Drugą wielką postacią biblijną jest Mojżesz, któremu, jak Abrahamowi brakuje historycznego potwierdzenia. Archeologia nie dostarcza dowodów istnienia Mojżesza jak i exodusu żydowskiego. Głównym źródłem informacji pozostaje przekaz biblijny. Wydaje się, że powód przywołania do istnienia Mojżesza ma tę samą przyczynę co powołanie Abrahama. Ok. VI wieku przed Chrystusem, w niewoli babilońskiej pojawiła się pilna potrzeba scalenia narodu żydowskiego, który szybko asymilował się z kulturą zaborców zatracając swoją tożsamość, wiarę i kulturę narodową  Religia była najlepszym sposobem ich scalenia. Sięgnięto do starych zachowanych zapisów ksiąg świętych, do żywej jeszcze tradycji i na nowo zrekonstruowano doktrynę wiary. Przeredagowano Torę nadając jej obowiązujący dziś charakter. W czasie redakcji skompilowano różne przekazy z różnych okresów historycznych. Luki czasowe wypełnili nowymi koncepcjami (haggadami, legendami). Postacie Abrahama i Mojżesza stały się kluczowe. Dla zachowania wiarygodności przekazu w nowej redakcji pozostawili zapisy z różnych okresów. 

           Czy manipulacje w treści nie podważają sensu religijnego doktryny wiary?

Głównym zadaniem religii judaistycznej jest przekaz istnienia jedynego Boga i faktu, że naród żydowski został wybrany przez Boga. Jedno drugiemu nie przeczy. Tora jest obrazem prawd odczytanych przez natchnionych hagiografów. Treść Tory jest tylko formą przekazu. W niej zawarta jest Prawda Objawienia, którą należy odczytać. Jedna, czy druga haggada (legenda) nie ma znaczenia. Liczy się Prawda w niej zawarta. Prawda sama w sobie jest niedostępna, dlatego każdy musi osobiście zmierzyć się z doktryną religijną. Najbliżej Prawdy jest ludzka intuicja i odczucia duchowe. Dla mnie osobiście pomocna jest nauka, która wręcz narzuca logikę istnienia Stwórcy. Narracja doktryny jest potrzebna tylko do przeżyć duchowych, bo duchowości pomaga oprawa kulturowa (liturgia, ornamenty, piękne obiekty sakralne). W moim przypadku doświadczam Jego żywą i realną obecność na każdym kroku. Nie spisuję codziennych oznak Jego Opatrzności, bo za przykładem Jezusa, który nie spisywał swojej nauki, użyte słowa i treści mogłyby służyć do niepotrzebnych analiz, krytyk i niegodnych zachowań. Ja czuję się szczęśliwy z tych realnych oznak Bożej Opatrzności, choć muszę za nie słono płacić, ale to nic.

adres e-mail: p.porebski@onet.pl

Prywatne konto bankowe

SWIFT BPKOPLPW

13102026290000950200272633

          Źródła historyczne podają, że w XIV wieku przed Chr. w Egipcie Faraon, syn Amenhotepa III Echnaton (Amenhotep IV, władca XVIII dynastii) wprowadził religie monoteistyczną, głosząc istnienie jedynego boga Atona. Historycy religii doszukują się wpływów egipskich na Hebrajczyków, którzy według nich przyjęli i zaakceptowali tą wiedzę. W późniejszych opracowaniach biblijnych wprowadzili do swojej historii postać Abrahama, któremu przypisano autorstwo judaistycznego monoteizmu. Jedynego Boga nazwano między innymi Adonaj  (podobieństwo do boga Atona). Być może Hebrajczycy byli w okresie henoteizmu (przejściowy okres pomiędzy politeizmem, a monoteizmem) i dlatego przykład egipski jedynego boga był dla nich bardzo atrakcyjny i przekonywujący. W henoteizmie uznaje się wielkość wielu bogów przy jednoczesnym wywyższeniu jednego bóstwa.

          Ktoś może zapytać, czy nie było odwrotnie? Nie przesądzam, ale nauka przekazuje, że  w tym okresie kultura egipska  była już w rozkwicie, a Hebrajczycy dopiero co koczowali na pustyniach. 

          Wydaje się, że Abraham jest postacią podpiętą do historycznych wydarzeń.

Przypisuje się jemu historię nadprzyrodzoną objawienia się Boga człowiekowi. Jego przymioty są kompilacją okolicznych wierzeń. Abrahamowi przypisano  atuty bezgranicznej wierności. Zmiana pierwotnego imienia Abram na Abraham była sygnałem nowego powołania do roli Ojca narodu wybranego. Historia Abrahama, nazwy potomków (dziedziców)  są związane z nazwami miejsc historycznych i geograficznych, co świadczy o literackim opracowaniu. Dzisiaj można powiedzieć, że Abraham jest obrazem doktryny religijnej.

          Ważny jest  przekaz prawd religijnych, a sama postać jest tylko ich fundamentem, filarem. Dla wiernych jest postacią na miarę ich oczekiwania. Dla życia duchowego są balsamem i motorem przeżyć duchowych i przeżyć mistycznych. Historia Abrahama tłumaczy istnienie 12 pokoleń. Są one bazą historyczną narodu wybranego. Za ich przykładem opisywany jest niełatwy proces adoptowania wspaniałej tradycji monoteistycznej. Rugowanie politeizmu nie przychodziło łatwo. Monoteizm zakorzeniał się przez 20 wieków. W Egipcie religia monoteistyczna nie uchowała się. Następca po Echnatonie przywrócił politeizm, a wszelakie artefakty o bogu Atonie zostały zniszczone. Ziarno rzucone w na Bliskim Wschodzie dało owoce. W Egipcie trafiło na grunt nieprzyjazny. Dlatego Żydzi mają prawo uznawać się za naród wybrany. Wszystko co się wydarzyło się w historii działo się w Nim, i za Jego aprobatą. Chrześcijanie muszą to uszanować.

          Od zarania Kościołowi towarzyszy hipokryzja w ocenie seksualizmu. Z jednej strony gloryfikuje czystość seksualną, a z drugiej nie panuje nad nią we własnych szeregach. Dlaczego?

          Błędem jest przeciwstawianie się naturze. Co pochodzi z zamysłu bożego należy uznać za pożyteczne. Problem pojawia się, gdy otrzymane dary są używane niezgodnie z zamierzonym celem. Przyjemność odczuwana podczas prokreacji służy nie tylko dla niej, ale do tworzenia więzi między kobietą a mężczyzną. Jak wykazują badania, fizjologia odczuć seksualnych sprzyja ogólnemu rozwojowi człowieka, a więc ma jeszcze inne pozytywne cechy. Seks jest wpisany w rozwój człowieka. W niektórych momentach życia nabiera znaczenia imperatywu: “Lepiej jest bowiem żyć w małżeństwie, niż płonąć” (1 Kor 7,9). Brak tych doznać odbija się na ogólnym rozwoju człowieka. Pojawiają się apatie, depresje, frustracje, a nawet fizyczne bóle, niedomagania. Takie dolegliwości wywołują odruchy obronne. Niektóre idą w kierunku środków zapobiegawczych, zamienników, masturbacji, a nawet wszelakich zboczeń. Takie przypadki mają miejsca tam gdzie narzucony jest celibat i wstrzemięśliwość seksualna. Doktryna chrześcijańska dbając o jedną stronę medalu (czystość seksualną) nie zadbała o drugą – fizjologiczną. Dziś panuje zgoda w opinii, że celibat wyrządza więcej zła niż dobra. Argumenty ekonomiczne z nim związane (małżeństwa kleru, konsekwencje spadkowe i inne ) Kościoła są drugorzędne.  Błąd pochodzący z nadgorliwości przypodobania się Bogu. Jak głosi psalm: “Bo gorliwość o dom Twój mnie pożera (Ps 69,10). Tekst przywołany w Ewangelii św. Jana (2,17) skutkuje dzisiejszą słabością Kościoła. Błąd ludzki powinien być naprawiony przez nich samych. Można oczekiwać zmian w kodeksie kościelnym.

           Bóg pozostawił Świat pod jurysdykcją ludzką: “Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz 1,28). Dał też człowiekowi rozum i wolną wolę, aby człowiek był zdolny do organizowania Świata według własnych upodobań. Tam gdzie zawodzi rozum i brak umiarkowania pojawiają się reminiscencje w postaci chorób (Hiv, Aids).

          Choroby są sygnałem, że dzieje się coś niezgodnego z zamysłem bożym.  Takie sygnały należy solidnie rozpatrzyć i zapobiegać dalszym ich negatywnym skutkom.

         Z trudnością przyjmuje się tezę, że religia nie jest faktycznym opisem rzeczywistości w sferze duchowej, a opracowaniem doktryny.       

         Nie dziwy jednak fakt, że nowe odkrycia pokazują, ile jeszcze nie znany faktów z przeszłości. Łatwo operuje się słowem, że coś się działo 5 tys. lat temu, ale należy zdać sobie sprawę, że jest to kolosalny zakres czasowy. Pomyśleć, że każdy dzień przynosi jakieś zmiany i w 5 tys. lat temu przeminęło tysiące dni, a każdy coś wniósł do historii. Jak czytam, że odkryto na terenach Polski: “pismo europejskie to najstarsze znane pismo ludzkości” (interesujące linie halogrup: tj R1, R1a, R1a1, R1a1a, utożsamiane z pojęciem słowiańszczyzny, odkryte koło w piśmie), to mam pokorę napisać, że wiem niewiele. Z tych powodów, wiedzy nabytej i również niewiedzy faktograficznej poddaję w wątpliwość przekaz doktryn religijnych. Zdaje mi się, że człowiek na skutek odczuć duchowych i zdolności odczytywania spraw metafizycznych opisał relację z Bogiem i nazwał to religią. W niej zawarł to, co zdołał odczytać i zrozumieć. Kontynuatorzy (hagiografowie, ewangeliści, pisarze religijni, ojcowie Kościoła dopisywali swoje koncepcje, coraz bardziej zniekształcając pierwotny przekaz. Na końcu doszły potrzeby strategiczne, społeczne, a nawet polityczne (Biblia).

           Dzisiaj rozpracowując zapisy (Biblię) trzeba doszukiwać się Prawdy, oddzielać to, co ma znamiona prawdy, a co pochodzi z ludzkiej koncepcji, i z ludzkich pragnień. Na swojej drodze badawczej doszukałem się wiele informacji, które wzbudzają wątpliwości. Niektóre z nich zostały opisane w moich postach i książkach. Dla ortodoksyjnych w  wierze będzie to oburzające, ale jest to faktem naukowym. 

          Miałem ciągoty, aby wymazać wątpliwe przekazy i pozostawić to, co uważam za prawdziwe. Zrezygnowałem, bo zdałem sobie sprawę, że musiałbym napisać nową doktrynę, a tego nie uczynię. Dla zgorszonych mam propozycję. Zostańcie w zgodzie ze swoim oglądem wiary. Wasza intuicja Wam pomoże. Każdy musi wypracować w sobie własną relację z Bogiem. Dla dociekliwych mam wyrazy współczucia. Nowe odkrycia napędzają nowe wątpliwości i tak do końca. W którym momencie dojdziecie do granicy poznania, którą wyznaczył Ci Bóg. Dalej nie podskoczysz.

         Od zawsze nurtuje pytanie: w jakim celu Stwórca powołał Świat do istnienia. Na to pytanie można starać się odpowiedzieć na podstawie obserwacji zdarzeń, które miały miejsce w historii. Słowa ujęte w Ewangelii Jana: “Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości” (J 10,10) należy odbierać jako nadzieję i słowa pocieszenia  dla tych, którzy specjalnie nie stanowią potencjalną ludzką elitę. Z obserwacji można wysnuć wniosek, że Stwórca chcę doświadczaniem  wyłuskać osoby które mają osobowość, charyzmę, odwagę. Ci odważni i spełniający koncepcję Stwórcy będą wybrańcami i oni będą stanowić elitę ludzkiego rodzaju.

         Od początku życia człowiek  musi się zmierzać z przeciwnościami losu. Jest bez przerwy doświadczany, aby mógł okazać swoje paradygmaty, zalety. Jak mówi przysłowie: “Per aspera ad astra” (przez cierpienie do gwiazd). Osoby, które nie rokują nadzieję bycia wybrańcami, Stwórca wynagradza hojnością darów przyziemnych. Wydaje się, że Stwórca poszukuje ludzi dobrych, szlachetnych, ale asertywnych, bojowych, odważnych. Po co Bogu takie “wojsko” jest tajemnicą, ale warto się nad tym zastanowić. Życie nie kończy się na Ziemi. W Wieczności będą potrzebni nowi przywódcy i włodarze boskich koncepcji. Jest zapowiedziane nowe Niebo i nowa Ziemia, czyli rzeczywistość bytowa. Człowiek powołany do życia jest okryty ciałem. Jak mówią teolodzy: człowiek bez ciała jest w sytuacji dla niego niekomfortowej, wręcz nienormalnej. Okres oczekiwania na nową Ziemię, w skali bożego czasu jest krótki. Niebawem wszyscy umarli zmartwychwstaną w nowym ciele. Będą potrzebni nowi przywódcy. Nowy Świat będzie lepszy, ale zawsze będą potrzebni kierownicy i pasterze. Z obserwacji historii i z różnych sygnałów pochodzących nawet z  poza  Świata rzeczywistego (w tym z objawień prywatnych) wiemy, że Stwórca przygotował nam mieszkań wiele: “W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce” (J 14,2).  Słowa te to przekaz nowej rzeczywistości egzystencjalnej, Tylko osoba żyjąca teraźniejszością i mało roztropna nie zwraca na nie uwagi.

          Kłopoty i troski, a nawet cierpienia należy odbierać jako szansę dla siebie. Bóg do końca wierzy w człowieka i daje mu szanse.