Panie Pawle.

Przepraszam, że tak często obarczam pana pytaniami, ale czy mógłby Pan jakoś odnieść się do tego materiału wideo?

Tytuł: „Zginiecie jak wszyscy niewierni”

http://www.tv-trwam.pl/film/zginiecie-jak-wszyscy-niewierni

Pozdrawiam Michał

Panie Michale

          Temat poruszony w filmie od lat mi towarzyszy. Zadaję sobie pytanie – dlaczego religia zamiast przybliżać niebiosa staje się narzędziem wielu okrutnych zbrodni?

          Prawdopodobnie źródło leży w największym darze Stwórcy jakim jest wolność woli człowieka. Wolność połączona z niektórymi ludzkimi potrzebami i przymiotami może stać się bombą wybuchową. Ważnym  powodem religii negatywnej jest złe odczytanie intencji Stwórcy. Przede wszystkim Stwórcę traktuje się antropologicznie jako wodza, który ma nad światem władzę, który rządzi, karze i wynagradza. Młody człowiek na filmie wielokrotnie powtarzał: jak Allah chce to się stanie. Prawda jest inna. Stwórca pragnie jedynie dobra i miłości. Stwórca nie determinuje życie człowieka. On tak umiłował swoje stworzenie (człowieka), że pozwolił mu przemieniać świat wg jego własnych pomysłów i zamiarów. Owszem Stwórca przygotował wiele, ale pozostawił człowiekowi wolność w organizowania swojego życia. Prawo świeckie jest ważnym instrumentem życia ludzi i Stwórca to szanuje. Młody człowiek z filmu uważa, że najważniejsze jest prawo boskie. Owszem, ale w zakresie podstawowym – wzajemnej miłości. Reszta należy do ludzi.

           Młody człowiek uznaje prawo Hammurabiego: oko za oko, ząb za ząb. To prawo (ludzkie !), ale nie boskie. To nieporozumienie wynikające z błędnej dydaktyki religijnej. Ten interlokutor  przywołał w rozmowie „szatana”. Znak, że pozostał w religii bajkowej i legendarnej.

           Wiele zdań interlokutora jest poprawnych. Np. Stwórca daje znaki we wnętrzu człowieka. Szkoda, że na odczytaną treść nakładają się ludzkie przymioty.

           Analiza socjologiczna uwzględnia również wiele innych aspektów mających wpływ na umysłowy stan świadomości człowieka oraz jego zachowań, które niekontrolowane powodują zjawiska neurotyczne czy paranormalne. Np. zapach raju przy umierającym męczenniku.

          Sprawy poruszone przez młodego interlokutora są wspólne dla wielu religii, w tym chrześcijańskich. Okrucieństwo jest bliskie fanatyzmowi.

         Dogmatyzm i konserwatyzm zabijają zamysł Stwórcy co do przyszłości  świata. Świat się rozwija i jest to fakt bezdyskusyjny. Gdyby nie byłoby w tym Jego projektu ludzkość pozostałaby w miejscu. Tak się nie dzieje. Trzeba z tego faktu wyciągnąć wnioski.

          Dopóki szafarze wiary nie zmienią błędnej bazy wiary, będzie na świecie chaos religijny.

Pozdrawiam Paweł P.

Traduction

Sir Paul.
Je suis désolé que tombe si souvent sur vos questions, mais pourrais vous renvoyer en quelque sorte à cette vidéo?

Titre: “Périra comme tous les non-croyants”

http://www.tv-trwam.pl/film/zginiecie-jak-wszyscy-niewierni

Salutations Michael.

Sir Michael
          Le sujet du film, m’a accompagné pendant des années. Je me demande – pourquoi la religion plutôt que cieux de zoom devient un outil de nombreux crimes violents?

          Probablement la plus grande source réside dans le don du Créateur qui est la liberté de la volonté de l’homme. Liberté couplée avec certains besoins humains et les qualités peut devenir une bombe explosive. Une autre raison importante pour la religion négative est mal à lire les intentions du Créateur. Tout d’abord, le Créateur est traitée anthropologiquement comme un leader qui a le pouvoir mondial qui régit, punit et récompense. Le jeune homme dans la vidéo à plusieurs reprises: comme Allah veut que cela se produise. La vérité est différente. Créateur veut que la bonté et de l’amour. Le Créateur ne détermine pas la vie d’une personne. Il a tellement aimé sa création (homme), qui lui a permis de transformer le monde selon ses propres idées et des intentions. Oui, le Créateur a préparé un lot, mais a laissé à l’homme la liberté pour organiser leur vie. La loi laïque est un instrument important de la vie des gens et respecte le Créateur lui. Le jeune homme du film croit que la chose la plus importante est la loi de Dieu. Oui, mais à un niveau de base – l’amour mutuel. Le reste appartient au peuple.

          Le jeune homme reconnaît le droit d’Hammourabi: œil pour œil, dent pour dent. Cette loi (humain!), Mais pas divine. Ce malentendu découlant de l’enseignement erronée de la religion. L’interlocuteur a rappelé dans une interview, «Satan». Un signe qui est resté dans la religion fabuleux et légendaire.
           Beaucoup de phrases interlocuteur est correcte. Par exemple. Le Créateur donne les caractères à l’intérieur. Il est dommage que le chevauchement lire le contenu avec des qualités humaines.

           L’analyse sociologique tient compte également de nombreux autres aspects qui influent sur l’état mental de la conscience humaine et ses comportements qui causent des phénomènes paranormaux névrotiques ou incontrôlables. Par exemple. L’odeur du paradis en mourant en martyr.
          Les questions soulevées par le jeune interlocuteur sont communs à de nombreuses religions, y compris le christianisme. La cruauté est proche de fanatisme.

          Le dogmatisme et le conservatisme tuent le plan du Créateur pour l’avenir du monde. Le monde évolue et il est fait incontestable. Si il y aurait un projet de l’humanité Créateur resterait en place. Cela ne se produit. On doit de ce fait de tirer des conclusions.

          Tant que les gardiens de la foi, ne changent pas la foi erronée de base, sera le chaos du monde religieux.

Ce qui concerne Paul P.

          Le troisième chapitre Luc remonte à Jean-Baptiste et définissant sa mission. Jean célèbre la zone de la Jordanie et baptise repentir pour la rémission des péchés. L’historien Josèphe écrit à propos de Jean-Baptiste Dans l’histoire de l’ancien Israël (également connu sous le titre Des antiquités juive) que cela Jean  ne baptisait pas pour la purification du péché, mais pour purifier le corps. Probablement texte péricope Prédication de Jean-Baptiste (Luc 3:1–6) est écrit sur la base d’un, d’une source étrangère avant. Les références aux prophéties de l’Ancien Testament est le domaine de Matthieu. Peut-être, alors, Luc utilisé l’Evangile de Matthieu.

          Jean était un prophète et un enseignant d’origine juive. Il a prêché la nécessité pour la conversion à une vie digne. Luc mentionne certains aspects de la doctrine de Jean: Que celui qui a deux tuniques partage avec celui qui n’en a point, et que celui qui a de quoi manger agisse de même (Luc 3:11);  N’exigez rien au delà de ce qui vous a été ordonné (Luc 3:13); Ne commettez ni extorsion ni fraude envers personne, et contentez-vous de votre solde (Luc 3:14). Le Prophète avait de nombreux partisans, malgré la disposition dure, style de vie et l’aspect brut (se nourrissait de sauterelles et de miel sauvage, était vêtu d’une tunique de poil de chameau et une ceinture de cuir autour des reins). Les mécréants ont contesté la races de vipères (Luc 3:7). Il a appelé à une vie honnête, de générosité et de ne pas opprimer les autres. Pendant ce temps, les gens attendaient le Messie, le sauveur du peuple juif. On a été discuté si je ne suis pas. Il, connaissant leurs pensées, se redressa: Moi, je vous baptise d’eau; mais il vient, celui qui est plus puissant que moi, et je ne suis pas digne de délier la courroie de ses souliers. Lui, il vous baptisera du Saint Esprit et de feu. Il a son van à la main; il nettoiera son aire, et il amassera le blé dans son grenier, mais il brûlera la paille dans un feu qui ne s’éteint point (Luc 3:16–17). Jean promet le Messie chrétien. Je me demande si il a réalisé que Jésus ne sera pas le guerrier attendu, mais les âmes Deliverer? L’âme prophétique lui a permis de lire l’état de mystère vérité sur Jésus. Jean a un rôle clé dans la mission de Jésus. Annonce la venue du grand homme, l’Elu de Dieu. Sa mission se termine en prison pour avoir critiqué explicitement le mariage immoral tétrarque de Galilée, Hérode Antipas et le frère de sa femme, Hérode III. Par l’intrigue Hérodiade est tué (décapité) dans la quinzième année du règne de Tibère César, dans les années 32–36 r.

Tłumaczenie

          W rozdziale trzecim Łukasz wraca do Jana Chrzciciela i przedstawia jego misję. Jan obchodzi okolicę Jordanu i udziela chrztu nawrócenia dla odpuszczenia grzechów. Historyk Józef Flawiusz pisze o Janie Chrzcicielu w Dawnych dziejach Izraela (znanych też pod tytułem Starożytności żydowskie), że Jan ów nie chrzcił dla oczyszczenia z grzechu, lecz dla oczyszczenia ciała. Prawdopodobnie tekst perykopy Jan Chrzciciel (Łk 3,1–6) jest pisany na podstawie wcześniejszego, obcego źródła. Powoływanie się na proroctwa Starego Testamentu jest domeną Mateusza. Być może więc Łukasz korzystał z Ewangelii Mateusza.

          Jan był prorokiem i nauczycielem żydowskim. Głosił potrzebę nawrócenia do godnego życia. Łukasz wymienia niektóre aspekty nauki Jana: Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni (Łk 3,11);  Nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono (Łk 3,13); Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie (Łk 3,14). Prorok miał wielu zwolenników, mimo szorstkiego usposobienia, surowego trybu życia i wyglądu (żywił się szarańczą i miodem leśnym; odziany był w tunikę z włosia wielbłądziego i pas skórzany około bioder). Niewiernych wyzywał od plemienia żmijowego (Łk 3,7). Namawiał do uczciwego życia, hojności i nie uciskania innych. Tymczasem lud oczekiwał mesjasza, wybawiciela narodu żydowskiego. Zastanawiano się, czy Jan nim nie jest. On, poznawszy ich myśli, prostował:  Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym (Łk 3,16–17). Jan zapowiada mesjasza chrześcijańskiego. Ciekawe, czy zdawał sobie sprawę, że Jezus nie będzie tym oczekiwanym wojownikiem, ale Wybawicielem dusz? Dusza prorocka pozwoliła mu odczytywać ze stanu Prawdy misterium o Jezusie.  Jan spełniał bardzo ważną rolę w misji Jezusa. Przepowiadał nadejście Wielkiego Człowieka, Wybrańca Boga. Jego misja kończy się uwięzieniem za jawne krytykowanie niemoralnego małżeństwa tetrarchy Galilei,  Heroda Antypasa i żony jego brata, Heroda III. Przez intrygę Herodiady zostaje zamordowany (ścięty) w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara, w latach 32–36 r.

          Dans la prochaine péricope Douze ans Jésus au temple (Luc 2:41–50) décrit le séjour de Jésus dans le temple. Comme illustré par l’auteur, douze jeune homme lui expose son prélude vie publique (Luc 2:41–50). Assurer la liaison avec les enseignants de la Torah. Apprendre, se perfectionner:  les écoutant et en leur posant des questions (Luc 2:46). Le fait même que poser des questions remettent en question la déclaration qui est égal au Père. Il est frappant de constater combien Luc prit une profonde connaissance de la réalité de la vie de Jésus. Peut-être Luc scène de Jésus dans le Temple a ses racines dans l’histoire de l’Egypte sur Si-Usire, fils mineurs Cha-em-wer (Lorsque Si-Usire vieillissait et solidifié, il a été mis à l’école. Bientôt sa connaissance dépassé les connaissances de l’apprenant lui un scribe. Petit Si-Usire avec les scribes maison de la vie au temple de Ptah a commencé à lire la prière, suppliant, et tous ceux qui l’entendaient étaient stupéfaits), une source d’inspiration pour insister sur un morceau de biographie de Jésus similaire. Peut-être que Luc voulait en quelque sorte à combler l’écart de temps. La scène du temple était théologiquement utile de montrer la sagesse du jeune Jésus. Frappant est ici l’âge de Jésus. Dans la loi juive l’âge de 12–13 ans est la période pendant laquelle il devrait être une pratique courante maintenant inscrite dans la loi. Luc a probablement voulu montrer la sagesse de Jésus, qui se traduit par une connaissance particulière de Dieu (lire 10:22). Rudolf Bultmann (1884–1976), théologien luthérien croit que l’évangile de l’enfance est secondaire et légendaire[1].

          Dans la vie de péricope à Nazareth (Luc 2:51–52), l’auteur écrit:  Et Jésus croissait en sagesse, en stature, et en grâce, devant Dieu et devant les hommes (Luc 2 :52). Une fois de plus, Luc sape le message de l’Evangile que Jésus est l’égal du Père. Comme il l’écrit: Il a fait [que] croissait en sagesse (ibid). Sa connaissance ne peut être comparée à l’omniscience.

          Les fidèles voudront certainement savoir la biographie de Jésus. Cependant, il ne voulait pas présenter vos personnes dans le travail d’évangélisation. Selon lui, peu importe qui il était, ce qu’il voulait transmettre importante. Si Jésus a prédit sa gloire avec le Père, il serait, comme le Père, se cacher derrière le mystère de la nature. Ainsi, comme le Père, il est toujours recherché. Non pleine révélation de Dieu contient certaines des raisons qui ont exploré suffisamment, ils ont leur propre signification. Après tout, Dieu est encore un concept abstrait. Peut-être dans son économie de la Révélation d’attente pour l’humanité à mieux connaître Dieu. La figure du Fils a déjà fait beaucoup.

          L’homme est un être autonome et indépendant de la volonté de Dieu a le droit de chercher, de forer vers le bas et de résoudre les mystères du Créateur. Recherche, se angoissante ils ne sont pas de péché, et ne devraient donc pas avoir peur des conséquences. La biographie de Jésus dit apocryphes (livres ne sont pas considérés canonique) et autres écrits anciens tracés dans la région du bassin méditerranéen. Toutes les innovations peuvent être testés et analysés. Certains sont d’intérêt, et d’autres infantile. Certains ne rejette pas, car ils peuvent avoir une certaine vérité. Comme la rumeur porte, Jésus a vécu en Inde; Il a étudié les religions de l’Orient et éduqués. De cela, il suit qu’il devait voyager. Il eut le temps env. Trente quelques années avant de poursuivre sa mission.

Szanowny Panie Pawle.

Jak należy oceniać w świetle Ewangelii odradzający się w Europie nacjonalizm (neonacjonalizm)? Mam mieszane odczucia z tym zjawiskiem związane, szczególnie w obliczu islamskiej nawałnicy na naszym kontynencie.

Pozdrawiam. Michał.

          Postawione pytanie jest dla mnie trudne ponieważ wymaga aktualnych studiów socjologicznych tego tematu. Drugą trudnością jest, jak sądzę, odmienne podejście Pana (i większości chrześcijan) do Ewangelii, którą uważa się za świętą wyrocznię pochodzenia niebiańskiego. Tymczasem dla mnie Ewangelie (Nowy Testament)  stanowią źródło ludzkich zamysłów, którzy umieścili, pod natchnieniem, swoje koncepcje teologiczne. Cytowane słowa Jezusa są najczęściej skażone i niedosłowne. Trzeba mieć świadomość, że ocena czegokolwiek w świetle Ewangelii jest subiektywna, skażona ludzką mentalnością, koncepcją, zdolnością oceny zdarzeń itp.

          Dobrym przykładem do postawionego pytania jest scena opisana przez Mateusza (Mt 15,24; Mk 7,24–30). Jezus w czasie spotkania z Syrofenicjanką okazuje kobiecie chłód w uzdrowieniu jej córki, bo nie należy do domu Izraela. Odczytując dosłownie tekst ewangelii Jezus zachowuje się początkowo jak nacjonalista. Odpowiadając na Pana pytanie, biorąc pod uwagę autorytet Jezusa należałoby chwalić nacjonalizm. Jednak wykładnia jest fałszywa. Dlaczego? Scena z Syrofenicjanką jest  wyreżyserowana przez autorów (trochę inaczej), którzy mieli własne koncepcje przekazu miłosierdzia Jezusa. Tak więc punkt oparcia stał się wątpliwy. Nie rozszerzając tego wątku należy bardzo ostrożnie oceniać czegokolwiek w świetle uznanych autorytetów. Można nieopatrznie stać się fanatykiem jakieś idei. Pozostaje zdrowy rozsądek.

          Nacjonalizm ma różne twarze. Posiada w sobie cechy dobre (ochrona dóbr narodu, uznawanie narodu na najwyższe dobro w świetle polityki, solidarność klas społecznych w ramach jednego narodu), ale i bardzo złe (ksenofobia). Obecnie Europa stanęła przed poważnym problemem. Czy zwycięży dobro, czy ujawni się ksenofobia? Odpowiedź nie jest łatwa. Każda postawa jest ryzykowna i niesie ogromne skutki historyczne. Koszty,  jak Pan nazwał „islamskiej nawałnicy” będą ogromne.

          Na Pana pytanie mogę jedynie powołać się na mój subiektywny ogląd, niekoniecznie słuszny. Tam gdzie cierpią dzieci, nie ma wyboru – trzeba pomóc. Ponieważ z „nawałnicą islamską” przenika groźba islamizacji należy zastosować ogromne środki zapobiegające.  Nawałnicą islamską należy traktować jako historyczną katastrofę rangi tsunami. Ludzkość musi sobie z tym poradzić.

Traduction

Sir Paul.
Comme cela devrait être évaluée à la lumière de l’Evangile résurgence du nationalisme en Europe (néo-nationalisme)? Je suis mitigé associés à ce phénomène, en particulier dans le visage de l’attaque islamique sur notre continent.
 
Cordialement. Michael.

          La question est difficile pour moi, car il nécessite des études sociologiques actuelles de ce sujet. La deuxième difficulté est, je pense, une approche différente Seigneur (et la plupart des chrétiens) de l’Evangile, qui est considéré comme un oracle sacré d’origine céleste. Pendant ce temps, pour moi Evangiles (Nouveau Testament) sont une source de pensées humaines; qui ont placé, sous l’inspiration, leurs concepts théologiques. Ils ont cité les paroles de Jésus sont souvent contaminés et pas littérale. Vous devez être conscient que l’évaluation à la lumière de l’Evangile de quoi que ce soit est subjective, la mentalité humaine contaminée, le concept, la capacité d’évaluer les événements similaires.
          Un bon exemple à la question est une scène décrite par Matthieu (Mt 15:24; Mc 7 :24–30). Jésus lors d’une réunion avec Syrophénicienne femme tourne au froid dans la guérison de sa fille, parce que je ne suis pas de la maison d’Israël. En lisant le texte in extenso de l’Évangile de Jésus se comporte d’abord comme un nationaliste. Répondant à votre question, compte tenu de l’autorité de Jésus serait glorifier le nationalisme. Cependant, l’interprétation est fausse. Pourquoi? Une scène de Syrofenicjanką est dirigé par les auteurs (un peu différemment), qui avaient leurs propres idées de communication miséricorde de Jésus. Donc, point d’appui est devenue douteuse. Ne pas étendre ce fil doit évaluer attentivement quelque chose, à la lumière des autorités reconnues. Vous pouvez devenir par inadvertance un fanatique des idées. Il reste le bon sens.
          Le nationalisme a des visages différents. Il a les caractéristiques d’un bon (protection des personnes, la reconnaissance de la nation pour le plus grand bien à la lumière de la politique de solidarité, de classe sociale dans le cadre d’une nation), mais aussi très mauvaise (la xénophobie). L’Europe maintenant confronté un problème grave. Ne prévaloir bonne ou la xénophobie se révéler? La réponse est pas facile. Chaque posture est risqué et exerce d’énormes implications historiques. Coût de la façon dont le Seigneur a appelé «tempête islamique” sera énorme.

          Quant à votre question, je ne peux compter sur mon aperçu subjective, pas nécessairement exacte. Où les enfants souffrent, il n’y a pas le choix – vous devez aider. En raison de la «tempête islamique» imprègne la menace d’islamisation pour être utilisé d’énormes ressources pour prévenir. Tempête islamique devrait être traitée comme une catastrophe historique rang tsunami. L’humanité doit faire face.

          Luc donne une information chronologique sur le recensement ordonné par Quirinius – de la Syrie à l’époque de César Auguste: En ce temps-là parut un édit de César Auguste, ordonnant un recensement de toute la terre.  Ce premier recensement eut lieu pendant que Quirinius était gouverneur de Syrie (Luc 2:1–2). Confronter les documents romains sur le recensement, on voit une différence dans les dates. Ils parlent de la liste, mais, lorsque Jésus était env. 12 ans. Exégètes chrétiens ferment le cas conjecture que peut-être il était sur la réglementation locale. Liste de rappel ordonné par Sentius Saturnin, de la Syrie à partir de l’année 8–6 avant JC. Luc pourrait donc confondre la liste de l’auteur.

          Luc donne les autres comme évangélistes que Jésus est né à Bethléem. Probablement il né dans l’une des grottes de Bethléem, où ils ont été maintenus une fois les animaux:  Elle l’emmaillota, et le coucha dans une crèche, parce qu’il n’y avait pas de place pour eux dans l’hôtellerie (Luc 2:7).

          Un autre pericope  Les bergers à la crèche (Luc 2:8–20) est sa propre composition et la vision de Luc: Et soudain il se joignit à l’ange une multitude de l’armée céleste, louant Dieu et disant: Gloire à Dieu dans les lieux très hauts, Et paix sur la terre parmi les hommes qu’il agrée! (Luc 2:13–14).

          Selon la loi juive, le huitième jour après la naissance, la circoncision a été faite, au cours de laquelle l’enfant a été donné le nom de Jésus.

          Les parents sont retournés à Jérusalem et dans le temple, il y avait un acte de sacrifice à Dieu Premier-né. Luc dépeint une scène d’un vieux Siméon, qui attendent la venue du Messie du Seigneur. Au moment où il a écrit son Evangile, Jésus a été considéré comme le Messie annoncé par les prophètes. La scène avec le vieux Siméon et sa prophétie: Voici, cet enfant est destiné à amener la chute et le relèvement de plusieurs en Israël, et à devenir un signe qui provoquera la contradiction (Luc 2:34) compte plus théologique historiographique. Siméon est présenté ici comme un prophète, un homme juste et pieux. Son accueil est un signe avant-coureur de la nouvelle ère qui commence avant que toutes les nations du monde.

          La péricopes Prophétesse Anne (Luc 2:36–38) décrivent une femme veuve âgée qui a donné grâce dans le temple de Dieu, et a parlé du nouveau-né à tous ceux qui attendaient la libération de Jérusalem: elle parlait de Jésus à tous ceux qui attendaient la délivrance de Jérusalem (Luc 2:38). Elle a parlé de façon messie politique.

          Luc sait très peu de choses sur la vie de Jésus d’entre les jours de sa jeunesse. Dans péricope Retour à Nazareth (Luc 2:39–40) écrit laconiquement:  l’enfant croissait et se fortifiait. Il était rempli de sagesse, et la grâce de Dieu était sur lui (Luc 2:40).

Tłumaczenie

          Łukasz podaje informację chronologiczną o spisie zarządzonym przez Kwiryniusza – wielkorządcę Syrii za czasów cezara Augusta. W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz (Łk 2,1–2). Konfrontując dokumenty rzymskie dotyczące spisu ludności, widać rozbieżność w datach. Mówią one o spisie, ale w czasie, gdy Jezus miał ok. 12 lat. Egzegeci chrześcijańscy zamykają sprawę przypuszczeniem, że może to chodziło o rozporządzenie lokalne. Przywołują spis zarządzony przez Sencjusza Saturninusa, wielkorządcę Syrii od roku 8–6 przed Chr. Łukasz mógł więc pomylić autora spisu.

          Łukasz podaje za innymi ewangelistami, że Jezus narodził się w Betlejem. Prawdopodobnie urodził się w jednej z grot betlejemskich, w których były niegdyś przechowywane zwierzęta: owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie (Łk 2,7).

          Kolejna perykopa Pasterze u żłobka (Łk  2,8–20) jest własną kompozycją i wizją Łukasza: nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania (Łk 2,13–14).

          Według prawa żydowskiego, w ósmym dniu po narodzinach, dokonano obrzezania, podczas którego nadano Dziecięciu imię Jezus.

          Rodzice wrócili do Jerozolimy i tam w świątyni nastąpił akt ofiarowania Bogu Pierworodnego. Łukasz przedstawia scenę ze starym Symeonem, który oczekiwał nadejście Mesjasza Pańskiego. Z chwilą kiedy pisał swoją Ewangelię, Jezus uważany był za Mesjasza głoszonego przez proroków. Scena ze starym Symeonem i jego proroctwem: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą (Łk 2,34) ma znaczenie bardziej teologiczne niż historiograficzne. Symeon przedstawiony jest tu jako prorok, człowiek sprawiedliwy i pobożny. Jego powitanie jest zwiastunem nowych czasów, jakie rozpoczynają się przed wszystkimi narodami świata.

          Perykopa Prorokini Anna (Łk 2,36–38) opisuję kobietę w podeszłym wieku, wdowę, która sławiła w świątyni Boga i mówiła o Nowonarodzonym wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy: mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem (Łk 2,38). Mówiła więc o mesjaszu politycznym. 

          Łukasz niewiele wie o życiu Jezusa z czasów Jego młodości. W perykopie Powrót do Nazaretu (Łk 2,39–40) pisze lakonicznie: Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim (Łk 2,40).

          Luc présente Visit de Marie à Elisabeth (Luc 1:39–56), mère de Jean. Dans la péricope c’est la fameuse scène: Dès qu’Élisabeth entendit la salutation de Marie, son enfant tressaillit dans son sein, et elle fut remplie du Saint Esprit.  Elle s’écria d’une voix forte: Tu es bénie entre les femmes, et le fruit de ton sein est béni (Luc 1:41–42). Je dois admettre que la scène est captivante et littéraire beauté. Luke atteint sa cible. Le texte reconnaît la position spéciale de Marie. Ceci se rapporte à la scène de l’Annonciation. Marie est appelée sainte, ce qui signifie Sa distinction spéciale, comme la Mère du Fils de Dieu – Christ. Béni soit le fruit de ses entrailles. Le message, prétendument historiographique, est enrichie Marian cantique connu comme le Magnificat de Marie. La Péricope change son caractère de la narration sur liturgique. Le Magnificat est structure littéraire libre. Il a été développé sur la base d’un certain nombre de textes de l’Ancien Testament (la note). Pour le lecteur non averti est narrative trompeuse. Le texte lit simplement, il peut inciter la vanité de Marie: Car voici, désormais toutes les générations me diront bienheureuse (Luc 1:48). Bien sûr, ce ne sont pas le point. Luc veut souligner la grandeur de Marie, sa dévotion au Père, et en même anticipation de la gloire plus tard, de la Mère de Jésus.

            La prononcer théologique de la péricope est belle et touchante. Il porte sa valeur spirituelle. (Pignon – monastère 1,610 Visitation) pour la cause ont surgi ordres religieux féminins, qui se sont fixé Marie comme patronne; En outre, les événements de visites sont venus en considération les mystères joyeux du rosaire.

          Si l’incident ci-dessus a eu lieu dans l’histoire? Scène de la Visitation est décrite uniquement par l’évangéliste Luc (Luc 1:39–45). Il voulait que ce lieu de Dieu parmi les fidèles de l’avenir de l’Église. Marie apporte le Christ à une personne spécifique. Péricopes soulève des doutes quant à la véracité de l’événement. Famille de Jésus et Jean-Baptiste devait être liés et ils sont conscients, quant à lui, Jean l’évangéliste déclare que Jean-Baptiste ne connaissait pas Jésus, Je ne le connaissais pas (Jean 1:33).

          Traite de catéchèse catholiques péricope Annonciation et de la Visitation avec un énorme respect, en leur donnant la nature de la réalité. De ces textes, dérive énorme culte de Marie: Voici, je le bénirai désormais toutes les générations (Luc 1:48). Écrivains catholiques essaient de vous convaincre que le salut de Elizabeth and Mary, Jean (au sein de l’ancien) a été libéré du péché originel et rempli de l’Esprit Saint. Incorporer Jean: Dès qu’Élisabeth entendit la salutation de Marie, son enfant tressaillit dans son sein, et elle fut remplie du Saint Esprit (Luc 1:41) est souvent compilé avec la danse de joie le roi David, marchant devant l’arche.

          À propos de Jean-Baptiste écrire tous les évangélistes. Luc ajoute les circonstances entourant sa naissance. Révélé est l’avenir Jean, dont le nom a été choisi par Dieu (et donc l’avenir l’attend spécial et des tâches spécifiques). L’auteur présente la deuxième cantique Benedictus (Luc 1:67–80): (lat. Béni soit le Seigneur Dieu d’Israël) Benedictus Dominus Deus Israël, qui est une prière d’action de grâces Zacharie après la naissance de son fils, Jean-Baptiste. Dans le cantique original grec il est construit sur la base d’une phrase, d’un long discours. À la fin accompagné d’un deuxième phrase, visant à décrire l’avenir du nouveau-né Jean. Cantique exalte les actions de Dieu pour mettre fin à l’accomplissement, par la venue du Messie promis:  Et toi, petit enfant, tu seras appelé prophète du Très Haut; Car tu marcheras devant la face du Seigneur, pour préparer ses voies (Luc 1:76).

Tłumaczenie

          Łukasz przedstawia Nawiedzenie (Łk 1,39–56) Maryi u Elżbiety, matki Jana. W perykopie tej przedstawiona jest słynna scena: Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę.  Wydała ona okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona» (Łk 1,41–42). Trzeba przyznać, że scena jest porywająca i piękna literacko. Łukasz osiąga swój cel. Tekstem potwierdza szczególne stanowisko Maryi. Nawiązuje tym do sceny Zwiastowania. Maryja nazwana zostaje Błogosławioną, co oznacza szczególne Jej wyróżnienie, jako Matki Syna Bożego – Chrystusa. Błogosławiony jest również owoc Jej łona.

          Przekaz, jakoby historiograficzny, jest wzbogacony kantykiem zwanym Magnificatem Maryjnym. Perykopa zmienia swój charakter z narracyjnego na liturgiczny. Magnificat jest swobodną konstrukcją literacką. Opracowany został na podstawie wielu tekstów Starego Testamentu (przypis).  Dla niewprawionego czytelnika myląca jest narracja. Tekst odczytywany wprost, może podpowiadać zarozumiałość Maryi: Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia (Łk 1,48). Oczywiście, nie oto chodzi. Łukasz pragnie uwypuklić wielkość Maryi, Jej oddanie Ojcu, a przy tym antycypację późniejszej chwały Matki Jezusa.

          Wymowa teologiczna perykopy jest piękna i wzruszająca. Niesie swoją wartość duchową. Za jej przyczyną powstały zakony żeńskie (wizytki –Zakon Nawiedzenia NMP 1610 r.), które obrały sobie Maryję za patronkę; ponadto wydarzenia nawiedzenia  weszły do rozważań radosnych tajemnic Różańca.      

          Czy powyższe zdarzenie miało miejsce w historii? Scena Nawiedzenia opisana została jedynie przez Ewangelistę Łukasza (Łk 1,39–45). Chciał przez nią umiejscowić Boga wśród wiernych przyszłego Kościoła. Maryja przynosi Chrystusa konkretnej osobie. Perykopa budzi wątpliwości, co do prawdziwości zdarzenia. Rodziny Jezusa i Jana Chrzciciela miały być spokrewnione i znane sobie, tymczasem Ewangelista Jan oświadcza, że Jan Chrzciciel nie znał Jezusa: Ja Go przedtem nie znałem (J 1,33).

          Katecheza katolicka traktuje perykopy Zwiastowanie i Nawiedzenie z olbrzymią atencją, nadając im charakter realności. Z tych tekstów wywodzi się ogromny kult maryjny: Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia (Łk 1,48). Pisarze katoliccy próbują przekonać, że z chwilą powitania Elżbiety i Maryi, Jan (w łonie tej pierwszej) został uwolniony od grzechu pierworodnego i napełniony Duchem Świętym. Poruszenie Jana: Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę (Łk 1,41) często zestawia się z tańcem radości króla Dawida, idącego przed Arką.

          O Janie Chrzcicielu piszą wszyscy ewangeliści. Łukasz dodaje okoliczności towarzyszące jego narodzinom. Objawiona zostaje przyszłość Jana, którego imię zostało wybrane przez Boga (a więc czeka go szczególna przyszłość i szczególne zadania). Autor przedstawia drugi kantyk Benedictus (Łk 1,67–80):  Benedíctus Dóminus Deus Israel (łac. Błogosławiony Pan Bóg Izraela), który jest modlitwą dziękczynną Zachariasza po narodzinach jego syna, Jana Chrzciciela. W oryginale greckim kantyk ten zbudowany jest w oparciu o jednozdaniową, długą wypowiedź. Pod koniec dołączono do niego drugie zdanie, mające opisać przyszłość nowo narodzonego Jana. Kantyk wysławia Boże działania, które mają zakończyć się wypełnieniem, przez nadejście obiecanego Mesjasza: A i ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz, bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi (Łk 1,76).  

          Jean a commencé à vivre en ermite dans le désert de Judée. Là, sans doute est entré en contact avec les Esséniens et a été nommé comme un prophète. Sa tâche principale était d’appeler les gens à se repentir et de préparer la voie à l’Écriture de la santé publique prophétisé Messie. Jean a prêché la nécessité de la conversion intérieure et de renouveau spirituel des personnes. Le symbole de cette préparation était d’être un baptême conféré par les auditeurs de prophète de ses enseignements dans le Jourdain, en immergeant le corps dans l’eau.

          Le même ange nommé Gabriel va à Nazareth, à la Vierge Marie, fiancée à un homme nommé Joseph avec une mission: Au sixième mois, l’ange Gabriel fut envoyé par Dieu dans une ville de Galilée, appelée Nazareth,  auprès d’une vierge fiancée à un homme de la maison de David, nommé Joseph. Le nom de la vierge était Marie.  L’ange entra chez elle, et dit: Je te salue, toi à qui une grâce a été faite; le Seigneur est avec toi.  Troublée par cette parole, Marie se demandait ce que pouvait signifier une telle salutation.  L’ange lui dit: Ne crains point, Marie; car tu as trouvé grâce devant Dieu.  Et voici, tu deviendras enceinte, et tu enfanteras un fils, et tu lui donneras le nom de Jésus.  Il sera grand et sera appelé Fils du Très Haut, et le Seigneur Dieu lui donnera le trône de David, son père.  Il règnera sur la maison de Jacob éternellement, et son règne n’aura point de fin.  Marie dit à l’ange: Comment cela se fera-t-il, puisque je ne connais point d’homme?  L’ange lui répondit: Le Saint Esprit viendra sur toi, et la puissance du Très Haut te couvrira de son ombre. C’est pourquoi le saint enfant qui naîtra de toi sera appelé Fils de Dieu. Voici, Élisabeth, ta parente, a conçu, elle aussi, un fils en sa vieillesse, et celle qui était appelée stérile est dans son sixième mois.  Car rien n’est impossible à Dieu (Luc 1:26–37). Filozoteizm rejette l’existence ontologique des anges comme des êtres. Face à cette thèse, la description de l’Annonciation doit être traitée comme une invention littéraire de Luc. Cette position viole les principes de la foi chrétienne. Certains lecteurs peuvent en ce moment se sentir offensé par mes paroles. Mais s’il vous plaît retenir la colère et essayer d’accepter ma parole comme une thèse de travail. Il est pas mon intention de renverser la foi, mais de montrer d’un autre côté rationnel. Comme je vais essayer d’expliquer davantage le texte, il n’a pas d’importance dans le rôle de Jésus, qui, sur la Croix atteint la gloire du Père. Donc, je vais à la même idée eschatologique de ce que la science de l’Eglise catholique. Je donne seulement l’absurdité et la liste légendaire qui a épousé une naissance virginale du Fils, étant désignées comme une vierge. Je me désabonne également l’affirmation selon laquelle le Fils a été déclaré Fils de Dieu, qui sera sur un pied d’égalité avec lui déjà à la naissance. Quel est le résultat? Par une structure simple, il est proposé mentale sensiblement politeizm. Pour se protéger du polythéisme développé sera vertigineuse construction foi dans le pedigree de Jésus, la Trinité, Preexistence le Fils de Dieu comme Logos. Je dois admettre que dans le résultat final, cependant émergence conception cohérente et belle de la foi chrétienne, à l’exception que mélangés et ont compilé les discussions vont être vrai et faux.

          Cette structure sera effectivement placé la foi dans l’esprit des fidèles. Donc, fortement ancrée qu’il sera difficile de le changer. Seulement après l’insertion de la force énorme de volonté, une recherche minutieuse, les événements décrits par Luc apparaissent comme douteux.

Tłumaczenie

          Jan rozpoczął życie pustelnika na Pustyni Judzkiej. Tam też, prawdopodobnie zetknął się z esseńczykami i został powołany na proroka. Jego głównym zadaniem stało się wzywanie ludzi do nawrócenia oraz przygotowanie drogi do publicznej służby przepowiadanego Pismem świętym Mesjasza. Jan głosił potrzebę nawrócenia wewnętrznego i odnowy duchowej ludzi. Symbolem tego przygotowania miał być chrzest udzielany przez proroka słuchaczom jego nauk w rzece Jordan, przez zanurzenie ciała w wodzie.

          Ten sam anioł o imieniu Gabriel udaje się do Nazaretu, do Dziewicy Maryi poślubionej mężowi imieniem Józef z misją: Posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret,  do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.  Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą,».  Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».  Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy odszedł od Niej anioł (Łk 1,26–37). Filozoteizm odrzuca ontologiczne istnienie aniołów jako bytów. Wobec tej tezy, cały opis Zwiastowania należy traktować jako wymysł literacki Łukasza. Stanowisko takie narusza pryncypia wiary chrześcijańskiej. Niektórzy czytelnicy mogą w tej chwili poczuć się zgorszeni moimi słowami. Proszę jednak pohamować gniew i postarać się przyjąć moje słowa jako tezę roboczą. Nie jest moją intencją przewracanie wiary, ale pokazanie jej od innej, rozumnej strony. Jak spróbuję to wyjaśniać dalszym tekstem, nie ma to większego znaczenia w roli Jezusa, który na krzyżu osiągnie chwałę Ojca. Zmierzam więc do tej samej idei eschatologicznej, co nauka Kościoła katolickiego. Rezygnuję jedynie z niedorzeczności i legendarnego oglądu, że zamężna dziewica ma urodzić Syna, pozostając dalej dziewicą. Rezygnuję też z twierdzenia, że Syn zostaje ogłoszony Synem Boga, który będzie na równi z Nim już z chwilą narodzin. Czym to skutkuje? Według prostej konstrukcji myślowej proponowany jest w zasadzie politeizm. Aby ustrzec się od politeizmu opracowana będzie karkołomna konstrukcja wiary, w tym: rodowód Jezusa, Trójca Święta, preegzystencja Syna Bożego jako Logosu. Trzeba przyznać, że w końcowym efekcie powstanie jednak spójna i piękna konstrukcja wiary chrześcijańskiej, z tym że pomieszane i skompilowane będą w niej wątki prawdziwe i nieprawdziwe.

          Ta konstrukcja wiary zostanie skutecznie wprowadzona w umysły wiernych. Na tyle mocno się zakorzeni, że trudno będzie ją zmienić. Dopiero po włożeniu ogromnej siły woli, żmudnej pracy badawczej, zdarzenia opisane przez Łukasza pojawią się jako wątpliwe.

          Auteur de la troisième, la plus longue (19 404 mots) de l’Évangile est Luc, un médecin professionnel (Col. 4:14), disciple et compagnon de voyages missionnaires de Paul. Son Évangile est dédiée à quelqu’un du nom de Théophile, qui était sans aucun doute un homme bien connu de son temps. Comme il l’écrit: Plusieurs ayant entrepris de composer un récit des événements qui se sont accomplis parmi nous  (Luc 1:1). Il est significatif qui a été utilisé ici, le mot «histoire» (récit), et pas l’autre. Le récit est la forme littéraire assez lâche. Il implique en soulignant les événements dans un populaire, pas nécessairement vrai. La forme d’expression on permet de développer l’imagination du lecteur. En écrivant des histoires courtes, on peut utiliser et montrer un vocabulaire riche.

          Evangile de Luc devrait être traitée comme un événement d’imagerie autonomes liés aux activités de Jésus. La vérité nécessité historiographique pour extraire du texte et de la confrontation avec d’autres sources historiques. Soyez prudent, car vous pouvez facilement aller mal et être charmé par le message de l’Evangile.

          L’Évangile de Luc est écrit dans le meilleur jeu. Luc est également l’auteur des Actes. Comme il l’écrit, il a mené une enquête très approfondie pour découvrir la vérité sur les œuvres et les paroles de Jésus de Nazareth. Cette connaissance lui a permis de saisir dans sa composition littéraire. Probablement Luc se considère comme “découvert” certains faits (par exemple. Conversion au voleur sur la croix). Ce sont ces découvertes, assez douteuses, il faut soigneusement réexaminés par des méthodes modernes de recherche, herméneutique et exégétique.

          Il faut admettre que Luc est bien adapté au catéchisme, pour encourager la foi, surtout pour les chrétiens provenant du paganisme. Pire encore, lorsque le contenu de l’Evangile est traitée comme une source historique fiable.

          Luc est très religieux et traite la foi comme quelque chose de très sublime, la crainte, quelque chose qui inspire et des ascenseurs. Son Evangile respire expériences spirituelles. Bon nombre des événements décrits dans ce rapport, sur le bien commun existant. Pour développer introduit le Bon Samaritain, le retour du fils prodigue, la conversion de Zachée et d’autres. Luc est la miséricorde chantre du Christ. Largement souligne la miséricorde de Dieu. Jésus de la croix pour pardonner tous ses bourreaux.

          Après le prologue, Luc présente l’histoire de la naissance de Jean. Les contenus sont mélangés faits réels avec leurs propres conceptions de l’auteur. Luc utilise pratiqué le schéma biblique. Femme stérile, Elizabeth personnes âgées (cf .. Sarah, femme d’Abraham, Anna, la mère de Samuel), agréable à Dieu, doit recevoir la grâce spéciale de Dieu, parce que son enfant (Jean) soit béni (rempli du Saint-Esprit, merveilleusement marqué) dans l’utérus mère. Le miracle sera révélé à tous. L’auteur affirme que la puissance de Dieu n’a pas de limites.

          Le prêtre Zacharie, servir dans le temple, a eu une vision (névrotique). Il a vu un ange nommé Gabriel, qui a prédit la naissance de son fils Jean. Luc rentre dans sa conception, pour montrer Zacharias aussi silencieux. Le message de l’ange est assez étrange:  j’ai été envoyé pour te parler, et pour t’annoncer cette bonne nouvelle.  Et voici, tu seras muet … (Luc 1:19–20). La joie de ce fait est assez discutable. Il a expliqué l’ange, Zacharie a été puni pour l’ombre d’un doute, ce qui est avéré au cours d’une conversation avec lui. Il semble que la sanction est disproportionnée par rapport à l’acte. Les doutes ne peuvent être punis, en particulier par Dieu. Il est, peut-être, quelque chose de complètement différent. Mute ne peut pas dire ce qui est arrivé dans le temple. La narration dans l’idée très simple et banale.

Tłumaczenie

         Autorem trzeciej, najdłuższej (19 404 słów) ewangelii jest Łukasz, z zawodu  lekarz (Kol 4,14), uczeń i towarzysz wypraw misyjnych Pawła. Ewangelię dedykuje niejakiemu Teofilowi, który był zapewne jakimś znanym człowiekiem swoich czasów. Jak pisze: Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas (Łk 1,1). Znamienne jest, że użyte zostało tu słowo „opowiadanie” (narracja), a nie inne. Opowiadanie to dosyć luźna forma literacka. Polega na ukazywaniu wydarzeń w sposób popularny, niekoniecznie prawdziwy. Forma wypowiedzi służy do rozwinięcia wyobraźni czytelnika. Pisząc opowiadania, można używać i popisywać się bogatym słownictwem.

          Ewangelię Łukasza należy traktować jako samodzielne obrazowanie zdarzeń  związanych z działalnością Jezusa. Prawdy historiograficzne trzeba wydobywać z tekstu i z konfrontacji z innymi źródłami historycznymi. Należy zachować ostrożność, bo można łatwo pomylić się i ulec czarowi przekazu tej Ewangelii.

          Ewangelia Łukasza napisana jest najlepszą greką. Łukasz jest także autorem Dziejów Apostolskich. Jak sam pisze, przeprowadził bardzo dokładne badania, aby poznać prawdę o dziełach i słowach Jezusa z Nazaretu. Zdobyta wiedza pozwoliła mu ująć ją we własną kompozycję literacką. Prawdopodobnie  Łukasz uważa siebie za „odkrywcę” niektórych faktów (np. nawrócenie się łotra na krzyżu). Właśnie te odkrycia, dosyć wątpliwe, trzeba starannie na nowo rozpatrzyć według współczesnych metod badawczych, hermeneutycznych i egzegetycznych.

          Trzeba przyznać, że Ewangelia Łukasza nadaje się bardzo dobrze do katechizacji, do zachęty w wierze, głównie dla chrześcijan wywodzących się z pogaństwa. Gorzej, gdy treść Ewangelii traktuje się jako wiarygodne źródło historyczne.

          Łukasz jest bardzo religijny i traktuje wiarę jako coś bardzo wzniosłego, nabożnego, coś co uskrzydla i unosi. Jego Ewangelia emanuje przeżyciami duchowymi. Wiele zdarzeń w niej opisanych wskazują o istniejącym powszechnym dobru. Do opracowania wprowadza dobrego Samarytanina, powrót syna marnotrawnego, nawrócenie się Zacheusza i inne. Łukasz jest piewcą łaskawości Chrystusa.  Szeroko podkreśla Boże Miłosierdzie. Jezus z krzyża przebacza wszystkim swoim oprawcom.

          Po prologu, Łukasz przedstawia historię narodzin Jana. W treści pomieszane są fakty rzeczywiste z własnymi koncepcjami autora. Łukasz korzysta z praktykowanego schematu biblijnego. Niepłodna kobieta, Elżbieta w podeszłym wieku (por. z Sarą, żoną Abrahama; Anną, matką Samuela), miła Bogu, dostąpi szczególnej łaski od Boga, ponieważ jej dziecię (Jan) będzie błogosławione (napełnione Duchem Świętym, cudownie naznaczone) jeszcze w łonie matki. Cud będzie ujawniony wszystkim. Autor podkreśla, że potęga Boga nie ma granic.

          Kapłan Zachariasz, służąc w świątyni, miał widzenie (neurotyczne). Zobaczył anioła o imieniu Gabriel, który przepowiedział mu narodzenie syna Jana. Pasowało Łukaszowi, w jego koncepcji,  by pokazać Zachariasza jako niemego. Przekaz anioła jest dość dziwny: I zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę radosną nowinę. A oto będziesz niemy,… (Łk 1,19–20). Radość z tego faktu jest raczej wątpliwa. Jak tłumaczy to anioł, Zachariasz został ukarany za cień wątpliwości, jaki okazał podczas rozmowy z nim. Wydaje się, że kara jest niewspółmierna do uczynku. Wątpliwości nie mogą być karane, zwłaszcza przez Boga. Chodzi tu, prawdopodobnie, o zupełnie coś innego. Niemy nie może opowiadać tego, co faktycznie wydarzyło się w świątyni. Narracja w pomyśle dość prosta i banalna.

          Matthieu et Marc répètent la scène de l’agonie. Jésus cria d’une voix forte: Eloi, Eloi, lama sabachthani, qui est de dire: Mon Dieu! mon Dieu! pourquoi m’as-tu abandonné (Ps 22 (21)). Jésus at-il prononcé ces mots vraiment, sont ils insèrent l’auteur? Il est difficile à dire. Les auteurs veulent que leurs œuvres ont un caractère liturgique.

          Les fidèles font constamment l’erreur d’oublier que les évangiles ne sont pas des livres historiques. Leur transmission de puissance provoque il croyait à chaque mot et prend littéralement tous les aspects de celui-ci. Je dois admettre qu’il céder aux charmes de l’Évangile. Lorsque vous ne devez pas parler de l’historiographie, l’âme et l’esprit peuvent être pris en charge par ces mots.

          Il est un fait historique que Jésus est mort sur la croix. Il est mort Big Man. Lors du décès d’un événement surnaturel survenu: le voile du temple se déchira en deux  (Marc 15:38; Matthieu 27:52). Il est passé quelque chose dans le cœur non seulement des croyants. Un athée (Centurion) d’abord reconnu la divinité de Jésus:  Assurément, cet homme était Fils de Dieu (Marc 15:39)[1]. En plus du mouvement du cœur, rien de spécial est arrivé. Il y avait un silence et la tristesse. Jésus a été enterré dans le tombeau acheté par Joseph d’Arimathie.

          L’acte de la gloire de Dieu, élevé sur la croix, le filiation de Dieu a eu lieu sans témoins humains. Cette célébration de surnaturel céleste. Un homme apprend seulement à ce sujet et lire le statut de la vérité. Il est entré dans l’espace de la foi. En plus des âmes dans le ciel il n’y a pas de témoins. Ceux qui ne croient pas qu’ils auront la preuve dans la description factuelle de la mort de Jésus. L’homme est décédé. Ceux qui croient qu’ils ont des preuves gravée dans leurs cœurs. Ainsi commença la foi chrétienne.

          La foi est l’aspect anthropologique. Toutes les sorties du cœur humain. Actes surnaturels ne disposent pas d’une scène. Mais les résultats peuvent être vus. Supernatural espace est un espace non au sens de l’humain. La même opération. La difficulté réside dans le fait que l’homme a besoin d’encore un aperçu visuel. S’il ne peut même pas voir, dans le coeur de la dessine des images.

          La question du corps de Jésus laisser l’imagination humaine et dywagacjom. La question est moins importante que la fourniture de Jésus, afin que chacun recevra la résurrection. L’homme sur la nouvelle renaître dans le corps humain. Cela sera fait dès la nomination d’un nouveau ciel et une nouvelle terre. L’image émergente de Jésus ressuscité était un homme. Par nécessité, vu névrotique, mais à l’image du corps glorifié. Pourquoi? La Nouvelle Terre est une nouvelle réalité qui sera régie par les nouvelles règles. L’humanité ne connaît pas ses paramètres ou attributs. Avec l’image de Jésus peut être déduit qu’il sera inhabituelle. Il a déménagé avec une vitesse de foi. Il ne le force pas plus longue distance. Cette est l’endroit où il veut être. Il est partout. La distance de galaxies lointaines surmonter par la volonté. Sont remplies rêves de voyager entre les étoiles. Beaucoup d’autres choses encore préparés pour nous notre Père céleste.

          Les apôtres lire les derniers ordres de Jésus:  Allez par tout le monde, et prêchez la bonne nouvelle à toute la création! (Marc 16:15). Croyez-vous que vous pouvez passer à une autre personne? Douteux. Tout le monde doit seul dans votre cœur à ouvrir à elle. Mais la foi peut être attrapé. Elle doit prendre racine de l’intérieur.

          Jésus est apparu aux disciples de nombreux jours. Il a montré qu’il était vivant. Il a promis à la Providence pour l’action dans la loi fonctionne. Donc, Jésus est toujours avec nous. Il est en nous. Il stimule nos cœurs à la foi et les bonnes actions, nous suivons ses traces. Le chemin qui mène au salut. Ne vous attendez pas à être notre support physique. Il renforcera les gens à porter leur charge. Il y a une seule condition. Le désir et le besoin de lui faire confiance de Jésus.

          Versets 16:9–20 ne font pas partie du texte original Marque: manquant dans certains des anciens, manuscrits fiables. Quelques manuscrits contiennent une fin différente. On peut supposer que l’interruption de courant, ont été ajoutées par les éditeurs ultérieures.

          Je reconnais que je n’ai pas accès à des sources de preuve que l’Evangile de Marc est chronologiquement le plus ancien des quatre évangiles. J’ai seulement des connaissances académiques. Selon ma compréhension, plutôt il prend la deuxième place. Plusieurs fois ai-je mené délibérations sur la question. Basé uniquement sur les Evangiles. Lorsque péricope vue du Haut Conseil (Marc 14:52–65; Matthieu 26:57–68) vienne à moi et à des dilemmes similaires. La péricope Marc et Matthieu sont tellement semblables qu’il est pas difficile de deviner qui vient d’une seule source. Sauter péricope contenu, qui je discutais avec l’exégèse de l’Evangile de Matthieu. Je resterai au passage qui décrit la conversation de Jésus avec le grand prêtre. Le prêtre demanda: C’est toi qui est le Messie, le Fils du Béni? (Marc 14 61; Matthieu 26:63). Déjà en question surprenante que les Juifs associer le Messie et le Fils de Dieu. Plutôt, on a pensé que l’Oint (le Messie) doit être choisi de Dieu, mais pas son fils. Il semble que ce soit l’interprétation du développement théologique après la mort de Jésus et inséré dans la bouche du prêtre. Jésus répond: Je le suis, et il ne voulait rien de plus à dire. Il est difficile d’imaginer que le psaume après une telle réponse laconique: Vous verrez le Fils de l’homme siéger à la droite de la Puissance et venir les nuées du ciel (Psaume 110 (109)). Étude herméneutique et exégétique de l’Evangile de Matthieu a montré que l’auteur, où il pourrait, versets de l’Ancien Testament invoquée. De cela, il résulte que l’auteur original de ce passage devait être Matthieu. Marc bénéficié de l’Evangile de Matthieu. Il a copié légèrement le contenu de son retouches.

          Très semblable sont la prochaine péricope que confirmer ma thèse. Pierre nie connaître Jésus. Il fait cela trois fois. La raison en est pas peur des conséquences, parce que Pierre était l’un des hommes durs, mais un sentiment de trahison par son Maître bien-aimé. Pierre se sent trompé par Jésus. Sentiment éclipse son esprit. Il est comme si la folie. Il pense qu’il est impossible. Après le Maître lui-même a dit qu’il est avec lui notre Père céleste. Pierre pour un moment perdu la foi en tout. La terre enlevée sous lui. Il a nié sa même Jésus, parce qu’il savait différent. Pierre a connu une grande tragédie. Il était sur le point de sens de postradania. Son refus était un réflexe de défense.

          Quand Jésus a été crucifié, ils tirèrent au sort pour sa robe. On peut voir elle a été précieuse. Jésus at-il appartenait à la riche ou pauvre? Il y a peu d’informations à ce sujet dans les Ecritures. La robe de route indique qu’il ne fait pas partie des pauvres. On peut être riche et servir les pauvres.

          Sur la croix est écrit, Le roi des Juifs (Marc 15:26). Jésus ne voulait pas être ni un roi, ni un messie. Pourtant, les deux. La vie dicte souvent l’homme le rôle et la mission dont vous jamais rêvé. Une telle tâche doit également remplir. Surtout, il est particulièrement affecté et ingrate. Ceux qui se tenait près de la croix de Jésus maudit et se moquaient de lui. Lui aussi crucifié parmi les méchants.

Tłumaczenie

          Przyznaję, że nie mam dostępu do źródeł świadczących, że Ewangelia Marka jest chronologicznie najstarszą z czterech ewangelii. Dysponuję jedynie wiedzą akademicką. Według mojego rozeznania zajmuje raczej miejsce drugie. Wielokrotnie już przeprowadzałem rozważania na ten temat. Podpierałem się jedynie ewangeliami. Przy perykopie Wobec Wysokiej Rady (Mk 14,52–65; Mt 26,57–68) nachodzą mnie podobne rozterki. Perykopy Marka i Mateusza są tak podobne, że nietrudno zgadnąć, że z jednego źródła pochodzą. Pomijam treść perykopy, którą omówiłem przy egzegezie Ewangelii Mateusza. Zatrzymam się na fragmencie, który opisuje rozmowę Jezusa z najwyższym kapłanem. Kapłan zapytał: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn (Boży) Błogosławionego (Mk 14, 61; Mt 26,63). Już w pytaniu zadziwia, że Żydzi kojarzą mesjasza z Synem Bożym. Raczej uważano, że  Pomazaniec (Mesjasz) ma być wybrańcem Boga, ale nie synem. Wydaje się, że jest to już interpretacja teologiczna, opracowana po śmierci Jezusa i włożona w usta kapłana. Jezus odpowiada: Ja jestem, i nie chciał nic więcej powiedzieć. Trudno wyobrazić sobie, że po tak lakonicznej odpowiedzi Jezus będzie cytował psalm: Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi (Ps 110(109)). Badanie hermeneutyczne i egzegetyczne Ewangelii Mateusza wykazały, że autor, gdzie mógł, przywoływał wersety ze Starego Testamentu. Z tego wynika, że pierwotnym autorem tej perykopy musiał być Mateusz. Marek skorzystał z Ewangelii Mateusza. Przepisywał treść lekko ją retuszując.

          Bardzo podobne są kolejne perykopy, które potwierdzają moją tezę. Piotr zapiera się znajomości z Jezusem. Czyni to trzykrotnie. Przyczyną jest nie strach przed konsekwencjami, bo Piotr należał do twardych mężczyzn, ale poczucie zdrady przez swego ukochanego Mistrza. Piotr czuje się oszukany przez Jezusa. Uczucie przysłania mu rozum. Jest jakby w obłędzie. Myśli, to niemożliwe. Przecież Mistrz sam mówił, że jest z Nim Ojciec Niebieski. Piotr przez chwilę stracił wiarę we wszystko. Ziemia usunęła mu się spod nóg. Zapierał się tego Jezusa, bo znał innego. Piotr przeżywał wielką tragedię. Był na granicy postradania zmysłów. Jego zaparcie było odruchem obronnym.

          Kiedy Jezusa ukrzyżowano, rzucono los o Jego szatę. Widać była cenna, wartościowa. Czy Jezus należał do bogatych czy biednych? Niewiele jest o tym informacji w Pismach. Droga szata wskazuje, że nie należał do ubogich. Można być bogatym i służyć biednym.

          Na krzyżu napisano: Król Żydowski (Mk 15,26). Jezus nie chciał być ani królem, ani mesjaszem. Został jednym i drugim. Życie niejednokrotnie narzuca człowiekowi rolę i misję, o której nigdy nie marzył. Takie zadanie trzeba również wypełnić. Przeważnie jest ono szczególnie obłożone i niewdzięczne. Ci, którzy stali pod krzyżem przeklinali Jezusa i drwili z Niego. Ukrzyżowano Go również pomiędzy złoczyńcami.