint Jésus. Elle a accepté sans condition la mission de Jésus, avec la pleine confiance et l’obéissance. Elle n’a pas demandé si Jésus permet. Elle a choisi l’huile la plus chère. Jésus humblement rendu à la cérémonie.

          A la dernière Cène, Jésus déclare publiquement, en vérité je vous le dis, l’un de vous me trahira (Matthieu 26:21). Ainsi prépare les apôtres pour d’autres événements. Les étudiants sont attristés par cela, et afin de les atteintes les nouvelles. Points de Jésus: Celui qui a mis avec moi la main dans le plat, il ne me (Matthieu 26,23) trahissent, et après un moment, il dit à Judas: Oui, vous êtes. Il était impossible à d’autres élèves qu’ils ont pas entendu parler. Judas probablement rapidement rejeté le souper. Chaque autres apôtres probablement commenté sur les nouvelles. Peut-être qu’ils étaient outrés.

          Jésus institue l’Eucharistie de souvenirs: Jésus prit du pain; et, après avoir rendu grâces, il le rompit, et le donna aux disciples, en disant: Prenez, mangez, ceci est mon corps.  Il prit ensuite une coupe; et, après avoir rendu grâces, il la leur donna, en disant: Buvez-en tous;  car ceci est mon sang, le sang de l’alliance, qui est répandu pour plusieurs, pour la rémission des péchés (Matthieu 26:26–28; Marc 14:22–25); faites ceci en mémoire de moi [1] (Luc 22,19; 1 Cor 11:25).

          Les paroles de la prière de bénédiction et d’action de grâce pour sanctifier la matière ordinaire à un signe sacramentel du corps ressuscité du Christ et de la Nouvelle Alliance. L’Eucharistie et le vin, sont des signes afin sacrés. Signes indiquent quelque chose, mais pas en fait. Il est ce que les gens apportent, comme en témoignent que leur substance matérielle.

          L’Eglise catholique souligne la présence réelle du Corps et du Sang du Christ dans le Sacrement (en signe) pain et du vin. Remarque “en signe” explique l’essence du phénomène. Évitez aussi une magie universelle du sacrement (Ratzinger).

          La plaquette (communion) est un signe de l’administration du Ressuscité dans le sens de la mystique qui est devenu un esprit vivifiant (1 Cor 15:45). Traitement de la communion (substances de plaquettes) que le corps réel du Christ est une mauvaise compréhension de la notion de sacrement, qui est le signe (superposée sur le contenu visible de la substance du sacrement). La substance est seulement un transporteur du sacrement contenu. Il est pas sacrée, mais son contenu.

          Miracles Eucharistiques de l’Eucharistie confirment les personnages, pas la réalité du vrai corps et le sang de Jésus-Christ. Si le test sanguin montre les merveilles de groupe sanguin AB Jésus Eucharistie, vous devriez recevoir les résultats des tests comme un «miracle de la marque» et non pas de sang réelle de Jésus.

          L’Eglise catholique donne Eucharistie valeur mystique, et à juste titre. L’Eglise protestante seulement comme un souvenir d’un souper d’adieu: faites ceci en mémoire de moi (Luc 22:19; 1 Cor 11:25.). Protestants voient dans l’Eucharistie seulement un banquet fraternel.

          La célébration eucharistique est autre chose qu’un simple repas (agapè): nous avons tous été abreuvés d’un seul Esprit (1 Corinthiens 12:13). Le sacrifice de la messe ne soit pas compris par le Magistère de l’Église en tant qu’entité distincte, distincte de l’heure du sacrifice du Christ fait sur l’autel de la croix, mais une re-présentation et la participation dans ce dernier sacrifice du Christ et le sacrifice de l’Eucharistie sont un unique sacrifice (Le Catéchisme de l’église catholique 1367). Le monde a besoin en permanence réparation pour les péchés actuels.

          Au cours de chaque messe Répétez l’œuvre salvifique de Jésus. La pleine participation à la Messe est la participation des fidèles à la passion du Christ crucifié et l’unification de la mort de Jésus dans son œuvre de salut: Car si nous mourons, semblable à sa mort, nous avons été unis avec lui dans un, comme nous serons unis avec lui dans un par similaires la résurrection (Rom 6:5). L’Eucharistie est considérée comme la plus importante manifestation de l’œuvre de Dieu qui se fait par le Christ et l’Eglise dans le monde (com. Le Catéchisme de l’église catholique 1325). En outre la libération du péché apporte la résurrection.

          Médiéval, concept traditionnel de trans-substance [2] (transformation) du pain et du vin dans le Corps et le Sang du Christ doit être portée seulement à l’histoire de la tradition de l’église: Instruit à ce sujet et plein de foi inébranlable que ce qui semble être le pain est pas de pain, si une telle impression il vous donne un avant-goût, mais le corps du Christ, et ce qui semble être le vin est pas du vin, quoique si goût paraît-il, mais le sang de Christ, fortifie ton cœur, de partager le pain comme un spirituel et acclamer le visage de votre âme (catéchèse de Cyrille de Jérusalem 315–386).

          Il est utile de rappeler les mots de moine de Corbie, Ratramnusa (il est mort en 868): Le Christ est considéré comme réellement présent dans le sacrement, mais prise dans un sens spirituel, et non comme la réalité physique. Sa personne a finalement été oublié, et les lettres ont été attribués à Jean Scot Eriugenie et condamné au Synode de Vercelli à 1050.

          L’Eucharistie est un sacrifice de Jésus continue. Jésus sauve constamment des gens, à savoir. Fournit l’acte d’amour qui dure approche des âmes impures à Dieu (dans le modèle conceptuel offrant Jésus Eucharistie rend l’âme se rapproche le rayon à Dieu, il sent sa “chaleur” de plus en plus (la chaleur d’amour) et en plus il devient heureux.

          Après que Jésus souper avec trois étudiants va au jardin de Gethsémani. Les étudiants cherchent le repos. Les mauvaises nouvelles à propos de la trahison de Judas brouille le silence du soir. Il était une réflexion: comment pourrait-il?


[1] Peut-être que Luc était un disciple de Paul. L’information fournie provient de la même source. Première Lettre Description Paul aux Corinthiens, écrite à Éphèse env. 56 ans, est la plus ancienne. Description de l’évangile de Marc a été construit env. Huit ans plus tard.

[2] Trans–substance (transformation) plaquette a été annoncé par le pape Innocent III en 1215.

Tłumaczenie

          Jezus po raz kolejny (czwarty) przepowiada swoje ukrzyżowanie (Mt 26,1; patrz Mt 16,21–23; Mt 17,22–23; Mt 20,17–19). To znamienne, że Jezus ciągle o tym mówi. Jakie jest tego przesłanie? Widać, że nie jest to przypadkowe. Jezus żyje tym wydarzeniem. Na pewno przeżywa to osobiście. Dzieli się więc tym, co Go zajmuje. Śmierć nie jest obojętnym zdarzeniem. Oprócz  strachu jest zapowiedzią pewnego misterium. Na nim wiele się wydarzy. Warto o tym mówić, warto o tym wspominać. Jezus jest w tym niesamowicie ludzki. Przyszłe misterium absorbuje Jezusa całkowicie.  Musi On wykorzystać ostatnie chwile i przekazać swoim wiernym jak najwięcej. Później nie będzie miał tej możliwości.

         Mateusz opisuje w perykopie Namaszczenie w Betanii  (Mt 26,6–8) zdarzenie, które Kościół podniesie do rangi sakramentu. Odczytał w ten sposób rangę zdarzenia. Jego materię i formę reguluje w Kościele katolickim Konstytucja Apostolska papieża Pawła VI Sacram Unctionem Infirmorum z 30 listopada 1972 roku. Jeżeli chory nie może się spowiadać, sakrament własną mocą (ex opere operato) odpuszcza grzechy, o ile chory pragnie dostąpić przebaczenia. Namaszczenie to obdarzenie kogoś szczególną rolą. To nie jest już osoba przypadkowa, anonimowa, lecz zaznaczona  i wybrana do roli szczególnej. To wskazanie na osobę, aby Bóg miał ją w szczególnej Opatrzności. Maria, mając świadomość chwili, namaściła Jezusa. Ona przyjęła bezwarunkowo posłannictwo Jezusa, z pełnym zawierzeniem i posłuszeństwem. Nie pytała, czy Jezus pozwoli. Wybrała najdroższy olejek. Jezus z pokorą poddał się tej ceremonii.

          Podczas ostatniej wieczerzy Jezus oznajmia publicznie:  Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie zdradzi (Mt 26,21). Tym samym przygotowuje apostołów do dalszych wydarzeń. Uczniowie są tym zasmuceni, a więc dotarła do nich ta wiadomość. Jezus wskazuje: Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi (Mt 26,23) i po chwili mówi do Judasza: Tak jest, ty. Niepodobna, aby inni uczniowie tego nie słyszeli. Judasz prawdopodobnie szybko oddalił się z wieczerzy. Pomiędzy sobą apostołowie zapewne komentowali nowinę. Być może byli oburzeni.

          Jezus ustanawia pamiątkę eucharystyczną: wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: «Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje». Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: «Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów (Mt 26,26–28; por. Mk 14,22–25); to czyńcie na moją pamiątkę[1] (Łk 22,19; por. 1 Kor 11,25).

          Ważne są słowa modlitwy błogosławieństwa i dziękczynienia, które uświęcają zwykłą materię do sakramentalnego znaku zmartwychwstałego ciała Chrystusa i Nowego Przymierza. Eucharystia, jak i Wino, są więc świętymi znakami. Znaki świadczą o czymś, natomiast nie są tym de facto. Ważne jest co ze sobą niosą, o czym świadczą, niż ich materialna substancja.

          Kościół katolicki wskazuje realną obecność Ciała i Krwi Pańskiej w sakramencie (czyli w znaku) chleba i wina.  Uwaga «w znaku» wyjaśnia istotę zjawiska. Unika się też pewnej powszechnej magiczności sakramentu (J. Ratzinger).

          Opłatek (komunia) jest znakiem Ciała Zmartwychwstałego w sensie mistycznym, który stał się duchem ożywiającym   (1 Kor 15,45). Traktowanie komunii (substancji opłatka) jako realnego Ciała Chrystusa jest niezrozumieniem pojęcia sakramentu, który jest znakiem (nałożoną treścią na widoczną substancję sakramentu). Substancja jest tylko nośnikiem treści sakramentu. Nie ona stanowi sacrum, lecz jej treść.

          Cuda eucharystyczne potwierdzają w eucharystii znaki, a nie rzeczywistość prawdziwego ciała czy krwi Jezusa Chrystusa. Jeżeli badana krew z cudów eucharystycznych wykazuje grupę AB krwi Jezusa, to należy odbierać wyniki badań jako «cud znaku», a nie rzeczywistej krwi Jezusa.        

           Kościół katolicki nadaje Eucharystii wartość mistyczną, i słusznie. Kościół protestancki jedynie jako pamiątkę pożegnalnej wieczerzy: to czyńcie na moją pamiątkę (Łk 22,19; por. 1 Kor 11,25). Protestanci widzą w Eucharystii jedynie ucztę braterską.

          Uczta eucharystyczna jest czymś innym niż zwykła wieczerza (agapé): wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem (1 Kor 12,13). Ofiara mszy nie jest rozumiana przez Magisterium Kościoła jako osobna, odrębna od ofiary Chrystusa dokonanej raz na ołtarzu krzyża, lecz jest uobecnieniem i uczestnictwem w tej ostatniej: Ofiara Chrystusa i ofiara eucharystii są jedną ofiarą (KKK 1367). Świat stale potrzebuje zadośćuczynienia za bieżące grzechy.

          Podczas każdej Mszy ponawia się zbawcze działanie Jezusa. Pełne uczestniczenie we Mszy świętej jest udziałem wiernych w męce Ukrzyżowanego i zjednoczeniem się ze śmiercią Jezusa w Jego Zbawczej roli: Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie (Rz 6,5).  Eucharystia jest uznana za najważniejszy przejaw działania Bożego, które dokonuje się przez Chrystusa i Kościół w świecie (por. KKK 1325). Oprócz  wyzwolenia z grzechów niesie też zmartwychwstanie.

            Średniowieczne, tradycyjne pojęcie trans-substancjacji[2] (przeistoczenia) chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa należy sprowadzić jedynie do historii tradycji Kościoła: Pouczony o tym i pełen niezachwianej wiary, że to, co się zdaje być chlebem, nie jest chlebem, chociaż takie wrażenie daje smak, lecz ciałem Chrystusa, a co się zdaje być winem, nie jest winem, choć się tak smakowi wydaje, ale krwią Chrystusa umocnij serce twoje, pożywając ten chleb jako duchowy i rozwesel oblicze twej duszy (katecheza  Cyryla Jerozolimskiego 315–386).

          Warto przypomnieć słowa mnicha z Corbie, Ratramnusa (zm. 868): Chrystus jest przyjmowany jak rzeczywiście obecny w sakramencie, ale przyjmowany w sensie duchowym, a nie jako rzeczywistość fizykalna. Jego osoba uległa z czasem zapomnieniu, a pisma zostały przypisane Janowi Szkotowi Eriugenie i potępione na synodzie w Vercelli w 1050 r.

          Eucharystia to ciągła ofiara Jezusa. Jezus bez przerwy zbawia ludzi, tzn. dostarcza aktu miłości, który starcza na zbliżanie się nieczystych dusz do Boga (w modelu konceptualnym ofiara Eucharystyczna Jezusa powoduje, że dusza zbliża się po promieniu do Boga, czuje Jego coraz większe „ciepło” (żar miłości) i przez to staje się bardziej szczęśliwa.

           Po wieczerzy Jezus z trzema uczniami udaje się do ogrodu Getsemani. Uczniowie szukają odpoczynku. Zła nowina o zdradzie Judasza rozmywa się w wieczornej ciszy. Została refleksja: jak on mógł? 


[1] Być może Łukasz był uczniem Pawła. Podana informacja pochodzi z tego samego źródła. Opis Pawłowy z  Pierwszego Listu do Koryntian, napisanego w Efezie ok. 56 roku, jest najstarszy. Opis Ewangelii Marka powstał ok. ośmiu lat później.

[2] Transsubstancja (przeistoczenie) opłatka ogłoszona została przez papieża Innocentego III w roku 1215.