Comme le christianisme est né i tłumaczenie

          Pour les apôtres découragés voir Jésus vivant est devenu un tournant. Tout ce qu’Il leur a dit de la vie, il est devenu clair, crédible, compréhensible. Les disciples avaient vu Jésus à travers les yeux de l’âme. Cette expérience a été si forte qu’elle avait des signes de la réalité matérielle, en particulier qui a connu ensemble, dans le même temps. Description de l’infidélité Thomas a créé la nécessité pour les événements de réalignement pour personne n’avait pas le moindre doute.

          Leur maître bien-aimé est revenu et leur parla. Cette expérience a marqué leur vie ultérieure. Ils ne pouvaient pas autrement. Ils sont devenus ses hérauts.

          Comportement étrange de Jésus, la disparition, à apparaître dans différents endroits, les étudiants réalisent que Jésus ne fait pas partie du monde naturel. La résurrection est la vie, mais dans les cieux. Terre est le seul endroit pour se préparer à la vie éternelle. La résurrection de Jésus a révélé le plan du Créateur. Cettes bonnes nouvelles qu’il faut à partager. Les élèves à comprendre qu’ils ont été appelés à annoncer au monde.

         La joie des élèves perturbateurs soin de dire aux gens la vérité. Il était rare et presque incroyable. L’human attend la vie éternelle. La résurrection est une réalité. Est-ce la vérité est acceptée? La preuve qu’ils étaient seuls mots de témoins. Est-ce suffisant?

          La connaissance de Dieu est révélateur. Il avait besoin de sentiments humains. La foi est le générateur. La connaissance est là, ou non. Il est généralement statique. Foi, cependant, est une fois de plus dynamique, instable, avec ferveur, parfois affaiblir. La foi est un mode de vie. Dieu a laissé l’homme agitation, besoin constant de sa recherche, le doute, les émotions extrêmes. Le secret est caché dans la dynamique de Dieu et Sa création. C’est dur.

          Les élèves sont conscients des difficultés de communication. L’homme d’une seule main, il veut savoir, mais au fond veut vivre la foi. Vous pouvez pas réaliser est qu’il est dynamique dans sa complexité. En fin de compte, il a une nature divine.

          Étudiants à long interrogés sur la notion de transfert de la Bonne Nouvelles. Ils manquaient de nombreux sujets de la vie de Jésus. Certains événements ont disparu dans leur mémoire. Comment combiner le profane au sacré? Aujourd’hui, il serait plus possible dans un langage simple (presque zéro-un). Ensuite, il était nécessaire de créer une image de la foi. L’image est à lui-même que tout le monde peint des événements de données, et d’autres ont lu différemment.

          Le modèle était probablement l’Ancien Testament. Pour les Juifs, il était plus facile de suivre des chemins usés. Ce concept adopté Matthieu dans son évangile la façon dont les éditeurs. Luc, bien que très soigné sur la fiabilité de l’historique et factuelle, avec le manque de données, a présenté plusieurs de ses propres concepts théologiques. Pour lui, le plus important était la vérité théologique que les médias la vérité. Marc a été très vif sur la crédibilité de la figure de Jésus comme le Fils de Dieu, il se concentre sur ses actions. L’évangile de Jean a été déjà développé le concept de théologie. Sur la base des connaissances actuelles, y compris religieux, ils ont développé la structure de la foi, qui, cependant compliqué simple pensée de Dieu. Introduit, entre autres choses, de pré-existence de Jésus, la Trinité de Dieu, et d’autres nouveautés. Peut-être sous l’influence de la diffusion Gnose, a été imposée certain ésotérique.

Tłumaczenie

Jak rodziło chrześcijaństwo

 

 

         Dla przygnębionych apostołów zobaczenie żywego Jezusa stało się momentem przełomowym. Wszystko, co mówił im za życia sprawdziło się, stało się jasne, wiarygodne, zrozumiałe. Uczniowie widzieli Jezusa oczami duszy. Przeżycie to było na tyle silne, że miało znamiona realności materialnej zwłaszcza, że przeżywali to razem, w tym samym momencie. Opis niewierności Tomasza powstał na potrzebę urealnienia zdarzenia, aby nikt nie miał żadnych wątpliwości.

          Ukochany ich Nauczyciel powrócił i do nich przemówił. To przeżycie naznaczyło ich dalsze życie. Nie mogli inaczej. Stali się Jego głosicielami.

         Dziwne zachowanie Jezusa, znikanie, pokazywanie się w różnych miejscach, uświadamiało uczniom, że Jezus nie należy już do świata przyrodzonego. Zmartwychwstanie jest życiem, ale w niebiosach.  Ziemia jest tylko miejscem przygotowywania się do życia wiecznego. Zmartwychwstanie Jezusa ujawniło zamysł Stwórcy. Tą radosną nowiną trzeba było podzielić się. Uczniowie zrozumieli, że zostali powołani, aby ogłosić ją światu.

          Radość uczniów zakłócała troska jak przekazać ludziom tę Prawdę. Była ona niezwykła i wręcz nie do uwierzenia. Człowieka czeka życie wieczne. Zmartwychwstanie jest realnością. Czy Prawda ta zostanie przyjęta? Dowodem były tylko słowa świadków. Czy to wystarczy?

         Wiedza o Bogu jest informacją. Jemu potrzebne są ludzkie uczucia. Wiara jest ich generatorem. Wiedzę się ma, albo nie. Na ogół jest statyczna. Wiara natomiast jest dynamiczna, chwiejna, raz większa, żarliwsza, czasem słabnie. Wiara to sposób na życie. Bóg pozostawił człowiekowi niepokój, ciągłą potrzebę Jego szukania, wątpliwości, skrajne emocje. Tajemnica ukryta jest w dynamice Boga i Jego stworzeniu. To trudne.

          Uczniowie zdawali sobie sprawę z trudności przekazu. Człowiek z jednej strony chce wiedzieć, ale w głębi serca pragnie wiarę przeżywać. Może nie zdaje sobie sprawy, że też jest dynamiczny w swej złożoności. W końcu posiada boską naturę.

          Uczniowie długo zastanawiali się nad koncepcją przekazu Dobrej Nowiny. Brakowało wielu wątków z życia Jezusa. Niektóre wydarzenia zatarły się im w pamięci. Jak połączyć profanum z sacrum? Dziś byłoby to bardziej możliwe prostym językiem (niemalże zero-jedynkowym). Wówczas trzeba było stworzyć obraz wiary. Obraz ma to do siebie, że każdy inaczej maluje dane wydarzenia, a inni jeszcze inaczej je odczytują.

          Wzorem zapewne był Stary Testament. Dla Żydów łatwiej było podążyć wytartymi ścieżkami. Tę koncepcję przyjął Mateusz w sposobie redakcji swojej Ewangelii. Łukasz mimo, że bardzo dbał o rzetelność historyczną i faktograficzną, z braku danych, wprowadził wiele własnych koncepcji teologicznych. Dla niego ważniejsza była prawda teologiczna niż nośnik tej prawdy. Markowi bardzo zależało na  uwiarygodnieniu postaci Jezusa jako Syna Bożego, dlatego skupił się na Jego czynach. Ewangelia Jana była już opracowaną koncepcją teologiczną. Na bazie ówczesnej wiedzy, w tym  religijnej, opracowano konstrukcję wiary, która jednak komplikowała prosty zamysł Boga. Wprowadzono, między innymi, preegzystencję Jezusa, troistość Boga i inne nowinki. Być może, pod wpływem szerzącej się gnozy, narzucona została pewną ezoteryka.

Résumé suite i tłumaczenie

          Cette étude est un grand appel à l’amour mutuel humaine. Mis à part que Dieu est amour, l’amour comme la relation entre interpersonnelle est inhabituel, ce qui lui donne un sens à l’existence humaine. Vous ne pouvez pas croire en l’existence de Dieu, mais quand quelqu’un comprend ce qu’il est amour, est déjà très proche de la vérité la plus importante de l’univers. Pourquoi? Parce que l’homme aimant témoigne de lui-même. Il se met à la tête de la vie, et parce qu’il n’y a pas appréciable devient automatiquement le maître de ce monde.

          Dieu a créé le monde et de mettre à sa tête un homme. Sam attend de voir des solutions eschatologique. Les athées savent seulement que l’homme est la mesure de toutes choses. Croyants et incroyants combine humanisme. S’il y a une bonne volonté des deux côtés – est suffisant. Christ a racheté les deux.

          Jésus était un grand révolutionnaire. Il ne fonctionne pas l’arme, mais la force de sa personnalité. Catéchèse officielle tente d’atténuer sa conduite. Malheureusement, vous ne pouvez pas cacher. Il a pleinement montré qui est l’homme et qui est le Saint-Esprit. Purifier la religion juive contre les abus humaine. Le même Père céleste a défendu l’image de Dieu tyran. Sans la notion de Jésus de l’homme serait incomplet. L’homme est resté sur le banc créature intelligente hautement développé, et par Jésus sait qu’il est le fils et héritier du Créateur. Jésus-Christ a donné la dignité de l’existence humaine.

          Est dans l’Écriture peut trouver des réponses à ce dilemme humain?

Jésus dit simplement: Il est impossible qu’il n’arrive pas des scandales (Luc 17:1). Il savait que l’homme serait exposer à de nombreuses situations, le choix commun serait le moindre mal. Lorsque les soldats de David avaient faim, Dieu a permis de manger pains à Nob, destiné seulement pour les prêtres: Le prêtre lui donna du pain pain consacré, car il n’y avait là d’autre pain que du pain de proposition (1 Samuel 21:7).

          Jésus se réfère à cet événement, pour justifier le comportement de leurs étudiants affamés qui ont brisé les oreilles Sabbat et décortiqué, en disant:  N’avez-vous pas lu ce que fit David, lorsqu’il eut faim, lui et ceux qui étaient avec lui;  comment il entra dans la maison de Dieu, et mangea les pains de proposition, qu’il ne lui était pas permis (Matthieu 12:3-4).

          Dieu ne colle pas aux règles rigides; Il est également arrivé que modifié leurs décisions (par exemple. À propos de manger de la viande). Christ se réfère à cet événement (Matthieu 12:3) expliquant la vraie valeur de la loi. Ils servent le bien de l’homme, et il est pas formellement un subordonné. Un homme doit utiliser la raison. Dieu nous demande à la raison, pas une foi aveugle ( dewotyzm).

          S’il vous plaît ne pense pas que je ferme mes yeux sur le péché. Oeil cool je vois la puissance du bien et du mal vigueur. Je souhaite que Dieu prend en compte les droits des dilemmes, des faiblesses, des espoirs et des désirs.

          Tous les événements ne peuvent être mis dans le cadre des droits de l’homme. Certains exigent un choix de conscience. Bien sûr, les choix humains ne doivent pas aimer, mais vous devez garder la tolérance et respecter les opinions des autres. Dans les cas sensibles, laisser évaluation Dieu. Pas tout le monde voit la même chose. Ne soyons pas juges de la conscience humaine. Si la jeune fille violée ne veut pas donner naissance à un enfant, quitter son choix. Dieu ferme naître petite âme. Si in vitro apportent les parents Heureusement, il nous vous reste plus qu’à passer sur le sacrifice de Jésus. Elle naître embryons peuvent donner plus de bonheur et un laissez-passer au ciel sans passer par les épreuves de la vie.

          Tous ceux qui prennent des décisions héroïques, rejoindre dans le sacrifice de Jésus. Cela tombe bien, mais pas tout le monde peut le faire. Les gens sont des êtres humains, avec tous les bagages de faiblesse. Sainteté ont une route longue et sinueuse. Que d’autres vivent pour leur propre compte. Dieu est de nous rendre compte de notre amour pour nos frères et sœurs, pas de notre enseignement de l’enseignement et de la sagesse. Prions pour ceux qui sont aveugles et myopes.

          Il apprivoise Peter, qui a coupé la garde de l’oreille. Pas de la façon et pas cette méthode. Je trouve qu’il est difficile de reconnaître que les manifestations prof. Christine Pavlovich, président Lech Walesa et d’autres défenseurs zélés de la «normalité» déplaire à Dieu. Ils ont cet examen est entouré. Gardez à l’esprit que le plus grand péché que Dieu peut tirer le bien. Il a pardonné les charmes de même David Bethsabée, qui ont envoyé la mort de son mari Urie. Nous devons apprendre à faire confiance au Créateur. Il nous comprend vraiment.

          Ma foi adopté parents pourraient échapper si je voulais voir les effets du Créateur. Je me suis ouvert la case appropriée. La lumière qui est venu à travers n’a pas devenir un grand flux de causes et d’effets. J’inondé avec des exemples de la sagesse de Dieu et de la structure logique du monde. Vous avez seulement besoin de se plonger dans le monde de la nature. Tout est bon escient meublé. Sans Dieu, vous pouvez même ne pas être expliquées par des différences entre les sexes. La nature est sans âme. Rien de ce qu’elle n’a pas wykombinuje parce qu’il a toujours tendance à le niveau d’énergie plus faible. Travaux besoin d’inverser le processus. Le monde est plein de la sagesse de Dieu. Vous voulez seulement de le lire. Je remercie Dieu d’avoir m’a permis de certains de ses secrets, et il a ouvert mes yeux. Cela m’a suiveur chaud.

          Après la théologie diplôme, oui j’eu beaucoup de doutes, mais je croyais tout coeur catéchèse proclamé. Quand je commençais à faire face à la connaissance des différentes sources, le doute exacerbé. Je l’avoue, ce fut une période très difficile dans ma vie. Je ne pense pas que je pourrai jamais porter atteinte à l’enseignement de l’Eglise. Je me suis rendu célèbres théologiens, prêtres et essayé de parler de mes doutes. Réunions estiment aussi pathétique. Je ne l’ai pas entendu de preuve convaincante que je me trompe. Je ne pouvais pas comprendre que l’objet de la foi est basée sur une compilation de preuves de la foi de milliers d’années. La tradition naissante absorbée vérité révélée (lire), mais les légendes et les mythes. La religion naissante était condamné dès le début de préjugés et de leurs propres visions des auteurs, dont ils étaient nombreux. Il est étrange que dans cette forme a atteint le XXIe siècle. Je mets beaucoup de questions. Pourquoi objet de la foi n’a pas été constamment surveillé et corrigé par des personnes qualifiées à cet effet? Pensées terrifiantes étaient que la religion a les ponts infantile. Dieu a été utilisé pour mettre en valeur leurs propres idées humaines. Dans sa «bouche» placé dans leurs propres mots et des concepts. Nous pouvons dire que Dieu est considéré comme un théâtre de marionnettes.

          Au moment de mon écriture essais théologique un des théologien polonais exceptionnelle Prof .. Thomas Węcławski (spécialisée dans professeur de théologie dogmatique et fondamentale à l’Université eux. Université Adam Mickiewicz de Poznan, un ancien prêtre catholique, co-fondateur du Laboratoire de questions de délimitation des UAM, traducteur, maintenant appelé le Thomas Polak) a annoncé le départ de la prêtrise parce qu’ils ont cessé de croire en la divinité du Christ . Après de nombreuses années et réflexion approfondie je suis arrivé à la conclusion qu’en raison de conscience ne doit pas avoir été dans mon action représenter institutions et la communauté ecclésiale. Je fini et fermé mon activité sacerdotale. Je vais travailler au public uniquement sur ma propre responsabilité (Tomasz Węcławski).

          Je pense que ce la façon dont la science était en quelque sorte semblable à la mienne. Il a perdu la foi en Jésus par la lecture critique des Ecritures sacrées. Est-ce moi, ou avoir à répondre?

La foi en Dieu est avec moi bien en place en raison des sciences naturelles (!). Croire Dieu, je ne doute pas. Dieu est une nécessité logique au sens du fonctionnement du monde[1]. Et Jésus? Qui est vraiment? Je commencé à chercher des réponses très soigneusement et avec des doutes. Sautant par-dessus une période de recherche (vous pourriez écrire un livre sur le sujet) d’admettre que non seulement n’a pas perdu la foi en Jésus, mais d’approfondir la connaissance de Lui. Cela m’a donné la confiance est ces Ecritures sacrées “infantiles”. Pourquoi? Parce que l’on compare l’ensemble des informations, il peut être une conclusion merveilleuse que l’idée d’être avec le Christ comme Dieu a un sens.

          Je dirai plus. Je ne peux pas imaginer un concept différent de combiner le surnaturel avec le réel. Nous pensons professeur Węcławski désolé qui ne persévèrent pas dans la recherche et se sont perdus quelque part. Je le comprends parfaitement. Si j’eu l’occasion, et il se sentait comme elle aime beaucoup lui parler.

                                                           – fin –


[1] Avicenne (980-1037): Dieu a l’existence nécessaire, d’autres êtres possible.

Tłumaczenie

          Niniejsze opracowanie jest wielkim apelem do wzajemnej ludzkiej miłości. Pomijając, że sam Bóg jest Miłością, to miłość jako relacja interpersonalna jest czymś niezwykłym, co nadaje sens istnieniu człowieka. Można nie wierzyć w istnienie Boga, ale gdy ktoś pojmuje, co to jest Miłość, jest już bardzo blisko najważniejszej Prawdy wszechświata. Dlaczego? Bo miłując człowiek daje świadectwo o sobie samym. Sam siebie stawia na czele istnień, a ponieważ nie ma znaczniejszych, automatycznie staje się panem tego świata.

          Bóg stworzył Świat i postawił na jego czele człowieka. Sam oczekuje na rozwiązania eschatologiczne. Ateiści wiedzą jedynie, że człowiek jest miarą wszechrzeczy. Wierzących i niewierzących łączy humanizm. Jeżeli istnieje dobra wola z obu stron – wystarczy. Chrystus odkupił jednych i drugich.

          Jezus był wielkim rewolucjonistą. Nie działał orężem, ale siłą swojej osobowości. Katecheza oficjalna próbuje łagodzić Jego postępowanie. Niestety nie można tego ukryć. On w pełni pokazał kim jest Człowiek i kim jest Duch Święty. Oczyszczał religię żydowską z ludzkich nadużyć. Tym samym bronił Ojca Niebieskiego od wizerunku Boga tyrana. Bez Jezusa wiedza o człowieku byłaby niepełna. Człowiek pozostałby na stanowisku istoty inteligentnej wysoko rozwiniętej, a dzięki Jezusowi wiadomo, że jest synem i dziedzicem Stwórcy. Jezus Chrystus nadał godność istnieniu ludzkiemu.

          Czy w Piśmie świętym można znaleźć odpowiedzi na ludzkie rozterki?         

         Jezus powiedział wprost: Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia (Łk 17,1). Wiedział, że człowiek będzie narażany na wiele sytuacji, że częstym wyborem będzie mniejsze zło. Kiedy żołnierze Dawida byli głodni, Bóg zezwolił na zjedzenie chlebów pokładnych w mieście Nob, przeznaczonych wyłącznie dla kapłanów: Dał więc kapłan ów święty chleb, gdyż nie było innego chleba prócz pokładnego (1 Sm 21,7). Jezus nawiąże do tego wydarzenia, aby usprawiedliwić zachowanie swych głodnych uczniów, którzy w szabat zrywali i łuskali kłosy, mówiąc: Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom? (Mt 12,3–4). Bóg nie trzyma się sztywnych przepisów;  zdarzało się też, że zmieniał swoje decyzje (np. na temat spożywania mięsa).  Chrystus odwołuje się do tego wydarzenia (Mt 12,3n) tłumacząc prawdziwą wartość przepisów prawa. Mają one służyć dobru człowieka, a nie bezdusznie go sobie podporządkowywać. Człowiek musi posługiwać się rozumem. Bóg wymaga od nas rozsądku, a nie ślepej wiary (dewotyzmu).

         Proszę nie myśleć, że przymykam oko na grzeszność. Chłodnym okiem dostrzegam siłę dobra i siłę zła. Ufam, że Bóg bierze pod uwagę ludzkie rozterki, słabości, nadzieje i pragnienia.

         Nie wszystkie zdarzenia można ująć w ramy ludzkiego prawa. Niektóre wymagają wyboru sumienia. Oczywiście wybory ludzkie nie muszą się podobać, ale trzeba zachować tolerancję i uszanować cudze poglądy. W przypadkach drażliwych pozostawić Bogu ocenę. Nie wszyscy widzą tak samo. Nie bądźmy sędziami ludzkich sumień.  Jeżeli zgwałcona dziewczyna nie chce urodzić dziecka, zostawmy jej możliwość wyboru. Bóg zagospodaruje nienarodzoną duszyczkę. Jeżeli in vitro przyniesie rodzicom szczęście, to zdajmy się na Ofiarę Jezusa. Ona nienarodzonym zarodkom może da więcej szczęścia i glejt do nieba, bez potrzeby przechodzenia przez próby życia.

          Wszyscy, którzy podejmują heroiczne decyzje, włączają się w Ofiarę Jezusa. To jest wspaniałe, ale nie wszyscy to potrafią. Ludzie są tylko ludźmi, z całym bagażem słabości. Do świętości mają daleką i krętą drogę. Pozwólmy innym żyć na własny rachunek. Bóg będzie nas rozliczał z naszej miłości do braci i sióstr, a nie z naszym pouczeń dydaktycznych i mądrości. Módlmy się za tych, którzy są ślepi i krótkowzroczni.

          Jezus poskromił Piotra, który uciął ucho strażnikowi. Nie tędy droga i nie ta metoda. Trudno mi uznać, że protesty pani prof. Krystyny Pawłowicz, pana prezydenta Lecha Wałęsy i innych nadgorliwych obrońców „normalności”  podobają się Bogu. Oni ten egzamin oblewają. Należy pamiętać, że z największego grzechu Bóg potrafi wyprowadzić dobro. Wybaczył nawet Dawidowi zauroczonemu wdziękami Batszeby, który wysłał na śmierć jej męża Uriasza. Musimy nauczyć się ufać Stwórcy. On nas naprawdę rozumie.  

          Moja wiara przyjęta od rodziców mogłaby się ulotnić, gdybym nie chciał zobaczyć skutków działania Stwórcy. Otworzyłem sobie właściwe okienko. Światło, które weszło przez nie stało się wielkim strumieniem przyczyn i skutków. Jestem zalany przykładami mądrości Boga i logicznej konstrukcji świata. Wystarczy tylko wniknąć w świat przyrody. Wszystko jest mądrze urządzone. Bez Boga nie da się wytłumaczyć nawet odmienności płci. Sama przyroda jest bezduszna. Nic sama nie wykombinuje, bo zawsze zmierza do najniższego poziomu energetycznego. Dzieła wymagają procesu odwrotnego. Świat jest pełen mądrości Boga. Wystarczy tylko chcieć ją odczytać. Dziękuję Bogu, że dopuścił mnie do swoich niektórych tajemnic i otworzył mi oczy. Ma we mnie gorącego zwolennika.

          Po skończonych studiach teologicznych, owszem miałem wiele wątpliwości, ale całym sercem wierzyłem głoszonej katechezie. Kiedy zacząłem konfrontować wiedzę z różnymi źródłami, wątpliwości zaostrzyły się. Przyznaję, że był to bardzo trudny okres w moim życiu. Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek przyjdzie mi podważać naukę Kościoła. Odwiedzałem znanych mi teologów, kapłanów i próbowałem rozmawiać o moich wątpliwościach. Spotkania oceniam jako żałosne. Nie usłyszałem żadnego przekonywującego dowodu, że się mylę. Nie mogłem pojąć, że przedmiot wiary opiera się na kompilacji przesłanek wiary z tysięcy lat. Rodząca się Tradycja wchłaniała Prawdy objawione (odczytane), ale i legendy, i mity. Rodząca się religia od początku była skażana przesądami i własnymi wizjami autorów, których było wielu. Aż dziw bierze, że w tej postaci dotarła do XXI wieku. Stawiałem sobie wiele pytań. Dlaczego przedmiot wiary nie był na bieżąco kontrolowany i korygowany przez ludzi do tego uprawnionych? Przerażające były myśli, że religia ma w sobie pokłady infantylne. Bóg został wykorzystany do zaprezentowania własnych, ludzkich pomysłów. W Jego „usta” wkładano własne słowa i koncepcje. Można powiedzieć, że Boga traktowano jak kukiełkę w teatrze.

          W czasie mojego pisania esejów teologicznych jeden z wybitnych polskich teologów prof. Tomasz Węcławski (specjalizujący się w teologii dogmatycznej i fundamentalnej, profesor zwyczajny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, były katolicki prezbiter, współtwórca Pracowni Pytań Granicznych UAM, tłumacz; dziś nazywa się Tomasz Polak) ogłosił odejście od kapłaństwa, ponieważ przestał wierzyć w boskość Chrystusa.  Po wieloletnim i gruntownym zastanowieniu doszedłem do przekonania, że z racji sumienia nie powinienem już w moim działaniu reprezentować instytucji i wspólnoty kościelnej. Zakończyłem i zamknąłem moją działalność kapłańską. Zamierzam działać publicznie wyłącznie na moją własną odpowiedzialność (Tomasz Węcławski).

          Myślę, że jego droga naukowa w jakiś sposób była podobna do mojej. Stracił wiarę w Jezusa przez krytyczne odczytanie Pism świętych. Czy mnie to też miało spotkać?

          Wiara w Boga jest u mnie mocno osadzona z racji nauk przyrodniczych (!). Wierząc Boga nie mam żadnych wątpliwości. Bóg jest logiczną koniecznością w rozumieniu funkcjonowania Świata[1].  A Jezus? Kim tak naprawdę jest?  Zacząłem szukać odpowiedzi bardzo ostrożnie i z wątpliwościami. Przeskakując okres poszukiwań (można napisać na ten temat książkę)  przyznam, że nie tylko nie straciłem wiary w Jezusa, ale pogłębiłem o Nim wiedzę. Tę pewność dały mi właśnie te „infantylne” święte Pisma. Dlaczego? Bo dopiero zestawiając ze sobą wszystkie informacje, można dojść do wspaniałego wniosku, że idea Chrystusa jako współistotnego Bogu jest sensowna. Powiem więcej. Nie wyobrażam sobie innej koncepcji powiązania świata nadprzyrodzonego z rzeczywistym. Bardzo jest mi żal profesora Węcławskiego, który nie wytrwał w poszukiwaniach i gdzieś zabłądził. Doskonale go rozumiem. Gdybym miał możliwość, a on ochotę, to bardzo chciałbym z nim porozmawiać.

                                                               – koniec –


[1] Awicenna    (980–1037): Bogu przysługuje istnienie konieczne, pozostałym bytom tylko możliwe.

Résumé i tłumaczenie

          Pour trouver la source il faut d’aller à contre-courant. Cette phrase m’a accompagné au cours de la recherche de la théologie. L’opposition aux doctrines actuelles requises  un courage qui ne me manquaient pas. Dans le même temps respecter les efforts de création et de la sagesse des ancêtres stimulé ambitions excessives innovante.

          Dans cette étude, en la partie de fond, nous présentons les dernières réalisations scientifiques, par exemple: défaillance (manque) matière comme étant un propre existence. Cette connaissance tombe généralement toutes les théories matérialistes. Il touche l’essence des choses dans le monde réel. Philosophie, qui aurait atteint son apogée, nouveau doit embrasser la réalité des concepts de base, par exemple: « Etre ».

          De nouvelles connaissances sur la structure de l’énergie des forces du monde réel pour faire une redéfinition des concepts de base de l’ontologie. Il faut regarder différemment sur le Créateur et son œuvre. Cela vaut également pour la théologie. La nouvelle vision du monde est aussi beau que le premier, parce qu’il est plus proche de la vérité.

          Comme je l’écrivais au début de la discussion au sujet de Dieu ne finira jamais, car il y aura toujours quelqu’un qui peut lui parler de quelque chose de nouveau et intéressant.

          Filozoteizm a foi pour le niveau de connaissances ne sont pas rien enlever à ses valeurs spirituelles et des expériences religieuses. Un exemple est l’Écriture. Pour de nombreux fidèles, il est surnaturel et est traitée comme une sainte relique, ce qui pour moi est un malentendu.

          Dans l’Ecriture de l’histoire du peuple juif contre la divine Providence. Inspiré par les écrivains sacrés, qui lisent les pensées du Créateur lui présenter à l’Écriture. Ainsi, inclus dans le message de Dieu. Écriture est un phénomène littéraire à l’échelle mondiale et intemporel. Caché dans ce (lire) les pensées de Dieu et des idées religieuses humaines. La Bible est une grande source de connaissances. Textes liturgiques nature permet leur utilisation dans la célébration du culte.

          La religion est un grand monde surnaturel d’imagerie. Selon la définition donnée, il est un imprécise terme et dépendent followers cognitives. Se mettre d’accord sur une position commune, dans certains cas, il faut un bon énorme volonté de chaque partie. Pour la plupart des adeptes de la vérité théologique, ils sont plus importants que les vérités factuelles. La vérité théologique se pose dans l’esprit humain. Il ne faut pas à quiconque de les expliquer. Parce affecter fortement l’expérience spirituelle, peu de gens sont prêts à y renoncer en faveur de la vérité objective. Le plus souvent, les gens ne sont pas la prise de conscience, la connaissance qui est la vérité objective est tout aussi belle que conceptuelle, qui sont formés dans l’esprit. La vérité théologique prouvé dans de nombreuses générations. Pour atteindre la nécessité de la vérité objective de chercher des ennuis. Ainsi, la majorité ne veut pas renoncer aux éléments avancés de culte construits sur des légendes et des mythes. Qui abandonne chants de Noël: Dieu est né, les pouvoirs tremblent? Il y a peu de gens qui admettent que les anges comme des êtres propre existence existants est pas. Confortable, cependant, sont des déclarations: Satan m’a tenté. Qui atteint l’esprit si profond, pour confirmer la thèse: en fait, la question est que substrat énergétique et il n’y a pas propre existence? La connaissance que je vous présente dans ce document est nécessaire seulement pour quelques-uns. Pour ceux qui le cherchent et envie.

          Maintenant, je comprends que cette sagesse sociologique possédait l’église il y a longtemps. Il propose donc que ce qui est de la demande. Il a déjà préparé pour cette catéchèse. Pour ceux qui recherchent des vérités objectives, il est réticent. Pour rebelle applique même des méthodes de coercition. Un exemple est la déclaration de la Conférence épiscopale allemande, le 22 Septembre 1976: Il serait insolent, si un homme lui-même considéré comme le seul pouvant être doté d’un élément spirituel[1]. Ce type d’actions et des mots entraîne dans l’obéissance, si le fidèle peut penser autrement.

          Dans la littérature religieuse peut être vu que le concept déjà établi de la foi catholique tente de plier l’interprétation du texte biblique confirmant la thèse établie. Ex. Marie dit: «Je n’ai pas de mari », que peut-on lire « je ne connais pas d’homme », qui donne la possibilité d’interprétation soulignant l’intention de rester vierge Marie. Les mots cités sont un abus manifeste (hyperbole), qui a pour tâche de convaincre la virginité de Marie préservé après la naissance de Jésus. Des tentatives similaires y a beaucoup de littérature religieuse.


[1] Ces mots sanctionner l’existence des anges et Satan.

Tłumaczenie

9. Podsumowanie

          Aby poznać Źródło trzeba iść pod prąd.  Ta sentencja towarzyszyła mi w czasie prowadzonych badań teologicznych. Przeciwstawienie się obowiązującym doktrynom wymagało odwagi, której mi nie brakowało. Jednocześnie szacunek do wysiłków twórczych i mądrości przodków stymulował nadmierne ambicje nowatorskie.

          W niniejszym opracowaniu, w części merytorycznej pragnąłem przedstawić najnowsze osiągnięcia naukowe, jak np. brak materii jako bytu istniejącego własnym istnieniem. Wiedza ta przewraca generalnie wszelkie teorie materialistyczne. Dotyka istoty rzeczy świata rzeczywistego. Filozofia, która osiągnęła ponoć swój szczyt, na nowo musi ogarnąć rzeczywistość od podstawowych pojęć, np.  bytu.

          Nowa wiedza o energetycznej strukturze świata rzeczywistego wymusza dokonania redefinicji podstawowych pojęć ontologicznych. Trzeba inaczej spojrzeć na Stwórcę i Jego dzieła. Dotyczy to również teologii. Nowy ogląd świata jest równie piękny jak dotychczasowy, bo jest bliższy prawdy.

          Jak napisałem na początku, dyskusja o Bogu nigdy się nie skończy, bo zawsze znajdzie się ktoś, kto może o Nim powiedzieć coś nowego i ciekawego.

          Filozoteizm sprowadził wiarę na płaszczyznę wiedzy nie ujmując nic z jej walorów duchowych i przeżyć religijnych. Przykładem jest Pismo święte. Dla wielu wiernych ma ono charakter nadprzyrodzony i jest traktowane jak święta relikwia, co jest według mnie nieporozumieniem.

          W Piśmie świętym opisana jest historia narodu żydowskiego na tle Bożej Opatrzności. Natchnieni hagiografowie, którzy odczytali zamysły Stwórcy wprowadzili ją do Pisma świętego. Tym samym zawarto w nim Boże przesłanie. Pismo święte jest fenomenem literackim na skalę światową i ponadczasową. Ukryte są w nim (odczytane) zamysły Boga oraz ludzkie wyobrażenia religijne. Biblia jest wspaniałym źródłem wiedzy. Liturgiczny charakter tekstów pozwala na ich wykorzystanie w celebracji kultu.

          Religia jest wielkim obrazowaniem świata nadprzyrodzonego. Według podanej definicji jest określeniem nieprecyzyjnym i zależy od zdolności percepcyjnych wyznawców. Aby uzgodnić wspólne stanowisko, w niektórych sprawach, trzeba ogromnej dobrej chęci z każdej ze stron. Dla większości wyznawców prawdy teologiczne są ważniejsze od prawd faktograficznych. Prawdy teologiczne powstają w ludzkim umyśle. Nie trzeba nikomu z nich się tłumaczyć. Ponieważ mocno oddziałują na przeżycia duchowe, niewiele osób chce z nich zrezygnować na rzecz prawdy obiektywnej. Najczęściej ludzie nie mają świadomości, wiedzy, że prawdy obiektywne są równie piękne, jak konceptualne, które tworzą się w umyśle. Prawdy teologiczne sprawdziły się w wielu pokoleniach. Aby dojść do prawdy obiektywnej potrzeba trudu poszukiwania. Tak więc większość nie chce zrezygnować z wypracowanych elementów kultu zbudowanych na legendach i mitach. Kto zrezygnuje z kolędy: Bóg się rodzi, moc truchleje? Mało jest osób, którzy przyznają, że aniołów jako bytów istniejących własnym istnieniem nie ma. Wygodne  są natomiast stwierdzenia: Szatan mnie skusił. Kto sięga umysłem tak głęboko, aby potwierdzić tezę: faktycznie materia ma podłoże tylko energetyczne i nie istnieje własnym istnieniem? Wiedza, którą w tym opracowaniu prezentuję potrzebna jest tylko nielicznym. Tym, którzy jej poszukują i łakną.

          Teraz pojmuję, że tę mądrość socjologiczną posiadł kościół już dawno. Oferuje więc to, na co jest zapotrzebowanie. Ma do tego już przygotowaną katechezę. Dla poszukujących prawd obiektywnych jest niechętny. Dla niepokornych stosuje nawet metody przymusu. Przykładem jest  oświadczenie Konferencji Episkopatu Niemiec z dnia 22 września 1976 roku: Byłoby rzeczą zuchwałą, gdyby człowiek uważał siebie za jedyną istotę mogącą być obdarzoną pierwiastkiem duchowym[1]. Tego typu działania i słowa skutkują posłuszeństwem, choć wierni mogą myśleć inaczej.

          W literaturze religijnej można zauważyć, że do ustalonej już koncepcji wiary katolickiej próbuje się naginać interpretacje tekstu biblijnego potwierdzającego założoną tezę. Np. Maryja powiedziała „nie znam męża”. Przez brak rodzajnika można tłumaczyć frazę jako „nie  znam mężczyzny”, co daje możliwość interpretacji podkreślającej intencję Maryi pozostania dziewicą. Słowa zacytowane są wyraźnym nadużyciem (hiperbolą), mającym za zadanie przekonać o zachowanym dziewictwie Maryi po urodzeniu Jezusa. Podobnych prób jest mnóstwo w literaturze religijnej.


[1]  Słowa te sankcjonują istnienie aniołów i szatana.

 

L’Église catholique suite i tłumaczenie

          Jésus enseigne aux apôtres: Car quiconque s’élève sera abaissé, et quiconque s’abaisse sera élevé (Luc 14:11; 18:14). Priez, afin que vous ne tombiez pas en tentation (Luc 22:40).

          L’église institutionnelle se compose de personnes avec toutes leurs imperfections. Alors ne soyez pas triste histoire et douloureuse surprise de l’église. A la sainteté besoin de grandir: que vous soyez saints; car je suis saint (Lévitique 11:45; 19:2). Sur cela il faut des siècles. Si il y a une telle connaissance, vous devez tout faire pour l’église pour devenir digne de l’Eglise du Christ. Tout dépend de la politique des autorités de l’Eglise, les papes, la hiérarchie de prêtres et de fidèles.

          Le Catéchisme de l’Eglise catholique parle de la sainte Eglise universelle et explique: Qu’est-ce que l’Église sinon l’ensemble de tous les saints (p. 233).

          Il semble que plus correct de dire: Sur la base de la sainte Église du Christ, a été nommé à l’église universelle (catholique) constitué des fidèles avec toutes leurs imperfections. En d’autres termes, l’Eglise est une communauté de pécheurs. En outre, il convient d’ajouter que la communauté des fidèles sont combinés dans la communion des choses saintes (sancta), par exemple. Dans le sacrement du Corps et du Sang du Christ (baptême, confirmation, …) et d’autres sacramentaux (par ex. Les prières, la liturgie, les chansons, les paroles de Dieu , des reliques – artefacts).

          La chose la plus importante dans la communion des fidèles est l’amour mutuel et le respect pour les autres:  En effet, nul de nous ne vit pour lui-même, et nul ne meurt pour lui-même (Rom 14:7). Le plus petit acte de véritable amour pour un autre être humain est un grand cadeau. Bon fonctionnement et les résultats de l’amour dans sa duplication, renfort. Le bien est bien comme le mal des mauvais races. Seule une telle communauté de personnes de bonne volonté, l’amour de l’autre peut appartenir à l’Eglise du Christ et de prendre la gloire de Jésus-Christ. Jusqu’à présent, seuls les individus ordonnés (sancti) deviennent citoyens de la sainte Église.

          La plus grande erreur de l’église institutionnelle a été l’octroi du droit à l’infaillibilité. A cet effet appuyé sur le Saint-Esprit, qui soi-disant veiller sur son infaillibilité. Aujourd’hui, nous savons que le Saint-Esprit ne peut montrer la voie, mais il ne pouvait pas résister au mal, à cause du don de la liberté (de volonté libre) de l’homme donnée par Dieu.

          L’Eglise invoque souvent le Saint-Esprit, qui veille sur lui. De cette façon, essayer d’autoriser la doctrine théologique, et met en garde aussi contre d’essayer de s’y opposer. La doctrine catholique est construit sur la base de l’Écriture, la Tradition apostolique, et la tradition ecclésiale tard.

          Admission tradition orale a été l’occasion pour certains message biblique de broyage. Nous savons combien est dans les mythes et les légendes bibliques. Certains avaient immédiatement déterminer que ce sont des mythes, et certains sont devenus un article de foi: l’Immaculée Conception, la naissance de Jésus, la Vierge, l’Annonciation, la Visitation et beaucoup d’autres. Comme le Catéchisme dit: apôtres tirées de l’Esprit Saint (p 32.). Le rappel de ces Protector essentiellement des blocs toute discussion.

          Il faut distinguer entre l’Eglise du Christ, appelés par Jésus-Christ, de l’Église institutionnelle. Eglise du Christ veille sur son fondateur Jésus-Christ dans la forme du Saint-Esprit. Est l’église institutionnelle est armé Saint-Esprit? Oui, mais dans l’action providentielle. L’église est composée des fidèles. Providence, qui veille sur chacun des fidèles étend à toute l’Église. Il consiste à maintenir constamment le monde dans l’existence. Ne concerne pas la liberté de l’homme. Il stimule la conscience de vivre dans la dignité. Par le don de la liberté ne peut pas faire quelque chose si un homme veut se promener. Donc ce qui est arrivé avec l’Église institutionnelle, qui erraient à travers les siècles. L’église est tout aussi coupable que son péché est membre.

          La fierté de la hiérarchie de l’Eglise en outre sapé son image. Tout au long des âges, ils ont commis beaucoup d’erreurs graves, y compris doctrinale. Le contenu de la mise au point indiqué leur place.

          Selon l’auteur doit activer l’église chrétienne d’origine et son fondement. Corrigez les erreurs, puis poursuivre le rôle de premier plan dans la conduite de leurs fidèles au salut. Beaucoup de théologiens (E. Schillebeeckx) propose l’octroi de laïcs le droit de présider l’Eucharistie et de la consécration du pain et du vin en vertu du sacrement de baptême[1].

          L’église est beaucoup plus besoin de ces essentielle. En plus de la proclamation de la Parole de Dieu rencontre l’énorme rôle essentiel et l’épargne. Dans ce document, à chaque messe renouvelle le sacrifice de la Croix, qui génère fonctionnelles bonnes pour l’annihilation du mal. Ce fait important n’a pas sa place par exemple. Dans les églises protestantes. Dans leur sacrifice de la Croix est juste une célébration rappelant l’incident dans la chambre haute. Dans l’Église catholique est un mystère, un sacrement. Mass sacrifice de la Croix est un mystère pour mesurer le salut de l’homme. Toute prière ridiculisé du Rosaire, Chapelet de la Miséricorde Divine, chemins de croix, les messages, les sanctuaires bord de la route, des chœurs est la source du salut de l’homme. S’il vous plaît penser. Combien cela aurait-il été si elle n’a pas l’Église?


[1] L’Encyclopédie Catholique, Volume VII, Ed. TN KUL, Lublin 2012 balles. 1,225.

          Jésus enseigne aux apôtres: Car quiconque s’élève sera abaissé, et quiconque s’abaisse sera élevé (Luc 14:11; 18:14). Priez, afin que vous ne tombiez pas en tentation (Luc 22:40).

          L’église institutionnelle se compose de personnes avec toutes leurs imperfections. Alors ne soyez pas triste histoire et douloureuse surprise de l’église. A la sainteté besoin de grandir: que vous soyez saints; car je suis saint (Lévitique 11:45; 19:2). Sur cela il faut des siècles. Si il y a une telle connaissance, vous devez tout faire pour l’église pour devenir digne de l’Eglise du Christ. Tout dépend de la politique des autorités de l’Eglise, les papes, la hiérarchie de prêtres et de fidèles.

          Le Catéchisme de l’Eglise catholique parle de la sainte Eglise universelle et explique: Qu’est-ce que l’Église sinon l’ensemble de tous les saints (p. 233).

          Il semble que plus correct de dire: Sur la base de la sainte Église du Christ, a été nommé à l’église universelle (catholique) constitué des fidèles avec toutes leurs imperfections. En d’autres termes, l’Eglise est une communauté de pécheurs. En outre, il convient d’ajouter que la communauté des fidèles sont combinés dans la communion des choses saintes (sancta), par exemple. Dans le sacrement du Corps et du Sang du Christ (baptême, confirmation, …) et d’autres sacramentaux (par ex. Les prières, la liturgie, les chansons, les paroles de Dieu , des reliques – artefacts).

          La chose la plus importante dans la communion des fidèles est l’amour mutuel et le respect pour les autres:  En effet, nul de nous ne vit pour lui-même, et nul ne meurt pour lui-même (Rom 14:7). Le plus petit acte de véritable amour pour un autre être humain est un grand cadeau. Bon fonctionnement et les résultats de l’amour dans sa duplication, renfort. Le bien est bien comme le mal des mauvais races. Seule une telle communauté de personnes de bonne volonté, l’amour de l’autre peut appartenir à l’Eglise du Christ et de prendre la gloire de Jésus-Christ. Jusqu’à présent, seuls les individus ordonnés (sancti) deviennent citoyens de la sainte Église.

          La plus grande erreur de l’église institutionnelle a été l’octroi du droit à l’infaillibilité. A cet effet appuyé sur le Saint-Esprit, qui soi-disant veiller sur son infaillibilité. Aujourd’hui, nous savons que le Saint-Esprit ne peut montrer la voie, mais il ne pouvait pas résister au mal, à cause du don de la liberté (de volonté libre) de l’homme donnée par Dieu.

          L’Eglise invoque souvent le Saint-Esprit, qui veille sur lui. De cette façon, essayer d’autoriser la doctrine théologique, et met en garde aussi contre d’essayer de s’y opposer. La doctrine catholique est construit sur la base de l’Écriture, la Tradition apostolique, et la tradition ecclésiale tard.

          Admission tradition orale a été l’occasion pour certains message biblique de broyage. Nous savons combien est dans les mythes et les légendes bibliques. Certains avaient immédiatement déterminer que ce sont des mythes, et certains sont devenus un article de foi: l’Immaculée Conception, la naissance de Jésus, la Vierge, l’Annonciation, la Visitation et beaucoup d’autres. Comme le Catéchisme dit: apôtres tirées de l’Esprit Saint (p 32.). Le rappel de ces Protector essentiellement des blocs toute discussion.

          Il faut distinguer entre l’Eglise du Christ, appelés par Jésus-Christ, de l’Église institutionnelle. Eglise du Christ veille sur son fondateur Jésus-Christ dans la forme du Saint-Esprit. Est l’église institutionnelle est armé Saint-Esprit? Oui, mais dans l’action providentielle. L’église est composée des fidèles. Providence, qui veille sur chacun des fidèles étend à toute l’Église. Il consiste à maintenir constamment le monde dans l’existence. Ne concerne pas la liberté de l’homme. Il stimule la conscience de vivre dans la dignité. Par le don de la liberté ne peut pas faire quelque chose si un homme veut se promener. Donc ce qui est arrivé avec l’Église institutionnelle, qui erraient à travers les siècles. L’église est tout aussi coupable que son péché est membre.

          La fierté de la hiérarchie de l’Eglise en outre sapé son image. Tout au long des âges, ils ont commis beaucoup d’erreurs graves, y compris doctrinale. Le contenu de la mise au point indiqué leur place.

          Selon l’auteur doit activer l’église chrétienne d’origine et son fondement. Corrigez les erreurs, puis poursuivre le rôle de premier plan dans la conduite de leurs fidèles au salut. Beaucoup de théologiens (E. Schillebeeckx) propose l’octroi de laïcs le droit de présider l’Eucharistie et de la consécration du pain et du vin en vertu du sacrement de baptême[1].

          L’église est beaucoup plus besoin de ces essentielle. En plus de la proclamation de la Parole de Dieu rencontre l’énorme rôle essentiel et l’épargne. Dans ce document, à chaque messe renouvelle le sacrifice de la Croix, qui génère fonctionnelles bonnes pour l’annihilation du mal. Ce fait important n’a pas sa place par exemple. Dans les églises protestantes. Dans leur sacrifice de la Croix est juste une célébration rappelant l’incident dans la chambre haute. Dans l’Église catholique est un mystère, un sacrement. Mass sacrifice de la Croix est un mystère pour mesurer le salut de l’homme. Toute prière ridiculisé du Rosaire, Chapelet de la Miséricorde Divine, chemins de croix, les messages, les sanctuaires bord de la route, des chœurs est la source du salut de l’homme. S’il vous plaît penser. Combien cela aurait-il été si elle n’a pas l’Église?


[1] L’Encyclopédie Catholique, Volume VII, Ed. TN KUL, Lublin 2012 balles. 1,225.

Tłumaczenie

           Jezus pouczał apostołów: Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony (Łk 14,11; 18,14). Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie  (Łk 22,40).

          Kościół instytucjonalny składa się z ludzi z całą ich niedoskonałością. Nie należy więc być zaskoczonym smutną i bolesną historią kościoła. Do świętości trzeba dorosnąć: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz (Kpł 11,45; 19,2).  Na to potrzeba wieków. Skoro ma się taką wiedzę, należy zrobić wszystko, aby kościół stał się godny Kościoła Chrystusowego. Wszystko zależy od prowadzonej polityki władz kościoła, papieży, hierarchii kapłańskiej i wiernych.

          Katechizm Kościoła Katolickiego  mówi o świętym Kościele powszechnym i wyjaśnia: Czymże jest Kościół, jak nie zgromadzeniem wszystkich świętych (s. 233).

          Wydaje się, że  bardziej słuszne byłoby stwierdzenie: Na bazie świętego Kościoła Chrystusowego powołany został kościół powszechny (katolicki)  składający się z wiernych z całą ich niedoskonałością. Inaczej mówiąc, kościół jest wspólnotą grzeszników. Idąc dalej, należy dodać, że wspólnota wiernych łączy się w komunii rzeczy świętych (sancta), np. w sakramencie Ciała i Krwi Chrystusa (chrzcie, bierzmowaniu,…) oraz innych sakramentaliach (np. modlitwach, liturgii, pieśniach, słowach Bożych, relikwiach – artefaktach).

          Najważniejszą rzeczą w komunii wiernych jest wzajemna miłość i szacunek dla innych: nikt […] z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie (Rz 14,7). Najmniejszy czyn spełniony z miłości do drugiego człowieka jest wielkim darem. Funkcjonał dobra i miłości skutkuje jego powieleniem, wzmocnieniem. Dobro rodzi dobro, tak samo jak zło rodzi zło.  Dopiero taka wspólnota ludzi dobrej woli, kochająca się wzajemnie może przynależeć do Kościoła Chrystusowego i zażywać chwały Jezusa Chrystusa. Póki co, tylko pojedyncze osoby wyświęcone (sancti) stają się obywatelami Kościoła świętego. 

          Największym błędem kościoła instytucjonalnego było przyznanie sobie prawa do nieomylności. W tym celu oparł się na Duchu Świętym, który jakoby ma czuwać nad jego nieomylnością. Dziś wiadomo, że Duch Święty może jedynie wskazywać drogę, ale sam nie może przeciwstawić się złu, ze względu na dar wolności (wolnej woli) człowieka dany przez Boga.

          Kościół bardzo często powołuje się na Ducha Świętego, który czuwa nad nim. W ten sposób próbuje autoryzować doktrynę teologiczną, a zarazem przestrzega przed próbą przeciwstawienia się jej. Doktryna katolicka została zbudowana na podstawie Pisma świętego, Tradycji apostolskiej, a później tradycji eklezjalnej.

          Dopuszczenie Tradycji ustnej dało możliwość pewnego szlifu przekazom biblijnym. Wiadomo, jak wiele jest w Piśmie świętym mitów i legend. Niektóre trzeba było od razu określić, że są mitami,  niektóre zaś stały się przedmiotem wiary: Niepokalane Poczęcie NMP, narodziny Jezusa z Dziewicy, Zwiastowanie, Nawiedzenie i wiele innych. Jak mówi katechizm: apostołowie nauczyli się od Ducha Świętego (s. 32). Przywołanie takiego Protektora w zasadzie blokuje każdą dyskusję.

          Trzeba rozróżnić Kościół Chrystusowy, powołany przez Jezusa Chrystusa, od kościoła instytucjonalnego. Nad Kościołem Chrystusowym czuwa Jego Założyciel Jezus Chrystus w postaci Ducha Świętego. Czy nad kościołem instytucjonalnym też czuwa Duch Święty? Tak, ale w działaniu Opatrznościowym. Kościół składa się z wiernych. Opatrzność, która czuwa nad każdym wiernym rozpościera się na cały Kościół. Polega ona na nieustannym podtrzymywaniu świata w istnieniu. Nie narusza wolności człowieka. Pobudza sumienia do godnego życia. Przez dar wolności nie może nic zrobić, gdy człowiek chce błądzić. Tak też się stało z kościołem instytucjonalnym, który błądził przez wieki. Kościół jest tak samo grzeszny, jak grzeszny jest jej członek.

          Pycha  kolejnych hierarchów Kościoła podważyła jego image. Przez wieki popełniono wiele wielkich błędów, w tym doktrynalne. W treści opracowania wskazano ich miejsca .

          Zdaniem autora należy reaktywować pierwotny kościół chrześcijański i jego założenia. Naprawić błędy i dalej kontynuować kierowniczą rolę w prowadzeniu swoich wiernych do zbawienia. Wielu teologów (E. Schillebeeckx) postuluje przyznanie osobom świeckim prawa do przewodniczenia Eucharystii oraz konsekracji chleba i wina na mocy sakramentu chrztu[1]. Kościół jest bardzo potrzebny i niezbędny. Poza głoszeniem słowa Bożego spełnia on zasadniczą i ogromną rolę zbawczą. W nim, na każdej mszy odnawiana jest Ofiara Krzyża, która generuje funkcjonały dobra dla unicestwienia zła. Ten znaczący fakt nie ma miejsca np. w zborach protestanckich. W nich Ofiara Krzyża jest tylko celebracją przypominającą o zdarzeniu w Wieczerniku. W Kościele katolickim jest to misterium, sakrament. Mszalna Ofiara Krzyża jest tajemnicą na miarę zbawienia człowieka. Wszystkie ośmieszane modlitwy różańcowe, koronki do miłosierdzia Bożego, drogi krzyżowe, posty, przydrożne kapliczki, chóry to źródła ludzkiego zbawienia. Proszę pomyśleć. Ile by z tego zostało, gdyby nie było Kościoła?


[1]  Encyklopedia Katolicka, tom XVII, Wyd. TN KUL, Lublin 2012, kol. 1225.

L'Église catholique suite i tłumaczenie

          Jésus enseigne aux apôtres: Car quiconque s’élève sera abaissé, et quiconque s’abaisse sera élevé (Luc 14:11; 18:14). Priez, afin que vous ne tombiez pas en tentation (Luc 22:40).

          L’église institutionnelle se compose de personnes avec toutes leurs imperfections. Alors ne soyez pas triste histoire et douloureuse surprise de l’église. A la sainteté besoin de grandir: que vous soyez saints; car je suis saint (Lévitique 11:45; 19:2). Sur cela il faut des siècles. Si il y a une telle connaissance, vous devez tout faire pour l’église pour devenir digne de l’Eglise du Christ. Tout dépend de la politique des autorités de l’Eglise, les papes, la hiérarchie de prêtres et de fidèles.

          Le Catéchisme de l’Eglise catholique parle de la sainte Eglise universelle et explique: Qu’est-ce que l’Église sinon l’ensemble de tous les saints (p. 233).

          Il semble que plus correct de dire: Sur la base de la sainte Église du Christ, a été nommé à l’église universelle (catholique) constitué des fidèles avec toutes leurs imperfections. En d’autres termes, l’Eglise est une communauté de pécheurs. En outre, il convient d’ajouter que la communauté des fidèles sont combinés dans la communion des choses saintes (sancta), par exemple. Dans le sacrement du Corps et du Sang du Christ (baptême, confirmation, …) et d’autres sacramentaux (par ex. Les prières, la liturgie, les chansons, les paroles de Dieu , des reliques – artefacts).

          La chose la plus importante dans la communion des fidèles est l’amour mutuel et le respect pour les autres:  En effet, nul de nous ne vit pour lui-même, et nul ne meurt pour lui-même (Rom 14:7). Le plus petit acte de véritable amour pour un autre être humain est un grand cadeau. Bon fonctionnement et les résultats de l’amour dans sa duplication, renfort. Le bien est bien comme le mal des mauvais races. Seule une telle communauté de personnes de bonne volonté, l’amour de l’autre peut appartenir à l’Eglise du Christ et de prendre la gloire de Jésus-Christ. Jusqu’à présent, seuls les individus ordonnés (sancti) deviennent citoyens de la sainte Église.

          La plus grande erreur de l’église institutionnelle a été l’octroi du droit à l’infaillibilité. A cet effet appuyé sur le Saint-Esprit, qui soi-disant veiller sur son infaillibilité. Aujourd’hui, nous savons que le Saint-Esprit ne peut montrer la voie, mais il ne pouvait pas résister au mal, à cause du don de la liberté (de volonté libre) de l’homme donnée par Dieu.

          L’Eglise invoque souvent le Saint-Esprit, qui veille sur lui. De cette façon, essayer d’autoriser la doctrine théologique, et met en garde aussi contre d’essayer de s’y opposer. La doctrine catholique est construit sur la base de l’Écriture, la Tradition apostolique, et la tradition ecclésiale tard.

          Admission tradition orale a été l’occasion pour certains message biblique de broyage. Nous savons combien est dans les mythes et les légendes bibliques. Certains avaient immédiatement déterminer que ce sont des mythes, et certains sont devenus un article de foi: l’Immaculée Conception, la naissance de Jésus, la Vierge, l’Annonciation, la Visitation et beaucoup d’autres. Comme le Catéchisme dit: apôtres tirées de l’Esprit Saint (p 32.). Le rappel de ces Protector essentiellement des blocs toute discussion.

          Il faut distinguer entre l’Eglise du Christ, appelés par Jésus-Christ, de l’Église institutionnelle. Eglise du Christ veille sur son fondateur Jésus-Christ dans la forme du Saint-Esprit. Est l’église institutionnelle est armé Saint-Esprit? Oui, mais dans l’action providentielle. L’église est composée des fidèles. Providence, qui veille sur chacun des fidèles étend à toute l’Église. Il consiste à maintenir constamment le monde dans l’existence. Ne concerne pas la liberté de l’homme. Il stimule la conscience de vivre dans la dignité. Par le don de la liberté ne peut pas faire quelque chose si un homme veut se promener. Donc ce qui est arrivé avec l’Église institutionnelle, qui erraient à travers les siècles. L’église est tout aussi coupable que son péché est membre.

          La fierté de la hiérarchie de l’Eglise en outre sapé son image. Tout au long des âges, ils ont commis beaucoup d’erreurs graves, y compris doctrinale. Le contenu de la mise au point indiqué leur place.

          Selon l’auteur doit activer l’église chrétienne d’origine et son fondement. Corrigez les erreurs, puis poursuivre le rôle de premier plan dans la conduite de leurs fidèles au salut. Beaucoup de théologiens (E. Schillebeeckx) propose l’octroi de laïcs le droit de présider l’Eucharistie et de la consécration du pain et du vin en vertu du sacrement de baptême[1].

          L’église est beaucoup plus besoin de ces essentielle. En plus de la proclamation de la Parole de Dieu rencontre l’énorme rôle essentiel et l’épargne. Dans ce document, à chaque messe renouvelle le sacrifice de la Croix, qui génère fonctionnelles bonnes pour l’annihilation du mal. Ce fait important n’a pas sa place par exemple. Dans les églises protestantes. Dans leur sacrifice de la Croix est juste une célébration rappelant l’incident dans la chambre haute. Dans l’Église catholique est un mystère, un sacrement. Mass sacrifice de la Croix est un mystère pour mesurer le salut de l’homme. Toute prière ridiculisé du Rosaire, Chapelet de la Miséricorde Divine, chemins de croix, les messages, les sanctuaires bord de la route, des chœurs est la source du salut de l’homme. S’il vous plaît penser. Combien cela aurait-il été si elle n’a pas l’Église?


[1] L’Encyclopédie Catholique, Volume VII, Ed. TN KUL, Lublin 2012 balles. 1,225.

          Jésus enseigne aux apôtres: Car quiconque s’élève sera abaissé, et quiconque s’abaisse sera élevé (Luc 14:11; 18:14). Priez, afin que vous ne tombiez pas en tentation (Luc 22:40).

          L’église institutionnelle se compose de personnes avec toutes leurs imperfections. Alors ne soyez pas triste histoire et douloureuse surprise de l’église. A la sainteté besoin de grandir: que vous soyez saints; car je suis saint (Lévitique 11:45; 19:2). Sur cela il faut des siècles. Si il y a une telle connaissance, vous devez tout faire pour l’église pour devenir digne de l’Eglise du Christ. Tout dépend de la politique des autorités de l’Eglise, les papes, la hiérarchie de prêtres et de fidèles.

          Le Catéchisme de l’Eglise catholique parle de la sainte Eglise universelle et explique: Qu’est-ce que l’Église sinon l’ensemble de tous les saints (p. 233).

          Il semble que plus correct de dire: Sur la base de la sainte Église du Christ, a été nommé à l’église universelle (catholique) constitué des fidèles avec toutes leurs imperfections. En d’autres termes, l’Eglise est une communauté de pécheurs. En outre, il convient d’ajouter que la communauté des fidèles sont combinés dans la communion des choses saintes (sancta), par exemple. Dans le sacrement du Corps et du Sang du Christ (baptême, confirmation, …) et d’autres sacramentaux (par ex. Les prières, la liturgie, les chansons, les paroles de Dieu , des reliques – artefacts).

          La chose la plus importante dans la communion des fidèles est l’amour mutuel et le respect pour les autres:  En effet, nul de nous ne vit pour lui-même, et nul ne meurt pour lui-même (Rom 14:7). Le plus petit acte de véritable amour pour un autre être humain est un grand cadeau. Bon fonctionnement et les résultats de l’amour dans sa duplication, renfort. Le bien est bien comme le mal des mauvais races. Seule une telle communauté de personnes de bonne volonté, l’amour de l’autre peut appartenir à l’Eglise du Christ et de prendre la gloire de Jésus-Christ. Jusqu’à présent, seuls les individus ordonnés (sancti) deviennent citoyens de la sainte Église.

          La plus grande erreur de l’église institutionnelle a été l’octroi du droit à l’infaillibilité. A cet effet appuyé sur le Saint-Esprit, qui soi-disant veiller sur son infaillibilité. Aujourd’hui, nous savons que le Saint-Esprit ne peut montrer la voie, mais il ne pouvait pas résister au mal, à cause du don de la liberté (de volonté libre) de l’homme donnée par Dieu.

          L’Eglise invoque souvent le Saint-Esprit, qui veille sur lui. De cette façon, essayer d’autoriser la doctrine théologique, et met en garde aussi contre d’essayer de s’y opposer. La doctrine catholique est construit sur la base de l’Écriture, la Tradition apostolique, et la tradition ecclésiale tard.

          Admission tradition orale a été l’occasion pour certains message biblique de broyage. Nous savons combien est dans les mythes et les légendes bibliques. Certains avaient immédiatement déterminer que ce sont des mythes, et certains sont devenus un article de foi: l’Immaculée Conception, la naissance de Jésus, la Vierge, l’Annonciation, la Visitation et beaucoup d’autres. Comme le Catéchisme dit: apôtres tirées de l’Esprit Saint (p 32.). Le rappel de ces Protector essentiellement des blocs toute discussion.

          Il faut distinguer entre l’Eglise du Christ, appelés par Jésus-Christ, de l’Église institutionnelle. Eglise du Christ veille sur son fondateur Jésus-Christ dans la forme du Saint-Esprit. Est l’église institutionnelle est armé Saint-Esprit? Oui, mais dans l’action providentielle. L’église est composée des fidèles. Providence, qui veille sur chacun des fidèles étend à toute l’Église. Il consiste à maintenir constamment le monde dans l’existence. Ne concerne pas la liberté de l’homme. Il stimule la conscience de vivre dans la dignité. Par le don de la liberté ne peut pas faire quelque chose si un homme veut se promener. Donc ce qui est arrivé avec l’Église institutionnelle, qui erraient à travers les siècles. L’église est tout aussi coupable que son péché est membre.

          La fierté de la hiérarchie de l’Eglise en outre sapé son image. Tout au long des âges, ils ont commis beaucoup d’erreurs graves, y compris doctrinale. Le contenu de la mise au point indiqué leur place.

          Selon l’auteur doit activer l’église chrétienne d’origine et son fondement. Corrigez les erreurs, puis poursuivre le rôle de premier plan dans la conduite de leurs fidèles au salut. Beaucoup de théologiens (E. Schillebeeckx) propose l’octroi de laïcs le droit de présider l’Eucharistie et de la consécration du pain et du vin en vertu du sacrement de baptême[1].

          L’église est beaucoup plus besoin de ces essentielle. En plus de la proclamation de la Parole de Dieu rencontre l’énorme rôle essentiel et l’épargne. Dans ce document, à chaque messe renouvelle le sacrifice de la Croix, qui génère fonctionnelles bonnes pour l’annihilation du mal. Ce fait important n’a pas sa place par exemple. Dans les églises protestantes. Dans leur sacrifice de la Croix est juste une célébration rappelant l’incident dans la chambre haute. Dans l’Église catholique est un mystère, un sacrement. Mass sacrifice de la Croix est un mystère pour mesurer le salut de l’homme. Toute prière ridiculisé du Rosaire, Chapelet de la Miséricorde Divine, chemins de croix, les messages, les sanctuaires bord de la route, des chœurs est la source du salut de l’homme. S’il vous plaît penser. Combien cela aurait-il été si elle n’a pas l’Église?


[1] L’Encyclopédie Catholique, Volume VII, Ed. TN KUL, Lublin 2012 balles. 1,225.

Tłumaczenie

           Jezus pouczał apostołów: Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony (Łk 14,11; 18,14). Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie  (Łk 22,40).

          Kościół instytucjonalny składa się z ludzi z całą ich niedoskonałością. Nie należy więc być zaskoczonym smutną i bolesną historią kościoła. Do świętości trzeba dorosnąć: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz (Kpł 11,45; 19,2).  Na to potrzeba wieków. Skoro ma się taką wiedzę, należy zrobić wszystko, aby kościół stał się godny Kościoła Chrystusowego. Wszystko zależy od prowadzonej polityki władz kościoła, papieży, hierarchii kapłańskiej i wiernych.

          Katechizm Kościoła Katolickiego  mówi o świętym Kościele powszechnym i wyjaśnia: Czymże jest Kościół, jak nie zgromadzeniem wszystkich świętych (s. 233).

          Wydaje się, że  bardziej słuszne byłoby stwierdzenie: Na bazie świętego Kościoła Chrystusowego powołany został kościół powszechny (katolicki)  składający się z wiernych z całą ich niedoskonałością. Inaczej mówiąc, kościół jest wspólnotą grzeszników. Idąc dalej, należy dodać, że wspólnota wiernych łączy się w komunii rzeczy świętych (sancta), np. w sakramencie Ciała i Krwi Chrystusa (chrzcie, bierzmowaniu,…) oraz innych sakramentaliach (np. modlitwach, liturgii, pieśniach, słowach Bożych, relikwiach – artefaktach).

          Najważniejszą rzeczą w komunii wiernych jest wzajemna miłość i szacunek dla innych: nikt […] z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie (Rz 14,7). Najmniejszy czyn spełniony z miłości do drugiego człowieka jest wielkim darem. Funkcjonał dobra i miłości skutkuje jego powieleniem, wzmocnieniem. Dobro rodzi dobro, tak samo jak zło rodzi zło.  Dopiero taka wspólnota ludzi dobrej woli, kochająca się wzajemnie może przynależeć do Kościoła Chrystusowego i zażywać chwały Jezusa Chrystusa. Póki co, tylko pojedyncze osoby wyświęcone (sancti) stają się obywatelami Kościoła świętego. 

          Największym błędem kościoła instytucjonalnego było przyznanie sobie prawa do nieomylności. W tym celu oparł się na Duchu Świętym, który jakoby ma czuwać nad jego nieomylnością. Dziś wiadomo, że Duch Święty może jedynie wskazywać drogę, ale sam nie może przeciwstawić się złu, ze względu na dar wolności (wolnej woli) człowieka dany przez Boga.

          Kościół bardzo często powołuje się na Ducha Świętego, który czuwa nad nim. W ten sposób próbuje autoryzować doktrynę teologiczną, a zarazem przestrzega przed próbą przeciwstawienia się jej. Doktryna katolicka została zbudowana na podstawie Pisma świętego, Tradycji apostolskiej, a później tradycji eklezjalnej.

          Dopuszczenie Tradycji ustnej dało możliwość pewnego szlifu przekazom biblijnym. Wiadomo, jak wiele jest w Piśmie świętym mitów i legend. Niektóre trzeba było od razu określić, że są mitami,  niektóre zaś stały się przedmiotem wiary: Niepokalane Poczęcie NMP, narodziny Jezusa z Dziewicy, Zwiastowanie, Nawiedzenie i wiele innych. Jak mówi katechizm: apostołowie nauczyli się od Ducha Świętego (s. 32). Przywołanie takiego Protektora w zasadzie blokuje każdą dyskusję.

          Trzeba rozróżnić Kościół Chrystusowy, powołany przez Jezusa Chrystusa, od kościoła instytucjonalnego. Nad Kościołem Chrystusowym czuwa Jego Założyciel Jezus Chrystus w postaci Ducha Świętego. Czy nad kościołem instytucjonalnym też czuwa Duch Święty? Tak, ale w działaniu Opatrznościowym. Kościół składa się z wiernych. Opatrzność, która czuwa nad każdym wiernym rozpościera się na cały Kościół. Polega ona na nieustannym podtrzymywaniu świata w istnieniu. Nie narusza wolności człowieka. Pobudza sumienia do godnego życia. Przez dar wolności nie może nic zrobić, gdy człowiek chce błądzić. Tak też się stało z kościołem instytucjonalnym, który błądził przez wieki. Kościół jest tak samo grzeszny, jak grzeszny jest jej członek.

          Pycha  kolejnych hierarchów Kościoła podważyła jego image. Przez wieki popełniono wiele wielkich błędów, w tym doktrynalne. W treści opracowania wskazano ich miejsca .

          Zdaniem autora należy reaktywować pierwotny kościół chrześcijański i jego założenia. Naprawić błędy i dalej kontynuować kierowniczą rolę w prowadzeniu swoich wiernych do zbawienia. Wielu teologów (E. Schillebeeckx) postuluje przyznanie osobom świeckim prawa do przewodniczenia Eucharystii oraz konsekracji chleba i wina na mocy sakramentu chrztu[1]. Kościół jest bardzo potrzebny i niezbędny. Poza głoszeniem słowa Bożego spełnia on zasadniczą i ogromną rolę zbawczą. W nim, na każdej mszy odnawiana jest Ofiara Krzyża, która generuje funkcjonały dobra dla unicestwienia zła. Ten znaczący fakt nie ma miejsca np. w zborach protestanckich. W nich Ofiara Krzyża jest tylko celebracją przypominającą o zdarzeniu w Wieczerniku. W Kościele katolickim jest to misterium, sakrament. Mszalna Ofiara Krzyża jest tajemnicą na miarę zbawienia człowieka. Wszystkie ośmieszane modlitwy różańcowe, koronki do miłosierdzia Bożego, drogi krzyżowe, posty, przydrożne kapliczki, chóry to źródła ludzkiego zbawienia. Proszę pomyśleć. Ile by z tego zostało, gdyby nie było Kościoła?


[1]  Encyklopedia Katolicka, tom XVII, Wyd. TN KUL, Lublin 2012, kol. 1225.

L’Église catholique i tłumaczenie

          L’Eglise catholique est composée de l’Eglise du Christ, qui est le sacrement de Jésus-Christ et est surnaturelle, et les institutions humaines, combinant les fidèles de la même religion. La principale tâche de l’Église est de stocker et de proclamation de dépôt de la foi. Elle joue un rôle très important dans la vie des personnes ayant des croyances religieuses similaires. Elle provoque la foi est vivante et participe à la vie humaine. Elle vise à rendre ses idées ont été mises en œuvre dans la vie quotidienne. L’Église a le devoir d’atteindre leurs fidèles au salut.

          Est-ce que l’Eglise accomplit correctement ses objectifs statutaires? Pas vraiment. Comme l’histoire l’enseigne, en raison de la faiblesse humaine, dont elle n’a pas été épargné par les siècles, à plusieurs reprises il erre et commettent des actes indignes. Tout est réel et dimension humaine est un péché. La tâche de l’homme continue de se déplacer vers la perfection. Cela vaut également pour  l’Église institutionnelle.

          Jésus-Christ a appelé l’Église comme sacrement du Royaume de Dieu. Il veille sur lui-même, comme le Saint-Esprit. Ils ont créé les apôtres de l’église institutionnels et de leurs successeurs. Pourtant, pour la vie de Jésus pourrait être vu, ce sera une institution vulnérable aux faiblesses humaines et faiblesses.

          Jésus lui-même appelé l’apôtre Matthieu. Il était un publicain. Lukianos grec, qui vivait au deuxième siècle, d’une manière éloquente que juxtaposé les agents des douanes de la pire entreprise: adultères, entremetteurs, les coutumes, les pique-assiettes, des accusations et tout ce genre de foule (Menippus 11).

          Matthieu a renoncé à ce qui était contraire à l’éthique, changer radicalement et suivre le Christ. Peut-être sans le savoir, mais comme un évangéliste imposer leurs propres conceptions théologiques de ce qui de facto falsifiés événements importants factuelles.

          L’évangéliste Luc a passé non seulement les faits, mais essayer d’interpréter les événements et leur donner un sens théologique, donc, comme Matthieu, éléments de fait historique falsifié. Souvent, en termes de historiographique ils étaient des fictions littéraires. On ne sait pas encore aussi loin que Luc, l’auteur des Actes, historiquement fidèle a prononcé le discours de Jésus.

          Les apôtres Jacques et Jean ont été influencés par des rêves d’un messie politique, qui voulait se joindre à travers la participation à son gouvernement. Ils se tournèrent vers Jésus avec les mots:  Accorde-nous, lui dirent-ils, d’être assis l’un à ta droite et l’autre à ta gauche, quand tu seras dans ta gloire (Marc 10:37; Matthieu 20:20–28). Les apôtres se disputaient au sujet priorité (Matthieu 18:1–5; Marc 9:33–37; 10:15; Luc 9:46–48; 18:17) avait de bonnes tentatives de la fonction publique.

          L’apôtre Jude mentionne les apôtres des lèvres de Jésus-Christ: Ce sont des gens qui murmurent, qui se plaignent de leur sort, qui marchent selon leurs convoitises, qui ont à la bouche des paroles hautaines, qui admirent les personnes par motif d’intérêt (Jude 1:16).

          Ils estimaient que seulement ils peuvent faire des merveilles: Ne l’en empêchez pas, répondit Jésus, car il n’est personne qui, faisant un miracle en  mon nom, puisse aussitôt après parler mal de moi.  Qui n’est pas contre nous est pour nous (Marc 9:39–40).

          Jésus lui-même nommé Judas, qui le livrait (Matthieu 26:14–16). Pierre a renié Jésus trois fois. Les étudiants dispersés après l’arrestation de son Maître.

Tłumaczenie

          Kościół katolicki składa się z Kościoła Chrystusowego, który jest sakramentem Jezusa Chrystusa i ma charakter nadprzyrodzony, oraz z instytucji ludzkiej, łączącej wiernych tego samego wyznania. Podstawowym zadaniem Kościoła jest przechowywanie i głoszenie depozytu wiary. Spełnia on bardzo ważną rolę w życiu ludzi o podobnych przekonaniach religijnych. Powoduje, że wiara jest żywa i uczestniczy w życiu człowieka. Stara się, aby jej ideały były wdrażane w życiu codziennym. Kościół ma za zadanie doprowadzić swoich wiernych do zbawienia.

          Czy Kościół prawidłowo spełnia swoje cele statutowe? Nie bardzo. Jak uczy historia, ze względu na ludzkie słabości, jakie go nie ominęły przez stulecia, wielokrotnie błądził i popełniał czyny niegodne. Wszystko co rzeczywiste i ludzkie ma wymiar grzeszny. Zadaniem człowieka jest ciągłe zmierzanie do doskonałości. Dotyczy to również kościoła instytucjonalnego.

          Jezus Chrystus powołał Kościół jako sakrament królestwa Bożego. Nad nim czuwa On sam, jako Duch Święty. Kościół instytucjonalny tworzyli apostołowie i ich następcy. Jeszcze za życia Jezusa można było zauważyć, że będzie to instytucja narażona na ludzkie słabości i ułomności.

          Apostoła Mateusza powołał sam Jezus. Był on celnikiem. Grecki Lukianos, żyjący w II wieku, w sposób wymowny zestawił celników z najgorszym towarzystwem: Cudzołożnicy, rajfurzy, celnicy, pieczeniarze, rzucające oskarżenia i cały tego rodzaju tłum (Menippos 11). Apostoł Mateusz porzucił to, co było nieetyczne, radykalnie się zmienił i poszedł za Chrystusem. Może bezwiednie, ale jako ewangelista narzucał własne koncepcje teologiczne, czym de facto fałszował faktografię wydarzeń.

          Ewangelista Łukasz przekazał nie tylko same fakty, lecz próbował interpretować zdarzenia i nadawać im teologiczny sens, tym samym, podobnie jak Mateusz, fałszował faktografię historyczną. Niejednokrotnie, pod względem historiograficznym były to fikcje literackie. Nie wiadomo nawet, na ile Łukasz, jako autor Dziejów Apostolskich, historycznie wiernie oddał mowy Jezusa.

          Apostołowie Jakub i Jan byli pod wpływem marzeń o mesjaszu politycznym, do którego chcieli się przyłączyć przez udział w jego rządach. Zwrócili się oni do Jezusa ze słowami: Daj nam, żebyśmy w Twojej chwale siedzieli jeden po prawej, drugi po lewej Twojej stronie (Mk 10,37; Mt 20,20–28).  Apostołowie spierali się o pierwszeństwo (Mt 18,1–5; Mk 9,33–37; 10,15; Łk 9,46–48; 18,17), mieli zakusy na dobre stanowiska państwowe.

          Apostoł Juda Tadeusz wspomina o apostołach Jezusa Chrystusa: Usta ich głoszą słowa wyniosłe i dla korzyści mają wzgląd na osoby (Jud 1,16).

          Apostołowie uważali, że tylko oni mogą czynić cuda. Jezus dementował: Nie zabraniajcie  […], kto czyni cuda w imię moje […], ten jest z nami (Mk 9,39–40).

          Jezus sam powołał Judasza, który Go zdradził (Mt 26,14–16). Piotr trzykrotnie wyparł się Jezusa. Uczniowie rozpierzchli się po pojmaniu swojego Mistrza.

L'Église catholique i tłumaczenie

          L’Eglise catholique est composée de l’Eglise du Christ, qui est le sacrement de Jésus-Christ et est surnaturelle, et les institutions humaines, combinant les fidèles de la même religion. La principale tâche de l’Église est de stocker et de proclamation de dépôt de la foi. Elle joue un rôle très important dans la vie des personnes ayant des croyances religieuses similaires. Elle provoque la foi est vivante et participe à la vie humaine. Elle vise à rendre ses idées ont été mises en œuvre dans la vie quotidienne. L’Église a le devoir d’atteindre leurs fidèles au salut.

          Est-ce que l’Eglise accomplit correctement ses objectifs statutaires? Pas vraiment. Comme l’histoire l’enseigne, en raison de la faiblesse humaine, dont elle n’a pas été épargné par les siècles, à plusieurs reprises il erre et commettent des actes indignes. Tout est réel et dimension humaine est un péché. La tâche de l’homme continue de se déplacer vers la perfection. Cela vaut également pour  l’Église institutionnelle.

          Jésus-Christ a appelé l’Église comme sacrement du Royaume de Dieu. Il veille sur lui-même, comme le Saint-Esprit. Ils ont créé les apôtres de l’église institutionnels et de leurs successeurs. Pourtant, pour la vie de Jésus pourrait être vu, ce sera une institution vulnérable aux faiblesses humaines et faiblesses.

          Jésus lui-même appelé l’apôtre Matthieu. Il était un publicain. Lukianos grec, qui vivait au deuxième siècle, d’une manière éloquente que juxtaposé les agents des douanes de la pire entreprise: adultères, entremetteurs, les coutumes, les pique-assiettes, des accusations et tout ce genre de foule (Menippus 11).

          Matthieu a renoncé à ce qui était contraire à l’éthique, changer radicalement et suivre le Christ. Peut-être sans le savoir, mais comme un évangéliste imposer leurs propres conceptions théologiques de ce qui de facto falsifiés événements importants factuelles.

          L’évangéliste Luc a passé non seulement les faits, mais essayer d’interpréter les événements et leur donner un sens théologique, donc, comme Matthieu, éléments de fait historique falsifié. Souvent, en termes de historiographique ils étaient des fictions littéraires. On ne sait pas encore aussi loin que Luc, l’auteur des Actes, historiquement fidèle a prononcé le discours de Jésus.

          Les apôtres Jacques et Jean ont été influencés par des rêves d’un messie politique, qui voulait se joindre à travers la participation à son gouvernement. Ils se tournèrent vers Jésus avec les mots:  Accorde-nous, lui dirent-ils, d’être assis l’un à ta droite et l’autre à ta gauche, quand tu seras dans ta gloire (Marc 10:37; Matthieu 20:20–28). Les apôtres se disputaient au sujet priorité (Matthieu 18:1–5; Marc 9:33–37; 10:15; Luc 9:46–48; 18:17) avait de bonnes tentatives de la fonction publique.

          L’apôtre Jude mentionne les apôtres des lèvres de Jésus-Christ: Ce sont des gens qui murmurent, qui se plaignent de leur sort, qui marchent selon leurs convoitises, qui ont à la bouche des paroles hautaines, qui admirent les personnes par motif d’intérêt (Jude 1:16).

          Ils estimaient que seulement ils peuvent faire des merveilles: Ne l’en empêchez pas, répondit Jésus, car il n’est personne qui, faisant un miracle en  mon nom, puisse aussitôt après parler mal de moi.  Qui n’est pas contre nous est pour nous (Marc 9:39–40).

          Jésus lui-même nommé Judas, qui le livrait (Matthieu 26:14–16). Pierre a renié Jésus trois fois. Les étudiants dispersés après l’arrestation de son Maître.

Tłumaczenie

          Kościół katolicki składa się z Kościoła Chrystusowego, który jest sakramentem Jezusa Chrystusa i ma charakter nadprzyrodzony, oraz z instytucji ludzkiej, łączącej wiernych tego samego wyznania. Podstawowym zadaniem Kościoła jest przechowywanie i głoszenie depozytu wiary. Spełnia on bardzo ważną rolę w życiu ludzi o podobnych przekonaniach religijnych. Powoduje, że wiara jest żywa i uczestniczy w życiu człowieka. Stara się, aby jej ideały były wdrażane w życiu codziennym. Kościół ma za zadanie doprowadzić swoich wiernych do zbawienia.

          Czy Kościół prawidłowo spełnia swoje cele statutowe? Nie bardzo. Jak uczy historia, ze względu na ludzkie słabości, jakie go nie ominęły przez stulecia, wielokrotnie błądził i popełniał czyny niegodne. Wszystko co rzeczywiste i ludzkie ma wymiar grzeszny. Zadaniem człowieka jest ciągłe zmierzanie do doskonałości. Dotyczy to również kościoła instytucjonalnego.

          Jezus Chrystus powołał Kościół jako sakrament królestwa Bożego. Nad nim czuwa On sam, jako Duch Święty. Kościół instytucjonalny tworzyli apostołowie i ich następcy. Jeszcze za życia Jezusa można było zauważyć, że będzie to instytucja narażona na ludzkie słabości i ułomności.

          Apostoła Mateusza powołał sam Jezus. Był on celnikiem. Grecki Lukianos, żyjący w II wieku, w sposób wymowny zestawił celników z najgorszym towarzystwem: Cudzołożnicy, rajfurzy, celnicy, pieczeniarze, rzucające oskarżenia i cały tego rodzaju tłum (Menippos 11). Apostoł Mateusz porzucił to, co było nieetyczne, radykalnie się zmienił i poszedł za Chrystusem. Może bezwiednie, ale jako ewangelista narzucał własne koncepcje teologiczne, czym de facto fałszował faktografię wydarzeń.

          Ewangelista Łukasz przekazał nie tylko same fakty, lecz próbował interpretować zdarzenia i nadawać im teologiczny sens, tym samym, podobnie jak Mateusz, fałszował faktografię historyczną. Niejednokrotnie, pod względem historiograficznym były to fikcje literackie. Nie wiadomo nawet, na ile Łukasz, jako autor Dziejów Apostolskich, historycznie wiernie oddał mowy Jezusa.

          Apostołowie Jakub i Jan byli pod wpływem marzeń o mesjaszu politycznym, do którego chcieli się przyłączyć przez udział w jego rządach. Zwrócili się oni do Jezusa ze słowami: Daj nam, żebyśmy w Twojej chwale siedzieli jeden po prawej, drugi po lewej Twojej stronie (Mk 10,37; Mt 20,20–28).  Apostołowie spierali się o pierwszeństwo (Mt 18,1–5; Mk 9,33–37; 10,15; Łk 9,46–48; 18,17), mieli zakusy na dobre stanowiska państwowe.

          Apostoł Juda Tadeusz wspomina o apostołach Jezusa Chrystusa: Usta ich głoszą słowa wyniosłe i dla korzyści mają wzgląd na osoby (Jud 1,16).

          Apostołowie uważali, że tylko oni mogą czynić cuda. Jezus dementował: Nie zabraniajcie  […], kto czyni cuda w imię moje […], ten jest z nami (Mk 9,39–40).

          Jezus sam powołał Judasza, który Go zdradził (Mt 26,14–16). Piotr trzykrotnie wyparł się Jezusa. Uczniowie rozpierzchli się po pojmaniu swojego Mistrza.

Evangile selon s. Jean 26 i tłumaczenie

          Lorsque Marie-Madeleine a vu que le tombeau est ouvert vraisemblablement son cœur manqua un battement. Elle courut à Pierre et Jean déclarer qui : Ils ont enlevé du sépulcre le Seigneur (Jean 20:2). Jean se précipita que le souffle à la tombe. Peter derrière lui. Intense se souviennent des paroles de Jésus. Le tombeau vide et peintures agencées étaient éloquents. Seul Jean et Luc mention que les toiles étaient plus d’un: Simon Pierre, qui le suivait, arriva et entra dans le sépulcre; il vit les bandes qui étaient à tere (Jean 20:6); Mais Pierre se leva, et courut au sépulcre. S’étant baissé, il ne vit que les linges qui étaient à terre; puis il s’en alla chez lui, dans l’étonnement de ce qui était arrivé (Luc 24:12). Tradition parle d’un linceul. Peter est venu les paroles de Jésus, dont il se souvenait, et recevoir à nouveau. Maintenant, ils croient.

          Marie-Madeleine était toujours dans le jardin. Puis névrotique Jésus lui apparut, ce qui est interdit de toucher. Il était plus à l’ordre du réel, mais le divin. Touché permis de reconnaître sensuelle. Cependant, il n’a pas été possible. Marie-Madeleine ne pouvait le croire. L’expression de sa foi est de lire les paroles du Seigneur:Ne me touche pas; car je ne suis pas encore monté vers mon Père (Jean 20:17).

          Avant de Jésus Christ est une nouvelle tâche. Doit satisfaire avec le Père. Il doit visiter « l’abîme », dans lequel résident les âmes des morts. Sa tâche la plus importante est de montrer les âmes pour être cru. La même chose est de leur apporter le salut.

          Achèvement de l’Evangile est le développement de la théologie. Ecole de Jean a voulu créer pour eux-mêmes un cadre pour l’activité. Mots: Recevez le Saint Esprit. Ceux à qui vous pardonnerez les péchés, ils leur seront pardonnés; et ceux à qui vous les retiendrez, ils leur seront retenus (Jean 20:22–23).

          Afin de convaincre les fidèles à la foi en Jésus ressuscité a été composée scène avec Thomas, pour écrire enfin:  Heureux ceux qui n’ont pas vu, et qui ont cru! (Jean 20,29). L’auteur écrit que:  Mais ces choses ont été écrites afin que vous croyiez que Jésus est le Christ, le Fils de Dieu, et qu’en croyant vous ayez la vie en son nom (Jean 20:31). “Ont été écrites ” peut comprendre qui cherche à tout prix à voir pour le croire. Peut-être l’auteur de l’Evangile dans un de façon exagérée pour but de présenter un dilemme disciples après, la résurrection et lancinante leurs doutes[1].

          Jésus apparaît à différents endroits et moments. Cela montre clairement qu’il appartient à une réalité différente. Il n’a pas immédiatement reconnu. Les sens ne sont plus valables. Est vu à travers les yeux de l’âme (névrotique). Chacun le voit un peu différemment, en fonction de leurs propres capacités et la pureté du cœur.

         Jésus demande trois fois à Pierre si il l’aime. Trois fois comment trois fois il trahi.  Chaque fois Peter répond: Oui, Seigneur, tu sais que Je t’aime  (Jean 21,15.16.17). Ce sont les mots de réhabilitation de la trahison. Après cela, ont effacé un triple reniement de Pierre, Jésus donne son autorité pastorale : Pais mes brebis (Jean 21:17).


[1] La Bible pour tout le monde. Nouveau Testament, Volume I, Jedność Kielce 2007, note p. 353.

Tłumaczenie

          Kiedy Maria Magdalena zobaczyła, że grób jest otwarty zapewne jej serce zabiło mocniej. Pobiegła do Piotra i Jana oznajmiając, że: Zabrano Pana z grobu (J 20,2). Jan pędził co tchu do grobu. Piotr za nim. Intensywnie przypominał sobie słowa Jezusa. Pusty grób i poukładane płótna były wymowne. Tylko Jan i Łukasz wspominają, że było płócien więcej niż jedna: Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna (J, 20,6); Jednakże Piotr wybrał się i pobiegł do grobu; schyliwszy się, ujrzał same tylko płótna (Łk 24,12). Tradycja mówi o jednym całunie. Do Piotra dochodziły słowa Jezusa, które sobie przypominał i odbierał na nowo. Teraz im uwierzył.

          Maria Magdalena jeszcze została w ogrodzie. Wtedy neurotycznie ukazał się jej Jezus, który nie pozwolił się dotknąć. Nie był On już z porządku rzeczywistego, ale boskiego. Dotyk pozwalał na rozpoznanie zmysłowe. Nie było ono jednak możliwe. Maria Magdalena mogła już tylko uwierzyć. Wyrazem jej wiary jest odczytanie słów Pana: Nie zatrzymuj [dotykaj] Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca (J 20,17). Przed Chrystusem są nowe zadania. Musi spotkać się z Ojcem, odwiedzić „otchłań”, w której przebywają dusze umarłych. Najważniejszym Jego zadaniem jest ukazanie się duszom, aby uwierzyły. Tym samym ma przynieść im zbawienie.

          Zakończenie Ewangelii jest już opracowaniem teologicznym. Szkoła Janowa pragnęła stworzyć dla siebie ramy dalszej działalności. Słowa: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane (J 20,22–23).

          W celu przekonania wiernych do wiary w zmartwychwstałego Jezusa skomponowano scenę z Tomaszem, aby na końcu napisać: Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli (J 20,29). Autor pisze, że: zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego (J 20,31). „Zapisano” można zrozumieć, że starano się za wszelką cenę przekonać do wiary. Być może autor Ewangelii zamierzał w sposób przejaskrawiony przedstawić rozterkę uczniów po ,zmartwychwstaniu oraz dręczące ich wątpliwości[1].

          Jezus ukazuje się w różnych miejscach i czasie. Wyraźnie wskazuje, że należy już do innej rzeczywistości. Nie od razu jest rozpoznawany. Zmysły już Go nie dotyczą. Widziany jest oczyma duszy (neurotycznie). Każdy widzi Go trochę inaczej, według własnych zdolności i czystości serca.

          Jezus trzy razy pyta Piotra, czy Go miłuje. Trzy razy, jak trzy razy Go zdradził. Za każdym razem Piotr odpowiada: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham (J 21,15.16.17). To słowa rehabilitujące ze zdrady. Po tym wymazaniu trzykrotnego zaparcia się Piotra, Jezus przekazuje mu  władzę pasterską: Paś owce moje (J 21,17).


[1]  Biblia dla każdego. Nowy Testament, tom I, Wyd. Jedność, Kielce 2007, przypis s. 353.

Evangile selon s. Jean 25 i tłumaczenie

         Lorsque Pilate prononcer un jugement, les Juifs se sont comportés comme des animaux sauvages. Ils avaient aucun argument, mais la haine:  Ote, ôte, [Enléve-le! Enléve-le!] crucifie-le! (Jean 19:15). Le Phénomène sociologique typique. On chasse l’autre. Functionals mal interfère (chevauchement). Comme elles sont identiques et dans la même phase, ils deviennent grande que la lumière laser. Ce grand mal sera neutralisée fonctionnelle de marchandises résultant du sacrifice de la croix. Et pas seulement. Le sacrifice de la Croix aura sa poursuite au cours de chaque messe. Jésus commença salut et enregistre en continu. Parce que tant que il est l’homme, il y a une possibilité de péché. Jésus-Christ est toujours l’homme nécessaire.

          Pilate était sympathique à Jésus. Il a été en quelque sorte forcé de jugement. Il a dit à accrocher sur l’inscription croix en trois langues (hébreu, latin et grec):  Jésus de Nazareth, roi des Juifs (Jean 19:19). Les Juifs, voyant l’inscription, ne sont pas très heureux avec cela. Ils éblouissaient les mots “roi des Juifs”.

          Jésus de la Croix se tourna vers Jean avec les mots: Femme, voilà ton fils.  Puis il dit au disciple: Voilà ta mère. Et, dès ce moment, le disciple la prit chez lui (Jean 19:26–27). Ces mots indiquent que toutes les personnes devraient avoir pour l’autre comme une seule famille. Le vrai père n’est pas celui qui a engendré, mais il est le même Dieu le Père. La famille du système: le père, la mère, les enfants ont été nécessaires dans la vie terrestre afin d’éduquer correctement leurs enfants. Mais il n’a pas un caractère eschatologique. Dans le ciel, tous sont les enfants d’un seul Dieu.

          Un des soldats (Longinus) perça le côté de Jésus, et aussitôt il en sortit du sang et de l’eau. Points de sang à la réalité du sacrifice de l’Agneau, et l’eau sur la fécondité spirituelle (note de bas de Jean 19.24).

          Quand Jésus est mort, il régnait tristesse sur la terre. Dans le ciel se commence la fête. Jésus-Christ a été élevé et de gagner la gloire du Père. Dès ce moment, Jésus est devenu l’égal du Père dans l’Acte agissant.

          En entrant dans la scène de l’Evangile Joseph d’Arimathie, qui a donné à Jésus sa tombe, et Nicodème, qui a acheté myrrhe et d’aloès pour la sépulture digne du Crucifié. Selon la coutume, le corps était recouvert de tissu avec les épices et placé dans la tombe.

          Il est difficile d’imaginer les sentiments des apôtres. Il est arrivé, comme Jésus l’a promis, mais personne ne le croyait. Il peut arriver, et il est passé. Les élèves accompagnés par un énorme déception. Ils ont estimé lamentablement déçus. Où leur Seigneur, qui a parlé au nom de Dieu? Où était Dieu quand vous savez que leur maître? Tout cela semblait absurde. Temps perdu, perdu espoir. Absurdité complète. Les étudiants concentrés en un seul endroit où ils était en direct amertume vivement. Parmi eux se trouvait la mère de Jésus et d’autres femmes. Elle est les consola? Il y a un manque de connaissances sur le sujet. Mais, probablement, ils ont prié et demandé à Dieu laissez-moi à comprendre.

          Certains élèves sont retournés à leur ancien métier, la pêche dans le lac de Tibériade en Galilée (Matthieu 28:16–20).

Tłumaczenie

         Kiedy Piłat ogłaszał wyrok, Żydzi zachowywali się jak dzikie zwierzęta. Nie mieli żadnego argumentu, poza nienawiścią: Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! (J 19,15). Typowe zjawisko socjologiczne. Jeden napędza drugiego. Funkcjonały zła interferują (nakładają się). Ponieważ są identyczne i w tej samej fazie, stają się ogromne jak światło lasera. To wielkie zło zostanie zneutralizowane funkcjonałem dobra wynikającego z Ofiary krzyża. I nie tylko. Ofiara krzyża będzie mieć swoją kontynuację podczas każdej mszy świętej. Jezus rozpoczął zbawienie i stale zbawia. Ponieważ dopóki istnieje człowiek, istnieje możliwość grzechu. Jezus Chrystus jest stale człowiekowi potrzebny.

          Piłat był przychylny Jezusowi. Został do wyroku niejako zmuszony. Kazał wywiesić na krzyżu napis w trzech językach (hebrajskim, łacińskim i greckim): Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski (J 19,19). Żydzi, widząc ten napis, nie bardzo byli z tego zadowoleni. Raziły ich słowa „Król Żydowski”.

          Jezus z krzyża zwrócił się do Jana ze słowami: Oto Matka twoja, a do Matki: Niewiasto, oto syn Twój (J 19,26–27). Słowa te wskazują, że wszyscy ludzie powinni być dla siebie jak jedna rodzina. Prawdziwym Ojcem nie jest ten, który spłodził, ale jest nim sam Bóg-Ojciec. Układ rodzinny: tata, mama, dzieci był potrzebny w życiu ziemskim w celu właściwego wychowania potomstwa. Nie ma on jednak charakteru eschatologicznego. W niebie, wszyscy będą dziećmi jednego Boga.

          Jeden z żołnierzy (Longinus) przebił bok Jezusa i natychmiast wypłynęła krew i woda. Krew wskazuje na rzeczywistość ofiary Baranka, a woda na płodność duchową (przypis do J 19,24).

          Kiedy Jezus umierał, na ziemi panował smutek. W niebie zaś rozpoczęło się święto. Jezus Chrystus został wywyższony i pozyskał chwałę Ojca. Od tej chwili Jezus stał się równy Ojcu w Akcie działającym.

          Na scenę Ewangelii Jana wkraczają Józef z Arymatei, który oddał Jezusowi swój grób, oraz Nikodem, który zakupił mirrę i aloes dla godnego pochowania Ukrzyżowanego. Zgodnie ze zwyczajem, ciało zostało okryte płótnem razem z wonnościami i złożone w grobie.

          Trudno wyobrazić sobie nastroje apostołów. Stało się to, co zapowiadał Jezus, ale nikt Mu nie wierzył. To nie mogło się stać, a stało się. Uczniom towarzyszyło ogromne rozczarowanie. Poczuli się sromotnie zawiedzeni. Gdzie ich Pan, który mówił w imieniu Boga? Gdzie był Bóg, kiedy wieszano ich Mistrza? Wszystko to wydało się absurdalne. Stracony czas, stracone nadzieje. Kompletny bezsens.  Uczniowie skupili się w jednym miejscu, gdzie raźniej było im przeżywać rozgoryczenie. Wśród nich była Matka Jezusa i inne kobiety. Czy Ona ich pocieszała? Brak jest na ten temat wiedzy. Prawdopodobnie jednak modlili się i prosili Boga: pozwól zrozumieć.

          Niektórzy uczniowie powrócili do swojego dawnego zajęcia, łowienia ryb w Jeziorze Tyberiadzkim w |Galilei (Mt 28,16–20).

 

Evangile selon s. Jean 24 i tłumaczenie

          La teneur péricope L’arrestation de Jésus (Jean 18:1–11) est exagérée. Quand les soldats sont venus à Jésus et il a dit: C’est moi (Jean 18:6), ils sont tombés sur le sol. L’auteur a voulu prouver ce geste majesté de Jésus-Christ. Peter, qui ont répondu à l’épée, à attendre jusqu’à l’arrêt des soldats. La crédibilité de cette scène est si petit.

          Les paroles de Jésus: Remets ton épée dans le fourreau. Ne boirai-je pas la coupe que le Père m’a donnée à boire? (Jean 18:11) plus adapté à l’idée que Jésus a été envoyé par le Père sur la croix. Selon le point de vue filozoteizm Fils de l’homme lui-même choisi le sacrifice de la croix, le Père, je accepté et rendu efficace. Dans une note, il a noté: «exaltation» peut avoir lieu que sur la croix (Jean 18,32). Il est une autre de soutenir la thèse selon laquelle Jésus a été élevé sur la croix seulement.

          Le cours de l’interrogatoire par Annes, Caïphe et Pilate est connu par les évangiles synoptiques. Dans Jean enregistrée phrase intéressante: Pilate lui dit: Tu es donc roi? Jésus répondit: Tu le dis, je suis roi. Je suis né et je suis venu dans le monde pour rendre témoignage à la vérité. Quiconque est de la vérité écoute ma voix (Jean 18:37). Quel type de vérité ici à propos? Pilate lui-même doute: Qu’est-ce que la vérité? (Jean 18:38).

          La réflexion Pilate encouragé à discuter du concept de la vérité. Tout est toujours lié sensorielle ou l’usage de la raison. Malheureusement, les différents degrés de sensibilité, des capacités différentes et des capacités qui lui sont associés, sont l’évaluation humaine subjective. La subjectivité approche que la vérité, et non sa connaissance ultime. Il faut demander, pourquoi est-ce? La vérité ultime est très profond en effet le monde. La profondeur est si loin, que l’homme ne peut pas non plus y aller, ou de l’examiner. L’esprit ne connaît pas les motifs à comparer. Si je dis que le monde est plein de vide, qui plane juste pensé que l’Esprit de Dieu: l’esprit de Dieu se mouvait au-dessus des eaux (com. Genèse 1:2) amélioré les âmes des hommes, qui je crois vraiment que? Le monde réel existe, mais elle est construite sur le souffle de Dieu. Dans l’image dynamique, il est encore peu comprise, mais ontologiquement il est une illusion. L’homme est capable de créer de nombreux mondes virtuels, mais ils ne sont pas permanentes. Le monde réel a son fondement dans le souffle de Dieu, il est justifié, à droite. Le monde virtuel de l’homme est un canular. S’il vous plaît noter, cependant, à la façon dont beaucoup de progrès ont déjà atteint un être humain. Dieu peut créer des mondes (virtuel). Heureusement, ils sont simplement une illusion.

           Dans la péricope La flagellation et l’Ecce Homo (Jean 19:1–12) les mots Voila l’homme est une vitrine de la êtres créés humaine,. La parole est l’homme absolu, Jésus-Christ. Il est le représentant de l’espèce humaine. Se révèle ce que l’homme est capable. Comme l’histoire l’enseigne, les possibilités humaines sont énormes. De par la nature d’un homme spirituel est un héritier sur mesure sacré pour le Créateur. Malgré sa taille, cependant, doit toujours se rappeler que: aurait aucun pouvoir si il elle n’a pas été donné à l’avance (com. Jean 19:11). Ceux qui oublient cela, ce digérer fierté.

Tłumaczenie

          Treść perykopy Pojmanie (J 18,1–11) jest przerysowana. Kiedy żołnierze przyszli po Jezusa i On powiedział: Ja jestem (J 18,6), padli na ziemię. Autor chciał tym gestem okazać majestat Jezusa Chrystusa. Piotr, który zareagował mieczem, musiał poczekać, aż żołnierze zatrzymają się. Wiarygodność tej sceny jest więc mała.

         Słowa Jezusa: Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec? (J 18,11) bardziej pasują do koncepcji, że Jezus został przez Ojca posłany na krzyż. Według oglądu filozoteistycznego Syn Człowieczy sam wybrał Ofiarę Krzyża, a Ojciec ja przyjął i uczynił skuteczną. W przypisie zanotowano: „Wywyższenie” mogło nastąpić tylko na krzyżu (J 18,32). To kolejne wsparcie tezy, że Jezus został wywyższony dopiero na krzyżu.

         Przebieg przesłuchania przez Annasza, Kajfasza i Piłata jest znany z ewangelii synoptycznych. U Jana zapisano ciekawe zdanie:  Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu (J 18,37). O jaką tu prawdę chodzi?  Sam Piłat wyraża wątpliwość:  Cóż to jest prawda? (J 18,38).

          Refleksja Piłata zachęca do omówienia pojęcia Prawdy. Wszystko podlega oglądowi zmysłowemu lub rozumowemu. Niestety przez różne stopnie wrażliwości, odmienne zdolności i możliwości z tym związane, oceny człowieka są subiektywne. Subiektywność jest jedynie zbliżaniem się do Prawdy, a nie jej ostatecznym poznaniem. Można zapytać, dlaczego tak jest? Prawda ostateczna leży bardzo głęboko w istocie świata. Głębia jest tak daleka, że człowiek nie jest w stanie ani tam dotrzeć, ani jej zbadać. Rozum nie zna wzorców do porównywania. Jeżeli powiem, że świat jest całkowitą pustką, w której unosi się jedynie Myśl,  Duch Boży (por. Rdz 1,2) wzbogacony o dusze ludzkie, to kto mi tak naprawdę uwierzy? Świat rzeczywisty istnieje, ale jest on zbudowany na tchnieniu Boga. W dynamicznym obrazie jest jeszcze trochę zrozumiały, a ontologicznie jest ułudą. Człowiek potrafi stworzyć wiele światów wirtualnych, ale nie są one trwałe. Świat rzeczywisty ma oparcie w tchnieniu Boga, ma swoje uzasadnienie, rację. Świat wirtualny człowieka jest mistyfikacją. Proszę jednak zwrócić uwagę, do jakiego postępu doszedł już człowiek. Potrafi jak Bóg stwarzać światy (wirtualne). Na szczęście są one jedynie iluzją.

          W perykopie Oto Człowiek (J 19,1–12) słowa „Oto Człowiek” są wizytówką ludzkiej, stworzonej istoty. Mowa jest o absolutnym Człowieku, Jezusie Chrystusie. Jest On reprezentantem gatunku ludzkiego. Samym sobą ujawnia do czego zdolny jest człowiek. Jak uczy historia, ludzkie możliwości są przeogromne. Przez naturę też duchową człowiek jest istotą uświęconą na miarę dziedzica Stwórcy. Mimo swej wielkości, powinien jednak zawsze pamiętać, że: nie miałby żadnej władzy, gdyby mu ona nie była dana z góry (por. J 19,11). Kto o tym zapomina, tego trawi pycha.