Na tle burzliwej historii starożytnego Izraela, Księga Joela jawi się jak krótki (4 rozdziały), lecz intensywny błysk prorockiego ostrzeżenia. Nie znamy dokładnie czasu jego życia — jedni umieszczają go w okresie powygnaniowym, inni wcześniej — lecz przesłanie, jakie przekazuje, brzmi uniwersalnie: kryzys, nawet ten najczarniejszy, może stać się bramą do odnowy.

          Księga Joela jest jedną z trudniejszych do precyzyjnego datowania w całej Biblii, ponieważ prorok nie podaje imion królów ani konkretnych wydarzeń historycznych, które pozwoliłyby osadzić ją w czasie.

          Egzegeci proponują dwa główne podejścia: Wczesne datowanie – IX w. przed Chr.  Umieszczane w okresie panowania króla Joasza (ok. 835–796 przed Chr.). Argumentem jest brak wzmianki o Asyrii czy Babilonie, opis świątyni sugerujący istnienie jej w pełnej funkcji, obecność starszyzny i kapłanów jako głównych przywódców (a nie króla). Późne datowanie – okres powygnaniowy, V–IV w. przed Chr..

           Ksiega napisana jest w języku hebrajskim o cechach późniejszych, silne akcenty liturgiczne i świątynne, wizja uniwersalnego wylania Ducha zbieżna z teologią późnego judaizmu, brak odniesień do monarchii.

          Ponieważ w tekście brak bezpośrednich historycznych „kotwic”, najbezpieczniej mówić, że Księga Joela mogła powstać między IX a IV w. przed Chr., a dominujące w badaniach stanowisko skłania się ku późnemu okresowi powygnaniowemu (ok. V–IV w. przed Chr.).

          Joel rozpoczyna swoją opowieść od obrazu niszczycielskiej plagi szarańczy. Opis jest tak plastyczny, że niemal słyszymy trzepot skrzydeł owadów i czujemy smak pyłu pożartej ziemi. W tej wizji zniszczenia kryje się nie tylko katastrofa naturalna, ale i znak duchowy — prorok widzi w tym zapowiedź „dnia Pana”, czasu sądu i interwencji Boga. Wydarzenie to jest ukazane nie tylko jako katastrofa naturalna, ale także znak i ostrzeżenie od Boga. Katastrofa staje się więc punktem zwrotnym, wezwaniem do refleksji.

          Joel wzywa lud do nawrócenia, nawołuje do skruchy, modlitwy i postu, aby odwrócić gniew Boga. Zapowiada nadejście dnia sądu, który obejmie zarówno Izraela, jak i inne narody.Jego apel nie jest jednak formalistyczny: “Rozdzierajcie serca, a nie szaty” (Jl 2,13) – nawołuje, wskazując, że prawdziwe odwrócenie się od grzechu dokonuje się w głębi człowieka, a nie w pustych gestach. W tym miejscu prorok wyraża ufność w Boże miłosierdzie – Bóg jest łaskawy i litościwy, nieskory do gniewu.  Potem ton proroctwa się zmienia. Tam, gdzie była rozpacz, pojawia się obietnica: odnowiona ziemia, pełne spichlerze, obfite deszcze. Kulminacją nadziei jest wizja wylania Ducha Bożego „na wszelkie ciało” – młodzi, starcy, kobiety i mężczyźni staną się uczestnikami Bożego natchnienia. To zapowiedź, która w tradycji chrześcijańskiej znajdzie swoje wypełnienie w dniu Pięćdziesiątnicy, gdy apostołowie odczytają te słowa jako proroctwo o wylaniu Ducha Świętego.

          Ostatnia część księgi to obraz ostatecznego sądu. Narody zostaną zgromadzone w „Dolinie Jehoszafata” – miejscu, gdzie Bóg rozstrzygnie ich losy. Sprawiedliwi znajdą schronienie, a niegodziwi doświadczą Bożej sprawiedliwości. W tej wizji Joel scala przeszłość i przyszłość: obecne cierpienie jest preludium do odkupienia, a historia, choć dramatyczna, zmierza ku ostatecznemu zwycięstwu Boga. Po nawróceniu Joel zapowiada odnowienie ziemi, błogosławieństwo plonów i przywrócenie łaski Bożej.

          Księga Joela jest więc nie tylko kroniką katastrofy, lecz także mapą duchowej drogi: od kryzysu przez nawrócenie do odnowy. To przesłanie, które mimo upływu wieków wciąż zachowuje swoją aktualność – bo każdy naród i każdy człowiek zna smak plagi, potrzebę przemiany i pragnienie nadziei.

          Księga Ozeasza to jeden z najbardziej poruszających i zarazem dramatycznych tekstów wśród proroków mniejszych Starego Testamentu. Nie jest to tylko zapis wizji i ostrzeżeń — to opowieść spleciona z życia proroka, w której granica między doświadczeniem osobistym a przesłaniem dla całego narodu niemal się zaciera. Ozeasz staje się nie tylko głosem Boga, ale też symbolem Jego zranionej, lecz nieustępliwej miłości. Powstała w VIII wieku przed Chr., w okresie poprzedzającym upadek Królestwa Północnego (Izraela) w 722 r. przed Chr. Tradycyjnie uważa się, że autorem był prorok Ozeasz, syn Beeriego, pochodzący z północnego królestwa Izraela. Był świadkiem ostatnich dekad istnienia tego państwa, a jego działalność prorocka przypadła na czasy politycznego chaosu i religijnego odstępstwa. Tekst został spisany w języku hebrajskim — przy czym widać w nim cechy dialektu północnoizraelskiego (co wyróżnia go wśród niektórych ksiąg prorockich).

          Główna część orędzia pochodzi najprawdopodobniej z lat ok. 750–722 przed Chr., czyli od końca panowania Jeroboama II aż po moment zniszczenia Samarii przez Asyrię. Badacze zwracają jednak uwagę, że obecny kształt księgi powstawał etapami, a niektóre fragmenty mogą być późniejszymi dodatkami redaktorów. Możliwe, że niektóre fragmenty zostały zredagowane lub dopisane później, już w środowisku judejskim po upadku Izraela, aby przesłanie proroka było aktualne także dla mieszkańców Judy.

          Ozeasz jest szczególnym przypadkiem proroka, bo pochodził z królestwa, do którego kierował swoje ostrzeżenia — w przeciwieństwie do wielu proroków z Judy, którzy przemawiali „z zewnątrz”. Dlatego jego język i obrazy są bardzo zakorzenione w realiach życia północnych plemion.

          Narracja zaczyna się w sposób zaskakujący. Bóg poleca Ozeaszowi poślubić kobietę, która okaże się niewierna. Ma to być prorocki znak, dramat małżeński odzwierciedlający relację między Bogiem a Izraelem. Gomer, żona Ozeasza, staje się obrazem narodu, który odwraca się od swego Pana, szukając bezpieczeństwa i dostatku u obcych bóstw oraz w politycznych sojuszach. Ich dzieci  noszą imiona pełne symboliki i miały znaczenie prorockie, zapowiedź sądu lub obietnica odnowy.

1. Syn Jizreel („Bóg sieje / rozprasza”) – imię przypominało o karze za zbrodnie popełnione w dolinie Jizreel i zapowiadało rozproszenie Izraela.

2. Córka Lo-Ruchama („Nie-ukochana” albo „Bez miłosierdzia”) – imię wskazywało, że Bóg na pewien czas odwróci swoje miłosierdzie od Izraela.

3. Syn Lo-Ammi  („Nie-mój lud”) – symbol zerwania przymierza: „bo wy nie jesteście moim ludem, a Ja nie jestem waszym \[Bogiem]” (Oz 1,2–9).

          Ozeasz, zraniony przez zdradę żony, nie odsuwa się od niej na zawsze. W pewnym momencie wykupuje ją z rąk tych, którym się oddała. Ten akt jest kluczem do całej księgi: mimo niewierności Izraela, Bóg zamierza przywrócić go do siebie. Miłość Boża jest tu ukazana jako gorzka, zazdrosna, a zarazem nieugięta — taka, która karci, ale nigdy nie przestaje dążyć do pojednania.

          Treść Księgi Ozeasza przeplata się między obrazami sądu a wizjami odnowy. Bóg ukazuje Izraela jako winnicę, którą sam zasadził, lecz która wydała cierpkie owoce, oraz jako dziecko, które troskliwie prowadził, a które mimo to od Niego odeszło. Prorok stwierdza: „Pycha Izraela świadczy przeciw niemu, lecz nie wracają do Pana, Boga swego, i mimo wszystko Go nie szukają” (Oz 7,10). Ostatecznym przesłaniem nie jest jednak potępienie, lecz wezwanie do powrotu: „Wracaj, Izraelu, do Pana, Boga swego” (Oz 14,2).

          W tonie całej księgi czuć, że Boży gniew nie jest zaprzeczeniem Jego miłości, lecz jej drugą stroną — wypływa z bólu zdradzonego serca.

          Księga Ozeasza jest więc nie tylko proroctwem, ale opowieścią o relacji — bolesnej i trudnej, a jednak nieodwołalnej. Pokazuje Boga nie jako odległego sędziego, ale jako Oblubieńca, który wciąż zabiega o swą oblubienicę, nawet gdy ta zapomniała o przysiędze. To narracja, w której dramat osobisty proroka staje się dramatem całego ludu, a historia niewierności kończy się zapowiedzią nowego przymierza.

          Księga pełna jest poetyckich metafor (małżeństwo, rodzicielstwo, rolnictwo, przyroda). Niekiedy są one uznawane za niezwykle sugestywne i piękne, ale innym razem za hermetyczne i trudne do interpretacji.

          Mimo trudnego języka i obrazów, przesłanie o miłości Boga silniejszej niż grzech uchodzi za jedno z najbardziej poruszających w Biblii hebrajskiej.

          Najwięcej dyskusji budzi opis żony Ozeasza (Gomer) – jej przedstawienie jako „nierządnicy” odzwierciedla antykobiece schematy kultury starożytnego Bliskiego Wschodu. Współcześnie interpretuje się to raczej jako symbol społeczeństwa, nie kobiety dosłownie.

          Księga pozostaje aktualna jako tekst o wierności, miłości i przebaczeniu, ale wymaga krytycznego odczytania, by uniknąć uproszczeń czy opresyjnych interpretacji.

          Księga Daniela to jedno z najbardziej niezwykłych i wielowarstwowych pism Biblii, łączące w sobie elementy opowieści historycznej, literatury mądrościowej, apokaliptyki i prorockiej wizji. Jej narracja przenosi czytelnika w czasy wielkich imperiów starożytnego Bliskiego Wschodu, gdzie wiara jednostki zostaje wystawiona na próbę w obliczu potęgi władców i presji kulturowej.

          Tradycja osadza wydarzenia w VI w. przed Chrystusem, w okresie niewoli babilońskiej, gdy król Nabuchodonozor uprowadził elitę Judei do Babilonu. Jednak większość współczesnych badaczy uważa, że ostateczna redakcja powstała około 165 r. przed Chr., w czasach prześladowań religijnych za panowania Antiocha IV Epifanesa, w okresie powstania machabejskiego.

          Księga powstała w dwóch językach — po hebrajsku (1:1–2:4a; 8–12) oraz po aramejsku (2:4b–7:28) — co świadczy o jej złożonej historii redakcyjnej i szerokim kręgu odbiorców.

          Pod względem gatunkowym Księga Daniela jest dziełem wyjątkowym: zawiera opowiadania o mędrcach na królewskich dworach, rozbudowane wizje o końcu czasów oraz przesłanie prorockie. Pierwsza część (rozdz. 1–6) to opowieści o wierności Bogu w obcym, opresyjnym środowisku. Daniel i jego towarzysze, odmawiając spożywania potraw z królewskiego stołu czy oddawania czci obcym bóstwom, pokazują, że można zachować tożsamość i czystość wiary nawet wśród nacisków i zagrożeń. Opisy cudownego ocalenia — w piecu ognistym czy w jaskini lwów — stają się symbolicznym świadectwem Bożej ochrony nad wiernymi.

           Druga część (rozdz. 7–12) ma charakter apokaliptyczny i jest wypełniona bogatą symboliką. Wizje czterech bestii, barana i kozła, oraz postać „Syna Człowieczego”, który otrzymuje wieczną władzę, ukazują historię jako dramatyczne zmaganie sił dobra i zła, w którym Bóg suwerennie kieruje biegiem wydarzeń. Obalenie kolejnych imperiów jest przedstawione jako element Bożego planu prowadzącego do ustanowienia królestwa, które nie przeminie.

          Szczególne znaczenie ma rozdział 12, zawierający zapowiedź zmartwychwstania (Dn 12:2) — jeden z najwcześniejszych w Biblii hebrajskiej obrazów życia po śmierci. Ten motyw wnosi do starotestamentowej teologii nadzieję, która wykracza poza doczesność i obejmuje przyszłe odnowienie sprawiedliwości.

          Księga Daniela, łącząc historyczną refleksję z symbolicznymi wizjami, kieruje wzrok czytelnika ku Bogu, który panuje nad dziejami i wypełnia swoje obietnice. W obliczu ucisku i prób zachęca do wierności, pewności, że ostatecznie to Boże królestwo zatriumfuje nad mocami zła.      

           Księga Daniela zawiera również nieścisłości. W opisie historycznych władców i realiów, np. Belshazzar (Baltazar) jest przedstawiony jako król Babilonu, choć faktycznie był współregentem i synem Nabonida.

          Jak można zdefiniować mistykę? Istnieje wiele definicji. Jedna z nich wskazuje, że mistyka biblijna to głębokie doświadczenie Boga, wykraczające poza zwykłe poznanie rozumowe. W tradycji judaistyczno-chrześcijańskiej jej źródłem i fundamentem jest Objawienie opisane w Piśmie Świętym (choć jest to jedynie ujęcie incydentalne).

W samej Biblii opisane są liczne doświadczenia mistyczne:

Mojżesz na Synaju (obłok, ogień, głos Boga).

Ezechiel – wizja rydwanu i chwały Boga.

Izajasz – widzenie Pana na tronie, otoczonego serafinami (Iz 6).

Daniel – prorocze wizje Syna Człowieczego.

Paweł – uniesienie do „trzeciego nieba” (2 Kor 12).

Jan – Apokalipsa pełna symbolicznych obrazów.

          Księga Ezechiela w Starym Testamencie stanowi szczególny przykład mistyki biblijnej. Prorok posługuje się językiem symboli, aby opisać spotkanie z chwałą Boga (Jahwe). W jego wizji pojawia się „rydwan Boga” – potężna konstrukcja symbolizująca całe stworzenie, które porusza się zgodnie z wolą Najwyższego. Tron unoszący się nad nim ukazuje, że Bóg panuje nad światem, jest Królem całego kosmosu. Ogień, błyskawice, tęcza – to znaki Jego świętości i transcendencji.

          Ezechiel próbuje opisać to, co z natury jest «niewyrażalne». Człowiek, stykając się z nieskończonym Bogiem, nie znajduje adekwatnych słów – dlatego prorocy posługują się obrazami, które mają poruszyć wyobraźnię, wprowadzić w zachwyt i jednocześnie wzbudzić drżenie wobec tajemnicy.

          W judaizmie na tej podstawie rozwinęła się «mistyka merkawy» („rydwanu”), gdzie wizja Ezechiela była traktowana jako duchowa mapa prowadząca ku Bogu. Nie chodziło jedynie o opis zjawiska, lecz o wejście w tajemnicę Bożej obecności i światła.

          W chrześcijaństwie natomiast Ojcowie Kościoła dostrzegli w czterech twarzach istot zapowiedź czterech Ewangelistów:

Mateusz – człowiek,

Marek – lew,

Łukasz – wół,

Jan – orzeł.

          Tron i „postać podobną do człowieka” interpretowano jako zapowiedź Chrystusa, Pana całego stworzenia.

          Wizja Ezechiela ukazuje Boga jako Tego, który jest obecny i potężny, a Jego panowanie obejmuje cały świat. Co znamienne – Ezechiel doświadcza tego objawienia nie w świątyni w Jerozolimie, lecz na wygnaniu w Babilonie, co pokazuje, że Bóg nie jest ograniczony do jednego miejsca.

          Ezechiel zaprasza czytelnika do wejścia w doświadczenie mistyki – do spotkania z Bogiem, który przekracza ludzkie wyobrażenia. Literatura mistyczna ma jednak swoją specyfikę. Jest trudna w odbiorze, pełna symboli, paraboli, hiperboli i niezwykłych obrazów (czasem wręcz potwornych). Odczytywanie jej wymaga przygotowania duchowego i teologicznego, dlatego bywa niezrozumiała, a nawet nużąca dla osób nieprzygotowanych.

          A jednak właśnie w tej literaturze ukryty jest klucz do głębszego rozumienia wiary. Mistyka biblijna nie jest fantastyką ani grą wyobraźni, lecz próbą wyrażenia tego, co człowiek przeżywa w spotkaniu z Bogiem nieskończonym. Jest to zaproszenie do kontemplacji – do przekroczenia granic czysto rozumowego poznania i wejścia w tajemnicę obecności Boga, który objawia się człowiekowi.

          Księga Ezechiela jest jednym z najbardziej niezwykłych i wymagających tekstów w całej Biblii Hebrajskiej – pełna wizji, symboli i dramatycznych obrazów, które wciągają czytelnika w duchową podróż pomiędzy katastrofą a nadzieją.  Prorok Ezechiel działał w VI wieku przed chr., w czasach, gdy los Izraela został brutalnie przerwany przez upadek Jerozolimy i wygnanie babilońskie. Sam Ezechiel był kapłanem, który został uprowadzony do Babilonii w pierwszej fali deportacji. Tam, nad rzeką Kebar, otrzymał powołanie prorockie – i to w sposób tak spektakularny, że do dziś jego wizja „Rydwanu Boga” (Ez 1,4–28) fascynuje zarówno teologów, jak i mistyków.

          Kapłan Ezechiel, autor księgi, był postacią kluczową dla religii judaistycznej. Przypomniał rodakom o Bogu transcendentalnym, a zarazem bliskim – Tym, który daje nowe serce i nowego ducha (Ez 36,26). Podkreślał Bożą świętość, majestat i absolutną „inność” wobec ludzi. Ukazywał, że Jahwe jest większy niż czczony w Babilonie Marduk. Nie pozostawiał złudzeń: upadek Jerozolimy był nieuchronny, gdyż lud złamał przymierze i odwrócił się od swego Boga. Drastyczne symbole – makieta oblężenia miasta, leżenie na jednym boku przez wiele dni, czy gotowanie potrawy w nieczystym naczyniu – miały unaocznić, że zbliża się katastrofa.”          Ezechiel był kapłanem świątynnym, co tłumaczy jego szczególne zainteresowanie kultem i świętością Boga, ale głosił, że Izrael może trwać w przymierzu z Bogiem bez świątyni.

          Narracja księgi jest zorganizowana w trzy główne części, które odpowiadają trzem etapom duchowego przesłania proroka. Pierwsza część (rozdziały 1–24) to surowe ostrzeżenia i zapowiedzi sądu nad Judą.

          Podobnie jak Jeremiasz Ezechiel gani fałszywych proroków: “Tak mówi Pan Bóg: Biada prorokom głupim, którzy idą za własnym rozumieniem, a niczego nie widzieli.” (Ez 13,3).

          Przekazuje swoje poglądy w słowach: “Jaka matka, taka córka“. ” (Ez 16,44);  “Syn nie ponosi odpowiedzialności za winę swego ojca ani ojciec – za winę swego syna.” (Ez 18,20).

          Druga część (Ez rozdziały 25–32) przenosi ostrzeżenie na inne narody. Ezechiel ogłasza wyroki nad Ammonitami, Moabitami, Edomitami, Filistynami, Tyrem i Egiptem. Ta część ukazuje, że historia Izraela nie jest odizolowana – jest spleciona z losami całego regionu, a Bóg działa jako sędzia narodów.

          Trzecia część (Ez rozdziały 33–48) otwiera się po największej tragedii: zburzeniu Jerozolimy. Od tego momentu ton księgi zmienia się. Ezechiel staje się prorokiem nadziei. Słynna wizja doliny wyschłych kości jest metaforą duchowego odrodzenia – Bóg może tchnąć życie tam, gdzie wydaje się, że pozostała tylko martwota. Ostatnie rozdziały przynoszą obraz odbudowanego przybytku i odnowionego kultu – wizję nowego, uporządkowanego świata, w którym obecność Boga na nowo zamieszkuje pośród ludu.

Moje blogi:

swieckiteolog.blogspot.com  

wiara-rozumna.blog.onet.pl      

          Księga Barucha, choć nie występuje w kanonie hebrajskim ani protestanckim, w tradycji katolickiej i prawosławnej zajmuje ważne miejsce wśród ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu. Jej imię wiąże ją z Baruchem, sekretarzem proroka Jeremiasza, który stał się świadkiem dramatycznych wydarzeń w historii Izraela. Jednak większość badaczy uważa, że tekst powstał znacznie później – prawdopodobnie w II–I wieku przed Chrystusem, w diasporze żydowskiej, gdy naród Izraela żył rozproszony po świecie, tęskniąc za utraconą ojczyzną.

          Zachowała się w greckiej Septuagincie, a oryginał w języku hebrajskim nie dotrwał. Jej treść wnika głęboko w serce wspólnoty doświadczonej wygnaniem, łącząc wątki winy, pokuty i nadziei. Księga opowiada nie tylko o cierpieniu z powodu grzechów przodków, ale i o pragnieniu odnowy przymierza z Bogiem:  “Wypełnił Pan słowa swoje, które wypowiedział przeciw nam, sędziom naszym, sądzącym Izraela, przeciw królom i zwierzchnikom naszym, przeciw każdemu z Izraela i Judy”  (Ba 2,1 BT wyd III). W tłumaczeniu z Biblii Ekumenicznej: “Nie lękaj się, Izraelu, bo Pan nie odrzuci swego ludu”  lub “Nie usunę więcej ludu mego, Izraela, z ziemi, którą im dałem.”  (Ba 2,1 BT wyd. V). Warto zauważyć, że różne przekłady mogą używać innych słów, ale ogólne przesłanie pozostaje spójne: Bóg nie odrzuci swojego ludu. W słowach pobrzmiewa echo Jeremiasza, jednak ton jest inny – mniej prorocki, a bardziej pocieszający, pełen troski o wspólnotę, która szuka światła w ciemności wygnania.

          Choć przypisanie autorstwa Baruchowi nadaje księdze autorytet, tekst powstał w realiach wspólnoty diasporowej. Żydzi, którzy go czytali, żyli daleko od Jerozolimy, w świecie bez świątyni i wolnego państwa. Dla nich Księga Barucha była przesłaniem nadziei: przypominała, że nawet w najtrudniejszych okolicznościach można zachować wiarę, że Boża opieka nie ustaje, a odrodzenie i powrót do przymierza są możliwe: “Z serca oczyszczonego niech będzie pochwalony Pan” (Ba 3,1 BT wyd V) lub  ”Panie wszechwładny, Boże Izraela, dusza w ucisku i duch zgnębiony woła do Ciebie.” (Ba 3,1 BT wyd. III0

          Księga jest krótka – sześć rozdziałów, z czego ostatni to tzw. List Jeremiasza – lecz jej przesłanie jest ogromne. Ukazuje, że historia zbawienia nie zawsze biegnie prostą ścieżką; kara i wygnanie mogą stać się drogą do głębszego poznania Boga. Wzywa do pokory, do powrotu do Prawa, do ufności w Bożą wierność i ostateczne zwycięstwo dobra nad złem: “Szukajcie Pana, abyście żyli, abyście nie zginęli” (Ba 3,9 BT wyd. V).”Bądź posłuszny, Izraelu, przykazaniom życiodajnym” (Ba 3,9 BT wyd. III).

          W tej księdze ukryta jest ponadczasowa lekcja: źródłem prawdziwej mądrości jest Słowo Boże, a nadzieja nigdy nie powinna zgasnąć, nawet w czasach największego kryzysu. Dla współczesnego czytelnika Księga Barucha staje się przypomnieniem, że cierpienie i wygnanie, choć bolesne, mogą prowadzić do duchowego wzrostu, a wierność Bogu – nawet w samotności i rozproszeniu – zawsze owocuje odnową, światłem w ciemności i powrotem do pełni życia: “Nie zapominajcie o Nim w żadnym czasie, a będziecie wspierani w swej drodze” (Bar 4,30) lub “Nie upadaj na duchu, Jeruzalem, pocieszy cię Ten, który ci nadał imię.” (Ba 4,30 BT wyd. III).

BT – to skrót od Biblia Tysiąclecia.

Jak widać tłumaczenie Biblii Tysiąclecia uległo zmianie.

          Księga Lamentacje, znana również jako „Treny Jeremiasza”, należy do pism Starego Testamentu i jest jednym z najbardziej poruszających dzieł literatury biblijnej. Tradycja przypisuje jej autorstwo prorokowi Jeremiaszowi, choć sam tekst tego wprost nie potwierdza. Powstała w kontekście jednej z największych tragedii starożytnego Izraela – zburzenia Jerozolimy przez wojska babilońskie w 586 r. przed Chr.. oraz uprowadzenia ludności do niewoli.

          Księga składa się z pięciu pieśni-żali, z których cztery zbudowane są w formie akrostychu – każdy werset zaczyna się kolejną literą alfabetu hebrajskiego. Ten uporządkowany układ kontrastuje z chaosem i cierpieniem opisywanych wydarzeń. Taki zabieg literacki mógł pełnić funkcję dydaktyczną – nadawał lamentowi rytm, a także sugerował, że żałoba obejmuje „od A do Z” całość doświadczenia.

          Lamentacje ukazują dramat zniszczenia świątyni, śmierci i głodu, a także upokorzenia narodu wybranego. Miasto Jerozolima przedstawiane jest jak kobieta – owdowiała, porzucona, pozbawiona opiekuna. Obrazy są pełne realizmu i wstrząsającego szczegółu: matki jedzące własne dzieci z głodu, starcy siedzący w prochu, młodzież gnębiona przez wrogów. Mimo tego bezdennego smutku w tekście pojawia się nuta nadziei: autor wyraża przekonanie, że Bóg jest wierny i jego łaska trwa na wieki (Lm 3,22–23). Lamentacje ukazują, że cierpienie jest konsekwencją grzechu, ale nie jest ostatecznym słowem – możliwe jest odnowienie przymierza i powrót do życia.

          Księga stawia pytania o sens cierpienia, sprawiedliwość Boga i nadzieję na odkupienie. Pokazuje, że autentyczna modlitwa nie unika bólu ani gniewu – człowiek może w szczerości wołać do Boga, wyrażać żal i oskarżenia, a jednocześnie szukać w Nim ratunku. Lamentacje są więc modlitwą w czasie katastrofy, wzorem przeżywania strat w perspektywie wiary.

          W tradycji żydowskiej Lamentacje są czytane w dniu Tisza be-Aw – rocznicy zburzenia świątyni. W chrześcijaństwie natomiast fragmenty księgi weszły do liturgii Wielkiego Tygodnia, zwłaszcza w obrzędach Ciemnej Jutrzni, gdzie mają pomóc wiernym w rozważaniu męki Chrystusa i dramatu grzechu.

          Księga Lamentacje to literacki i duchowy pomnik cierpienia, który przetrwał tysiąclecia, bo dotyka uniwersalnych doświadczeń: utraty, winy, poszukiwania nadziei. Jest świadectwem, że nawet w najbardziej mrocznych chwilach człowiek może zwracać się do Boga, a porządek literacki jej wersetów przypomina, że lament można ubrać w formę, aby wyrazić niewyrażalne.

          Księga Jeremiasza to jedna z ksiąg prorockich Starego Testamentu, zaliczana do tzw. proroków większych. Autorem jej jest Prorok Jeremiasz, syn kapłana Chilkiasza z Anatot. Prorok działał ok. 627–586 przed chr. (od króla Jozjasza do zburzenia Jerozolimy przez Babilończyków). Był to schyłek Królestwa Judy – narastające zagrożenie ze strony Babilonii, upadek Jerozolimy, początek niewoli babilońskiej. Jeremiasz działał głównie w Jerozolimie i okolicach, często spotykał się z oporem, prześladowaniami i odrzuceniem. Jeremiasz potępia bałwochwalstwo i niesprawiedliwość społeczną. Upadek Judy jest przedstawiony jako konsekwencja grzechu.

          Jeremiasz zapowiada Nowe Przymierze (Jr 31,31–34), w którym Prawo będzie wpisane w serca ludzi. Prorok dzieli się swoimi emocjami, lękiem i wiernością.Przez liczne prześladowania Jeremiasz często nazywany jest „prorokiem płaczu”.          Księga jest spisana częściowo przez proroka, a częściowo przez jego sekretarza Barucha.

          Występują różnice między tekstem hebrajskim (Masoreckim) a grecką Septuagintą – w Septuagincie księga jest krótsza o ok. 1/7. Napisana jest w mieszanym stylu poezji i prozy, zawierają mocne obrazy symboliczne (np. jarzmo, dzban gliniany, pas lniany).

          Słowa: “Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię; nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię” (Jr 1,5) sugeruje o tym, że życie człowieka ma swój początek w Bożym zamyśle jeszcze przed chwilą poczęcia. Bóg, jako Stwórca, nie tylko obdarza człowieka wyjątkowymi talentami, predyspozycjami i zdolnościami, ale również powierza mu określoną misję do spełnienia. Oznacza to, że każdy z nas nosi w sobie niepowtarzalne powołanie, które staje się zadaniem na całe życie. Odkrywanie i realizacja tego powołania jest odpowiedzią na Boże zaproszenie, a zarazem drogą do pełni człowieczeństwa i świętości.

          Werset: “Izrael jest świętością Pana” (Jr 2,3) podkreśla szczególny status narodu wybranego w Bożym planie zbawienia. To wybranie, zakorzenione w przymierzu zawartym z Abrahamem i potwierdzonym przez Mojżesza, oznaczało powierzenie Izraelowi wyjątkowej misji: zachowania wiary w jedynego Boga oraz bycia znakiem Jego obecności pośród narodów. Choć na pierwszy rzut oka może się to wydawać sprzeczne z Bożym uniwersalizmem, w rzeczywistości jest elementem Jego zbawczego zamysłu obejmującego całą ludzkość. Bóg rozpoczął dzieło od jednego narodu, by przez niego przygotować drogę do powszechnego objawienia się zbawienia w Jezusie Chrystusie. W Nowym Testamencie ta misja znajduje wypełnienie: Chrystus, jako Mesjasz Izraela, staje się Zbawicielem wszystkich narodów, a Kościół – nowy Lud Boży – obejmuje ludzi z każdego języka, ludu i narodu (por. Ap 7,9). Wybranie Izraela jest więc nie zaprzeczeniem, lecz fundamentem Bożego uniwersalizmu, w którym obietnice dane jednemu narodowi stają się błogosławieństwem dla całego świata.

          Interesujące i zarazem surowe są słowa proroka Jeremiasza odnoszące się do fałszywych proroków: “Prorocy są tylko wiatrem i brak w nich słowa Pańskiego” (Jr 5,13). Ten obraz „wiatru” wskazuje na ich pustosłowie, brak duchowej treści i zakorzenienia w Bożym objawieniu. Jeremiasz demaskuje w ten sposób ludzi, którzy, powołując się na autorytet prorocki, głoszą własne myśli zamiast Bożego przesłania. Jest to przestroga aktualna również dziś – w świecie, w którym łatwo ulec głosom głośnym, ale pozbawionym prawdy. Prawdziwy prorok nie mówi z siebie, lecz jest narzędziem, przez które przemawia Bóg, a jego słowo niesie życie i nawrócenie, a nie jedynie efektowny dźwięk.

       Jeszcze bardziej brzmią słowa: “od proroka do kapłana – wszyscy popełniają oszustwa.” (Jr 6,13). Ukazują sytuację duchowego kryzysu, w której zepsucie obejmuje całe przywództwo religijne Izraela. Nie chodzi tu o pojedyncze przypadki, lecz o powszechne zjawisko — ci, którzy mieli być przewodnikami w wierze, stali się źródłem zgorszenia. Jeremiasz nie waha się zdemaskować obłudy: prorocy, zamiast wiernie przekazywać słowo Boże, głoszą własne wizje i uspokajające kłamstwa; kapłani, zamiast strzec świętości kultu, wykorzystują swój urząd dla korzyści i wpływów. Taki upadek autorytetów prowadzi do osłabienia całego narodu, bo gdy „światło” przewodników gaśnie, lud pogrąża się w ciemności moralnej. Przesłanie to jest uniwersalne — każdy czas i każda wspólnota musi czuwać, by władza duchowa pozostała służbą prawdzie, a nie narzędziem manipulacji.

         Jeremiasz nie szczędzi również słów krytycznych kapłanom: “Albowiem nawet prorok, nawet kapłan postępują haniebnie” (Jr 23,11) odsłania dramat sytuacji, w której ci, którzy powinni być strażnikami wierności Bogu, sami stają się winni moralnego upadku. Jeremiasz wskazuje, że problem dotyczy nie tylko pojedynczych osób, ale obejmuje całe środowisko przywódców duchowych. Haniebne postępowanie, o którym mowa, to zapewne bałwochwalstwo, kłamstwo, korupcja i fałszowanie Bożego przesłania. To szczególnie bolesne, bo zło uderza w samo serce życia religijnego Izraela – w proroków i kapłanów, którzy mieli być wzorem. Jeremiasz pokazuje, że grzech przewodników jest gorszy niż upadki zwykłych ludzi, ponieważ niszczy zaufanie do Boga i depcze Jego imię. Tekst jest przestrogą, że każdy autorytet duchowy musi być stale oczyszczany przez wierność prawdzie i pokorę przed Bogiem, inaczej jego posługa staje się zgorszeniem.

          Jeremiasz ukazuje Boga jako wiernego, ale też wymagającego. W całej księdze powraca napięcie między Bożą sprawiedliwością a Jego miłosierdziem. Prorok nie głosi taniego optymizmu – ostrzega przed sądem i wezwaniem do nawrócenia, podkreślając, że przymierze wymaga wierności sercem, a nie tylko rytuałem.

          Księga jest mocno zakorzeniona w realiach upadku Królestwa Judy (VII–VI w. p.n.e.). Jeremiasz jest świadkiem i komentatorem burzliwych wydarzeń politycznych – najazdów babilońskich, zniszczenia Jerozolimy, niewoli. To czyni ją dokumentem historyczno-duchowym tamtej epoki.

          Jeremiasz nie boi się mówić prawdy wbrew większości, nawet jeśli oznacza to odrzucenie i prześladowania. Jest prorokiem „płaczącym” – głęboko przeżywa los swojego ludu. Jego przesłanie jest wciąż aktualne: ostrzega przed fałszywymi prorokami, religią pozbawioną serca, duchową obojętnością i moralnym kompromisem.

          Księga Jeremiasza to tekst trudny, wymagający, ale niezwykle cenny. Nie daje łatwych pocieszeń, lecz prowadzi do głębszego rozumienia, że Bóg oczekuje prawdziwej relacji, a nie pozorów pobożności. Jest jednocześnie księgą sądu i nadziei – zapowiada Nowe Przymierze zapisane nie na kamiennych tablicach, lecz w sercach ludzi (Jr 31,31-34).

          Izajasz mówi o nowym niebie i nowej ziemi: „Albowiem oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię” (Iz 65,17; 66,22), co Jan w Apokalipsie 21 rozwija jako pełnię odkupienia w Chrystusie. Obraz uczty mesjańskiej (Iz 25,6–8) jest echem w przypowieściach Jezusa oraz w Ap 19,9. Motywy światła, drogi, pokoju i radości, tak silnie obecne w Izajaszu, przenikają nauczanie Jezusa (np. J 8,12 – “Ja jestem światłością świata” na tle Iz 9,1–2). Apostołowie często sięgają po język Izajasza, by opisać misję Jezusa i Kościoła.

          Księga Izajasza, jeden z filarów biblijnego profetyzmu, zawiera w wersecie 7,14 zdanie, które stało się areną jednego z najgorętszych sporów w historii egzegezy: “Oto panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Emmanuel”. Ewangelia Mateusza (Mt 1,23) przywołuje ten fragment, odnosząc go bezpośrednio do narodzin Jezusa z Maryi. I tu zaczyna się spór, który rozciąga się od filologii hebrajskiej po teologię chrześcijańską.

          W hebrajskim Tekście Masoreckim czytamy: “Oto ‘almāh pocznie i porodzi syna…”. Kluczowe jest właśnie to jedno słowo — «‘almāh». W języku hebrajskim oznacza ono młodą kobietę w wieku małżeńskim, bez koniecznego podkreślenia jej dziewictwa. Gdyby autor chciał wyraźnie wskazać na dziewiczość, miał do dyspozycji słowo «betulāh». W świecie starożytnego Izraela «‘almāh» mogła więc znaczyć po prostu „młoda kobieta, jeszcze nieposiadająca dzieci”, choć w potocznym rozumieniu często zakładano jej dziewiczość.

          Sytuacja zmieniła się w III–II wieku przed Chr., gdy żydowscy tłumacze oddali «‘almāh» w greckiej Septuagincie jako παρθένος (parthenos) — termin, który w grece klasycznej i hellenistycznej zazwyczaj oznaczał „dziewicę”. To właśnie ten przekład stał się fundamentem interpretacji Ewangelii Mateusza, dla której narodziny Jezusa były spełnieniem zapowiedzi dziewiczego poczęcia Mesjasza.

          Oryginalny kontekst proroctwa wydaje się jednak inny. Izajasz przemawiał w czasach króla Achaza, w cieniu wojny syro-efraimskiej (VIII w. przed Chr.). Zapowiedź narodzin dziecka o imieniu „Emmanuel” była znakiem, że Bóg pozostaje z Judą i rychło przyjdzie jej wybawienie. Wielu badaczy uważa, że w pierwotnym sensie chodziło o dziecko narodzone w tamtym pokoleniu — być może syna króla lub samego proroka. Dopiero chrześcijańska tradycja nadała temu tekstowi wymiar mesjański, przenosząc go w przyszłość.

          Tłumaczenia Biblii często różnią się w zależności od tradycji religijnej. Chrześcijańskie przekłady, takie jak Biblia Tysiąclecia (BT), English Standard Version (ESV) czy New International Version (NIV), zwykle oddają hebrajskie słowo «‘almāh» jako „dziewica”, nawiązując do języka Ewangelii. Z kolei żydowskie tłumaczenia, np. JPS Tanakh, konsekwentnie wybierają bardziej neutralne określenie „młoda kobieta”, unikając chrześcijańskiej interpretacji mesjańskiej.

          Według mojego rozeznania błąd w tłumaczeniu jest kluczowy dla koncepcji chrześcijańskiej, ponieważ wpływa na obraz Maryi jako tej, która urodziła Jezusa, pozostając dziewicą — co z perspektywy rozumowej (filoteistycznej) jest nie do przyjęcia.  Na tej pomyłce powstała  idea Matki (Panny) dziewicy, która narzuciła trend dziewiczy w doktrynie chrześcijańskiej. Jak przyznaje prezbiter franciszkanin Juliusz Synowiec OFMConv w swojej książce: „Prorocy Izraela ich pisma i nauka” wyd. II z 1995 roku, (którego intencje były zupełnie inne niż  w oglądzie  filozoteistycznym): “Dlatego ludzie niewierzący często twierdzą, że obietnice proroków były złudne” (s. 66); “Pochodzenie proroków uważano za niezbyt jasne” (s. 88).           

          Skutki tego błędu mają istotne znaczenie dla rozumienia doktryny chrześcijańskiej dotyczącej wcielenia i wyjątkowości Maryi. Narusza on fundament tradycyjnego przekazu maryjnego, podważając jej status jako Matki Bożej oraz symbolu czystości i realizacji boskiego planu zbawienia. W konsekwencji może prowadzić do reinterpretacji kluczowych elementów wiary, co rodzi poważne napięcia teologiczne i duchowe wewnątrz wspólnot chrześcijańskich.

          Mam świadomość, że moje spostrzeżenia mogą wywoływać spory, ponieważ dotykają one fundamentalnych aspektów tożsamości religijnej chrześcijan.

          Aby uniknąć nieporozumień, pragnę podkreślić, że Maryja – Matka Boża – pozostaje w moim sercu jako wyjątkowa postać, a jej rola zbawienna jest dla mnie niekwestionowana.

          Księga Izajasza to jedna z najbardziej rozbudowanych i teologicznie głębokich ksiąg prorockich w Biblii Hebrajskiej (Starym Testamencie). Autorów Księgi  było co najmniej trzech. Prorok Proto – Izajasz działał w VIII wieku przed Chrystusem w Królestwie Judy. Jego prorocka misja obejmowała czas panowania czterech królów: Uzjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza, a więc okres od około 740 do 700 roku przed Chr.

          Były to czasy napięć politycznych i militarnych — Judzie zagrażała rosnąca potęga imperium asyryjskiego, które systematycznie podporządkowywało sobie kolejne państwa regionu. Dochodziło do dramatycznych wydarzeń, takich jak wojna syro-efraimska, a wśród elit politycznych narastało pytanie: czy szukać ratunku w sojuszach militarnych, czy całkowicie zaufać Bogu?

          Izajasz działał w Jerozolimie i był mocno związany ze świątynią, co kształtowało jego duchową perspektywę. Jego przesłanie dotykało zarówno bieżących problemów politycznych, jak i głębokich kwestii duchowych. Z niezwykłą odwagą konfrontował królów i możnych, wzywając ich do wierności Bogu, odrzucenia bałwochwalstwa i życia w sprawiedliwości.

          Tradycyjnie Księgę Izajasza dzieli się na trzy części. Choć sam tekst nie podaje takiego rozdziału, badacze biblijni wyróżniają trzy redakcyjne warstwy, wynikające z analizy literackiej i historycznej:

1. Proto-Izajasz (rozdziały 1–39) – proroctwa z czasów samego Izajasza, obejmujące ostrzeżenia przed pychą i odstępstwem, zapowiedzi sądu nad Judą i narodami, ale też obietnice ocalenia „Reszty Izraela”.

2. Deutero-Izajasz (rozdziały 40–55) – teksty pocieszenia z okresu niewoli babilońskiej, wzywające do ufności w Boże wybawienie i zapowiadające powrót do ojczyzny.

3. Trito-Izajasz (rozdziały 56–66) – proroctwa z czasów po powrocie z niewoli, podkreślające znaczenie sprawiedliwości, autentycznej pobożności i nadziei na nowe niebo i nową ziemię.

          Tradycja żydowska i chrześcijańska od starożytności przypisuje autorstwo całej Księgi Izajasza prorokowi Izajaszowi, synowi Amosa, który działał w VIII wieku przed Chr.. w Jerozolimie.

          Jednak współczesne badania biblijne wskazują, że księga powstawała w różnych okresach historycznych i zawiera teksty kilku autorów lub szkół prorockich związanych z nauczaniem Izajasza:

Proto-Izajasz – prawdopodobnie słowa samego proroka oraz jego uczniów (VIII w. przed Chr.).

Deutero-Izajasz – dzieło proroka lub proroków działających w jego duchu w VI w. przed Chr., w czasie niewoli babilońskiej.

Trito-Izajasz – proroctwa późniejszych uczniów i redaktorów z V w. przed Chr., po powrocie z niewoli.

          W świetle tej teorii autorem pierwszej części był sam prorok Izajasz, natomiast kolejne powstały w jego tradycji prorockiej, rozwijając i aktualizując przesłanie dla nowych pokoleń.

          Izajasz w swoich wizjach często określa Boga mianem „Świętego Izraela” — potężnego i czystego, ale zarazem bliskiego i zatroskanego o los swojego ludu. Centralnym motywem księgi jest pewność, że Bóg zachowa wierny lud, nawet jeśli większość od Niego odstąpi. Znajdziemy tu liczne proroctwa mesjańskie o przyszłym królu z rodu Dawida, który przyniesie pokój i sprawiedliwość (np. Iz 9:5–6).

          Księga zawiera też uniwersalne przesłanie o zbawieniu obejmującym nie tylko Izrael, lecz wszystkie narody. Po czasie sądu nadejdzie odkupienie, odnowa i nowe stworzenie.

          Pod względem literackim Księga Izajasza wyróżnia się niezwykłym bogactwem poetyckich obrazów i metafor, które wzmacniają jej przesłanie teologiczne. Łączy prorocze napomnienie, wizje przyszłej chwały oraz głęboką refleksję nad Bożą świętością i miłosierdziem.

          Jej wpływ jest ogromny — często cytowana w Nowym Testamencie, szczególnie w kontekście proroctw odnoszących się do osoby i misji Jezusa Chrystusa, pozostaje jednym z filarów biblijnej nadziei.

          Znaczenie Księgi Izajasza dla Nowego Testamentu jest ogromne — to jedna z najczęściej cytowanych ksiąg Starego Testamentu przez autorów ewangelii, listów i Apokalipsy. Ewangelie odczytują wiele fragmentów Izajasza jako zapowiedzi przyjścia Jezusa Chrystusa.

Werset: “Oto panna pocznie i porodzi syna…” (Iz 7,14) cytowane w Mt 1:23 w odniesieniu do narodzin Jezusa z Maryi.

“Dziecię nam się narodziło… Książę Pokoju…” (Iz 9:5–6) – interpretowane jako opis królewskiej godności Mesjasza.

Iz 11:1–10 – proroctwo o potomku z rodu Jessego, który przyniesie sprawiedliwość i pokój, łączone z misją Jezusa.

Tzw. „Pieśni Sługi” (Iz 42, 49, 50, 52:13–53:12) ukazują tajemniczą postać, która cierpi za grzechy ludu.

Nowy Testament, szczególnie Ewangelia Marka i 1 List Piotra (1 P 2:22–24), interpretuje te fragmenty jako zapowiedź męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa.

 Iz 53 ma szczególnie silny wpływ na chrystologię i rozumienie odkupienia.

 Izajasz zapowiada, że zbawienie obejmie wszystkie narody (np. Iz 49:6, Iz 56:6–7).

W Dz 13:47 Paweł i Barnaba cytują Iz 49:6, by uzasadnić misję głoszenia Ewangelii poganom.

Jan Chrzciciel określa siebie jako “głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Panu” (Iz 40:3) cytowane w Mt 3:3, Mk 1:3, Łk 3:4, J 1:23.

Ten obraz łączy Izajaszowe przesłanie pocieszenia z zapowiedzią bliskiego przyjścia Boga.