Autor tekstu, godnego podziwu natchnienia odczytał, że człowiek może  przekomarzać się z Bogiem. Jest to zgodne ze statusem człowieka względem Boga – Ojca. W tekście opisana jest rozmowa Abrahama odnośnie zagłady Sodomy i Gomory (Rdz 18,22–33). Abraham chce złagodzić twardy rygor Bożej sprawiedliwości. Bóg odstąpi od zagłady, jeżeli w Sodomie znajdzie się pewna ilość (50 i kolejno: 45, 40, 30, 20, 10) osób sprawiedliwych. Bóg do pewnej granicy ustępuje mu i skłonny jest zmienić swoje plany. Jest jednak granica, której człowiekowi przekraczać nie wolno. Rozmowa zostaje zawieszona. Niemniej, sam fakt możności wywierania wpływu na Boga jest dla człowieka nobilitujący. Takim narzędziem wywierania wpływu na Boga  w świecie rzeczywistym jest modlitwa (np. błagalna). Modlitwa może być nieprawdopodobnie skuteczna, nawet pojedynczego człowieka, który jest wierny Bogu.

          Nie należy bulwersować się legendarnością tekstu. Perykopa powyższa jest doskonałym przykładem jak z opowieści zmyślonej można odczytać Prawdę religijną.

          Siły natury (istnieją potwierdzenia archeologiczne), które zniszczyły miasta Sodomę i Gomorę, w południowej części doliny Jordanu, stały się kanwą opowiadania religijnego. Hagiograf przedstawia skutek zepsucia moralnego, zwyrodnienia i zboczeń, jakie miały miejsce w Sodomie i Gomorze (Rdz 19). Z opowiadania można uzyskać ciekawe informacje obyczajowe: gościnność hebrajska, niski status społeczny kobiet i inne: [Lot rzekł] Mam dwie córki, które jeszcze nie żyły z mężczyzną, pozwólcie, że je wyprowadzę do was; postąpicie z nimi, jak się wam podoba, bylebyście tym ludziom [gościom – aniołom] niczego nie czynili, bo przecież są oni pod moim dachem!» (Rdz 19,8).

          Anioły są narzędziem narracyjnym. Autorzy chętnie przywoływali je w swoich opowieściach. Z drugiej strony jest to przykład zbytniej ingerencji człowieka w świat nadprzyrodzony. Bóg, niebo, anioły i szatan  to rekwizyty theatrum biblijnego.

          Osoby wierzące mogą być zniesmaczone tym nadużywaniem Boga do ludzkich partykularnych interesów. Na szczęście chodzi też o prawdy Boże. Zapewne Bóg przygląda się ludzkim działaniom w sposób pobłażliwy. Do lepszego zrozumienia świata nadprzyrodzonego przyjdzie nam jeszcze poczekać.

          I tak zniszczył te miasta oraz całą okolicę wraz ze wszystkimi mieszkańcami miast, a także roślinność.  Żona Lota, która szła za nim, obejrzała się i stała się słupem soli  (Rdz 19,25–26).  Żona Lota zginęła bo była zbyt ciekawa i małej wiary. Tekst zdradza dość prymitywne rozumowanie autora.

          Może trzeba było zacząć egzegezę Starego Testamentu od przedstawienia współczesnej wiedzy na jego temat. Dzisiejsza nauka, a zwłaszcza archeologia podparta nowoczesnymi metodami (w tym kryminalistycznymi) podaje wiele ciekawych informacji, które należy, bez emocji religijnych, rozpatrzyć. Answulf Bloedhorn z Ewangelickiego Instytutu Badań Starożytności w Ziemi Świętej wskazuje, że wiele informacji w Torze jest przejaskrawionych. Rolf Krauss, egiptolog z Berlina, Miasto Dawida nazywa prowincjonalną dziurą. Israel Finkelstein, szef wykopalisk prowadzonych przez uniwersytet w Tel Awiwie w swojej książce Nie było trąb jerychońskich stwierdza, że najważniejsze biblijne teksty nie mówią prawdy, w tym: – wyjście plemion żydowskich z Egiptu nigdy nie miało miejsca. – Ziemia Kanaan – wbrew opisom z Księgi Jozuego – nie została podbita przemocą.

           Krytyka Tory jest potrzebna w imię Prawdy, ale ta Księga  sama podaje wiele informacji krytycznych. Np. wspomina Melchizedeka (Rdz 14,18), którym ujawnia inne źródła monoteizmu niż fenomen hebrajski. Politeizm żydowski jest ujawniony przy opisie kradzieży posążków bożków domowych przez Rachelę, żonę Jakuba (Rdz 31).

          Prawdopodobnie cała historia żydowska była o wiele skromniejsza. Cud narodzin wiary w jednego Boga odrodził się dopiero w sytuacji zagrożenia, gdy Żydzi dostali się do niewoli. “Projekt Jahwe” miał zostać zapoczątkowany przez króla Jozjasza (639-609 rok p.n.e.). Biblia wysławia go jako człowieka, który nastał po to, żeby wyeliminować ślady obcych kultów i poprzez ścisłe przestrzeganie praw boskich doprowadzić naród izraelski do zbawienia. Przypuszcza się, że król zwołał swoich kapłanów, kazał im wynaleźć boskiego opiekuna i spisać “narodowy epos” o Ziemi Obiecanej. Przede wszystkim chodziło o wzmocnienie poczucia własnej wartości narodu i obronę przed wpływami obcych kultur. – Kapłani postawili więc na separację – jak mówi Finkelstein. Dotychczas Jahwe był ewidentnie tylko bożkiem pioruna, czczonym jako bóstwo lokalne w Jerozolimie na górze Syjon. Likwidacja politeizmu ciągnęła się o wiele dłużej niż dotychczas sądzono.

          Z punktu widzenia umiarkowanych badaczy Biblii około roku 630 p.n.e. “deuteronomiści” spisali najważniejsze teksty Biblii. Wymyślili postacie Abrahama i Mojżesza, a ich czyny umieścili w odległej przeszłości.

          Jak mówi uczony żydowski Finkelstein Tora jest wybitnym rezultatem ludzkiej wyobraźni. Pokazuje tryumf homo sapiens, który częściowo wyzwolił się z mitów i przeszedł do sfery prawa etycznego.

          Czy Pięcioksiąg należy uważać za zwykłą lipę. Nie. Trzeba ją traktować jako dzieło człowieka, jego pragnień i marzeń. To ludzie odczytali w swoich sanktuariach duszy istnienie jedynego Boga. Tym samym Bóg się im Objawił. Na tę Księgę powoływał się również Jezus.

          Rodzinę Abrama odwiedzają trzy tajemnicze osoby. Według tekstu i przypisu: Bóg i dwaj aniołowie (Rdz 18,1–2). Według innych interpretacji – trzech aniołów lub Bóg w trzech Osobach. Mamy tu do czynienia z typowym przykładem antropomorfizmu Boga (charakterystyczny dla teologii żydowskiej od czasów najdawniejszych po dzień dzisiejszy).  Na osnowie tego opowiadania (niekoniecznie opartego na prawdziwych wydarzeniach) hagiograf próbuje ukazać zażyłość Abrahama z Bogiem. Sara wyraża niedowierzanie co do urodzenia potomstwa w tak zaawansowanym wieku. Bóg próbuje ją przekonać, że u Niego wszystko jest możliwe (Rdz 18,14). Długie oczekiwanie na spełnienie obietnicy było konieczne, aby nie było żadnych wątpliwości, że obiecany syn będzie wyłącznie darem Boga.

          Warto zdać sobie sprawę, że czytelnik ma przed sobą pewien obraz literacki. Jeżeli czyta go literalnie daje świadectwo fundamentalizmu, niedojrzałości do prawidłowego odczytywania Pisma. Trzeba koniecznie odbierać tekst z pewnym dystansem. 

         Odkrycie Boga jedynego spowodowało, że usilnie starano się Go przypasować do własnych koncepcji. W Jego “usta” wkładano własne przemyślenia. Rodząca się religia nie uchroniła się przed karykaturyzacją Boga. Autorzy nie mieli  skrupułów i angażowali imię Boga do swoich celów na wszystkie sposoby.

          Czy można było ustrzec się od błędów? W czasie przedewangelicznym raczej nie. Świadomość ludzka była jeszcze zbyt prymitywna. Trzeba wyróżnić jednak Platona, który zmierzał w dobrym kierunku. Świat wzorców i idei Platona jest tym, co dzisiaj można przyjąć za stan Prawdy. Stan Prawdy to model zapisu najgłębszym myśli Boga, Jego koncepcji. Człowiek posiadający rozum może sięgnąć po zapisaną Prawdę. Dlaczego? Bo ma rozeznanie dobra i zła. Bóg wyposaża każdego człowieka w ten cenny dar. Tym samym człowiek może Boga odczytywać.

          Bóg jest Istotą dla człowieka nie do ogarnięcia. Dlatego to, co o Bogu jawne jest, powinno być zaznaczone wielką pokorą niedoskonałości poznania. Odczytana treść w sanktuarium duszy też podlega ułomności ludzkiej. Wszystko zależy od postawy i przyjętych kryteriów. Trzeba myśleć na sposób Boży, nie ludzki: Jesteś Mi zawadą, bo myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki (Mt 16,23).

          Czy człowiek nie ma szans poznania Boga? Ma, na tyle, na ile Bóg na to zezwoli. Boga poznaje się też pośrednio, po Jego dziełach. Tak więc o Bogu można powiedzieć wiele, a to co znane, powinno wystarczyć, aby oddawać Mu należną cześć. 

         Teksty biblijne mają określone zadania. Ważniejsze są przesłania niż przedstawiana faktografia wydarzeń. Hagiografowie chcieli podkreślić szczególną opiekę Boga nad rodziną Abrama. Abram był bezdzietny. Bardzo nad tym ubolewał. Bóg obiecuje potomstwo: «Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić»; potem dodał: «Tak liczne będzie twoje potomstwo» (Rdz 15,5). W śnie Abram otrzymuje informacje o niewoli egipskiej: «Wiedz o tym dobrze, iż twoi potomkowie będą przebywać jako przybysze w kraju, który nie będzie ich krajem, i przez czterysta lat będą tam ciemiężeni jako niewolnicy (Rdz 15,13). Informacja ta sugeruje autorstwo tekstu po wydarzeniach egipskich, a więc kilkaset lat, a może i dłużej. Odległość czasowa budzi wątpliwość faktograficzną. Nie trzeba mieć złudzeń, że tekst jest dowolną koncepcją autorów. Motyw Opatrzności Bożej nad osobami bezdzietnymi będzie wielokrotnie powtarzany w dalszych tekstach  Pisma Świętego.

          Według hagiografów Bóg przekazuje informacje podczas snu, czasem zawiera wręcz przymierze. Mechanizm ten upowszechnił się w redakcji Pisma i jest wykorzystywany do dnia dzisiejszego. Wiele osób próbuje interpretować sny, nadając im rangę Bożego pochodzenia, a wizjom sennym treść przekazu. Z dzisiejszego punktu widzenia jest to wątpliwe. Gdyby Bóg wybrał taką drogę przekazu byłaby ona jednoznacznie czytelna. Odczytywanie koncepcji Boga we własnym sanktuarium duchowym bardziej do mnie przemawia. Bóg umieścił swoje “myśli” w Stanie Prawdy, a więc w przestrzeni ideałów (porównaj idealna przestrzeń Platona). Wszystko co od Boga pochodzi jest dobre. Do tej przestrzeni Bóg dopuścił człowieka. Może on czerpać z niej wszelaką Prawdę.

          Według autora obietnica Boga nie spełniła się tak szybko. Być może, była to celowa zwłoka, aby nie było wątpliwości, że potomek będzie wyłącznie darem Boga. Na dar Boży trzeba zapracować pragnieniem. Ważna jest dla Boga bezgraniczna wiara i zaufanie.

          Sama Saraj namówiła męża do zbliżenia się do niewolnicy Hagar, aby ta urodziła Abramowi potomka. Tak też się stało. Hagar urodziła Izmaela (przyszłego protoplastę plemion arabskich). Wydarzenia te, choć wykorzystane w przyszłości przez Boga, nie były w prostej linii Jego planami. Na skutek niesnasek pomiędzy ciężarną i dumną ze swego macierzyństwa Hagar a zazdrosną i lekceważoną Saraj, Hagar z dzieckiem została wydalona. Bóg zaopiekował się  Hagar i jej synem Izmaelem. Głównymi jednak postaciami byli Abram i jego żona Saraj. Bóg zawiera z Abramem kolejne Przymierze: Jam jest Bóg Wszechmogący. Służ Mi i bądź nieskazitelny, chcę bowiem zawrzeć moje przymierze pomiędzy Mną a tobą i dać ci niezmiernie liczne potomstwo. (…) I oddaję tobie i twym przyszłym potomkom kraj, w którym przebywasz, cały kraj Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem (Rdz 17,1–8). Znakiem Przymierza ma być obrzezanie (stary, zapożyczony zwyczaj  wywodzący się ze starożytnego Egiptu jako symbol czystości). Obrzezanie było praktykowane przez liczne ludy Wschodu, z wyjątkiem Babilończyków, Asyryjczyków i Filistynów. Być może, obrzezanie podyktowane było potrzebą swoistej higieny w kraju wiecznego słońca, gorąca lub może chodziło o zachowanie czystości rasy. Nie odrzucam również aspektu religijnego w znaczeniu trwałej pamiątki Przymierza przypieczętowanego własną krwią. Później będzie mowa o „obrzezaniu serc” (Pwt 10,12–22; 30,6; a także Jr 4,4) jako znaku wierności Bogu.

          Na znak Przymierza Bóg nadaje nowe imiona: Abraham i Sara. U Żydów nadawanie imion było czymś bardzo uroczystym i miało głęboką wymowę. Oznaczało zmianę losu i powołania. Ten kto nadaje imię jest osobą nadrzędną. Nowe imię było czymś w rodzaju nowego narodzenia się, zmiany życia, powołania. Zwyczaj nadawania nowych imion mocno zakorzenił się w Kościele katolickim (wybór papieża, chrzest, bierzmowanie, śluby zakonne).

          Abram (protoplasta religii monoteistycznej) dokonał niezwykłego odkrycia. Jeżeli jest wiele Bogów musi być wśród nich jeden, który nimi zarządza. Ten jeden jest na tyle wielki, że nie potrzebuje bogów mniejszych, a więc, tak naprawdę jest jeden Stwórca. Tylko Jemu należy składać hołd.

          Abram wyczuł, że ten jedyny Bóg oczekuje, aby tę Prawdę rozpowszechnić. Abram był w sile wieku. Miał Żonę Saraj, która była bezdzietna. Siłą swego odkrycia i wspieramy przez samego Boga Abram wyruszył w świat, aby dawać świadectwo Prawdy.

         Autor opowieści o Abramie, mając tylko przekazy słowne pochodzące z tradycji przyjął narrację legendarną. Wszelakie teksty: jak mu Pan rozkazał (Rdz 12,4); Pan, ukazawszy się Abramowi, rzekł (Rdz 12:7);  Po odejściu Lota Pan rzekł do Abrama (Rdz 13,14); Pan tak powiedział do Abrama podczas widzenia (Rdz 15,1) nie należy odczytywać literalnie, ale jako obrazy literackie. Takie obrazowania nadają rangę mistyczną zdarzeniom. Bóg mówi do człowieka, to niezwykłe wydarzenie. Przekaz jest pełen tajemniczości, budzi respekt. działa na wyobraźnię.

         Abram uwierzył własnemu odkryciu i zawierzył Bogu. Od tego momentu będzie bezgranicznie Mu ufał i stanie się przykładem czystej wiary dla następnych pokoleń. Hagiografowie zadbali o całą oprawę. Dopisano: Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił (Rdz 12,2).

         Abram, wraz z rodziną (ojcem Tetrachem, żoną Saraj i bratankiem Lotem) i całym dobytkiem udali się do Kanaanu. W Charanie umiera jego ojciec. W Betel zbudował ołtarz dając świadectwo o Bogu. Panujący ciężki głód w Palestynie zmusił go do dalszej wędrówki. Tak dotarł aż do Egiptu. Abram godzi się, aby jego piękna żona zamieszkała na dworze faraona. Na tle tego dość dziwnego zachowania Abrama, pokazana jest z jednej strony jego roztropność (niejednokrotnie w Biblii będzie ona chwalona), a z drugiej strony to, jak nagannie odbierano fakt cudzołóstwa. Hagiografowie dostrzegają interwencję Boga, który nie pozwolił aby Saraj stała się nałożnicą faraona. Tym samym wskazują na stałą Opatrzność Boga. Czytając dzieje Abrama i jego potomstwa proszę zauważyć, że bohater opowieści pozostaje sobą z całym bagażem swoich cech charakteru i grzeszności. Bóg wykorzystuje człowieka, ale nie zabiera mu jego wolności.

          Abram wraca z Egiptu do Kanaanu, następnie rozstaje się ze swoim bratankiem Lotem. Obaj byli już bogaci. Trudno było wyżywić ich wielkie stada na tym samym obszarze. W owym czasie toczyły się wojny królów mezopotamskich, którzy napadali na miasta palestyńskie. W jednej z tych potyczek do niewoli został zabrany Lot, który mieszkał w Sodomie. Abram odbił szczęśliwie bratanka i odzyskał jego majątek. Król Salemu (prawdopodobnie była to Jerozolima), a zarazem kapłan Boga Najwyższego (monoteizm) – Melchizedek (Rdz 14,18), w podzięce wita i częstuje Abrama chlebem i winem.

          Melchizedek jest bardzo ciekawą i tajemniczą postacią. Był on kananejskim królem i panował w Jerozolimie. Jest przykładem religii naturalnej – monoteistycznej, podobnej zresztą do religii Abrahama (teologia chrześcijańska odróżnia religię Abrahama od religii Mechizedeka jako religię objawioną). Religia Melchizedeka wpisuje się w tekst Listu do Hebrajczyków i jest dowodem różnego objawiania się Boga na ziemi: Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków (Hbr 1,1). Był on prawdopodobnie czcicielem znanego w Kanaanie boga El–Eljona.

          Czy Abraham był postacią historyczną? Brak jest potwierdzenia w innych źródłach historycznych. Czy przekaz biblijny jest prawdziwy?  Autorzy próbują nawiązywać do faktów historycznych, np. faktyczna ilość plemion, jaka zamieszkiwała na obszarze Bliskiego Wschodu,  bitwy jakie były stoczone i opisane, czy kataklizmy jakie miały miejsce i zostały potwierdzone badaniami (Sodoma i Gomora). Badania naukowe wzbudzają wątpliwości. Być może Abraham i jego historia jest legendą w której zachowane są tylko fragmenty faktograficzne?

          Archeologia potwierdza istnienie semitów, ale bez większej szczegółowości. W Egipcie na stelli Marneptaha (XIII w. przed Chrystusem) widnieje nazwa Izrael. W źródłach poza biblijnych wymieniane są narody takie jak Kaanan, Askalon, Gezer, Januam. Na korzyść prawdziwości życia Abrahama przemawia rozpowszechnienie jego imienia i imion jego  potomstwa w różnych nazwach geograficznych, np. Pole Abrahama (hkri-ibrm), Jsp-er(I), czyli najprawdopodobniej Josef-el (Józef), Jkb-er(I) czyli Jakob-el (Jakub). Odkrycie miasta Ur, gdzie Abraham spędził młodość pokazuje obraz wysoce cywilizowanego pogańskiego miasta z czasów pierwszych patriarchów. Oprócz jednoznacznych odcyfrowanych imion królów, odkryto wiele dowodów pośrednich, jak pozostałości opisanych miast, murów, rydwanów (bitwa pod Megiddo), świątyń, domowych ołtarzy (w mieście Sychem), które są opisane w wielu księgach  Starego Testamentu. Na bloku bazaltowym wypisano kodeks (282 praw) Hammurabiego (XVIII – XVII w. przed Chr.). Wiele praw z tego kodeksu zostało przeniesione i zaimplementowane do Biblii (m.in. prawo: oko za oko, ząb za ząb).

          Historię Abrahama i jego pokoleń odczytujemy wyłącznie z Biblii. Historyczność jego nie została potwierdzona żadnymi dokumentami pozabiblijnymi. Natomiast postać ta jest bardzo mocno osadzona w życiu starożytnego Wschodu na początku II tysiąclecia przed Chr.  Abraham jest uważany za ojca Żydów i Arabów. Trudno jest też ustalić czas działalności Abrahama i dokładną chronologię wydarzeń. Tekst biblijny jest kompilacją źródeł jahwistycznych (J), elohistycznych (E), Deutorenomicznych (D),  kapłańskich (P). Znaczy to, że tradycja ustna była spisywana przez setki lat. Wieloźródłowe pochodzenie tekstu może świadczyć o starych korzeniach wiedzy o Abrahamie przekazywanej ustnie. Metodą historyczno–porównawczą można w przybliżeniu ustalić czas życia Abrahama na okres ok. 1900–1700 przed Chr.  Pośrednio, archeologia potwierdza niektóre fakty opisywane w Księdze, np. odkryto starożytne budowle sakralne. Pasują one do budowli ołtarzy budowanych przez Abrahama w Mamre, w Sychem, w Betel. Historia Józefa, syna Jakuba, pisana była z pozycji człowieka zamieszkującego Palestynę. Dowodem na to jest opis snu faraona. Kłosy zostają przypalone przez wiatr wschodni: Lecz oto siedem kłosów zeschniętych, pustych, zniszczonych wiatrem wschodnim wyrosło po nich (41,23). Tak było w Palestynie, w Egipcie zaś był to gorący wiatr południowy. Archeologia potwierdza wędrówki różnych nomadów z Syrii i Palestyny. Malowidło ścienne w Beni Hasan (Egipt) z ok. 1900 r. przed Chr. przedstawia amoryckiego wodza koczowniczego imieniem Absza z rodziną w drodze do (myślnie)  Egiptu.

          Ważne jest w Księdze, że rodząca się religia żydowska nie jest zapożyczeniem starszych tradycji (religia Hammurabiego, religia Amenofisa IV), ale tworem zupełnie nowym. Z poglądu filozoteistycznego semici odczytali w swoim sercu potrzebę składanie hołdu jedynemu Bogu. Otwierając się na tę Prawdę doznali natchnienia. Być może człowiekiem wiodącym był izraelita o imieniu Abram. Historia opisana jest obrazem niepewnej historii. Ważne, że przedstawia narodziny niezwykłej doktryny monoteistycznej. Bóg został odkryty przez człowieka. Chrześcijanie wolą używać sformułowania Objawienia Pańskiego, uważając, że nastąpiła inicjatywa od strony Stwórcy. Niezależnie jak się do tego podejdzie Bóg został przywołany do współistnienia. Dla ludzkości zaistniał z chwilą Jego odkrycia. Ten akt poznawczy, poznania rozumowego i zdroworozsądkowego będzie uznany za mistyczny fenomen. Będzie On teraz podmiotem i przedmiotem ściśle związanym z historią ludzkości. Przyjęcie istnienia jedynego Boga stało się fundamentem wiary. Wówczas, siłą rzeczy, był antropologizowany na postać podobną do człowieka. Przypisywano mu cechy ludzkie (cechy wodza, króla).  On to zawarł z człowiekiem przymierze:  Pan rzekł do Abrama: «Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi» (Rdz 12,1–3). Ontologicznie Bóg został uznany za byt o naturze duchowej. Rozumienie Boga jako istoty dynamicznej (Aktu działającego), wiecznie działającej było jeszcze przedwczesne.

          Każdy człowiek jest ważną istotą dla Stwórcy: Upomnę się o waszą krew przez wzgląd na wasze życie  (Rdz 9,5). Krew jest synonimem życia. Nie może człowiek pozbawiać życia innego człowieka. To nakaz pochodzący od Boga. Człowiek ma inne zadania:  Wy zaś bądźcie płodni i mnóżcie się; zaludniajcie ziemię i miejcie nad nią władzę»  (Rdz 9,7). Bóg zawiera z ludźmi nowe kolejne Przymierze: Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie (Rdz 9,9). Znaczy, że pomimo upadków ludzi Bóg stale jest gotowy do dobrej relacji z człowiekiem. Tęcza:  To jest znak przymierza, które zawarłem między Mną a wszystkimi istotami, jakie są na ziemi  (Rdz 9,17).  Następne przymierza będą zawarte z Abrahamem, Mojżeszem, a na końcu Nowe Przymierze we Krwi Chrystusowej (Łk 22,10; 1 Kor 11,25; Jr 31,31–33) będzie wieczne.

          Noe miał trzech synów: Sema, Chana i Jafeta. Cham był ojcem Kanaana (kainici), a Sem protoplastą semitów (Hebrajczyków, Żydów). Opowieść o brzydkim zachowaniu się Chama względem ojca (Rdz 9,21–27) oraz pochwała Sema miała przygotować czytelnika do dalszych wydarzeń. Semici spotkają się z rozwiązłością Kananejczyków (Rdz 13,13; Rdz 19,5–11). Potomkowie Chama stworzą plemiona Kanaanu, Jebusytów, Amorytów, Girgaszytów,  Chiwwitów, Arkitów, Sinitów,  Arwadytów, Semarytów i Chamatytów, które rozproszą się i będą w nieprzyjaźni do semitów.

          Dziesiąty rozdział Księgi Rozdziału przekazuje wykaz ludów w genealogii Adamowej. Warto zapamiętać Nimroda jako pierwszego mocarza i myśliwego (hasło do krzyżówek). Panował w Babilonie i był budowniczym Niniwy.

         Według hagiografów: Mieszkańcy całej ziemi mieli jedną mowę (Rdz 11,1). W rzeczywistości tak nie było. Ten fenomen językowy został wykorzystany do z obrazowania dalszej grzeszności ludzkiej. W redakcji starszej podkreślona jest rola Boga. On bojąc się ludzkiej potęgi w jedności pomieszał języki podczas budowy wieży Babel. Zejdźmy więc i pomieszajmy tam ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego! (Rdz 11,7). Użyto tu liczby mnogiej podkreślając znaczenie i ważność słów. W tradycji elohimskiej z VIII wieku przed Chrystusem Bóg często używał formy oficjalnej. Mówienie o sobie w liczbie mnogiej ma charakter uroczysty (Elohim – Bóg w liczbie mnogiej), świadczące o nieomylności i powadze przekazu. Jeszcze dzisiaj używa się tej formy, np. mówi się: zastanówmy się, na tym, witamy was.

Alliance avec Dieu

          Chaque personne est importante pour l’essence du Créateur: je redemanderai le sang de vos âmes (Gn 9,5). Le sang est synonyme de vie. Un homme ne peut pas prendre la vie d’un autre être humain. Cette commande vient de Dieu. L’homme a d’autres tâches: Et vous, soyez féconds et multipliez, répandez-vous sur la terre et multipliez sur elle (Gn 9,7). Dieu rend les gens une nouvelle alliance:  Voici, j’établis mon alliance avec vous et avec votre postérité après vou ; (Gen 9,9). Cela signifie que, malgré les échecs du peuple que Dieu est toujours prêt pour une bonne relation avec un homme. Rainbow, tel est le signe de l’alliance que j’établis entre moi et toute chair qui est sur la terre. (Genèse 9:17). Alliance suivante sera faite avec Abraham, Moïse, et enfin la Nouvelle Alliance dans le Sang du Christ (Lc 22,10; 1 Corinthiens 11:25; Jer 31,31-33) sera éternelle.

          Noé avait trois fils, Shem et Japhet Khan. Ham était le père de Canaan (Cainites) et Sem ancêtre des Sémites (Hébreux, juifs). L’histoire du comportement laid de Ham à un père (Gn 9:21-27) et de louange Sema ont dû préparer le lecteur à de nouveaux développements. Sémites rencontrent Cananéens de promiscuité (Genèse 13:13; Genèse 19:5-11). Les descendants de Cham créent des tribus de Canaan, les Jébuséens, Amorites, Guirgasiens, Héviens, Arkitów, Sinitów, Arwadytów, Semarytów et Chamatytów pour disperser et être hostile au sémitique.

          Le dixième chapitre du livre chapitre présente la liste des personnes dans la généalogie d’Adam. S’il vous plaît rappelez-vous Nimrod comme un homme puissant, et le premier chasseur (traverse mot de passe). Il a régné à Babylone et Ninive était un constructeur.

          Selon les hagiographes: Toute la terre avait une seule langue et les mêmes mots (Genèse 11:1). En fait, il n’a pas été. Ce phénomène de la langue a été utilisé pour l’imagerie d’une nouvelle humanité pécheresse. Dans un éditorial plus tôt souligné le rôle de Dieu. Il a peur de la puissance humaine dans l’unité confondu les langues lors de la construction de la Tour de Babel. Allons! descendons, et là confondons leur langage, afin qu’ils n’entendent plus la langue, les uns des autres (Genèse 11.7). Publié ici pluriel soulignant l’importance et la validité des mots. Dans la tradition de elohimskiej du VIIIe siècle avant Jésus-Christ, Dieu a souvent utilisé le formulaire officiel. En parlant de lui-même au pluriel est un solennel (Elohim – Dieu au pluriel), la preuve de l’infaillibilité et de la gravité du message. Aujourd’hui encore, utiliser ce formulaire, par exemple. Il est dit, penchons-nous sur ce,  Nous vous souhaitons la bienvenue.

          Wraz z błogosławieństwem  Boga powtórzone zostały podstawowe reguły egzystencji człowieka wraz z nowymi zasadami. Po czym Bóg pobłogosławił Noego i jego synów, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i mnóżcie się, abyście zaludnili ziemię. Wszelkie zaś zwierzę na ziemi i wszelkie ptactwo powietrzne niechaj się was boi i lęka. Wszystko, co się porusza na ziemi i wszystkie ryby morskie zostały oddane wam we władanie.  Wszystko, co się porusza i żyje, jest przeznaczone dla was na pokarm, tak jak rośliny zielone, daję wam wszystko. Nie wolno wam tylko jeść mięsa z krwią życia. 5 Upomnę się o waszą krew przez wzgląd na wasze życie – upomnę się o nią u każdego zwierzęcia. Upomnę się też u człowieka o życie człowieka i u każdego – o życie brata (Rdz 9,1–5).

           Czy Bóg zmienił zasady i pozwolił na spożycie mięsa? Nie bardzo w to wierzę. To człowiek różnie odczytuje Boga wg własnych zdolności, własnego rozeznania, inteligencji i wiedzy.  Autor pierwszego przekazu idealizował.  I rzekł Bóg: «Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem. A dla wszelkiego zwierzęcia polnego i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu, i dla wszystkiego, co się porusza po ziemi i ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona»  (Rdz 1,29–30). Trudno wyobrazić sobie lwa spożywającego trawę.

             Warto zwrócić uwagę, że drugi potomek Adama i Ewy Abel był pasterzem i nie sądzę, aby pasł owce tylko dla wełny.  Jak napisano: Abel składał również pierwociny ze swej trzody i z ich tłuszczu (Rdz 4,4). A więc owce były zabijane od zarania dziejów. Trudno przyjąć, że pierwotna zasada wegetariańska obowiązywała tylko pierwszych rodziców.

          Czy powyższy tekst niesie jakiś sens teologiczny?   Być może jest tu podpowiedź dla przyszłych pokoleń, że zasada wegetariańska jest Bogu bliższa, ale na nią jest za wcześnie. Może jest w tym zadanie dla przyszłych pokoleń, aby udoskonalić świat, w tym z rezygnacji z mięsa zwierzęcego. Zaludniajcie ziemię i miejcie nad nią władzę  (Rdz 9,7). Technologia przyszłości może rozwiązać ten problem.

          Już dzisiaj koń odciągany jest od ciężkich robót i zastępowany przez maszyny. Kto wie, czy nie jest to początek realizacji Bożego planu i zmiany relacji do zwierząt.

Est-ce que Dieu change les règles?

          Avec la bénédiction de Dieu a réitéré les règles fondamentales de l’existence humaine avec les nouvelles règles: Dieu bénit Noé et ses fils, et leur dit: Soyez féconds, multipliez, et remplissez la terre. Vous serez un sujet de crainte et d’effroi pour tout animal de la terre, pour tout oiseau du ciel, pour tout ce qui se meut sur la terre, et pour tous les poissons de la mer: ils sont livrés entre vos mains. Tout ce qui se meut et qui a vie vous servira de nourriture: je vous donne tout cela comme l’herbe verte.   Seulement, vous ne mangerez point de chair avec son âme, avec son sang.   Sachez-le aussi, je redemanderai le sang de vos âmes, je le redemanderai à tout animal; et je redemanderai l’âme de l’homme à l’homme, à l’homme qui est son frère   (Genèse 9:1–5).

          A Dieu a changé les règles et a permis à la consommation de viande? Je ne crois pas tout à fait. Il est un homme de Dieu se lit différemment selon leurs propres capacités, de leur propre discernement, l’intelligence et de la connaissance. L’auteur de la première communication idéalisée: Et Dieu dit: Voici, je vous donne toute herbe portant de la semence et qui est à la surface de toute la terre, et tout arbre ayant en lui du fruit d’arbre et portant de la semence: ce sera votre nourriture.  Et à tout animal de la terre, à tout oiseau du ciel, et à tout ce qui se meut sur la terre, ayant en soi un souffle de vie, je donne toute herbe verte pour nourriture. Et cela fut ainsi (Genèse 1:29–30). Il est difficile d’imaginer une herbe lion dévorant.

          Il est intéressant de noter que le deuxième descendant d’Adam et Eve Abel était un berger, et je ne pense pas à nourrir les moutons pour la laine seulement. Comme il est écrit: et Abel, de son côté, en fit une des premiers-nés de son troupeau et de leur graisse (Gen. 4.4). Donc, les moutons ont été tués depuis le début du temps. Il est difficile d’accepter que le végétarien principe initial liant seulement les premiers parents.

          Le texte ci-dessus porte un sens théologique? Peut-être il y a un soupçon pour les générations futures, que le principe d’un végétarien est plus proche de Dieu, mais il est trop tôt. Peut-être il y a une tâche pour les générations futures, pour améliorer le monde, y compris la démission de la viande animale: Et vous, soyez féconds et multipliez, répandez-vous sur la terre et multipliez sur elle.

 (Genèse 9.7). La technologie Future peut résoudre ce problème.

         Peut-être aujourd’hui un cheval qui travaille dur est remplacé par des machines. Qui sait si ce n’est pas le début de la réalisation du plan et les changements par rapport aux animaux de Dieu.

          Opis potopu skomponowany był przez dwóch autorów (redakcja jahwistyczna X w.  i kapłańska Vi w.). Odległość czasowa obu redakcji sięga kilkuset lat. Temat potopu znajduje się praktycznie w każdych znanych religiach, jak również w mitach greckich i innych. Prawdopodobnie opisy te stały się inspiracją dla hagiografów (autorzy Starego Testamentu). Platon wspominał, że dużo wielkich potopów miało miejsce w ciągu dziewięciu tysięcy lat jakie minęły. Wiele opisów jest starszych (Epos o Gilgameszu) niż zapis w Biblii. W obu opisach potopu można wykryć sprzeczności. Jeżeli przyjmie się, że są to różne obrazy pewnej zapożyczonej koncepcji, to szkoda czasu wdawać się w szczegóły nad różnicami. Ważny jest sens przekazu. To on ma wartość teologiczną, a nie podkład literacki.

          Kapłani, uczeni w piśmie znali ideał Boga oraz Jego koncepcję postawy prawej, czystej, dobrej. Wokół widziano jednak zło, zgorszenie i niegodziwość. Autorzy pragnęli przy każdej okazji uświadamiać wiernym konieczność postawy adekwatnej do zapotrzebowania. Pismo Święte przesiąknięte jest moralnością i trudno się temu dziwić. Poza samą wiarą ważna jest postawa człowieka. Człowiek jako przyszły dziedzic Boga winien być nieskazitelny i doskonały jak Ojciec Niebieski.

          Potop  miał być przestrogą:   Ziemia została skażona w oczach Boga  (Rdz 6,11); Ja zaś sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem, w której jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie (Rdz 6,17). Bóg pozostawia jednak furtkę dla tych, którzy są prawi. 

          Pedagogika jest jasna. Dobro jest wynagradzane, a zło podlega karze. Ja widać Bóg spełnia rolę Sędziego. Karze lub wynagradza. Rzecz w tym, że Bóg dając człowiekowi wolną wolę nie może go karać. Owoce postępowania będą wynikać z samej działalności człowieka. Można powiedzieć, że człowiek sam siebie karze. Do pedagogiki starotestamentalnej trzeba się przyzwyczaić. Miłosierdzie Boga, tak jawne w Nowym Testamencie, będzie dopiero kiełkować.

          Redaktor Księgi reflektuje się, że nie tędy droga. Bóg nie może nikogo karać. Kończy więc swoją opowieść puentą: Gdy Pan poczuł miłą woń, rzekł do siebie: «Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości. Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem. Będą zatem istniały, jak długo trwać będzie ziemia: siew i żniwo, mróz i upał, lato i zima, dzień i noc» (Rdz 8,21–22).

Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię (Rdz 9,11). W ten sposób redaktor wrócił do Prawdy teologicznej. Bóg pozostaje w dystansie do człowieka. Pozwala człowiekowi na wszystko. Człowiek bierze na siebie jednak odpowiedzialność. Na sądzie ostatecznym zda sprawozdanie ze swego życia.

           Zło zaznacza na duszy swoje piętno. Po śmierci dusza skażona nie może włączyć się w pełni w niebiańską promienistość. Pozostaje w dalekiej odległości od Źródła zanim się nie oczyści.

Déluge

          La description de l’inondation a été composée par deux auteurs (éditeurs yahwehist X et sacerdotale VI ). Distance de temps à la fois éditoriale remonte à des centaines d’années. A propos de l’inondation, est pratiquement dans toutes les religions connues, ainsi que dans les mythes grecs et d’autres. Hagiographes probablement ces descriptions inspirées (les auteurs de l’Ancien Testament). Platon a mentionné que beaucoup de grandes inondations se sont produits au cours des neuf mille ans se sont écoulés. De nombreuses descriptions sont plus âgés (Epic of Gilgamesh) que le record dans la Bible. Dans les deux descriptions de l’inondation peut être détectée contradictions. Si nous acceptons que ce sont des images différentes d’un concept emprunté, il est une perte de temps pour entrer dans les détails sur les différences. Ce qui est important est la signification du message. Ce qu’il a une valeur théologique, pas une fondation littéraire.

          Les prêtres, les scribes savaient l’idéal de Dieu et de sa conception du droit d’attitude, pur, bon. Autour vu, cependant le mal, le mal et la méchanceté. Les auteurs ont, à chaque occasion les fidèles se rendent compte de la nécessité d’une attitude adéquate à la demande. Écriture est ancré dans la morale et il est peu surprenant. Outre même foi important est l’attitude de l’homme. L’homme en tant que futur héritier de Dieu doit être impeccable et parfait que le Père céleste.

          Le déluge était censé être un avertissement: la terre était corrompue devant Dieu (Genèse 6:11);  Et moi, je vais faire venir le déluge d’eaux sur la terre, pour détruire toute chair ayant souffle de vie sous le ciel; tout ce qui est sur la terre périra (Genèse 6:17). Dieu, cependant, laisse la porte ouverte à ceux qui sont justes.

          La pédagogie est claire. Le bien est récompensé et le mal sera puni. Je vois Dieu agit en tant que juge. Punit ou récompenses. La chose est, que Dieu donnant à l’homme libre ne sera pas le punir. Procédure de fruits résultera de la même activité humaine. Nous pouvons dire que l’homme lui-même à la peine. Pédagogie de l’Ancien Testament doivent s’y habituer. La miséricorde de Dieu, comme on le voit dans le Nouveau Testament, ne germent.

          Sous la direction du Livre Reflète qui est pas ainsi. Dieu ne peut pas punir quiconque. Ainsi finit sa ligne histoire de poinçon:  L’Éternel sentit une odeur agréable, et l’Éternel dit en son coeur: Je ne maudirai plus la terre, à cause de l’homme, parce que les pensées du coeur de l’homme sont mauvaises dès sa jeunesse; et je ne frapperai plus tout ce qui est vivant, comme je l’ai fait.
22  Tant que la terre subsistera, les semailles et la moisson, le froid et la chaleur, l’été et l’hiver, le jour et la nuit ne cesseront point (Gn 8,21-22); J’établis mon alliance avec vous: aucune chair ne sera plus exterminée par les eaux du déluge, et il n’y aura plus de déluge pour détruire la terre (Genèse 9:11). De cette façon, l’éditeur est revenu à la vérité théologique. Dieu demeure en distance par rapport à l’homme. Il permet à l’homme du tout. L’homme prend la responsabilité, cependant. Dans le jugement final rendra compte de sa vie.

          Marque Mal à l’âme de sa marque. Après la mort, l’âme ne peut pas être contaminée par être totalement intégré dans l’éclat céleste. Il reste loin de la Source avant qu’il ne nettoie pas.

          W rozdziale szóstym Księgi Rodzaju ciekawy jest werset: Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały (Rdz 6,2). Autor jednoznacznie wskazał, że wszyscy mężczyźni są synami Boga, a więc ludzie są dziećmi bożymi. Szczegół ten przyda się przy omawianiu synostwa Jezusa. W ewangeliach wyraźnie wskazuje się, Bóg jest Ojcem Jezusa: Tak i Ojciec mój niebieski uczyni wam  (Mt 18,35). Bóg jest Ojcem też wszystkich ludzi. Wyraźnie pisze o tym Mateusz: Bądźcież wy tedy doskonałymi, jako i Ojciec wasz, który jest w niebiesiech, doskonały jest (Mt 5,48). Akcentuję te zapisy, aby podkreślić, że Jezus był z krwi i kości człowiekiem i posiadał ten sam status stworzenia jak inni ludzie.  Ja pisał Jan: Przetoż im rzekł Jezus: Gdy wywyższycie Syna człowieczego, tedy poznacie, żem ja jest, a sam od siebie nic nie uczynię, ale jako mię nauczył Ojciec mój, tak mówię (J 8,28). Podobnie św. Paweł w Liście do Filipian napisał: Dlatego też Bóg nader go wywyższył i darował mu imię, które jest nad wszystkie imię (Flp 2,9). Autor wyraźnie wskazuje, że Jezus jako Człowiek zostanie dopiero wywyższony do rangi Aktu działającego (na krzyżu).  Tym samym upada teza, że w Betlejem narodził się Bóg. Wszelkie opisy (kolęda: Bóg się rodzi…) należy traktować jako zapis grzecznościowy, a nie formalne stwierdzenie faktu. Należy jeszcze zmierzyć się z preegzystencją Jezusa mówiącą, że Syn Boży był od zarania dziejów, a w Betlejem nastąpiło jedynie narodzenie z ciała. Koncepcja szkoły Janowej jest akceptowana przez teologię chrześcijańską i propagowana przez Kościół. Filozoteizm odrzuca ją jako zbyt przeintelektualizowaną. Koncepcja Janowa sugeruje ontologiczny politeizm: Ojca i Syna, zwłaszcza, że każdy Podmiot ma własną wolę, choć działają wspólnie.

          Kolejny werset jest również ciekawy: Wtedy Bóg rzekł: «Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną: niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat» (Rdz 6,3). Werset ten potwierdza przekonanie, że Bóg jest w nas. Ciało ludzkie jest mieszkaniem Boga.  Takie opisy przekazują, że człowiek nie jest do końca pozostawiony sam sobie. Bóg otacza człowieka swoją Opatrznością. Uczestniczy w życiu człowieka. Oczywiście wszystko to w ramach wolnej woli człowieka, jaką otrzymał od Boga. W zależności od zażyłości z Bogiem Opatrzność daje większe lub mniejsze rezultaty. Każdy może jednak sięgnąć po najwyższe dary. Sam Bóg rozdaje równo. Od człowieka zależy jak bardzo może skorzystać z daru Bożego. Przykładem człowieka, który brał całymi garściami był Jezus. On w pełni otworzył się na Boga i otworzył autostradę po której spływały łaski Ojca. Ważne jest uświadomić sobie, że każdy może sięgnąć po to, co otrzymał Jezus: Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje mu wszystko, co sam czyni, i ukaże mu jeszcze większe dzieła niż te, abyście się dziwili  (J 5,20); Starajcie się tedy usilnie o większe dary łaski; a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą (1 Kor 12,31). Dary łaski Ojca są bez granic. Można spróbować iść drogą jeszcze bardziej doskonałą niż poszedł sam Jezus. To jest niezwykłe i nobilitujące.

Jésus comme un homme ordinaire

          Dans le sixième chapitre de la Genèse est un verset intéressant: les fils de Dieu virent que les filles des hommes étaient belles, et ils en prirent pour femmes parmi toutes celles qu’ils choisirent (Gn 6,2). L’auteur dit clairement que tous les hommes sont fils de Dieu, et pour que les gens sont des enfants de Dieu. Détail est utile lors de l’examen de la filiation de Jésus. Les Évangiles indique clairement, Dieu est le Père de Jésus: C’est ainsi que mon Père céleste vous traitera Matthieu 18.35). Dieu est le Père de tous les hommes aussi. De toute évidence, il écrit à propos de Matthieu:Soyez donc parfaits, comme votre Père céleste est parfait (Matthieu 5:48).

          J’accentue ces enregistrements à souligner que Jésus était un homme de chair et de sang, et avait le même statut que la création d’autres personnes. J’ai écrit Jean: Jésus donc leur dit: Quand vous aurez élevé le Fils de l’homme, alors vous connaîtrez ce que je suis, et que je ne fais rien de moi-même, mais que je parle selon ce que le Père m’a enseigné. (Jean 8:28). De même St. Paul dans la Lettre aux Philippiens a écrit: C’est pourquoi aussi Dieu l’a souverainement élevé, et lui a donné le nom qui est au-dessus de tout nom (Philippiens 2:9). L’auteur indique clairement que Jésus est seulement un homme exalté au rang  de l’Acte agissant (sur la croix). Ainsi tombe thèse à Bethléem est né Dieu. Toutes les descriptions (chant de Noël Dieu est né ...) doivent être considérés comme un dossier de courtoisie, pas une déclaration officielle de fait. Il reste à faire face à la pré-existence de Jésus en disant qu’il était le Fils de Dieu depuis l’aube de l’histoire, et à Bethléem était seulement la naissance du corps. Le concept de l’école Jean est acceptée par la théologie chrétienne et promue par l’Eglise. Filozoteizm rejette comme trop intellectualiser. Le concept de Jean suggère ontologique polythéisme: le Père et le Fils, d’autant plus que chaque entité a sa propre volonté, mais travailler ensemble.

          Le verset suivant est également intéressant: Alors l’Éternel dit: Mon esprit ne restera pas à toujours dans l’homme, car l’homme n’est que chair, et ses jours seront de cent vingt ans (Gn 6:3). Ce verset confirme la croyance que Dieu est en nous. Le corps humain est le lieu d’habitation de Dieu. Ces descriptions doivent prévoir qu’une personne ne soit pas complètement laissé seul. Il entoure l’homme sa providence. Il participe à la vie de l’homme. Bien sûr, tout cela dans le libre arbitre de l’homme, il a reçu de Dieu. En fonction de votre familiarité avec Dieu Providence donne des résultats plus ou moins. Tout le monde peut, cependant, atteindre les plus hauts cadeaux. Dieu distribue uniformément. De l’homme, il dépend de combien vous pouvez bénéficier du don de Dieu. Un exemple d’un homme qui a pris des poignées était Jésus. Il complètement ouvert à Dieu et a ouvert la route après une grâce qui coule du Père. Il est important de se rendre compte que tout le monde peut atteindre pour ce que vous avez reçu Jésus: Car le Père aime le Fils, et lui montre tout ce qu’il fait; et il lui montrera des oeuvres plus grandes que celles-ci, afin que vous soyez dans l’étonnement.

(Jn 5:0); Aspirez aux dons les meilleurs. Et je vais encore vous montrer une voie par excellence (1 Cor 12:31). Père cadeaux sont sans frontières. Vous pouvez essayer de passer par encore plus parfait que Jésus est allé seul. Il est inhabituel et ennoblissement.