Neolit, czyli młodsza epoka kamienia, obejmująca okres od około 9000 do 3400 roku przed Chr., stanowi przełomowy moment w dziejach ludzkości. To właśnie wtedy Homo sapiens, już w pełni ukształtowany intelektualnie, zaczął dokonywać zmian, które na zawsze odmieniły sposób życia człowieka i ukształtowały fundamenty przyszłych cywilizacji.

          Najważniejszym osiągnięciem tego okresu było przejście od koczowniczego trybu życia, opartego na łowiectwie i zbieractwie, do osiadłego modelu funkcjonowania, związanego z uprawą ziemi i hodowlą zwierząt. Ludzie zaczęli zakładać stałe osady, budując trwałe domy z drewna, gliny i kamienia. Powstawały pierwsze wspólnoty wiejskie, takie jak Çatalhöyük w Anatolii czy Jerycho w Palestynie, które stanowiły zalążki życia społecznego i gospodarczego. To zjawisko określane jest mianem rewolucji neolitycznej, ponieważ przekształciło człowieka z wędrowca w rolnika i osadnika.

          W tym czasie rozwinięto wiele technologii, które umożliwiły stabilizację życia. Udomowiono pierwsze zwierzęta, takie jak owce, kozy, bydło i świnie, które zapewniały nie tylko pożywienie, ale i surowce – skóry, mleko, a później także siłę roboczą. Równolegle zaczęto uprawiać podstawowe rośliny – zboża (pszenicę, jęczmień) oraz rośliny strączkowe. Znaczącym wynalazkiem było garncarstwo – wypalana glina umożliwiła tworzenie naczyń do przechowywania żywności i wody, ale miało to również znaczenie rytualne i estetyczne. Rozwinęła się także produkcja tkanin z lnu i wełny, co zaowocowało wynalezieniem prymitywnych igieł i krosien. Narzędzia stawały się coraz bardziej zaawansowane – gładzone siekiery, sierpy i motyki z kamienia, a nawet precyzyjne ostrza z obsydianu.

          Neolit to również czas, gdy zaczęto stawiać monumentalne budowle megalityczne, takie jak dolmeny (grobowce), menhiry (głazy), czy kromlechy (kręgi kamienne). Najsłynniejszym przykładem tej architektury jest Stonehenge w Anglii. Te konstrukcje, występujące na wielu kontynentach, wciąż budzą podziw i pytania o ich przeznaczenie oraz technikę wykonania. Uważa się, że miały one charakter religijny, rytualny, a także astronomiczny – wykorzystywano je m.in. do wyznaczania przesileń słonecznych.

          W społeczeństwach neolitycznych zaczęły kształtować się pierwsze formy wierzeń religijnych. Były to religie oparte na kulcie sił natury, płodności i cykliczności życia. Kobieta jako dawczyni życia była szczególnie czczona – świadczą o tym choćby figurki bogiń-matek, jak słynna Wenus z Willendorfu. Wierzono w duchy przyrody, bóstwa opiekuńcze oraz stosowano praktyki magiczne: amulety, rytuały ochronne i zaklęcia. Obecność darów w grobach świadczy o wierze w życie pozagrobowe. Funkcje religijne mogły pełnić osoby przypominające szamanów – pośredników między światem ludzi i duchów. Religia w tym okresie była więc głęboko zrośnięta z codziennością, intuicyjna i niesformalizowana – oparta bardziej na rytuale niż doktrynie.

          Społeczności neolityczne zaczęły również wykazywać pewne struktury społeczne. Z badań genetycznych wynika, że mężczyźni często pozostawali w miejscu urodzenia, natomiast kobiety przybywały z zewnątrz. Sugeruje to istnienie naturalnego mechanizmu zapewniającego różnorodność genetyczną. W początkowym okresie dominowała monogamia, natomiast poligamia mogła pojawić się później jako konsekwencja wojen, w których ginęli mężczyźni.

          W późnym neolicie pojawiły się pierwsze próby tworzenia pisma – piktogramy w Mezopotamii stanowiły pierwowzór pisma klinowego. Równocześnie rozwijano technologie, takie jak koło garncarskie i koło transportowe, które choć szeroko wykorzystywane dopiero w epoce brązu, miały swoje początki właśnie w neolicie.

          Podsumowując, człowiek neolitu był twórcą fundamentów cywilizacji. To on przekształcił środowisko naturalne w przestrzeń użytkową, stworzył trwałe formy osadnictwa, nowe technologie oraz kultury duchowe. Wynalazki i zmiany tego okresu nie tylko zapewniły przetrwanie, ale i umożliwiły dalszy rozwój społeczeństw, który doprowadził do powstania wielkich cywilizacji starożytności. Neolit był początkiem drogi, którą ludzkość podąża do dziś.

          Moje zainteresowania i praca intelektualna są dla mnie źródłem zarówno radości, jak i momentów zadumy. Radość odnajduję przede wszystkim w publikowaniu własnych przemyśleń, które wymagają ode mnie zachowania odpowiedniego poziomu przekazu, a zarazem stanowią doskonałą okazję do ciągłego poszerzania wiedzy. Przez lata udało mi się wypracować solidny warsztat epistemologiczny, który okazał się nieoceniony w kolejnych etapach mojego rozwoju poznawczego.

          Choć z czasem ulatują ze mnie szczegóły faktograficzne, to wciąż pozostaje silny i spójny trzon światopoglądowy. Pozwolę sobie nieskromnie zauważyć, że osiągnąłem taki poziom refleksji, który sprawia, iż trudno mnie czymkolwiek zaskoczyć – szczególnie teologom i duchownym. W trakcie swojej pracy wprowadziłem do dyskursu kilka autorskich pojęć, takich jak: filozoteizm, funkcjonał, stany Prawdy i Dobra Najwyższego, czy natura dynamiczna. Choć wiele z tych koncepcji to kompilacje myśli wybitnych filozofów i uczonych, cieszę się, że udało mi się nadać im nowy kontekst i spójną strukturę.

          Jedna z tez, którą sformułowałem, daje mi szczególną satysfakcję, choć podejrzewam, że jej znaczenie może umykać części moich czytelników. Chodzi o pytanie fundamentalne: kiedy właściwie pojawił się człowiek inteligentny na miarę współczesnego Homo sapiens? W toku analiz ewolucji człowieka łatwo popaść w rozterkę: czy istniał moment, w którym obok istot już rozwiniętych umysłowo żyły osobniki człekokształtne, lecz jeszcze nie w pełni ukształtowane?

          Zaproponowałem odpowiedź, która z czasem stała się dla mnie kluczowa: człowiekiem w pełni inteligentnym staje się ten, kto uświadamia sobie własny rozwój – kto po raz pierwszy wie, że wie. Być może był to szaman w pierwotnym plemieniu, który zyskał samoświadomość swojej odrębności i wiedzy. Ten akt samopoznania, ta chwila wewnętrznego „przebudzenia”, była prawdziwym początkiem człowieczeństwa w sensie, który dziś rozumiemy jako „Homo sapiens”.

          Takie ujęcie pozwala spojrzeć na ewolucję nie jako na nagły cud – jak chce kreacjonizm – lecz jako na proces duchowego i intelektualnego dojrzewania jednostek w obrębie wspólnot. Różnice w rozwoju świadomości nie są niczym zaskakującym – występowały (i wciąż występują) w każdej populacji. Pojawienie się człowieka nie było jednorazowym aktem, lecz serią przebudzeń, które prowadziły ku wyższym formom samoświadomości.

          Ta – wydawać by się mogło – prosta teza okazuje się niezwykle przydatna w rozważaniach nad duchowością, świadomością i edukacją człowieka. Odkryłem, że w podobnym duchu pisał Karl Jaspers, rozwijając pojęcie „osi czasu” – przełomowego okresu w historii ludzkości, gdy w różnych częściach świata niemal równocześnie nastąpił duchowy i intelektualny przełom.

          Zbieżne z moim podejściem są także refleksje Pierre’a Teilharda de Chardina – jezuity, paleontologa, mistyka i filozofa, który próbował zintegrować naukę z wiarą, ewolucję biologiczną z rozwojem duchowym, a chrześcijaństwo z kosmologią. Jego myśl głęboko rezonuje z moimi rozważaniami o pochodzeniu człowieka i przełomie samopoznania.

          Teilhard twierdził, że ewolucja – zarówno biologiczna, jak i duchowa – zmierza ku tzw. Punktowi Omega: ostatecznemu zjednoczeniu świadomości, osobowości i boskości. Chrystus w jego ujęciu nie jest jedynie postacią historyczną, lecz kosmicznym celem ewolucji, miejscem, w którym materia, umysł i duch osiągają pełnię jedności.

          Zgadzam się z tą wizją. W moim przekonaniu przejście od «bios» do «noos» – od życia biologicznego do życia refleksyjnego, duchowego – stanowi najważniejszy moment w historii człowieka. To właśnie samoświadomość jest tym, co czyni nas istotami duchowymi i kieruje nas ku wyższym formom istnienia.

          Ewolucja – w rozumieniu Teilharda i moim – nie kończy się na Homo sapiens. Człowiek nie jest celem samym w sobie, lecz przejściowym stadium ku doskonałej świadomości, zintegrowanej z Bogiem. Nie chodzi już o doskonałe ciało, lecz o duchową pełnię – świadome uczestnictwo w misterium istnienia.

          Dlatego właśnie uważam, że najważniejszy moment w historii ludzkości nie miał charakteru materialnego, lecz duchowy. Był to moment, w którym człowiek po raz pierwszy spojrzał w siebie – i zrozumiał, że „wie, że wie”.

          Lubię wracać myślami do pradawnych epok i rozpoznawać momenty, w których człowiek rozpoczynał swoją historię na Ziemi. Im starszy okres, tym trudniej o zachowane artefakty. Dziś sięgam do mezolitu – środkowej epoki kamienia, datowanej na lata 10–5 tysięcy przed Chrystusem.

          W tym czasie ludzie zamieszkiwali głównie tereny leśne wzdłuż rzek, jezior i wybrzeży morskich. Rzadziej korzystali z jaskiń, jak miało to miejsce w paleolicie. Budowali domostwa z drewna i gliny. Używali prymitywnych narzędzi wykonanych z mikrolitów – małych, ostrych fragmentów kamienia. Zaczęli również udomawiać zwierzęta i uprawiać rośliny, co było zapowiedzią nadchodzącej rewolucji neolitycznej.

          W 1934 roku, na terenie Saksonii-Anhalt w Niemczech, odkryto grób kobiety z okresu mezolitu. Odkrycie to dostarczyło wielu cennych informacji o życiu ludzi z tamtego czasu. Szczegółowe badania szkieletu i towarzyszących mu artefaktów sugerują, że pochowana kobieta mogła pełnić ważną rolę w swojej społeczności – być szamanką lub duchową przewodniczką. W grobie znaleziono m.in. amulety, ozdoby z muszli, kamienne narzędzia i roślinne pozostałości.

          Współczesne metody badawcze, takie jak datowanie radiowęglowe, tomografia komputerowa czy analiza izotopowa, pozwoliły ustalić, że kobieta cierpiała na deformacje kręgosłupa i czaszki, co mogło wpływać na jej postrzeganie jako osoby wyjątkowej. Prawdopodobnie wprowadzała się w stany transu i ekstazy, w których łączyła się z rzeczywistością metafizyczną. Czerpała z niej wiedzę i energię, aby leczyć oraz pomagać innym.

          Dzięki tym odkryciom badacze doszli do wniosku, że w mezolicie kobiety mogły odgrywać istotne role społeczne i cieszyć się szacunkiem, szczególnie w kontekście wierzeń i rytuałów.

          Coraz więcej znalezisk z tego okresu – jak osady w Star Carr w Anglii czy w Lepenski Vir w Serbii – pokazuje, że społeczności mezolityczne były znacznie bardziej rozwinięte, niż wcześniej sądzono. Budowano nie tylko tymczasowe szałasy, ale i trwałe domostwa z paleniskami, jamami magazynowymi i miejscami kultu. Ślady rytualnych praktyk, ozdoby z zębów i kości, maski z poroży oraz symboliczne rzeźby świadczą o bogatym świecie duchowym i religijnym.

          Dzięki współczesnej nauce odkrywamy coraz więcej fascynujących faktów o ludziach sprzed tysięcy lat – o ich życiu, wierzeniach i relacjach społecznych. Mezolit przestaje być anonimową epoką przejściową, a zaczyna jawić się jako barwny i złożony etap rozwoju człowieka.

          W czasach mezolitu duchowość człowieka opierała się na bezpośrednim doświadczaniu sił przyrody i świata niewidzialnego. Nie była jeszcze ograniczana przez doktryny religijne, które w późniejszych epokach zaczęły kształtować, a czasem wypaczać, pierwotną więź z metafizycznym wymiarem rzeczywistości.

          Czy może istnieć coś, co nie ma swojego obrazu medialnego, grafiki, postaci, wyglądu? Na przykład pola oddziaływania: grawitacyjne, elektryczne, magnetyczne. Choć są one niewidzialne, nie znaczy to, że nie istnieją. Ich obecność można ukazać za pomocą wizualizacji — np. przy użyciu opiłków żelaza, które tworzą charakterystyczne linie, obrazujące strukturę pola. Tym samym potwierdzają one istnienie niewidocznych sił. Oddziałują, więc są. Podobne rozumowanie można zastosować do zjawisk takich jak: energia, siły, Bóg, duch, emocje, uczucia i inne byty niematerialne. Struktura Świata jest zatem znacznie bogatsza niż tylko to, co materialne i wizualnie dostępne.

          Stwórca, powołując Świat do istnienia, stworzył rzeczywistość zarówno zmysłową (realną), jak i duchową (nadprzyrodzoną), odbieraną sercem i duszą. Obie te sfery współistnieją i wzajemnie na siebie oddziałują, choć wymagają różnych narzędzi poznania i funkcjonowania.

          Do niewidzialnych aspektów istnienia należą również stany Prawdy i Dobra Najwyższego. Można je metaforycznie określić jako „miejsca” gromadzenia informacji — swoiste „fotograficzne” zapisy wszystkiego, co się wydarzyło. Odczytywane mogą być przez istoty inteligentne, które dysponują odpowiednimi zdolnościami. Człowiek posiada narząd (mózg), który umożliwia dostęp do tych zasobów, ich przetwarzanie i uświadamianie sobie ich znaczenia — w procesie zwanym świadomością.

          Sam Stwórca wykorzystuje te stany do nawiązywania relacji z człowiekiem. Człowiek również ma możliwość sięgania do tych wymiarów. Czasem wspiera się w tym środkami zmieniającymi świadomość — jak czynili to plemienni szamani — jednak niektórzy posiadają zdolność komunikacji duchowej w sposób naturalny. Byli to prorocy, Jezus, Budda, Czyngis-chan, mistycy.

          Dawni przodkowie często posiadali te zdolności w większym stopniu niż współczesny człowiek. Wraz ze zmianą stylu życia — często biernego duchowo, zmysłowego, konsumpcyjnego, infantylnego — umiejętności te stopniowo zanikają. Można jednak je pielęgnować i rozwijać poprzez odpowiednie praktyki: medytację, jogę, właściwe oddychanie, modlitwę. Kto podejmuje trud komunikacji ze światem duchowym, może już za życia doświadczać tego, co stanie się udziałem każdego po śmierci — powrotu do pierwotnej, dynamicznej, duchowej natury istnienia.

          Nie dziwi więc, że kontakt z istotami duchowymi czy zmarłymi jest trudny, zamazany, niejednoznaczny. Podlegają one innym prawom bytu. Dla nas, żyjących, mogą być ważne takie kwestie jak płeć Boga, miłość, relacje — lecz w tamtym wymiarze znaczenie mają inne wartości, inne sposoby istnienia. Tam nie zadaje się pytań, które nurtują nas tutaj.

          Pamięć o przodkach i emocjonalna więź z nimi są potrzebne nam – żyjącym – do życia na Ziemi. Niech zmarli spoczywają w spokoju. Świat nadprzyrodzony to po prostu inny wymiar — inny sposób istnienia.