Péricopes Commencement des douleurs (Matthieu 24:4–8) et la prochaine sont apocalyptique. Ils prédisent des événements futurs, dont les protagonistes seront fidèles de Jésus. Le contenu est multi-couches. Vous pouvez lire les événements de l’avenir proche (comme la destruction de Jérusalem) et eschatologique, indiquant la fin du monde. Jésus avertit de faux messies (aventuriers), les guerres et les catastrophes. Faits saillants: car il faut que ces choses arrivent [Il doit être] (Matthieu 24:6). Pourquoi? Est-que les mots: gardez-vous d’être troublés [Ne soyez pas alarmé par le fait] (Matthieu 24:6) ne sonnent pas ironique? Prédictions de refroidissement: Et il y aura, en divers lieux, des famines et des tremblements de terre. Tout cela ne sera que le commencement des douleurs (Matthieu 24:7–8).

          Dans la prochaine persécution péricope des disciples (Matthieu 24:9–14) sont prédits harcèlement des étudiants à cause du nom de Jésus-Christ.

          Jésus annonce l’histoire immédiate et le péché du monde. Il y aura des guerres et autres horreurs. Marchez également de nouveaux développements en liaison avec les nouvelles personnes chrétiennes. Jésus veut réaliser l’état des choses. Ne les paroles de Jésus peuvent faire une différence? Bien sûr, mais cela ne se produise pas. Le monde va tomber dans le péché. Evil:  En quelque lieu que soit le cadavre, là s’assembleront les aigles [où sera le corps, là aussi les vautours se rassembleront] (Matthieu 24:28) peut être arrêtée que par des mesures d’urgence. Le mal de taille finie peut être surmontée par un bien infini. Qui a une si bonne? Parmi les percer angoisse annoncé les paroles de salut et de consolation. Nous devons cesser de mal. Tournez sur l’alerte et ne pas attendre les derniers jours, car il peut être trop tard. Peut manquer de temps pour y remédier: C’est pourquoi, vous aussi, tenez-vous prêts, car le Fils de l’homme viendra à l‘heure où vous n’y penserez pas (Matthieu 24:44). La parabole du serviteur fidèle et infidèle (Matthieu 24 :45–51) et la parabole des vierges sages et folles (Matthieu 25:1–18) enseignent à propos de la vigilance. Le point sont les mots: Veillez donc, puisque vous ne savez ni le jour, ni l’heure (Matthieu 25:13).

          Jésus révèle son ignorance à propos de la fin des temps: Pour ce qui est du jour et de l’heure, personne ne le sait, ni les anges des cieux, ni le Fils, mais le Père seul (Matthieu 24:36). Il admet lui-même qu’il est pas Dieu (parce que Dieu sait tout). Alors qu’il est avec le Père déjà fortement unis, cette fois sa gloire avait pas encore eu lieu. Ce sera le cas uniquement sur la croix. Impatient théologiens chrétiens voient Dieu comme Jésus était pas encore né (pré-existence de Jésus). L’Evangile parle directement. Personnellement, je suis surpris la position hermétique de l’Église sur cette question. Il est bon que toute la foi chrétienne, il n’a pas d’importance. Approche de Filozoteizm et l’enseignement de l’Église chrétienne convergent dans le même point de fin. Il convient de rappeler quand il vient à l’évaluation de façon cognitive que suggéré par l’étude du christianisme comme une religion.

          Péricopes Les talents (Matthieu 25:14–30) est très instructive leçon. Nous parlons de l’économie des ressources financières, mais aussi métaphoriquement les talents qu’ils possèdent les gens. Dans la parabole montre l’économie avec de l’argent qui ne lui appartenait pas les travailleurs, mais pour les employeurs. Les bons employés sont ceux qui Si possible, essayez de multiplier leur valeur. L’employeur leur fait confiance et attend d’eux effets. Angry travailleur est celui qui à la place faire leur travail de manière fiable reflète sur la propriété de l’employeur. Juger et de prendre l’exécution de l’auto-justice. Parabole blâmable apporte à un tel comportement. Le monde est divisé en ceux qui ont en excès et la pauvreté qui pat. Humainement parlant, il est pas juste. Malheureusement, cela est un motif qui est très profondément enracinée dans la structure, de la psychologie et de la vie humaine depuis des millénaires. Sur ce sujet peut écrire des dissertations. Je me bornerai seulement à trouver: Le monde est pas parfait et vous devez accepter qu’il en soit ainsi. L’Evangile met les choses crûment: Car on donnera à celui qui a, et il sera dans l’abondance, mais à celui qui n’a pas on ôtera même ce qu’il a (Matthieu 25:29). Eh bien, si l’on voit en elle et le côté positif. Il est grâce à la richesse, il ya une belle architecture, ce qui plaît à l’œil. Qu’ils créent de nouveaux emplois, etc. Justice est visible à la fin. Aucun de ses richesses ne peut pas l’emporter avec vous dans les profondeurs de la bleue. Les gens riches se sentent souvent frustrés, mécontents et ne voient pas le sens de la vie. Les pauvres sont à leur tour plus actif, débrouillard. Ils savent comment profiter des petites choses. Quel est le meilleur?

          Dieu donne aux gens des talents différents. Peut-être que l’homme est important, mais dans l’économie de Dieu est une sorte de variété de cadeaux. Que ce soit juste ou non dans les yeux des gens? Pas étonnant que la réponse; Bien sûr, cela injuste. Tout le monde aimerait avoir des talents qui le distinguent de la foule. Le fait est que les carrières des hommes sont à Dieu quelque chose de secondaire. Pour lui, il est important de comportement humain et l’économie ce que l’on a. La justice de Dieu a révélé à la fin, quand il vient récompenser les difficultés de la vie. Ensuite, il se trouve que la carrière était seule voie de salut. Je dirai plus. Qui choisit cette voie, vous ne réalisez pas ce qu’il est lourd. Tout d’abord, vous devez constamment à la bataille pour la suprématie. Garder sur le dessus est fatigant et stressant. Tous les génies ne envient pas. Ils ont leur propre croix. Célébrités, des génies, des personnes responsables sont sur toutes les lèvres. Ils ont un endroit pour se cacher. Les coûts de la popularité. Foire amertume de popularité note trop tard.

          Célébrités choquantes pour les petits salaires et les pensions des gains élevés. Les disparités sont trop élevés. Oui, il est un scandale. Le vin est seule puissance. Elle est loin de donner des coupons, il établit le principe de la coexistence.

          Le jugement est l’image de l’établissement d’un homme avec Dieu. Le principal juge est Dieu le Père. Jésus représente par ses visuels. Royaume volonté du Père dans la même loi d’exploitation. Il est écrit: Lorsque le Fils de l’homme viendra dans sa gloire, […] il s’assiéra sur le trône de sa gloire (Matthieu 25:31). Les mot très intéressant. Et si elle est introduite déni: Quand le Fils de l’homme viendra, mais pas dans la gloire de son Père, serait-ce possible? Je suis prêt à risquerais à dire que, oui. Jésus lui-même peut, briser temporairement loin de la volonté du Père, et tout ce qui le relie à l’hypostase divine? Jésus at-il peut retourner à son humanité et de sa propre volonté? Je suis sûr et je ne vois aucune sensation. Il n’y a aucune possibilité que la volonté de Jésus oppose à la volonté du Père. Jésus est parfait en ce qu’il est Dieu parfait et parfait comme un être humain. L’excellence ne peut être contradictions.

          L’image du Jugement dernier en surbrillance sont les bonnes actions de l’homme. Il est intéressant de noter que du point de vue de l’implication humaine, ils ne sont pas un fardeau énorme. Nourrir les affamés, donner à boire à ceux qui ont soif, vêtir ceux qui sont nus, pour aider les malades, etc. Avec un peu d’effort pour représenter la bonté de l’homme, et que est ce qui compte aux yeux de Dieu. Si vous avez été bon ou mauvais? Vous n’êtes pas besoin de beaucoup pour être bon, mais il ya peu qu’il faut pour être un mauvais et un homme mauvais. Toutes les grandes entreprises (postes, se fouetter, a démissionné de possessions matérielles, le sexe, l’abstinence, etc.), conçu pour montrer ce que l’on est bon, il n’y a que la manifestation insignifiante dans les yeux de Dieu. Souvent, cette fierté cachée. Il est facile à Dieu de dire qui est qui. Dans la vie humaine, cependant, ils sont ces actes qui ont eu beaucoup de courage (de démission, d’humilité, de la charge). Le plus souvent, ils ne se posent pas de plan de l’homme, qui, dans les circonstances. Événements nécessitant un choix, la bonne attitude, ils viennent soudainement et inopinément. Si un homme a fait ses preuves, il lui a valu l’importance de Dieu. Vous pouvez humainement dire qu’un tel homme peut compter sur.

          Intéressant est la mémoire de ceux qui sont assis dans la prison. Pour eux, il doit montrer de l’amour et de la compassion. Il est qu’ils servent la punition que méritait certainement. Maintenant, cependant, ils souffrent. Emprisonné doit montrer que la dignité humaine ne soit pas perdu, ils sont aussi des enfants de Dieu. Vous devez leur donner l’espoir et véhiculent qu’ils sont toujours aimés. Leur mal devrait fondre avec amour.

          Dictons et ceux-ci iront au châtiment éternel, mais les justes à la vie éternelle (Matthieu 25:46) doivent être lus pas littéralement, mais métaphoriquement:  Et ils seront désolés et triste.  Tristesse du désespoir faisait terriblement mal et peut être métaphoriquement assimilée en enfer.

           L’homme qui vient à l’arrêt définitif avec les mains vides sentir misérable. La même évaluation recevra. Compte tenu des plans de Dieu pas vraiment bien fonctionné. Il a vécu pour lui-même et son confort. Voilà le genre de la solitude et la solitude reste.

          Le jugement final est à l’étranger, dont on ne sait se produira. Qu’est-ce qui va se passer reste essentiellement un mystère. Vous devez faire confiance que Dieu a pour toutes les nouvelles propositions. Il est difficile de comprendre à partir de la perspective de l’éternité.

Tłumaczenie

          Perykopa Początek boleści (Mt 24,4–8) i następne mają charakter apokaliptyczny.  Zapowiadają przyszłe zdarzenia, których bohaterami będą wierni wyznawcy Jezusa. Treść jest wielowarstwowa. Można odczytać z niej zdarzenia z bliskiej przyszłości (jak zburzenie Jerozolimy) oraz eschatologiczne, wskazujące na koniec świata. Jezus ostrzega przed fałszywymi mesjaszami (awanturnikami), wojnami i katastrofami. Podkreśla: To musi się stać (Mt 24,6). Dlaczego? Czy słowa: nie trwóżcie się tym (Mt 24,6) nie brzmią ironicznie? Przepowiednie mrożą krew w żyłach: Będzie głód i zaraza, a miejscami trzęsienia ziemi. Lecz to wszystko jest dopiero początek boleści (Mt 24,7–8).

          W następnej perykopie Prześladowanie uczniów  (Mt 24,9–14) przepowiadane są prześladowania uczniów z powodu imienia Jezusa Chrystusa. 

          Jezus zapowiada najbliższą historię i grzeszność świata. Będą wojny i inne okropności. Dojdą też nowe wydarzenia w  związku z nowym ludem chrześcijańskim. Jezus pragnie uświadomić stan rzeczy. Czy słowa Jezusa mogą coś zmienić? Oczywiście, ale tak się nie stanie. Świat pogrąży się w grzechu. Zło: Gdzie jest padlina, tam się i sępy zgromadzą (Mt 24,28) może być zatrzymane jedynie przez nadzwyczajne środki. Zło o wymiarze skończonym może być pokonane przez dobro nieskończone. Kto dysponuje takim dobrem?  Między zapowiadaną trwogą przebijają się słowa ratunku i pocieszenia. Trzeba zatrzymać zło. Włączyć czujność i nie czekać na dni ostateczne, bo może być za późno. Może zabraknąć czasu, aby wszystko naprawić: bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie (Mt 24,44). Przypowieść o słudze wiernym i niewiernym (Mt 24,45–51) oraz Przypowieść o pannach roztropnych i nierozsądnych (Mt 25,1–18) pouczają o czujności. Puentą są słowa: Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny (Mt 25,13).

          Jezus ujawnia swoją niewiedzę o czasach ostatecznych: Lecz o dniu owym i godzinie nikt nie wie, nawet aniołowie niebiescy, tylko sam Ojciec (Mt 24,36). Jezus sam przyznaje, że  nie jest Bogiem (bo Bóg wie wszystko). Choć jest z Ojcem już silnie zjednoczony, to czas Jego chwały jeszcze nie nastąpił. Stanie się dopiero to na krzyżu. Niecierpliwi teolodzy chrześcijańscy widzą w Jezusie Boga jak jeszcze się nie narodził (preegzystencja Jezusa). Ewangelia mówi wprost. Mnie osobiście dziwi hermetyczne stanowisko Kościoła w tej sprawie. Dobrze, że w całości wiary chrześcijańskiej nie ma to większego znaczenia. Podejście filozoteistyczne i nauka Kościoła chrześcijańskiego zbiegają się w tym samym punkcie końcowym. Warto o tym pamiętać, gdy przyjdzie do oceny drogi poznawczej, jaką zaproponowałem  przy badaniu chrześcijaństwa jako religii.      

          Perykopa Przypowieść o talentach (Mt 25,14–30) jest niezmiernie pouczającą lekcją. Mowa tu o gospodarce środkami finansowymi, ale i metaforycznie o talentach jakie posiadają ludzie.

          W przypowieści pokazana jest gospodarka środkami pieniężnymi, które nie należą do pracowników, lecz do pracodawców. Dobrzy pracownicy, to ci, którzy w miarę swoich możliwości starają się pomnożyć ich wartość. Pracodawca im zaufał  i oczekuje od nich efektów. Zły pracownik to ten, który zamiast wykonywać swoją pracę solidnie  zastanawia się nad majątkiem pracodawcy. Osądza go i podejmuje egzekucję według własnej sprawiedliwości. Przypowieść nagannie ustosunkowuje się do takich zachowań. Świat dzieli się na tych, co mają w nadmiarze  i którzy klepią biedę. Po ludzku to niesprawiedliwe. Niestety to prawidłowość, która bardzo mocno zakorzeniona jest w strukturze, psychice i życiu człowieka od tysiącleci. Na ten temat można napisać rozprawy naukowe. Ograniczę się tylko do stwierdzenia: Świat nie jest idealny i trzeba przyjąć, że tak jest. Ewangelia mówi wprost:  Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak  że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma (Mt 25,29). Dobrze, jeżeli widzi się w tym i pozytywne strony. To dzięki bogaczom istnieje piękna architektura, która cieszy oko. To dzięki nim powstają nowe stanowiska pracy, itd. Sprawiedliwość widoczna jest na końcu. Nikt swojego bogactwa nie może wziąć ze sobą do otchłani niebieskiej. Ludzie bogaci niejednokrotnie czują się sfrustrowani, nieszczęśliwi i nie widzą sensu życia. Biedni z kolei są bardziej aktywni, pomysłowi. Umieją cieszyć się drobiazgami. Co jest lepsze?

          Bóg obdarza ludzi różnymi talentami. Może dla człowieka to ważne, ale w ekonomii Bożej to rodzaj rozmaitości darów. Czy jest to sprawiedliwe, czy nie w oczach ludzi? Nie ma się co zastanawiać nad odpowiedzią; oczywiście, że niesprawiedliwe. Każdy chciałby mieć talenty, które wyróżnią go z tłumu. Rzecz w tym, że kariery ludzkie są dla Boga czymś wtórnym. Dla Niego ważne jest zachowanie człowieka oraz gospodarka tym, co się posiada. Sprawiedliwość Boga ujawni się na końcu, gdy przyjdzie wynagrodzić trudy życia. Wtedy okaże się, że kariera była tylko jedną z  dróg do zbawienia. Powiem więcej. Kto wybiera taką drogę, nie zdaje sobie sprawy jaka ona jest ciężka. Przede wszystkim trzeba stale toczyć boje o pierwszeństwo. Utrzymywanie się na topie jest męczące i stresujące. Wszystkim geniuszom nie należy zazdrościć. Oni mają swój krzyż. Celebryci, geniusze, ludzie publiczni są na ustach wszystkich. Nie mają się gdzie skryć. Popularność kosztuje. Najczęściej gorycz z popularności zauważa się za późno.

          Wysokie zarobki celebrytów szokują wobec małych pensji i emerytur. Dysproporcje są zbyt duże. Tak, to jest skandal. Winna jest wyłącznie władza. Ona rozdaje kupony, ona ustala zasady współistnienia.

          Sąd Ostateczny jest obrazem rozliczenia się człowieka z Bogiem. Głównym Sędzią jest Bóg-Ojciec. Reprezentuje Go Jezus przez swoją wizualność. Zjednoczony wolą z Ojcem w tym samym Akcie działającym.  Jest napisane: Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale […] wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały (Mt 25,31). Dość ciekawe słowa. A gdyby wprowadzić zaprzeczenie: Gdy Syn Człowieczy przyjdzie, ale nie w chwale swojego Ojca, to czy byłoby to możliwe? Jestem skłonny zaryzykować stwierdzenie, że tak. Czy Jezus może sam, chwilowo oderwać się od woli Ojca i wszystkiego, co Go łączy z Boską hipostazą? Czy Jezus może wrócić do swojego człowieczeństwa i do swojej własnej woli? Jestem pewien, że tak i nie widzę w tym żadnych sensacji. Nie ma możliwości, aby wola Jezusa sprzeciwiła się woli Ojca. Jezus jest doskonały przez to, że jest doskonały jak Bóg i doskonały jak człowiek. W doskonałości nie może być sprzeczności.

          W obrazie sądu ostatecznego uwypuklone są dobre uczynki człowieka. Ciekawe, że z punktu widzenia ludzkiego zaangażowania nie są one wielkim obciążeniem. Głodnego nakarmić, spragnionego napoić, nagiego odziać, pomóc choremu itp. Mimo niewielkiego wysiłku stanowią o dobroci człowieka i to się liczy w oczach Boga. Czy byłeś dobry, czy zły? Nie trzeba wiele, aby być dobrym, ale niewiele potrzeba, aby być złym i niedobrym człowiekiem. Wszystkie wielkie przedsięwzięcia (posty, biczowanie się, rezygnacje z dóbr doczesnych, seksu, abstynencje,  itp.), mające pokazać jakim  się jest dobrym, są tylko nic nie znaczącą manifestacją w oczach Boga. Często za tym kryje się pycha. Łatwo Panu Bogu stwierdzić, kto jest kim. W życiu człowieka są jednak takie uczynki, które wymagały ogromnej odwagi (rezygnacji, pokory, obciążenia). Najczęściej nie wynikały one z zamysłu człowieka, co z okoliczności. Zdarzenia wymagające dokonania wyboru, właściwej postawy, przychodzą nagle i niespodziewanie. Jeżeli człowiek sprawdził się, zaskarbił sobie znaczenie u Boga. Można powiedzieć po ludzku, że na takiego człowieka można liczyć.

          Ciekawe jest wspomnienie o tych, co siedzą w więzieniu. Im też należy okazać miłość i współczucie. To nic, że odsiadują karę, na którą z pewnością zasłużyli. Teraz jednak cierpią. Uwięzionym należy pokazać, że nie utracili ludzkiej godności, że są również dziećmi Bożymi. Trzeba dawać im nadzieję i przekazywać, że są nadal kochani. Ich zło należy topić miłością.

          Słowa mówiące: I pójdą ci na mękę wieczną (Mt 25,46) należy odczytywać nie literalnie, ale metaforycznie: I będzie im przykro i smutno. Smutek z obszaru beznadziei boli okrutnie i można go przyrównywać metaforycznie do ognia piekielnego.

          Człowiek, który przychodzi na sąd ostateczny z pustymi rękoma czuje się marnie. Taką samą ocenę otrzyma. Wobec planów Boga nie bardzo się sprawdził. Żył dla siebie i swoich wygód. To rodzaj samotności i w takiej samotności pozostanie.

          Sąd ostateczny jest granicą, o której wiemy, że nastąpi. Co będzie dalej pozostaje w zasadzie tajemnicą. Należy ufać, że Bóg ma dla wszystkich nowe propozycje. Trudno je pojąć z perspektywy wieczności.

          Les prêtres, les scribes soumis aux mêmes tentations et les faiblesses du corps, ce que les autres fidèles. Il faut séparer le comportement privé des prêtres de leurs fonctions pastorales et sermons. Bien sûr, les prêtres bavards est nécessaire. Après tout, ils sont les élus de Dieu. Tout comme les gens, de sorte que Dieu le Père attendre des prêtres de la sainteté, de bons exemples de comportement approprié, etc. Qui peut le laisser recevoir et donner prêtres soins affectueux de prière, et laisser à Dieu le jugement de Dieu oint: Ne touchez pas à mes oints, Et ne faites pas de mal à mes prophètes! (1 Chroniques 16:22; Psaume 105:15). Pas tout le blâme devrait leur être attribuée. Il convient de garder à l’esprit que: Les poisson s’abime de la tête (proverbe français). L’église est d’origine divine, mais composée de gens, avec toutes leurs imperfections. Humaine sinner transféré à l’image de l’institution. Est l’Eglise d’aujourd’hui est la même Eglise que Jésus Christ a fondée? Qu’est-ce que le sacrement est le même et ne peut pas être modifiée, car elle est à l’origine du divin. Quelles institutions sont derrière les bagages de bonnes et mauvaises expériences. Jésus-Christ est la pierre angulaire de ce bâtiment spécifique. L’église institutionnelle est un organisme vivant qui devrait améliorer que chaque membre de cette Église. Cela ne signifie pas que vous avez besoin de changer les principes, les structures, les modes de gouvernance. Vous avez juste à les nettoyer de leurs péchés.

          Dans la péricope (assez long) Malheur aux hypocrites (Matthieu 23:13–36) montre la relation de Jésus à toute hypocrisie, l’hypocondrie, la fausse sainteté. Jésus n’a pas mâché ses mots. Il appelle les scribes, pharisiens et tous ceux qui ont été touchés par le péché de fausse foi guide serpents aveugles, muets et aveugles, race de vipères. Il est opposé à l’hypocrisie. Méprise la sainteté imposture. Il accuse les pharisiens au sujet des exigences excessives pour de nouveaux adeptes. La loi elle-même et la façon dont il ferme la proclamation de leur voie de salut (la note 23:13). Jésus savait que ses plus grands adversaires sont les pharisiens et les docteurs des Écritures. Ils sont, de manipuler efficacement la Parole de Dieu avec les livres sacrés, portent la plus grande responsabilité de l’incrédulité en Jésus.

          Aujourd’hui, la situation est similaire. Tenter proclamation d’une nouvelle inspection des Religieux heurte à l’opposition de l’Église ou dévote catéchèse de force. Au lieu de prendre, la discussion substantielle de fond, la controverse réagir avec colère. Recherche parmi d’autres choses, qui est ce qu’il met sur une hypothèse audacieuse. Raconter les mauvaises intentions à l’avance crée une discussion atmosphère défavorable.

          Notez les paroles de l’Evangile: Malheur à vous, scribes et pharisiens hypocrites! parce que vous courez la mer et la terre pour faire un prosélyte; et, quand il l’est devenu, vous en faites un fils de la géhenne deux fois plus que vous (Matthieu 23:15). Ce verset indique que les Juifs ont également été effectuées activité missionnaire, bien que dans une échelle relativement modeste. Aujourd’hui, le judaïsme se prolonge seulement à travers la procréation de ses membres. Jésus indique les priorités. Il ya des choses plus importantes ou plus. Commutation pour amener une caricature d’événements. Ne jure par l’or de l’autel, mais pour ceux qui, il «vit»[1]. Pas important façade d’activités, mais la justice, la miséricorde et la foi. Conducteurs aveugles! qui coulez le moucheron, et qui avalez le chameau. (Matthieu 23:24); Vous de même, au dehors, vous paraissez justes aux hommes, mais, au dedans, vous êtes pleins d’hypocrisie et d’iniquité (Matthieu 23:28).

          Ensuite, il est écrit: Serpents, race de vipères! comment échapperez-vous au châtiment de la géhenne? (Matthieu 23:33). Ceux qui ont lu l’Écriture littéralement peuvent compter sur ce verset comme preuve de l’existence de l’enfer. Pour moi, cela est seulement une déclaration émotionnelle, basée sur la foi alors. Une émotion similaire l’orateur a accompagné Jésus à Pierre: Arrière de moi, Satan! tu m’es en scandale; car tes pensées ne sont pas les pensées de Dieu, mais celles des hommes (Matthieu 16:23).

          Le contenu final de la péricope discuté peut être affecté à leurs propres concepts de Matthieu. Il décrit les événements futurs (anticipation) que l’évangéliste a vécu et expérimenté [2]. Matthieu la paternité de cette section péricope témoigner dans une façon caractéristique de Matthieu, qualifiant l’incident figures historiques et assassiner de Zacharie, fils de Jehojada, entre le temple et l’autel (2 Chron 24:20–22).

          Péricopes Jésus se tourne de la ville (Matthieu 23:37–38), il est un triste reflet de Matthieu. Peut-être que Matthieu avait aucune preuve matérielle que Jésus était la même réponse ville bien-aimée de Jérusalem. Il est vrai que la plupart blessé trahison de ceux qui met les plus grands espoirs.

          Péricopes Destruction du temple (Matthieu 24:1–3, Marc 13:1–8; Luc 21:5–11) se produit dans les trois évangélistes synoptiques. Jésus annonce qu’il  ne restera pas ici pierre sur pierre qui ne soit renversée (Matthieu 24:2). Les paroles de Jésus sont reçus littéralement. Les étudiants demandent quand. Jésus a délivré connaissances multi-couches. Pour le même média peut apporter un grand nombre d’informations différentes. Le monde est avec eux extrêmement complexe. Tout est interconnecté. Qui peut voir plus large et plus loin peuvent découvrir un tout nouveau contenu. Par exemple. Sur mutuelle mangent souvent scandaleux et pas vraiment ça. Habituellement silencieux, parce que vous ne comprenez pas le Créateur. Et pourtant, certains de ces phénomènes peut voir un sacrifice mutuelle continue. Ma vie est finie, que d’autres créatures peuvent vivre. Ce qui était choquant devient un mystère.

          Jésus parlant de la destruction du temple était également à l’esprit lui-même. Néanmoins, il ne précise pas que le Temple sera reconstruit dans les trois jours. Pas encore cette saison, mais a déjà cela à l’esprit. D’autre part, il promet la destruction physique du Temple qui se produira bientôt. Le premier soulèvement juif de 70 prendra fin avec la capture et la destruction de Jérusalem par les Romains avec le temple. Jésus savait que. Comment il se sentait tout en regardant des belles pierres et des offrandes qui faisaient l’ornement du temple (Luc 21:5)? Jésus at-il mal supporté le Père, qui ne cesse de la tragédie et le drame de beaucoup? Il n’y a pas sur ce seul mot. Il doit se produire, parce que ceux-ci se produisent sort. Qui exprime toujours le regret de Dieu qu’il ne intervient pas, cela ne comprend pas le concept de monde de Dieu. Dieu ne peut pas concilier la liberté, qui a donné à chaque homme avec sa protection constante. Ou, soit. Dieu a tant respecté l’homme, qui ne gêne pas (sauf cas particuliers) en actions humaines. L’homme doit savoir que tout d’abord il faut compter les uns sur les autres. Il ne peut pas affaiblir la pensée que Dieu, dans sa providence et de l’amour pour la qualité de l’humanité organiser ses affaires. Rien stupide et imprudent. Chacun doit se battre pour tout, y compris notre propre salut. La ville de Lourdes en France, plus de cent ans viennent des millions de malades et guéries été jusqu’à env. 35 personnes. Cette marge statistique. Eh bien, ce sont des lieux qui rassemblent les fidèles, et vous pouvez vivre des moments de prière, mais ne forcent pas le Dieu des miracles. Ce faisant, il fait de Dieu gêne. Il ne peut pas agir contre l’autre et les principes que lui-même établi. Vous devez essayer de générer davantage de pouvoirs de guérison par la prière fervente qui sommeillent en chaque être humain. Il devrait aider eux-mêmes. Dieu favorise de telles initiatives. Le firmament est un écran à partir de laquelle reflète nos prières, et ils renforcent l’humanité. Telle est la grandeur de l’homme qu’il a des dons de Dieu. Il dota l’homme avec les possibilités extraordinaires. Ils doivent être utilisés activement et avoir confiance, l’espoir et l’amour pour le Créateur.

          Les pharisiens essayant de mettre Jésus à l’épreuve, lui demandèrent:  Maître, quel est le plus grand commandement de la loi (Matthieu 22:36) ? Jésus répondit: Tu aimeras le Seigneur, ton Dieu, de tout ton coeur, de toute ton âme, et de toute ta pensée. C’est le premier et le plus grand commandement. Et voici le second, qui lui est semblable: Tu aimeras ton prochain comme toi-même. (Matthieu 22:37–39). Cette fois, Jésus fait référence à l’Ancien Testament dans lequel il est écrit:

Tu aimeras l’Éternel, ton Dieu, de tout ton coeur, de toute ton âme et de toute ta force (Deutéronome 6:5).

Tu ne te vengeras point, et tu ne garderas point de rancune contre les enfants de ton peuple. Tu aimeras ton prochain comme toi-même. Je suis l’Éternel (Lévitique 19:18).

          Comme il donne Jésus: De ces deux commandements dépendent toute la loi et les prophètes (Matthieu 22:40). Ce sujet ne soit pas un visionnaire, mais rappelle la loi éternelle établie par la volonté du Père et les pères de leur nation. Il est à noter que, à la fin du verset: Tu aimeras ton prochain comme toi-même (Lévitique 19:18). Comment faut-il comprendre les mots comme toi-même?

          Pas tout le monde admet aimer vous-même. Les défauts les plus communs qui voit dans sa propre apparence, causant plus de ressentiment et complexes. Eh bien, il est pas l’amour à propos de votre look, mais l’acceptation de vous-même en tant qu’être. L’homme n’a pas toujours conscience, mais défend intuitivement son peuple (l’existence). Il a reçu l’approbation pour l’autre, même lors de la détection faute à son image. Rarement homme est haï l’autre (sauf pour ses propres péchés et actions). Le subconscient lui dit qu’il est un homme important pour lui-même. Pour l’autre peut demander en pleine confiance. Les pères et les prophètes homme suggèrent que la même mesure de la nécessité de mesurer les autres, qui possèdent la personne. Ainsi, il est donné un moyen universel d’aimer votre voisin, mais un rapport, basé sur la sensation interne pour chaque être humain. Tout le monde peut répondre lui-même, le meilleur de leurs pensées et leurs besoins. L’amour de votre cœur, pas l’esprit, il devient très personnelle. Est rempli de chaleur interne. Tant de choses peuvent vous donner de vous-même, combien ont un pour l’autre. Dans cette formulation, on peut le voir à respecter la volonté humaine individuelle. Tout le monde aime à mesurer leur richesse émotionnelle. L’amour ne peut pas être quelque chose d’artificiel, appris ou défini. Je suis ce que je suis. Je adore la façon dont je peux.

          Sur la préexistence de Jésus Christ, il est assez difficile. Filozoteizm réfutation de la doctrine officielle proclamée par l’Eglise. Heureusement, je ne suis pas seul. Beaucoup de gens, comme moi, pense à la préexistence de Jésus comme exagérée, conceptuellement complexe, et en fait inutile pour la gloire de Jésus.

          Il semble que l’erreur de l’Eglise était (et est) l’adoption de l’Écriture comme le travail littéralement inspiré[1]. La situation est différente quand on pense que les écrivains sacrés ont été inspirés. Avec ce fait d’accord. Prologue de l’Évangile. Jean, qui indique la pré-existence de Jésus, est une cause de grande confusion. Aujourd’hui, les chercheurs plaident pour la lecture prologue inutile. Les résultats ont tendance à trouver que le prologue de Jean est intraduisible, pas tout à fait claire et compréhensible. Cette question lors de la discussion sera l’Evangile de Saint Jean.

          De même, le texte de Matthieu. Une lecture attentive du texte péricope  Le Messie, Fils de Dieu (Matthieu 22:41–40) montre que le sujet déclenché par Jésus est pas expliquée par lui à la fin. Il a sondé les pharisiens: Que pensez-vous du Christ? De qui est-il fils? (Matthieu 22:42). Ils répondent. Jesus est le fils de David. Alors Jésus cite le Psaume (du moins le dit l’évangéliste), dans lequel il est écrit que Dieu dirige Oracle à la personne (le Seigneur), qui est devant David: Le Seigneur a dit à mon Seigneur: Assieds-toi à ma droite, Jusqu’à ce que je fasse de tes ennemis ton marchepied?(Matthieu 22:44). Cette personne ne peut être à la fois devant David (le Père) et après David (comme le Fils). Jésus est pas de cette contradiction logique, parce que sans doute qu’il est opposé à ce concept. Comme je l’ai suggéré, Jésus n’a pas été favorable à la notion de l’identifier avec le Messie prévisible. En fin de compte, il a accepté de cela, mais plus de confort que de la vérité. Jésus n’a jamais voulu jouer le rôle de libérateur du peuple juif. Il a limité sa mission de Rédempteur des âmes. Il était le roi spirituel des Juifs. Nous devons aussi nous rappeler que toute prophétie est une description inexacte des événements futurs, mais signe avant-coureur que quelque chose va se passer. Les prophéties sont conditionnés par les activités humaines. Nous devons accepter le fait qu’ils ne peuvent jamais vérifier.

          La péricope Le Messie, Fils de Dieu (Matthieu 22:41–45) témoigne des dilemmes de Jésus. Alors, elle demande et les sondages. Pose des questions sur le messie aussi ses disciples. Il montre la contradiction dans le raisonnement. Malgré un tel message clair, l’enseignement de l’Eglise ne veut pas voir. Suivant pousse le concept de la trinité de Dieu. Heureusement chose du passé en laissant lentement âge dans lequel Jésus attribué non seulement les déclarations qui daignent accepter l’exégèse allemande dirigée par R. Bultmanem[2]. Quelles surprises et fascine dans l’Écriture est sa multicouche et d’intemporalité. Certaines pièces sont d’une grande actualité aujourd’hui. Il semble que de nombreux mystères tient encore une Écriture extraordinaire.

Dans les scribes d’avertissement (Matthieu 23,1–12 péricope) Jésus avertit: Faites donc et observez tout ce qu’ils vous disent; mais n’agissez pas selon leurs oeuvres. Car ils disent, et ne font pas. Ils lient des fardeaux pesants, et les mettent sur les épaules des hommes, mais ils ne veulent pas les remuer du doigt.  Ils font toutes leurs actions pour être vus des hommes. Ainsi, ils portent de larges phylactères, et ils ont de longues franges à leurs vêtements;  ils aiment la première place dans les festins, et les premiers sièges dans les synagogues;  ils aiment à être salués dans les places publiques, et à être appelés par les hommes Rabbi, Rabbi.  Mais vous, ne vous faites pas appeler Rabbi; car un seul est votre Maître, et vous êtes tous frères.  Et n’appelez personne sur la terre votre père; car un seul est votre Père, celui qui est dans les cieux.  Ne vous faites pas appeler directeurs; car un seul est votre Directeur, le Christ.  Le plus grand parmi vous sera votre serviteur (Matthieu 23:3–11). Jésus lui-même n’a pas attendre des organisations religieuses. Il était un relais individuel de l’état de lire les enseignements de la vérité venant du Père. Il a travaillé directement avec les gens. Ses enseignements doivent être lus dans l’esprit de juste une telle procédure. Jésus attend des attitudes religieuses résultant nécessairement de l’appartenance à une communauté. Religion, spiritualité est les aspects spirituels et personnels de chaque être humain. Cette relation individuelle avec le Père, et de la foi. Tout homme à sa manière a dans son cœur les choses de Dieu. L’église en tant qu’organisation reconnue religion plus large et au niveau communautaire. Remplit les autres commandements de Jésus, par exemple. L’amour du prochain, mais la façon dont déforme les enseignements semi-pur de Jésus. Donc, ce malgré l’interdiction de Jésus, les prêtres usurpent le nom de “Père” (religieux), et le premier de ces style «saint». Ministères ecclésiaux sont très bien payés, et peuvent être comparées à des services commerciaux et non à des services religieux. Bishop tribunaux sont un exemple de démantèlement et l’abandon des attitudes du Serviteur de Dieu. La tentation du pouvoir et de la richesse ne ressemblent pas à un pauvre Enseignant.

          Matthieu rappelle l’autre parabole encore associée à l’enseignement de Jésus. Dans la parabole Les deux fils (Matthieu 21:28–32) représentés sont deux attitudes. Tout d’abord, un règlement pour le bien de la paix, ne donnant aucun effet et l’opposition, qui se désagrège et donne la repentance. Parfois, il est préférable d’attendre et de donner une chance pour la conversion de leur propre gré.

          Dans la parabole Les vignerons homicides (Matthieu 21:33–46) est montré ingratitude des hommes. Le propriétaire (Dieu) a préparé toute l’existence propre. Il a loué le vignoble. Après un temps, il a voulu apporter à la récolte. Il a rencontré l’arrogance et la froideur. L’ingratitude humaine ne connaît pas de limites. Surtout aujourd’hui, il ya peu de réflexes d’action de grâces à Dieu pour Ses dons généreux. Il semble que chaque tout correctement. Idéalement, que Dieu ne gêne pas.

          Je reconnais que tous les paraboles sont près de moi. La parabole Le repas des noces (Matthieu 22:1–14)  appartient à ceux qui ne le font pas vraiment. Même si nous savons qu’il est une allégorie et n’a rien à voir avec la vérité historique, il est ma sensibilité à l’histoire des histoires mises à l’épreuve. Presque chaque détail de l’histoire soulève l’adrénaline. Il dérange que les Juifs ont été invités par le roi, ne voulant pas vraiment venir au mariage de son fils. Certains clients, même tuent invitant. Il est totalement incompréhensible détail. Le roi répond représailles. Verser le sang, et la ville est en feu. Le roi dit à télécharger les visiteurs occasionnels. L’un d’eux est habillé correctement. Le roi punit lui lié et jeté. L’histoire complète des émotions négatives à venir à une conclusion définitive: parce que beaucoup sont appelés, mais peu sont choisis (Matthieu 22:14). Pour devenir un enseignement parabole, que vous avez à faire beaucoup d’hypothèses. Je me réfère à une note. Je serais heureux de fuir cette parabole.

          Dans la péricope L’impôt de César  (Matthieu 22:15–22) est un message très important: Rendez donc à César ce qui est à César, et à Dieu ce qui est à Dieu (Matthieu 22:21). Malgré le contenu très expressif, très souvent, ce message est délibérément ignoré, inaperçu. Les fidèles (trop zélé) croient que tout ce qui se passe sur le terrain ont besoin d’attacher avec Dieu. Est-ce ce que Dieu voulait? Il voulait, mais pas comment ça se passe. Dieu est un Dieu discrète. Tout de cette expérience. Par rapport à la population est subalternes. Soutient constamment la vie dans l’existence. Dieu a donné à l’homme la possibilité de mise en œuvre complète. Soyez féconds, multipliez, remplissez la terre, et l’assujettissez [selon votre volonté] (Genèse 1:28). Comme vous faites votre sommeil de lit, donc vous  allez dormi (proverbe polonais). Dieu n’a pas l’intention d’interférer dans les plans humains, des projets et des lois. Il est tout au sujet de notre côté éthique et spirituel. L’Etat doit être laïque au sol. Tolérance devrait être la vertu humaine le plus important. Vous devez respecter les opinions et les croyances des autres. De ne pas exposer la croix de ridiculiser et les insultes sont intérêt chrétienne. Croix doit être attentivement et respectueusement déplacer le parlement de placer plus digne (cas de la Pologne). Combien de temps pseudo-chrétiens se construire une plate-forme politique sur la croix chrétienne?! La piété ne consiste pas à dire publiquement au Seigneur, Seigneur. Vous avez à vivre l’enseignement du Christ et le témoignage au Christ, l’amour pour le prochain. Cela suffit. Je lance un appel aux politiciens de la raison et de l’équité. Ne soyez pas fous et des fanatiques peur. Prenez soin de l’ordre laïque, juridique et laïque, et observer le cœur de la foi. Priez dans la chapelle de la puissance pour diriger le pays. Votre vrai visage va sûrement remarqué, sans manifestation de religiosité. Laissez vos yeux brillent dans l’esprit de la vérité et de l’amour. Montrez-moi le monde comment vous devriez vraiment se comporter laïcs catholiques. Ne pas trop compter sur la tradition de nos pères. Il est également en soi souvenirs coupables et condamnables.

          Les Sadducéens ne croyaient pas à la résurrection, à la condition qu’à cette époque, on pensait plus sur le soulèvement (la sortie de la tombe après la récupération). Ils se tournèrent vers Jésus avec des anecdotes pour expliquer à son mari qui comprendra une femme après la résurrection, qui dans la vie a eu sept maris. Jésus répondit, a révélé le mystère du plan de Dieu: Car, à la résurrection, les hommes ne prendront point de femmes, ni les femmes de maris, mais ils seront comme les anges de Dieu dans le ciel (Matthieu 22:30). Le demandeur a été surpris, comme, d’ailleurs, et aujourd’hui, beaucoup d’une personne religieuse. Ils seront comme les anges de Dieu dans le ciel (ibid). Il est difficile de comprendre que ce qui dans la vie était très important, perd de son importance dans le futur. Plus d’une personne au moment du décès du conjoint vivant l’espoir de réunion imminente avec lui dans les cieux. Maintenant, il entend qu’il n’a pas d’importance. Informations Jésus assaut la loi humaine et de l’ordre. En effet, humainement parlant, difficile à comprendre, mais pour comprendre, il faut regarder l’ensemble du concept et l’idée de l’existence humaine et de l’existence. Mon explication n’a pas tous en profiter.

          Dieu appela l’homme pour mener à bien leurs plans, et non des hommes. Voici ce que nous avons lu, est que l’homme a participer aux travaux de l’univers. Comme la Sainte Ecriture dit: Dieu est un Dieu «jaloux» (Exode 34:14; Deutéronome 4:24; 5,9; Josué 24:19; Nahum 1:2). Il a appelé l’homme pour lui et ses plans. Quels sont d’autres plans pour les humains, personne ne sait. Connaissant l’amour de Dieu à l’homme doit confier que tout ce que Dieu a prévu pour lui est bon. Pour la vie de l’homme est le rôle principal de la procréation. Dans le même homme durcit son esprit pour atteindre la perfection. Dans le mariage, il ya du plaisir, mais vraiment cette période de lutte et de responsabilité amer. En elle, nous apprenons à aimer, afin de parvenir à l’amour du Christ. L’amour est plus grand que l’amour conjugal, parce qu’il applique à toutes les personnes (comparer avec l’amour de sœur Teresa de Calcutta aux malades et aux pauvres). Vu sous cet angle, le mariage est un théâtre humain et mondain. Un pas important, mais le plus important. Car Dieu compte chaque personne individuellement. Chaque passage du rapport à la vie de Dieu, et pas de conjoint ou les enfants. À propos de ce oublie souvent les parents qui veulent toujours protéger leurs enfants et risquent leur tête dans leur défense. La vérité est que tout le monde est l’artisan de sa propre fortune. Les parents ne sont pas responsables pour les péchés des enfants et vice-versa. Gardez ceci à l’esprit. Qui peut se plonger dans ce sujet sans préjugés et les habitudes humaines, doit être vu dans la justice de Dieu, une justice universelle et personnelle.

Tłumaczenie

          Mateusz przywołuje inne jeszcze przypowieści związane z nauką Jezusa.  W Przypowieści o dwóch synach (Mt 21,28–32) zobrazowane są  dwie postawy. Pierwsza, ugoda dla świętego spokoju, nie dająca żadnego efektu oraz sprzeciw, który kruszy się i daje opamiętanie. Czasem warto poczekać i dać szanse nawrócenia z własnej woli.

               W Przypowieści o przewrotnych rolnikach (Mt 21,33–46) ukazana jest niewdzięczność ludzka. Właściciel (Bóg) przygotował wszystko na właściwą egzystencję. Winnicę oddał w dzierżawę. Po czasie chciał zebrać plony. Spotkał się z arogancją i oziębłością. Niewdzięczność ludzka nie zna granic. Szczególnie dzisiaj, mało jest odruchów dziękczynienia Bogu za Jego hojne dary. Wydaje się, że każdemu wszystko się należy. Najlepiej, aby Bóg nie przeszkadzał.

           Przyznaję, że nie wszystkie przypowieści są mi bliskie. Przypowieść o uczcie królewskiej (Mt 22,1–14) należy do tych, których nie bardzo lubię. Mimo, że wiem, że jest to przypowieść alegoryzująca i nie ma nic wspólnego z prawdą historyczną, to jednak moja wrażliwość na historię opowieści wystawiona jest na próbę. Prawie każdy szczegół tej historii podnosi adrenalinę. Denerwuje, że zaproszeni Żydzi przez króla, nie bardzo chcąc przyjść na ucztę weselną jego syna. Niektórzy goście  nawet zabijają  zapraszających. To kompletnie niezrozumiały szczegół. Król reaguje odwetem. Leje się krew, a miasto płonie. Król każe ściągnąć przypadkowych gości. Jeden z nich nie jest ubrany należycie. Król karze go związać i wyrzucić. Opowiadanie pełne złych emocji, aby dojść do końcowego wniosku: bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych (Mt 22,14).  Aby przypowieść stała się dydaktyczna, trzeba dokonać wiele założeń. Odsyłam do przypisu. Ja chętnie uciekam od tej przypowieści.

          W perykopie Sprawa podatku (Mt 22,15–22) jest bardzo ważny przekaz: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga (Mt 22,21). Mimo bardzo wyrazistej treści, bardzo często przekaz ten jest celowo pomijany, niezauważany. Wierni (nadgorliwi) uważają, że wszystko, co się dzieje na ziemi trzeba związać z Bogiem. Czy tego chciał Bóg? Chciał, ale nie tak, jak to się dzieje. Bóg jest Bogiem dyskretnym. Wszyscy to doświadczają. Względem ludzi jest służebny. Stale podtrzymuje życie w istnieniu. Bóg dał człowiekowi możliwość pełnej realizacji. Czyńcie sobie ziemię poddaną według waszej woli (Rdz 1,28). Jak sobie pościelimy, tak się i wyśpimy. Bóg nie ma zamiaru wtrącać się do ludzkich planów, projektów, ustaw. Jemu chodzi wyłącznie o naszą stronę etyczną i duchową. Państwo powinno być do gruntu świeckie. Tolerancja powinna być najważniejszą ludzką cnotą. Trzeba uszanować cudze poglądy i wierzenia. Nienarażanie krzyża na pośmiewisko i wyzwiska są w chrześcijańskim interesie. Krzyż trzeba pieczołowicie i z szacunkiem przenieść z sejmu na miejsce godniejsze. Jak długo pseudochrześcijanie będą budować sobie platformę polityczną na chrześcijańskim krzyżu?! Pobożność nie polega na tym, aby publicznie mówić Panie, Panie. Trzeba żyć nauką Chrystusa i świadczyć o Chrystusie miłością do bliźniego. To wystarczy. Zwracam się do polityków o rozsądek i uczciwość. Nie bójcie się głupców i fanatyków. Dbajcie o porządek laicki, prawny i świecki, a w sercu zachowujcie wiarę. Módlcie się w kaplicy o siłę kierowania państwem. Wasze prawdziwe oblicze zostanie na pewno zauważone, bez demonstracji religijności. Niech w waszych oczach zabłyśnie duch prawdy i miłości. Pokażcie światu jak naprawdę powinien zachowywać się świecki katolik. Nie powołujcie się zbytnio na tradycję naszych ojców. Ma ona w sobie również grzeszne i naganne wspomnienia.

           Saduceusze nie wierzyli w zmartwychwstanie, z tym że w owym czasie myślano raczej o zmartwychpowstaniu (wyjściu z grobu po ożywieniu). Zwrócili się oni do Jezusa z anegdotą, aby wyjaśnił do którego męża należeć będzie kobieta po zmartwychwstaniu, która za życia miała siedmiu mężów. Jezus odpowiadając, ujawnił tajemnicę zamysłu Boga: Przy zmartwychwstaniu bowiem nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie Boży w niebie (Mt 22,30). Pytający byli zaskoczeni, jak zresztą i dzisiaj niejedna osoba wierząca. Tam wszyscy będą jak aniołowie w niebie (tamże). Trudno pojąć, że to, co za życia było bardzo ważne, traci swoje znaczenie w przyszłości. Niejedna osoba w chwili śmierci współmałżonka żyje nadzieją rychłego spotkania się z nim w niebie. Teraz słyszy, że nie ma to większego znaczenia. Informacja przekazana przez Jezusa burzy ludzki ład i porządek. Faktycznie, po ludzku, trudno to pojąć, ale aby zrozumieć, trzeba zapoznać się z całą koncepcją i zamysłem ludzkiego istnienia i egzystencji. Moje wyjaśnienie nie wszystkim się spodoba.

          Bóg powołał człowieka do realizacji swoich planów, a nie ludzkich. To, co możemy już odczytać, to to, że człowiek ma współuczestniczyć w dziele budowy wszechświata. Jak mówi Pismo święte: Bóg jest Bogiem „zazdrosnym” (Wj 34,14; Pwt 4,24; 5,9; Joz 24,19; Na 1,2).

Powołał człowieka dla siebie i swoich planów. Jakie ma dalsze plany wobec ludzi, tego nikt nie wie. Znając miłość Boga do człowieka należy zawierzyć, że wszystko co Bóg zaplanował jest dla niego dobre. Za życia główną rolą człowieka jest prokreacja. Przy tym człowiek hartuje swojego ducha, aby osiągnąć doskonałość. W małżeństwie występują przyjemności, ale tak naprawdę to okres ciężkich zmagań i odpowiedzialności. W nim uczymy się kochać, tak aby osiągnąć miłość Chrystusową. Miłość ta jest większa od miłości małżeńskiej, bo odnosi się do wszystkich ludzi (porównaj z miłością siostry Teresy z Kalkuty do chorych i biednych). Patrząc z tej perspektywy, małżeństwo to theatre ludzki i przyziemny. Ważnym, ale nie najważniejszym. Dla Boga liczy się każdy człowiek indywidualnie. Każdy zda Bogu sprawozdanie z własnego życia, a nie współmałżonki, czy dzieci. O tym często zapominają rodzice, którzy zawsze chcą chronić swoje dzieci i nadstawiać własne głowy w ich obronie. Prawda jest taka, że każdy jest kowalem swojego losu. Rodzice nie odpowiadają za grzechy dzieci i odwrotnie. O tym należy pamiętać. Kto potrafi wgłębić się w tę tematykę, bez ludzkich uprzedzeń i przyzwyczajeń, powinien dostrzec w tym sprawiedliwość Bożą, uniwersalną i sprawiedliwość osobową.

          Jésus vient de terminer son voyage. Avant lui Jérusalem. La ville sainte. Plus d’un a vu et entendu. Cité de David, Salomon et de nombreux rois. L’endroit idéal pour recevoir la majesté de Dieu. L’entrée est festive. Jésus donne les disciples savent que tout est organisé. L’âne avec poulain d’attente à la main. Peut-être beaucoup ici est le concept lui-même de Matthieu. Il lui allait à rappeler le livre de Zacharie: Sois transportée d’allégresse, fille de Sion! Pousse des cris de joie, fille de Jérusalem! Voici, ton roi vient à toi; Il est juste et victorieux, Il est humble et monté sur un âne, Sur un âne, le petit d’une ânesse  (Zacharie 9:9) et le psaume glorieuse 118 (117) comme la preuve que rien ne se passe par hasard, mais seulement accompli l’économie de Dieu de la Révélation.

          Jésus a visité le Temple. Indigné quand il voit le bazar. Il se met en colère. Quand il a vu que le temple, qui devrait être le lieu d’habitation du nom et de lieu de prière de Dieu: Je les amènerai sur ma montagne sainte, Et je les réjouirai dans ma maison de prière; Leurs holocaustes et leurs sacrifices seront agréés sur mon autel; Car ma maison sera appelée une maison de prière pour tous les peuples (Isaïe 56:7) est l’endroit pour faire des affaires: Cette maison sur laquelle mon nom est invoqué? Je le vois moi-même, dit l’Éternel (Jérémie 7:11) juste contrarié. Le même commerce, l’échange d’argent est pas un péché. Il a également vendu des accessoires culte (pigeons de sacrifice et d’autres). Jésus vit un mauvais rapport. Le profane (l’argent) est devenu une cible. Choses de Dieu descendus dans le fond. Noise-vente (foires, plaisanteries et même les querelles, les injures), noyant le silence la prière a tant besoin. Jésus commença à rouler bancs, de tables et de disposer non seulement des vendeurs mais aussi les acheteurs. Ils portent tous deux égale culpabilité.

          Jésus n’a pas été détaillée. Beaucoup de choses ont fermé les yeux. Il est facile de pardonner. Il savait que le péché est inhérent à la vie humaine. Ici sur terre, tout le monde met leur vie à leur manière (comme on fait son lit, on se couche). Mais où il est question de Dieu le Père était ferme et sans équivoque. Quand il entra dans le temple, il a réagi immédiatement, sans discussion, clairement, impitoyablement. Et pas la fin. L’amour pour le Père ne lui permettait pas toute angoissante ou compromis. Quand il a récupéré, il a dit:  Ma maison sera appelée une maison de prière. Mais vous, vous en faites une caverne de voleurs (Matthieu 21:13; Marc 11:17).

          Péricopes Le figuier maudit  (Mt 21:18–22; 11:12–14 Marc; Luc 13:6–9) se produit dans les trois évangélistes synoptiques. Luc lui présente pas comme un événement associé à Jésus, mais sa parabole. Peut-être qu’il est plus proche de la vérité. Péricope texte est historique incertain. Chacun des évangélistes représente sans quoi l’événement. Matthieu davantage l’accent arbres merveilleux pour se fanent et la croyance que l’homme ne peut rien. Marc tente de faire ressortir le sens théologique. Un arbre couvert de belles feuilles ne sont pas tout. Si vous ne portez pas de fruit, ne remplissent pas leurs obligations. L’homme a non seulement l’expérience de la vie, ils doivent remplir certaines tâches. Ainsi, pour être en mesure de dire, comme Paul: J’ai combattu le bon combat, j’ai achevé la course, j’ai gardé la foi (2 Tim 4,7).

          La conception et de Marc péricope de Matthieu n’a pas réussi. Le lecteur peut en tirer beaucoup de conclusions erronées. Par exemple. Jésus avait faim et voulait manger des figues. L’arbre n’a pas eu de fruits parce qu’il n’a pas le bon moment pour l’arbre. Jésus, malgré cette évidence a rendu un verdict:  Que jamais fruit ne naisse de toi! Et à l’instant le figuier sécha (Mc 11:14; cf. Mt 21,19).

          La dernière péricope de la phrase selon Matthieu mérite l’attention:  Tout ce que vous demanderez avec foi par la prière, vous le recevrez (Mt 21,22). Dans cette phrase, plus je vois les fruits des enseignements de Jésus et Matthieu foi en la puissance de la prière que d’une déclaration de Jésus lui-même.

          Matthieu dans La mission de Jésus de la péricope de l’autorité décrit une conversation entre Jésus et les grands prêtres et les anciens. Ils demandent à Jésus quelle autorité fais-tu? Et qui vous a donné cette autorité? (Mt 21:23). Jésus ne répond pas directement. Espoirs pour l’décodées et lues. Le message exige explicitement les détails. Pour lui, nul était prêt. Pour illustrer les difficultés réponses tentent de lui donner un échantillon.

          Dans sa jeunesse, peut-être la volonté de Dieu, je ouvert à Dieu le Père, de tout ton cœur et l’âme. Il, voir la sincérité de mes intentions, me donna sa puissance et de l’autorité. Permettez-moi de lire un extrait de l’état Vérité condition pécheresse des personnes et l’état suprême de votre bonne volonté, je pris sur lui le poids des personnes qui ont déménagé rédempteurs loin de lui. Dans leur amour et respect pour les créatures humaines voulu pécher né homme a été racheté par Lui seul. Pour enlever le péché de dimension finie est nécessaire bonté infinie qui ne sont pas à ma portée. Dieu va unir à moi dans l’acte d’agir, que moi, avec le père pouvait racheter le monde. De cette façon, je suis devenu son Fils bien-aimé, je lui a rendu témoignage, et a déclaré que tous les hommes sont ses enfants.

          Est-ce que cette réponse serait claire? Je ne crois pas. Même si il a essayé d’expliquer le mécanisme du maintien de monde dans son existence (par l’amour fonctionnelle que la principale force motrice et les relations), ce serait une conférence académique. Il a été forcé de faire ce qu’il a fait: Moi non plus, je ne vous dirai pas par quelle autorité je fais ces choses (Matthieu 21:27).

Tłumaczenie

Jezus zbliża się do mety swojej wędrówki. Przed nim Jerozolima. Święte miasto. Niejedno widziało i słyszało. Miasto Dawida, Salomona i wielu królów. Idealne miejsce na przyjęcie Bożego majestatu. Sam wjazd jest uroczysty. Jezus daje poznać uczniom, że wszystko jest zorganizowane. Oślica ze źrebięciem czekali w pogotowiu. Być może wiele tu jest z koncepcji samego Mateusza. Pasowało mu przywołać Księgę Zachariasza: Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski.  Pokorny – jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy (Za 9,9)  oraz psalm chwalebny 118 (117) na dowód, że nic nie dzieje się przypadkiem, a jedynie spełnia się Boża ekonomia Objawienia.

Jezus odwiedza Świątynię. Oburza się, gdy widzi w niej kupczenie. Wpada w gniew. Kiedy zobaczył, że Świątynia, która winna być mieszkaniem imienia Bożego i miejscem modlitwy: przyprowadzę na moją Świętą Górę i rozweselę w moim domu modlitwy. Całopalenia ich oraz ofiary będą przyjęte na moim ołtarzu, bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów (Iz 56,7) jest miejscem robienia interesów: Może jaskinią zbójców stał się w waszych oczach ten dom, nad którym wzywano mojego imienia? Ja [to] dobrze widzę – wyrocznia Pana (Jr 7,11) zwyczajnie zdenerwował się. Sam handel, wymiana pieniędzy  nie są grzechem. Sprzedawano tam akcesoria też kultowe (gołębie na ofiarę i inne). Jezus dostrzegł złą proporcję. Profanum (pieniądze) stało się celem.  Sprawy Boże schodziły na plan dalszy. Hałas sprzedających (targi, przekomarzanie się, a nawet kłótnie, wyzwiska) zagłuszał ciszę tak potrzebną modlitwie. Jezus zaczął wywracać ławki, stoły i wyrzucać nie tylko sprzedających, ale i kupujących. Jedni i drudzy ponoszą taką samą winę.

Jezus nie był drobiazgowy. Na wiele rzeczy przymykał oczy. Łatwo wybaczał. Wiedział, że grzeszność jest wpisana w życie ludzkie. Tu na ziemi każdy układa sobie życie po swojemu (jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz). Tam jednak, gdzie chodzi o sprawy Boga-Ojca był stanowczy i jednoznaczny. Gdy wszedł do Świątyni, zareagował natychmiast, bez dyskusji, jednoznacznie, bezpardonowo. Nie i koniec. Miłość do Ojca nie pozwoliła Mu na żadne dywagacje, ani kompromisy. Kiedy ochłonął, rzekł: Mój dom ma być domem modlitwy dla wszystkich narodów, lecz wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców (Mt 21,13; Mk 11,17).

Perykopa Nieurodzajne drzewo figowe (Mt 21,18–22; Mk 11,12–14; Łk 13, 6–9) występuje u trzech ewangelistów synoptycznych. Łukasz przedstawia ją nie jako zdarzenie związane z Jezusem, ale Jego przypowieść. Być może jest on najbliżej prawdy. Tekst perykopy jest historiograficznie niepewny. Każdy z ewangelistów inaczej obrazuje zdarzenie. Mateusz bardziej akcentuje cudowne uschnięcie drzewa oraz wiarę, że człowiek wszystko może. Marek próbuje wydobyć sens teologiczny. Drzewo pokryte pięknymi liśćmi to nie wszystko. Gdy nie rodzi owoców, nie spełnia swoich powinności. Człowiek nie tylko ma życie przeżyć, ale winien spełnić określone zadania. Tak, aby mógł powiedzieć jak Paweł: W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem  (2 Tm 4,7).

Mateuszowa oraz Markowa konstrukcja perykopy nie jest udana. Czytelnik może wyciągnąć z niej wiele niewłaściwych wniosków. Np. Jezus był głodny, pragnął posilić się figami. Drzewo nie miało owoców, bo nie był to właściwy moment dla drzewa. Jezus mimo tego oczywistego faktu wydał werdykt: Niech nikt nigdy nie je owocu z ciebie! Słyszeli to Jego uczniowie  (Mk 11,14; por. Mt 21,19).

Końcowe zdanie perykopy według Mateusza zasługuje na uwagę: I otrzymacie wszystko, o co na modlitwie z wiarą prosić będziecie (Mt 21,22). W zdaniu tym, bardziej dostrzegam owoce nauki Jezusa i wiarę Mateusza w siłę modlitwy, niż wypowiedź samego Jezusa.

Mateusz w perykopie Pytanie o władzę opisuje rozmowę między Jezusem a arcykapłanami i starszymi. Pytają oni Jezusa: Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę? (Mt 21,23). Jezus nie odpowiada wprost. Pragnie, aby został rozszyfrowany i odczytany. Przekaz wprost wymagałby szczegółów. Na niego nikt nie był gotowy. Dla zobrazowania trudności odpowiedzi spróbuję dać jej próbkę.

          W latach młodości, być może Bóg tak chciał, otworzyłem się na Boga-Ojca całym swoim sercem i duszą. On, dostrzegając szczerość moich intencji, obdarzył mnie swoją mocą i plenipotencjami. Pozwolił mi odczytać ze stanu Prawdy stan grzeszny ludzi oraz ze stanu Dobra Najwyższego swoją wolę, abym wziął na siebie ciężar Odkupieńczy ludzi, którzy odsunęli się od Niego. W swojej miłości i szacunku do stworzeń ludzkich zapragnął, aby grzech zrodzony przez człowieka został odkupiony przez Niego samego. Do usunięcia grzechu o wymiarze skończonym potrzebna jest dobroć nieskończona, która nie jest w moim zasięgu. Bóg zjednoczy się ze mną w Akcie działającym, abym i ja, na równi z Ojcem mógł Odkupić Świat. W ten sposób stałem się Umiłowanym Jego Synem, abym zaświadczył o Nim oraz świadczył, że wszyscy ludzie są Jego dziećmi.               

Czy taka odpowiedź byłaby czytelna? Nie sądzę. Gdyby próbował jeszcze tłumaczyć mechanizm utrzymujący Świat w swoim istnieniu (przez funkcjonał miłości jako główny motor działania i relacji), to byłby to wykład akademicki. Jezus był zmuszony postąpić tak, jak postąpił: Więc i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię (Mt 21,27).

          L’amour d’un enfant est impeccable, le plus propre, sans conditions. L’amour est l’image du royaume des cieux. Jésus met les enfants l’espoir: Laissez les petits enfants, et ne les empêchez pas de venir à moi; car le royaume des cieux est pour ceux qui leur ressemblent. Il leur imposa les mains, et il partit de là (Matthieu 19:14).

          Jésus révèle le secret de la perfection. Il est un privilège et non pour tout le monde disponible. La vie est statistiquement moyenne. Cela est compréhensible. Pas tous ont des capacités extraordinaires. La perfection est, cependant, disponible pour presque tout le monde. Vous avez juste besoin de le prendre. Vous avez juste besoin de le prendre. Ceci, cependant, les coûts. Rien gratuitement. Pour être un, vous pourriez avoir à sacrifier beaucoup.

          Péricopes Le Jeune homme riche (Matthieu 19:16–22) montre un jeune homme qui a fasciné par les enseignements de Jésus voulait la vie éternelle.

Probablement qu’il voulait dire la vie éternelle de la «étagère du haut”. Gloire à mesurer héros. Il voulait taille. Jésus lui répondit: Si tu veux entrer dans la vie, observe les commandements (Matthieu 19:17). Cela suffit. La condition du salut, à savoir, parlant en familier, la vie éternelle de l’homme décent est assurée en gardant les commandements de Dieu. Le jeune homme ne suffit pas. Il demande comment atteindre plus. Jésus lui répondit: Si tu veux être parfait, va, vends ce que tu possèdes, donne-le aux pauvres, et tu auras un trésor dans le ciel. Puis viens, et suis-moi (Mathieu 19:21). Pas la réponse attendue du jeune homme. Cela ne veut pas les mathématiques et la logique qu’il a utilisés. Il voulait lui donner beaucoup, mais en même temps le maintien de ce qu’il avait. Jésus lui propose un étrange philosophie. La taille de l’épuisement. Le fait est que dans le royaume des cieux sont complètement différentes règles du jeu. Pas tout le monde est en mesure d’accepter les nouvelles conditions. Pas tout le monde peut les comprendre. Dommage, car la réflexion elle-même peut être très attrayante.

          Soyez parfait, il est d’être capable de grands actes d’amour et de miséricorde. Donner d’autres leurs biens et de mettre sur la robe des pauvres est un acte de grandeur. Pas tout le monde peut se le permettre, parce que le prix est élevé. Pardon plus grands pécheurs, les meurtriers est une attitude digne de Jésus-Christ. Tendre l’autre joue, pour porter les fardeaux des autres, ne se vantent pas de leurs actes pour les voisins de supporter l’humilité de l’humiliation. Est-ce qu’il vous effrayer? Pouvez-vous vous permettre de la dépasser? Ce quiz vous avez à vous de jouer.

          Parfois, on obtient une richesse de la qualité de vie. Parfois, il est une nuisance et un fardeau. Il est conscient de ce problème. Dans le calcul de l’économie du salut, de la richesse devrait être le maillon le plus faible. Riches et pauvres prophète Ésaïe, le prophète Jérémie. Tous deux ont atteint la grandeur à mesurer tous les temps.

          Jésus explique ce que la pauvreté volontaire. Il a bénéficié de la question de Peter. Les élèves ont assisté à de nombreux événements. Jésus est venu pour les riches et les pauvres. Jésus lui-même gardé leur modestie et de leurs élèves. Les étudiants de Jésus n’a pas eu une vie confortable. Oui, certains étaient en comptant sur de bons emplois quand Jésus va prendre le pouvoir dans leurs propres mains. Rien de tout cela n’a pas eu lieu. Peter demande si leurs efforts seront remarqués et payés. Jésus a parlé très clairement: Je vous le dis en vérité, quand le Fils de l’homme, au renouvellement de toutes choses, sera assis sur le trône de sa gloire, vous qui m’avez suivi, vous serez de même assis sur douze trônes, et vous jugerez les douze tribus d’Israël. Et quiconque aura quitté, à cause de mon nom, ses frères, ou ses soeurs, ou son père, ou sa mère, ou sa femme, ou ses enfants, ou ses terres, ou ses maisons, recevra le centuple, et héritera la vie éternelle. Plusieurs des premiers seront les derniers, et plusieurs des derniers seront les premiers (Matthieu 19:28–30).

          Il est l’occasion de cette déclaration pour attirer l’attention sur le message: quand  le Fils de l’homme assis sur son trône de gloire « quand » est pronom, indiquant ce qui venait de se produire. Il a seulement atteint le trône de gloire. Comme ils le disent d’autres versets du Nouveau Testamemntu – sur la croix. Ce type de citations deviendra plus importante lors de l’examen de la divinité et l’humanité de Jésus.

          Les différences dans la philosophie royaume des cieux donne l’égalité des chances pour les pauvres. Qui sera dans le royaume des cieux ne dépend pas sur les salaires pour la vie. Les chances sont alignés. Il se pourrait bien que la première sera la dernière et le dernier premier (Matthieu 19:30).

          Qu’est-ce que la justice de Dieu représente la parabole Les ouvriers de la vigne (Matthieu 20:1–16). Chaque adopté un travailleur dans la vigne du jour, le propriétaire nous a dit la même rémunération, en dépit d’une diversification de leurs quarts de travail temporaire. Montré ici est la générosité de Dieu. Ce paiement représente la grâce de Dieu, qui est inégalée par aucun mérite humain. Humainement, il devient une chose injuste, mais le Christ était pas à expliquer de tels événements, mais sur la base de cette parabole sur une approximation de la façon dont l’homme peut entrer dans le royaume des cieux. L’amour de Dieu est un don dépassant les calculs purement matérielles pour les œuvres complètes de justice. De même, en décrivant le retour du fils prodigue (Luc 15:11–32).

          En principe, il doit être considéré que la justice de Dieu est à l’homme un mystère. Dieu est non seulement, mais miséricordieux (Kotekowski). La bonté de Dieu est pas toujours logique, mais dans la vie à long terme des plus efficaces. La justice de Dieu peut nous choquer. Dieu n’a pas décollé du poids, mais renforce le dos (Franz Grillparzer Seraphicus de 1791 à 1872).

          Jésus sur la route de Jérusalem passe tous les étudiants au sujet de ce qui l’attend. Ils écoutent lui, mais sans comprendre. Révèle également que le troisième jour se relever. Le silence complet. Ils ne possèdent pas le courage de demander des détails. Seule la mère des fils de Zébédée sentir temps nouveaux à venir, elle a demandé à Jésus d’un endroit décent pour ses fils à ses côtés. Elle attendait la gloire de Jésus comme le Roi et Sauveur du peuple juif. Dans sa compréhension, ses fils peinent à rembourser. Ils recevront ministérielle décent et bien rémunéré. Jésus a probablement senti désolé pour le kobieciny pauvres et naïve, la mère de ses disciples Jacques et Jean. Il a répondu avec toute sincérité : Vous ne savez ce que vous demandez. Pouvez-vous boire la coupe que je dois boire? Les fils ont entendu les paroles de Jésus, mais ne comprennent pas. Ils réagissent spontanément: oh « Nous le pouvons ». Alors Jésus leur révèle:  Il est vrai que vous boirez ma coupe; mais pour ce qui est d’être assis à ma droite et à ma gauche, cela ne dépend pas de moi, et ne sera donné qu’à ceux à qui mon Père l’a réservé (Mathieu 20:23).

            Les disciples ne croient pas dans les paroles de Jésus. Il est pas comme, donc ne va pas arriver. Après que tous les prophètes ont prophétisé Restorer, qui permettront de restaurer le royaume, Etat, la taille et les honneurs. Derrière ce doit cacher quelque intérêt Jésus. Il déchire sur le pauvre homme, mais en lui mentir puissances dormantes. Derrière eux, le Dieu puissant, Père, que toute la puissance. Bientôt et ce que Dieu sera révélé, que les Juifs ont essayé d’être fidèle. Ils (les étudiants), que ceux plus proche de Jésus, grâce à la persévérance, seront bien dotés. Ils se souviennent de comment il a guéri deux aveugles qu’ils sortaient de Jéricho (Matthieu 20:29–34). Rapidement et sans douleur. Il peut tout faire. Il est une autre option comme un succès politique à part entière. Tout le monde était curieux de voir comment ça se passe. Les patients ont retrouvé leur vue, et les disciples de Jésus vus et ne comprenait rien.

Tłumaczenie

          Miłość dziecka jest nieskalana, najczystsza, bez uwarunkowań. Jest obrazem miłości królestwa niebieskiego. Jezus pokłada w dzieciach nadzieję: Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie (Mt 19,14).

           Jezus ujawnia tajemnicę doskonałości. To przywilej nie dla każdego osiągalny. Życie jest statystycznie średnie.  To zrozumiałe. Nie wszyscy posiadają nadzwyczajne zdolności. Doskonałość jest jednak dostępna prawie dla każdego. Trzeba tylko po nią sięgnąć. Ma ona jednak swoją cenę. Nic za darmo. Aby mieć jedno, trzeba czasem zrezygnować z wielu.

          Perykopa Bogaty młodzieniec (Mt 19,16–22) pokazuje pewnego młodzieńca, który zafascynowany nauką Jezusa zapragnął życia wiecznego. Prawdopodobnie chodziło mu o życie wieczne z „górnej półki”. Chwałę na miarę herosa, bohatera. Zapragnął wielkości. Jezus odpowiedział mu: A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania (Mt 19,17). To wystarczy. Warunek zbawienia, czyli, mówiąc językiem kolokwialnym, przyzwoite życie wieczne człowiek ma zapewnione przy zachowaniu przykazań Bożych. Młodzieńcowi to nie wystarcza. Pyta jak osiągnąć więcej. Jezus mu odpowiedział: Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną! (Mt 19,21). Nie takiej odpowiedzi oczekiwał młodzieniec. Nie taką matematyką i logiką się posługiwał. Chciał wiele dać z siebie, ale zachowując przy tym to, co miał. Jezus proponuje mu dziwną filozofię. Wielkość przez zubożenie. Rzecz w tym, że w królestwie niebieskim zupełnie inne są reguły gry. Nie każdy jest w stanie przyjąć nowe warunki. Nie każdy potrafi je zrozumieć. Szkoda, bo po głębszym zastanowieniu się mogą okazać się bardzo atrakcyjne.

          Być doskonałym, to znaczy być zdolnym do wielkich aktów miłości i miłosierdzia. Oddać swoje bogactwo innym i przywdziać szatę ubogiego jest aktem nobilitującym. Nie każdego na to stać, bo cena jest wysoka. Przebaczanie największym  grzesznikom, mordercom to postawa godna Jezusa Chrystusa. Nadstawiać drugi policzek, nosić ciężary innych, nie chwalić się swoimi uczynkami na rzecz bliźnich, znosić w pokorze upokorzenia. Czy to cię przeraża?  Czy stać cię, by wznieść się ponad to? Ten quiz trzeba rozegrać samemu.

          Bogactwo daje czasem komfort życia. Czasem jest utrapieniem i balastem. Warto zdawać sobie z tego sprawę. W kalkulacji ekonomii zbawienia, bogactwo powinno być najsłabszym ogniwem. Bogaty prorok Izajasz i biedny prorok Jeremiasz. Obaj osiągnęli wielkość na miarę wszechczasów.

           Jezus wyjaśnia na czym polega dobrowolne ubóstwo. Skorzystał z pytania Piotra. Uczniowie byli świadkami wielu zdarzeń. Do Jezusa przychodzili bogaci i biedni. Sam Jezus zachowywał skromność własną i swoich uczniów. Uczniowie przy Jezusie nie mieli życia komfortowego. Owszem, niektórzy liczyli na dobre posady, gdy Jezus weźmie władzę w swoje ręce. Nic takiego jednak się nie stało. Piotr pyta, czy ich trud zostanie zauważony i opłacony. Jezus wypowiedział się dość jasno: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy. Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi (Mt 19,28–30).

          Warto przy okazji tej wypowiedzi zwrócić uwagę na przekaz: gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały. „Gdy” jest zaimkiem przysłownym, wskazującym na to, co się dopiero stanie. Jezus dopiero osiągnie tron chwały. Jak mówią inne wersety Nowego Testamemntu – na krzyżu. Tego typu cytaty nabiorą znaczenia przy omawianiu boskości, i człowieczeństwa Jezusa.

          Odmienność filozofii królestwa niebieskiego daje wyrównanie szans ubogim. Kim będzie się w królestwie niebieskim nie zależy od uposażenia za życia. Szanse zostają wyrównane. Może okazać się, że pierwsi będą ostatnimi, a ostatni pierwszymi (Mt 19,30).

          Na czym polega sprawiedliwość Boża obrazuje Przypowieść o robotnikach w winnicy (Mt 20,1–16). Każdemu robotnikowi wynajętemu w winnicy w ciągu dnia właściciel przyznał jednakową zapłatę, pomimo czasowego zróżnicowania ich dniówek. Pokazana jest tu Boża wielkoduszność. Zapłata ta ukazuje łaskę Boga, która jest nieporównywalna z jakąkolwiek ludzką zasługą. Po ludzku stała się rzecz niesprawiedliwa, lecz Chrystusowi chodziło nie o wyjaśnienie opisanego zdarzenia, ale na podstawie tej przypowieści, o przybliżenie sposobu, w jaki człowiek może wejść do królestwa niebieskiego. Miłość Boga jest darem przewyższającym czysto materialne kalkulacje co do spełnionych uczynków sprawiedliwości. Podobnie jest przy opisie powrotu syna marnotrawnego (Łk 15,11–32).

          W zasadzie należy uznać, że sprawiedliwość Boża jest dla człowieka tajemnicą. Bóg nie jest sprawiedliwy, ale miłosierny (L. Kołakowski). Dobroć Boga nie zawsze jest logiczna, ale w dalszej perspektywie życia najbardziej skuteczna. Sprawiedliwość Boża może nas szokować. Bóg nie zdejmuje ciężaru, lecz wzmacnia plecy (Franz Seraphicus Grillparzer 1791–1872).

          Jezus w drodze do Jerozolimy przekazuje wszystkim uczniom informacje, co Go czeka. Słuchają Go, ale bez zrozumienia. Ujawnia również, że trzeciego dnia zmartwychwstanie. Kompletna cisza. Nie mieli odwagi pytać o szczegóły. Jedynie matka synów Zebedeusza czując nadchodzące nowe czasy, poprosiła Jezusa o godne miejsca dla jej synów przy Jego boków. Oczekiwała ona chwały Jezusa jako Króla oraz Wybawiciela ludu żydowskiego. W jej rozumieniu, trud jej synów opłaci się. Otrzymają oni godne miejsca ministerialne, dobrze płatne.  Jezusowi zapewne zrobiło się żal biednej i naiwnej kobieciny, matki Jego uczniów Jakuba i Jana. Odpowiedział jej z całą szczerością: Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić? (Mt 20,22). Synowie usłyszeli słowa Jezusa, ale nie zrozumieli.  Reagują spontanicznie: ależ «Możemy». Jezus więc im ujawnia: Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których mój Ojciec je przygotował (Mt 20,23). Dał im do zrozumienia, że ich też czeka śmierć ofiarna. Przy tej okazji informuje, że jest tylko narzędziem Boga. To kolejny dowód biblijny, że Jezus za życia był tylko Człowiekiem obdarowanym łaskami Ojca. Chwała Ojca miała dopiero nastąpić – na krzyżu.

          Zachowanie matki Jakuba i Jana oburzyło pozostałych uczniów. Każdy miał własne zasługi i chęć na dobrą posadę. Jezus zaczął ich uspakajać. Ujawnił im kolejną tajemnicę Bożą: Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu» (Mt 20,26–28). Uczniowie nie wierzą w słowa Jezusa. To niepodobne, tak nie  może się stać. Przecież prorocy przepowiadali Odnowiciela, który przywróci im królestwo, państwowość, wielkość i zaszczyty. Za tym musi się kryć jakiś interes Jezusa. Zgrywa się na biedaka, ale w Nim drzemią moce. Za sobą ma potężnego Boga-Ojca, który wszystko może. Już niedługo i ujawnione zostaną zamysły Boga, któremu Żydzi starali się być wierni. Oni (uczniowie), jako najbliżsi Jezusowi, przez wytrwałość, zostaną właściwie  obdarowani. Pamiętają jak uzdrowił dwóch niewidomych, gdy wychodzili z Jerycha (Mt 20,29–34). Szybko i bezboleśnie. On wszystko może. Nie ma innej opcji, jak pełny sukces polityczny. Wszyscy byli ciekawi, jak to się stanie. Chorzy odzyskiwali wzrok, a uczniowie Jezusa patrzyli i nic nie pojmowali.

          W polskim przekładzie Ewangelii (BT) Mateusza czytamy: A najwyższy kapłan rzekł do Niego: «Poprzysięgam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży?» Jezus mu odpowiedział: «Tak, Ja Nim jestem» (Mt 26,63–64). Tłumaczenie to sugeruje autoryzację Jezusa, że jest Mesjaszem. Tymczasem w Biblii francuskiej zaznaczony fragment tłumaczony jest ze źródła greckiego: Tu l’as dit, co w tłumaczeniu na język polski znaczy: Ty to powiedziałeś. Tłumaczenie francuskie idzie w sukurs tezie (pisałem o tym wielokrotnie), że Jezus nie chciał, aby kojarzono Go z żydowskim mesjaszem (wojownikiem). Francuski przekład jest mi bliższy. Jezus swoją zdawkową odpowiedzią zakończył dalszą dyskusję i nie odpowiedział już Piłatowi na żadne pytanie.

          Droit: ne pas commettre l’adultère (Exode 20:14; Deutéronome 5:18; Matthieu 5:27) est reconnu non seulement pour l’action, mais aussi une pensée vigoureux:   Puis la convoitise, lorsqu’elle a conçu, enfante le péché; et le péché, étant consommé, produit la mort. Nous vous y trompez pas, mes frères bien-aimés (Jacques 1:15–16). L’homme, conscient des capacités de reproduction de votre corps et le sexe, est aussi un libre “de la contrainte” de son corps et le sexe (Jean Paul II). Dans presque séculaire, par la pensée, ne supporte pas les conséquences.

          Selon Matthieu divorce peut être réalisée seul homme, selon la loi juive. Marcus tandis que les rendements avec ce problème pour les hommes et les femmes (Marc 10:11–12). Marc a écrit aux Romains, et il y a un divorce pourrait essayer de deux côtés.

          Christ clairement identifié avec le péché d’adultère: va, et ne pèche plus (Jean 8:11). L’adultère est un péché parce qu’elle est une violation de l’alliance personnelle entre homme et femme (Jean Paul II). Pourquoi la propreté est importante? Cette question est posée Première Lettre aux Corinthiens: Ne savez-vous pas que votre corps est le temple du Saint Esprit qui est en vous, que vous avez reçu de Dieu, et que vous ne vous appartenez point à vous-mêmes? (1 Corinthiens 6:19). Alors Jésus enseigne: Fuyez l’impudicité. Quelque autre péché qu’un homme commette, ce péché est hors du corps; mais celui qui se livre à l’impudicité pèche contre son propre corps (1 Corinthiens 6:18). S’il vous plaît noter que le corps humain a été transporté à l’unité du peuple-Word. Avec l’Incarnation et de la Rédemption, le Christ a inscrit dans le corps humain une dignité nouvelle. Le fruit du prix de rachat est l’Esprit Saint qui habite dans le corps humain comme le temple (Jean Paul II).

Ne savez-vous pas que vos corps sont des membres de Christ? Prendrai-je donc les membres de Christ, pour en faire les membres d’une prostituée? Loin de là! Ne savez-vous pas que celui qui s’attache à la prostituée est un seul corps avec elle? Car, est-il dit, les deux deviendront une seule chair. Mais celui qui s’attache au Seigneur est avec lui un seul esprit (1 Corinthiens 6:15–17).

          La plupart des jeunes ont eu des expériences sexuelles prémaritales. Comment les traiter maintenant?

           Malgré ce desideratum de la pureté, le fait demeure. Tout comme Moïse a été mis dans la situation d’opposer si Dieu le permet la polygamie, de sorte que les forces de la situation actuelle oblige les manières de ne pas prendre la bonne attitude.

          La cohabitation avant le mariage devrait être considérée comme l’expérience de la curiosité a besoin d’expérience substantielle et la connaissance des avantages psycho-physiques d’un coéquipier. Là où il y a la condition principale pour une relation – l’amour, est une caricature du mariage. Cette consommation de plaisir charnel. En soi, il est pas mal. Cependant, il peut être mal, lorsque la circonstance se présente de prendre les effets des pratiques sexuelles. En prenant une pratique dangereuse pour être responsable. Pourquoi? Parce que quand le monde sera le fruit de ces pratiques, vous avez besoin de réfléchir dès maintenant à son bien-être. Plaisir momentané peut entraîner dans la tragédie.

          Si je l’ai soutenu à l’abstinence sexuelle avant le mariage, je serais un hypocrite. Je ne peux que faire appel. Soyez prudent, honnête et responsable.

          Mariage répond principalement aux besoins de la procréation, mais pas seulement. Il est un élément très important dans la coexistence de personnes, homme et femme. Il est dit que le mariage est l’unité de base de la société. La foi est une petite église. Le mariage est accablé par la responsabilité pour d’autres personnes et les soins pour les enfants. Sa mission principale est l’enseignement correct le plus jeune génération. Il devrait être un exemple de la vraie interpersonnelle de l’amour. Les avantages du mariage peuvent écrire beaucoup. Partenariats, informelle sont épuisées forme de mariage et bien qu’ils puissent réaliser pleinement, il nous laisse avide de spirituel. Amour conjoints est alors seulement leur affaire privée. En conséquence amour sacramentel est immergé dans l’amour de Dieu le Père. Cet amour est un don du sacrifice, non seulement pour votre conjoint, mais pour beaucoup. Ils peuvent l’utiliser, même ceux qui sont dans une relation ouverte. Cela peut être vu avec joie avec l’union sacramentelle. Ils participent à Dieu. Amour brille et réchauffe deux autres.

          Ces mots correspondent à péricopes  La chasteté volontaire (Matthieu 19:10–12). L’auteur suppose que: Car il y a des eunuques qui le sont dès le ventre de leur mère; il y en a qui le sont devenus par les hommes; et il y en a qui se sont rendus tels eux-mêmes, à cause du royaume des cieux. Que celui qui peut comprendre comprenne (Matthieu 19:12). Cette déclaration est inhabituel et surprenant. L’auteur est conscient de la difficulté de comprendre le discours d’une manière humaine, de sorte que les faits saillants: pas tout le monde à comprendre […] Que celui qui peut comprendre comprenne (Matthieu 19:10–12). Comme je le disais l’amour est un don de sacrifice. Si vous séjournez dans une relation, beaucoup d’elle va pour un usage familial. Pour tout l’amour du célibat peut être un don de sacrifice pour les autres. Je me souviens des prières de beaucoup de gens célibataires avec un contenu similaire. Seigneur, je n’a pas été autorisé à se marier. Laissez les couches de mon amour seront utilisés pour le bonheur des autres. Laissez réchauffer l’amour de ceux qui ne peuvent pas par eux-mêmes apporter un grand sentiment. Seigneur, prends moi et donner aux autres. Ces mots, soutenus par des prières continues sont très efficaces. Peut-être que vous ne voyez pas tous les jours, mais chaque, même la plus petite prière, une bonne action, ou le souffle de l’amour fait un bon inimaginable.

          Si le monde était plus grande prise de conscience de la puissance de l’amour, je crois que le monde serait différent. L’amour est un spectre. Il a des tons plus frais et chaud. Vous ne pouvez pas la traiter instrumentalement. Il est trop importante. Il est non seulement un sentiment agréable, mais un outil essentiel pour soutenir l’existence du monde et de la relation avec Dieu.

Tłumaczenie

           Prawo: nie cudzołóż (Wj 20,14; Pwt 5,18; Mt 5,27) ujmuje się nie tylko w kategorii czynu, ale również myśli pożądliwych: Następnie pożądliwość, gdy pocznie, rodzi grzech, a skoro grzech dojrzeje, przynosi śmierć. Nie dajcie się zwodzić, bracia moi umiłowani! (Jk 1,15–16). Człowiek, świadom prokreacyjnych możliwości swojego ciała i płci, jest równocześnie wolny „od przymusu” swego ciała i płci (Jan Paweł II). W prawie świeckim, za myśli, nie ponosi się konsekwencji.

          Według Mateusza rozwód może przeprowadzić wyłącznie mężczyzna, zgodnie z żydowskim prawem. Marek natomiast zwraca się z tym problemem do mężczyzn i kobiet (Mk 10,11–12). Marek pisał do Rzymian, a tam o rozwód mogły starać się obie strony.

          Chrystus wyraźnie identyfikuje cudzołóstwo z grzechem: Idź, a od tej chwili już nie grzesz (J 8,11). Cudzołóstwo jest grzechem dlatego, że stanowi złamanie osobowego przymierza mężczyzny i kobiety (Jan Paweł II). Dlaczego czystość jest tak ważna? Na to pytanie odpowiada  Pierwszy List do Koryntian: Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie (1 Kor 6,19). Jezus więc poucza: Strzeżcie się rozpusty; wszelki grzech popełniony przez człowieka jest na zewnątrz ciała; kto zaś grzeszy rozpustą, przeciwko własnemu ciału grzeszy (1 Kor 6,18). Proszę zauważyć, że ludzkie ciało zostało przyjęte do jedności Osoby-Słowa. Poprzez Wcielenie i odkupienie, Chrystus wpisał w ciało ludzkie nową godność. Owocem ceny odkupienia jest Duch Święty mieszkający w ciele ludzkim jak w świątyni (Jan Paweł II).  Czyż nie wiecie, że ciała wasze są członkami Chrystusa? Czyż wziąwszy członki Chrystusa będę je czynił członkami nierządnicy? Przenigdy! Albo czyż nie wiecie, że ten, kto łączy się z nierządnicą, stanowi z nią jedno ciało? Będą bowiem – jak jest powiedziane – dwoje jednym ciałem. Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem (1 Kor 6,15–17).

          Większość młodych ludzi ma za sobą przedmałżeńskie doświadczenia seksualne. Jak je traktować obecnie?

          Pomimo powyższego dezyderatu na temat czystości, fakt pozostaje faktem. Podobnie jak Mojżesz został postawiony w sytuacji przeciwstawienia się Bogu dopuszczając wielożeństwo, tak obecna sytuacja nieobyczajowa zmusza do podjęcia właściwej postawy.

          Współżycie przed ślubem należy uważać za doświadczenia wynikające z ciekawości potrzeb doznań cielesny oraz poznania zalet psycho-fizycznych współpartnera. Tam, gdzie nie ma głównego warunku związku – miłości, jest karykaturą małżeństwa. To konsumpcja cielesnych przyjemności. Sama w sobie nie jest ona złem. Jednak może być złem, gdy zajdzie okoliczność podjęcia skutków praktyk seksualnych. Podejmując niebezpieczne praktyki należy być odpowiedzialnym. Dlaczego? Bo gdy na świecie pojawi się owoc tych praktyk, trzeba myśleć już o jego dobru. Chwilowa przyjemność może zakończyć się dramatem.

          Gdybym przekonywał do wstrzemięźliwości seksualnej przedmałżeńskiej byłbym hipokrytą. Mogę jedynie apelować. Bądźcie roztropni, uczciwi i odpowiedzialni.

           Małżeństwo spełnia głównie potrzeby prokreacyjne, ale nie tylko. Jest bardzo ważnym elementem współistnienia ludzi, mężczyzny i kobiety. Mówi się, że małżeństwo jest podstawową komórką społeczną. W wierze jest małym Kościołem. Małżeństwo obarczone jest odpowiedzialnością za drugiego człowieka oraz troską o najmłodszych. Jego ważnym powołaniem jest właściwa dydaktyka najmłodszego pokolenia. Powinna być przykładem prawdziwej miłości interpersonalnej. O zaletach małżeństwa można pisać wiele. Związki partnerskie, nieformalne są zubożoną formą małżeńską i choć mogą się w pełni realizować, to pozostawiają niedosyt duchowy. Miłość współmałżonków jest wtedy wyłącznie ich sprawą prywatną. W związku sakramentalnym miłość jest wtopiona w miłość Boga-Ojca. Miłość taka jest darem ofiarnym nie tylko dla współmałżonka, ale dla wielu. Mogą z niego korzystać nawet ci, którzy pozostają w wolnym związku. Objawia się to radością ze związków sakramentalnych. W nich uczestniczy Bóg. Miłość dwojga  promieniuje i ogrzewa innych.

          Powyższe słowa korespondują z perykopą Dobrowolna bezżenność (Mt 19,10–12). Autor suponuje, że: są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni (Mt 19,12). Wypowiedź ta jest niezwykła i zaskakująca. Autor zdaje sobie sprawę z trudności pojmowania tej wypowiedzi na sposób ludzki, więc podkreśla: Nie wszyscy to pojmują […] Kto może pojąć [to], niech pojmuje (Mt 19,10–12). Jak wspomniałem miłość jest darem ofiarnym. Jeżeli przebywa się w związku, wiele z niej przechodzi na użytek rodziny. W przypadku bezżenności cała miłość może być darem ofiarnym dla innych. Przypominam sobie modlitwy wielu osób bezżennych o podobnej treści. Panie nie dane mi było zawrzeć związku małżeńskiego. Niech pokłady mojej miłości zostaną wykorzystane dla szczęścia innych. Niech rozgrzeją miłość tych, którzy nie potrafią same z siebie wydobyć to wielkie uczucie. Panie, zabierz mnie i daj innym. Słowa te, wsparte ciągłymi modlitwami są bardzo skuteczne. Być może tego nie widać na co dzień, ale każda, choćby najmniejsza modlitwa, dobry uczynek, czy tchnienie miłości czyni dobra niewyobrażalne.

          Gdyby na świecie była większa świadomość mocy miłości, to wierzę, że świat byłby inny. Miłość jest pewnym spektrum. Posiada odcienie chłodniejsze i gorące. Nie można traktować jej instrumentalnie. Jest zbyt ważna. To nie tylko przyjemne uczucie, ale podstawowe narzędzie do podtrzymywania istnienia świata i relacji z Bogiem.

          Tous ceux qui péchént, ils ont une relation avec Dieu désordonné. Vous pouvez les comparer à l’âme malade. Application de la justice est toujours une riposte humaine, indépendamment d’actes de poids (poids-handed). La justice de Dieu est appelé miséricorde. Si vous êtes en mesure, et a les caractéristiques de l’enseignement, vous devez pardonner. Les prisonniers auraient espéré quitter la prison tôt. Cette motivation va rejeter la tentation de la vengeance. Réhabilitation spirituelle est très nécessaire. Ce qui est remarqué chaque jour, il est effrayant et très douloureux.

          Un autre péricopes de l’Evangile Le Serviteur sans pitié (Matthieu 18:21–35) dit : Seigneur, combien de fois pardonnerai-je à mon frère, lorsqu’il péchera contre moi? Sera-ce jusqu’à sept fois? Jésus lui dit: Je ne te dis pas jusqu’à sept fois, mais jusqu’à septante fois sept fois  (Matthieu 18:21–22). Soixante-dix-sept fois signifient toujours. Cet appel pour le pardon révèle le concept de Dieu du monde et le principe de la coexistence des êtres humains. L’amour devrait être la base de tous les comportements et interactions humaines. Stronger est celui qui peut donner quelque chose de plus faible. Plus important, est celui qui peut se permettre de servir les autres. Richer est celui qui peut donner quelque chose aux pauvres. Plus intelligent (smarter) est celui qui sait se taire. Le plus noble pierre est celui que tous les autres pays, et ne se raye pas – le plus noble cœur est précisément qui peut causer des blessures que les mêmes entailles (Adam Asnyk).

          Chapitre 18 se termine par une parabole sur le Débiteur impitoyable (Matthieu 18:23–34). En elle montre un mécanisme pour transmettre l’autre bonne, la bonté, la compréhension (bien fonctionnelle) et la ligne de punch final pardonner. Il devrait aider les uns les autres et de soutien. Il est non seulement une nécessité, mais une obligation. Une obligation qui devrait répondre de joie. Vous devez profiter de l’occasion d’aider les autres et à pardonner. Bien-être social devrait se propager, intervenir et faire plus de bien. Ceci est la mécanique spirituelles du royaume des cieux.

          Ne comptez pas sur la Divine Miséricorde, toi qui ne pas fait usage de cette extraordinaire possibilités de l’amour pour le prochain: C’est ainsi que mon Père céleste vous traitera, si chacun de vous ne pardonne à son frère de tout son coeur (Matthieu 18:35).

          Chapitre 19 commence pericopes Indissolubilité du mariage (Matthieu 19:1–9). Mattieu a commencé à poser sur les Pharisiens à Jésus: Est-il permis à un homme de répudier sa femme pour un motif quelconque? (Matthieu 19:3). Jésus, en se fondant sur les pères de la science, il répond:  N’avez-vous pas lu que le créateur, au commencement, fit l’homme et la femme
et qu’il dit: C’est pourquoi l’homme quittera son père et sa mère, et s’attachera à sa femme, et les deux deviendront une seule chair? Ainsi ils ne sont plus deux, mais ils sont une seule chair. Que l’homme donc ne sépare pas ce que Dieu a joint. Pourquoi donc, lui dirent-ils, Moïse a-t-il prescrit de donner à la femme une lettre de divorce et de la répudier? Il leur répondit: C’est à cause de la dureté de votre coeur que Moïse vous a permis de répudier vos femmes; au commencement, il n’en était pas ainsi. Mais je vous dis que celui qui répudie sa femme, sauf pour infidélité, et qui en épouse une autre, commet un adultère (Matthieu 19:4–9).

          Mariage du commencement était la conception de Dieu comme une union entre un homme et une femme. L’image physique de la relation est l’acte par lequel les deux êtres, l’homme et la femme se rencontrent et deviennent une seule chair: C’est pourquoi l’homme quittera son père et sa mère, et s’attachera à sa femme, et les deux deviendront une seule chair? (Matthieu 19:5; Marc 10:7–8). Physique rejoindre l’amour se sentir vraiment combinée est l’image de la relation idéale. Dieu a prévu un tel lien. Il est l’acte d’un serment de liaison à l’autre. Les combinaisons de déclaration et de prêter serment consommés (compléter l’acte sexuel) est l’acte conjugal.   La conclusion du composé ci-dessus est un acte contraignant serment. Il a un caractère très personnel. Elle a lieu entre les deux conjoints. Ceci est un mystère personnel, le mystère du spirituel. Ceci est quelque chose de très beau. Il est dommage que si peu de jeunes gens savent à ce sujet.      

          Pas de résultats composés de légalisation de son indétermination. Cela rend à la société la relation est énigmatique. Il n’y a pas de raison de donner la foi qu’un tel acte a existé. Cela provoque beaucoup de confusion. Aucune législation ne protège pas l’union. Une telle relation est comme un château construit de sable. Le plus fort le vent souffle, et il est parti.

          Composé de légalisation dans un bureau du gouvernement lui donne un statut juridique. Ainsi il protéger contre euphémisme formelle.

          Dieu est impliqué dans toute action humaine. Il est une chose, mais quand Dieu est invité à le serment de cérémonie. Le prêtre ne fonctionne que comme un ministre du sacrement, à savoir. Signe visible de vœux de mariage. Les candidats doivent présenter le sacrement du mariage en présence d’un représentant de l’Église – le prêtre ou le diacre, ou la mise en délégué par l’évêque local, affirme que leur mariage et bénit (en présence d’au moins deux témoins). Dieu vous bénisse et autoriser chaque mariage correctement posé. La nature de la relation devient permanent: Que l’homme donc ne sépare pas ce que Dieu a joint (Matthieu 19:6; Marc 10:9). Ils sont accueillis avec les diverses formalités par écrit.

          Les conjoints doivent être laissés pour célébrer la cérémonie de mariage invité inhabituelle – Dieu. Ce gars-là apporte avec elle des dons de la grâce inimaginables. Juste ne pas atteindre et à les apprécier. L’abondance des dons ne reconnaîtra que ceux qui ne seront pas ouvrir. Il est dommage que, dans la tourmente de la mariée la plus Dieu ne pas occuper une place d’honneur.

          Dans l’Evangile de Matthieu (également Mark) set pharisiens de Jésus à l’épreuve, en demandant: Est-il permis à un homme de répudier sa femme pour un motif quelconque? (Matthieu 19:3; Marc 10:2). La question est délicate. Les pharisiens savaient que le plan original de Dieu était le mariage d’un homme et d’une femme. Jésus répond: Que vous a prescrit Moïse? Ils ont dit, Moïse a permis d’écrire une lettre de divorce et de rejeter. Alors Jésus leur dit: Pourquoi donc, lui dirent-ils, Moïse a-t-il prescrit de donner à la femme une lettre de divorce et de la répudier? (Matthieu 19:7; Marc 10:3–6).

          Traduction de Jésus est inhabituel. L’homme a défié la volonté de Dieu. Légalement autorisé la polygamie. Pourquoi? Les raisons étaient plusieurs. La raison principale est le manque d’hommes et de femmes en excès par les guerres fratricides menées.

          Jésus se référant à deux reprises à la Genèse:  Dieu créa l’homme à son image, il le créa à l’image de Dieu, il créa l’homme et la femme (Genèse 1:27) ; C’est pourquoi l’homme quittera son père et sa mère, et s’attachera à sa femme, et ils deviendront une seule chair (Genèse 2:24). Il tient à souligner le dévouement total et exclusif à deux personnes dans l’amour que le sens le plus profond du mariage. Il est donc nécessaire de revenir aux origines primitives, ou au plan originel de Dieu, à l’indissolubilité du mariage.

          Jésus a rendu l’indissolubilité du mariage et d’origine ne permettait pas le divorce: Que l’homme donc ne sépare pas ce que Dieu a joint (Mt 19:6). Exception:  Mais je vous dis que celui qui répudie sa femme, sauf pour infidélité, et qui en épouse une autre, commet un adultère (Matthieu 19:9; com. Marc 10:11; Luc 16:18; com. 1 Corinthiens 7:10) devrait probablement comprendre que cela est à propos de relations incestueuses qui étaient incompatibles avec les dispositions de la loi juive.

          La coexistence de deux personnes en dehors du mariage est interdit agir la loi de Dieu dans l’Ancien Testament: Tu ne commettras point d’adultère (Exode 20:14; Deutéronome 5:18), confirmé par Jésus-Christ dans le Nouveau Testament (Matthieu 19:18). Les relations sexuelles ont une tâche spécifique par la loi de la procréation et l’exclusivité conjugale. Les actes sexuels devraient découler de l’amour de deux personnes, une femme et un homme, prêt à accepter le don de la conception de Dieu. Sans cette volonté actes sexuels sont seulement physique passe-temps. Les relations sexuelles dans le mariage est de renforcer les liens spirituels entre les conjoints. Alors que l’homme et sa femme étaient tous deux nus, mais ils avaient pas honte (Genèse 2:25).  La joie et le plaisir qui portent des actes sexuels devraient compléter bonheur conjugal. Si les rapports sexuels ne sont pas aussi un acte d’amour, il est un passe-temps spécifique impliquant les endroits érogènes physiques taquineries mutuelles. Il n’y a rien de l’esprit. L’acte sexuel devient une activité mécano-biologique (par ex. La congestion des organes). L’homme devient un sujet humain en raison de l’organisme. L’âme humaine est plus ici, patron. Voici organe souverain. Je dis donc: Marchez selon l’Esprit, et vous n’accomplirez pas les désirs de la chair. Car la chair a des désirs contraires à ceux de l’Esprit, et l’Esprit en a de contraires à ceux de la chair; ils sont opposés entre eux, afin que vous ne fassiez point ce que vous voudriez (Galates 5:16–17). Par conséquent: Ceux, en effet, qui vivent selon la chair, s’affectionnent aux choses de la chair, tandis que ceux qui vivent selon l’esprit s’affectionnent aux choses de l’esprit (Romains 8:5). Quand un homme et une femme cessent d’être pour l’autre don gratuit, puis: savent qu’ils étaient nus (Genèse  3:7) et est né dans leurs cœurs de honteuse nudité à la suite de la luxure. Il ya encore la peur des conséquences de rapports sexuels.

Tłumaczenie

          Wszyscy, którzy grzeszą, mają nieuporządkowaną relację z Bogiem. Można przyrównać ich do chorych na duszy. Egzekwowanie sprawiedliwości jest zawsze ludzkim odwetem, niezależnie od wagi uczynku. Sprawiedliwość Boża nazywa się miłosierdziem. Jeżeli można, i ma to znamiona dydaktyki, należy przebaczać. Więźniowie powinni mieć nadzieję wcześniejszego opuszczenia więzienia. Motywacja ta pozwoli odrzucać pokusy zemsty.  Resocjalizacja duchowa jest bardzo potrzebna. To, co jest zauważane na co dzień, jest przerażające i bardzo bolesne.

          O obowiązku przebaczania mówi kolejna perykopa Ewangelii: Obowiązek przebaczania:  Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy? Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy» (Mt 18,21–22). Siedemdziesiąt siedem razy znaczy zawsze. To wezwanie do przebaczania ukazuje Bożą koncepcję świata i zasadę współistnienia istot ludzkich. Miłość powinna być bazą wszystkich ludzkich zachowań i oddziaływań. Silniejszy to ten, który może dać coś słabszemu. Znaczniejszy, to ten, którego stać, aby służyć innym. Bogatszy to ten, który może oddać coś biedniejszemu. Mądrzejszy to ten, który umie zamilczeć. Najszlachetniejszy kamień jest ten, który wszystkie inne kraje, a siebie zarysować nie daje – najszlachetniejsze serce jest to właśnie, które da się skaleczyć, niż samo zadraśnie (Adam Asnyk).

          Rozdział 18 kończy się przypowieścią o Nielitościwym dłużniku (Mt 18,23–34). W niej ukazany jest mechanizm przekazywania sobie wzajemnie dobra, życzliwości, zrozumienia (funkcjonału dobra) oraz końcowa puenta przebaczania.  Należy wzajemnie sobie pomagać i wspierać. To nie tylko konieczność, ale i obowiązek. Obowiązek, który powinno spełniać się z radością. Trzeba cieszyć się z możliwości pomagania innym i przebaczania. Dobro powinno rozchodzić się, interferować i czynić dalsze dobra. Na tym polega duchowa mechanika królestwa niebieskiego.

          Nie należy liczyć na Miłosierdzie Boże, gdy samemu nie skorzystało się z tej nadzwyczajnej możliwości miłości do bliźniego: Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu (Mt 18,35).         

           Rozdział 19 zaczyna się perykopą Nierozerwalność małżeństwa (Mt 19,1–9). Mateusz rozpoczyna ten temat pytaniem faryzeuszy do Jezusa:  Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu? (Mt 19,3). Jezus, powołując się na nauki ojców, odpowiada: «Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela». Odparli Mu: «Czemu więc Mojżesz polecił dać jej list rozwodowy i odprawić ją?» Odpowiedział im: «Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony; lecz od początku tak nie było.  A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę – chyba w wypadku nierządu – a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo»  (Mt 19,4–9).

          Małżeństwo od zarania było w koncepcji Boga jako związek kobiety i mężczyzny. Fizycznym obrazem związku jest akt, w którym obie istoty, mężczyzna i kobieta łączą się ze sobą i stają się jednym ciałem: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę  i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem (Mt 19,5; Mk 10,7–8). Złączenie fizyczne połączone uczuciem prawdziwie miłosnym jest obrazem idealnego związku. Związek taki zaplanował Bóg. Aktem spinającym go jest przysięga składana sobie nawzajem. Deklaracja i przysięga połączona z consummatum (dopełnienie przez akt  seksualny)  jest aktem małżeńskim.

          Zawarcie powyższego związku jest aktem wiążącym, przysięgą. Ma charakter bardzo osobisty. Rozgrywa się między dwojgiem małżonków. To pewna osobista tajemnica, misterium duchowe. To jest już coś bardzo pięknego. Szkoda, że tak niewiele wiedzą młodzi na ten temat.

          Brak legalizacji związku powoduje jego nieokreśloność. To powoduje, że wobec społeczeństwa związek taki jest enigmatyczny. Nie ma podstaw do dawania wiary, że akt taki zaistniał. To powoduje wiele nieporozumień. Brak aktów prawnych nie chroni związku. Związek taki podobny jest do zamku zbudowanego z piasku. Silniejszy wiatr zawieje i już go nie ma.

          Legalizacja związku w urzędzie państwowym nadaje mu status prawny. Tym samym chroni go od niedomówień formalnych. 

          Bóg uczestniczy w każdym ludzkim działaniu. Co innego jest jednak, gdy Bóg zostaje zaproszony na ceremonię przysięgi. Kapłan pełni wtedy rolę jedynie szafarza sakramentu, tj. widzialnego znaku przysięgi małżeńskiej. Kandydaci  udzielają sobie sakramentu małżeństwa w obecności przedstawiciela Kościoła – prezbitera lub diakona, albo świeckiego delegowanego przez biskupa miejsca, który ich związek małżeński potwierdza i błogosławi (w obecności co najmniej dwóch świadków). Bóg błogosławi i autoryzuje każdy związek małżeński poprowadzony poprawnie. Związek nabiera charakteru trwałego: Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela! (Mt 19,6; Mk 10,9). Spełniane są przy tym różne formalności pisemne.

          Małżonkom powinno zależeć, aby ceremonię ślubu uświetnić niezwykłym Gościem – Bogiem. Gość Ten przynosi ze sobą niewyobrażalne dary łaski. Wystarczy po nie sięgnąć i nimi się cieszyć. Obfitość darów zauważą jedynie ci, którzy na nie się otworzą. Szkoda, że w zawierusze weselnej najczęściej Bóg nie zajmuje honorowego miejsca.

          W Ewangelii Mateusza (również Marka) faryzeusze wystawiają Jezusa na próbę, pytając: czy wolno mężowi oddalić żonę (Mt 19,3; Mk 10,2). Pytanie jest podstępne. Faryzeusze wiedzieli, że pierwotnym zamysłem Boga było małżeństwo jednego mężczyzny z jedną kobietą. Jezus odpowiada: Co wam nakazał Mojżesz?  Oni rzekli: Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić. Wówczas Jezus rzekł do nich: Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę (Mt 19,7; Mk 10,3–6). Tłumaczenie Jezusa jest niezwykłe. Człowiek przeciwstawił się woli Boga. Prawnie dopuścił wielożeństwo. Dlaczego? Powodów było kilka. Główną przyczyną był brak mężczyzn i nadmiar kobiet przez prowadzone wojny bratobójcze.

          Jezus powołując się dwukrotnie na Księgę Rodzaju: Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1,27); Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem (Rdz 2,24) chce wskazać na całkowite i wyłączne oddanie się dwojga osób w miłości jako najgłębszy sens małżeństwa. Konieczny jest więc powrót do nieskażonych początków, czyli do pierwotnego planu Boga, do nierozerwalności więzów małżeńskich.

          Jezus przywrócił pierwotną nierozerwalność małżeństwa i nie pozwolił na żadne rozwody: Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela (Mt 19,6). Wyjątek: A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę – chyba w wypadku nierządu – a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo (Mt 19,9; por. Mk 10,11; Łk 16,18; por 1 Kor 7,10n) należy prawdopodobnie rozumieć, że chodzi tu o związki kazirodcze, które były niezgodne z przepisami prawa żydowskiego.

          Współżycie dwóch osób poza małżeństwem jest czynem zakazanym prawem Bożym w Starym Testamencie: Nie będziesz cudzołożył (Wj 20,14; Pwt 5,18), potwierdzonym przez Jezusa Chrystusa w Nowym Testamencie (Mt 19,18).  Stosunki seksualne mają określone zadanie prokreacyjne i są prawem małżeńskiej wyłączności. Akty seksualne winny wynikać z miłości dwojga osób, kobiety i mężczyzny, gotowych do przyjęcia daru poczęcia przez Boga. Bez tej gotowości akty seksualne są wyłącznie rozrywką cielesną. Współżycie seksualne w małżeństwie służy do umocnienia więzi duchowej między małżonkami. Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie wstydu (Rdz 2,25). Radość i przyjemność, jaką niosą akty seksualne, winny dopełniać szczęście małżeńskie. Jeżeli współżycie seksualne nie jest zarazem aktem miłości, to jest specyficzną rozrywką polegającą na wzajemnym drażnieniu fizycznym miejsc erogennych. Nie ma tu nic z ducha. Akt płciowy zamienia się w czynności mechaniczno-biologiczne (np. przekrwienia narządów). Człowiek staje się dla człowieka przedmiotem z racji ciała. Dusza ludzka tu już nie rządzi. Tu władzę ma ciało. Oto, czego uczę: postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie (Ga 5,16–17). Dlatego: Ci bowiem, którzy żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś, którzy żyją według Ducha – do tego, czego chce Duch (Rz 8,5). Kiedy mężczyzna i kobieta przestają być dla siebie wzajemnie bezinteresownym darem, wówczas: poznają, że są nadzy  (Rdz 3,7) i rodzi się w ich sercach wstyd nagości na skutek pożądliwości. Dochodzi jeszcze lęk przed konsekwencjami współżycia.

          Jezus pouczał: Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony (Mt 23,3–11). Jezus sam nie zakładał organizacji kościelnych. Był indywidualnym przekaźnikiem nauk odczytanych ze stanu Prawdy pochodzące od Ojca. Działał bezpośrednio wśród ludzi. Jego nauki należy odczytywać, w duchu takiego właśnie postępowania. Jezus oczekiwał postawy religijnej niekoniecznie wynikającej z przynależności do wspólnoty. Religia, duchowość to duchowe i indywidualne aspekty każdego człowieka. To indywidualny stosunek do Ojca i wiary. Każdy człowiek na swój sposób ma w swoim sercu sprawy Boże. Kościół jako organizacja ujmuje religię szerzej i na płaszczyźnie wspólnotowej. Wypełnia inne przykazania Jezusa, np. miłości bliźniego, ale przy okazji wypacza częściowo czystą naukę Jezusa. Tak też mimo zakazu Jezusa, kapłani uzurpują sobie nazwę „ojcze” (duchowny), a pierwszego z nich tytułują „świętym”.  Posługi kościelne są mocno opłacane, i można je porównać do usług zarobkowych, a nie do posług religijnych. Dwory biskupie są przykładem demontażu i odejścia od postaw sługi bożego. Pokusa władzy i majętności w niczym nie przypominają biednego Nauczyciela.

Tłumaczenie

          Jésus enseigne: Eh bien, ne pas être appelé Rabbi; car un seul est votre Maître, et vous êtes tous frères. Un sur la terre, ne pas appeler ton père; car un seul est votre Père qui est dans les cieux. Ni être que vous avez appelé maîtres, car un seul est votre Maître, le Christ. Le plus grand parmi vous sera votre serviteur. Celui qui exalte lui-même sera abaissé, et quiconque se rendra humble sera exalté (Matthieu 23,3-11). Jésus lui-même n’a pas attendre des organisations religieuses. Il était un relais de sciences individuelles lues à partir de l’état de la vérité venant du Père. Il travaille directement parmi les gens. Ses enseignements doivent être lus dans l’esprit de juste une telle procédure. Jésus attendait attitude religieuse nécessairement résultant de l’appartenance à une communauté. Religion, spiritualité est les aspects spirituels et personnels de chaque être humain. Cette relation individuelle avec le Père, et de la foi. Tout homme à sa manière a dans son cœur les choses de Dieu. L’église comme une organisation reconnue religion plus largement et au niveau communautaire. Remplit les autres commandements de Jésus, par exemple. Tu aimeras ton prochain, mais la façon dont il déforme les enseignements partiellement purs de Jésus. Et malgré l’interdiction de Jésus, les prêtres usurpent le nom de «Père» (religieux), et le premier de ces style «saint». les ministères ecclésiaux sont fortement payés, et peuvent être comparées à des services commerciaux et non à des services religieux. Bishop tribunaux sont un exemple de démantèlement et de l’abandon de l’attitude serviteur de Dieu. La tentation du pouvoir et de la richesse ne ressemblent pas à un pauvre Enseignant.