La péricope Aimer nos ennemis (Luc 6:27–36) se produit également dans Matthieu  (Mathieu 5:38–48). Les deux textes diffèrent cependant narration. Matthieu appelle la commande secte de Qumrân: Tu aimeras ton prochain, et tu haïras ton ennemi (Matthieu 5:43). Les deux auteurs citent, cependant, ces mêmes paroles de Jésus:  Aimez vos ennemis, bénissez ceux qui vous maudissent, faites du bien à ceux qui vous haïssent, et priez pour ceux qui vous maltraitent et qui vous persécutent (Luc 6:28; Matthieu 5:44). Dans divers endroits deux évangélistes cités sont les mots: quiconque te frappe sur la joue droite, tends-lui l’autre (Luc 6:29; Matthieu 5:39).

             Les enseignements de Jésus choquant. Juifs ont à l’esprit la loi du talion: œil pour œil et dent pour dent (Lévitique 24,19 f). Cette loi est la loi pour eux juste. Maintenant, ils entendent quelque chose de bizarre: persécuteurs d’amour et d’ennemis. Ils ne comprennent pas que pour Dieu tous sont ses enfants. Vous avez à chavirer dans son raisonnement précédent. Nous devons être guidés par l’amour (bien) plutôt que de la colère. Parce que de l’amour pour votre voisin, vous devez entourer le soin de l’ennemi. Qu’il a tort, il doit agir contraire à l’éthique envers nous. Vous devez l’aider.

              L’homme qui progresse bien, a un visage serein comme il est dit dans la Genèse (4:7), et le mal est triste, amère, pleine d’émotions négatives. Jésus offre une perspective très différente de l’éthique. Elle est définie à un autre homme et non pas mon propre ego. Tout d’abord dénombre un autre homme. Opprimés restent en position donateurs. Ce nouveau choquant. Il semblait juste l’homme démissionne de son poste, et ici, parle de son ascension à la position son père, sa patronne, donateurs, les bailleurs de fonds. La logique perverse. Opprimé et l’oppresseur sont élevé à la dignité des enfants de Dieu. Qui va gagner? Les deux. Oppresseur est entouré de l’amour, et le donneur de cet amour est opprimé. Amour sera récompensé. En fait, il parle de l’attribut divin. Luc explique: Soyez donc miséricordieux, comme votre Père est miséricordieux (Luc 6:36).

               De même attention à ne pas juger ou de condamner. Personne ne sait vraiment les pensées et les motivations des autres. Pour certains de ces œuvres est le désespoir humain, la solitude ou complexes. Vous avez besoin de Dieu de laisser le règlement des questions éthiques. Un exemple est l’avortement. Elle suscite l’aversion pour le tueur de la mère, mais l’avortement est certainement le drame (et bien sûr l’enfant). Vous ne devriez pas agir indigne de louange, mais la mère doit montrer le soutien et l’amour. Certaines mères ne peuvent pas secouer le drame et les décisions de la vie. Ils doivent se rendre compte que seulement ces péchés, Jésus prit sur ses épaules. Dieu, vous devez confier votre douleur et la souffrance. Dieu donne à l’homme une chance pour une vie.

Tłumaczenie

          Perykopa Miłość nieprzyjaciół (Łk 6,27–36; Mt 5,38–48) występuje również u Mateusza. Oba teksty różnią się jednak narracją.  Mateusz powołuje się na polecenie sekty w Qumran: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził (Mt 5,43). Oba autorzy przytaczają jednak te same słowa Jezusa: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują (oczerniają) (Łk 6,28; Mt 5,44). W różnych miejscach obu ewangelistów przywoływane są słowa: kto by cię uderzył w prawy policzek twój, nadstaw mu i drugi (Łk 6,29; Mt 5,39).

          Nauka Jezusa szokuje. Żydzi mają w pamięci prawo odwetu: oko za oko i  ząb za ząb (Kpł 24,19n). To prawo dla nich jest prawem sprawiedliwym. Teraz słyszą coś kuriozalnego: miłować prześladowców i wrogów. Nie rozumieją, że dla Boga wszyscy są Jego dziećmi. Trzeba wywrócić w sobie dotychczasowe rozumowanie. Trzeba kierować się miłością (dobrem), a nie gniewem. Z racji miłości do bliźniego, trzeba otoczyć troską nieprzyjaciela. To jemu jest źle, bo musi postępować nieetycznie względem nas. Jemu trzeba pomóc. Człowiek, który postępuje dobrze, ma twarz pogodną, jak mówi Księga Rodzaju (4,7), a zły jest smutny, rozgoryczony, pełen negatywnych emocji. Jezus proponuje zupełnie inną perspektywę etyczną. Ona jest nastawiona na drugiego człowieka, a nie na własne ego. Przede wszystkim liczy się drugi człowiek. Ciemiężony pozostają na pozycji darującego. To znowu szokujące. Wydawało się przed chwilą, że człowiek rezygnuje ze swej pozycji, a tu mówi się o jego wywyższeniu na pozycję ojca, patrona, dawcy, darczyńcy. Przewrotna logika. Ciemiężony i ciemiężca zostają wywyższeni do godności dzieci Bożych. Kto na tym zyskuje? Obaj. Ciemiężca jest otaczany miłością, a dawcą tej miłości jest ciemiężony.  Miłość będzie wynagradzana. W gruncie rzeczy mowa jest o atrybucie boskim. Łukasz wyjaśnia: Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny (Łk 6,36).

          Podobnie nie należy sądzić, ani potępiać. Tak naprawdę nikt nie zna cudzych myśli i motywów postępowania. Za niektórymi uczynkami leży ludzka rozpacz, samotność czy  kompleksy. Trzeba Bogu zostawić rozstrzyganie spraw etycznych. Przykładem jest aborcja. Ona wzbudza niechęć do matkobójczyni, ale aborcja jest na pewno jej dramatem (i oczywiście dziecka). Nie należy pochwalać czynu niegodnego, ale matce należy okazać wsparcie i miłość. Niektóre matkobójczynie nie potrafią otrząsnąć się z dramatu i podjętych decyzji do końca życia. Trzeba im uświadomić, że Jezus właśnie takie grzechy wziął na swoje barki. Bogu trzeba powierzyć swój ból i cierpienie. Bóg daje człowiekowi szanse przez całe życie. 

          Extrait Afflux de personnes (Luc 6 :17–19; Matthieu 4:23 ff; 12–21; Marc 3:7–12) est la pericope synoptique. L’enseignement de Jésus est de plus en plus fort. Maintenant, les gens eux-mêmes issus d’une variété de sites d’être guéries et d’entendre de nouvelles sciences. Pour beaucoup, Jésus est le guérisseur. On croyait que Jésus vient la puissance qui guérit. Pas tout le monde savait que le miracle de la guérison nécessaire leur foi.

          Les pericopes Les Béatitudes (Luc 6:20–26) et (Matthieu 5:3–12) sont similaires. Les deux descriptions diffèrent dans les détails. Matthieu réunis dans une instance de Jésus Ses paroles, prononcées dans des situations différentes et des temps, mettre toute l’action au sommet (Sermon sur la Montagne). Luc décrit l’événement sur la plaine. Il se concentre uniquement sur ce qui est particulièrement proche de lui. Quatre bénédiction représente la deuxième personne du pluriel, et non pas comme Matthieu dans la troisième. Cette forme est plus directe et plus sensible. Matthieu présente les bénédictions de la sagesse articles (prophétique). Luc révèle son attitude chaleureuse envers les gens. Comme il l’écrit:  Alors Jésus, levant les yeux sur ses disciples, dit  (Luc 6:20). Le récit est plus picturale. On sent que Jésus ressemblait à parler aux gens. Les appels vers les pauvres par la phrase «vous» (deuxième personne du pluriel). La relation est proche et aimante. La lecture de ses mots recevoir personnellement. Jésus nous dit, à moi directement. L’pauvres, car le royaume de Dieu. La faim sera satisfaite, la tristesse se changera en joie. Il est pas que les gens vous détestent à cause de Moi. Récompense vous attend dans le ciel. Après ces mots de joie coulait de ceux qui viennent vivre dans la pauvreté. Et donc ils obtiendront la joie fois. Le ciel ne sont pas seulement pour les riches ou appris dans les Écritures.

          L’auteur donne un avertissement: Malheur aux riches. Dommage que ne précise pas qu’elle est un riche, qui, avec leurs actions ne méritait pas le prix.

          Les différences dans les deux auteurs témoignent de séparer le développement de la communication verbale. Matthieu a puisé son inspiration de l’écriture de l’Ancien Testament à la troisième personne, plus formellement (Heureux ceux qui pleurent). Alors que Luc écrit: Heureux vous qui pleurez maintenant.

         Je dois admettre que chaque évangéliste possible pour quelque chose à critiquer, mais se vanter. Luc a introduit beaucoup de ses propres pensées; mais écrit beau et chaud. Recevez l’Evangile de Luc est certainement plus agréable. Outre plus de points à des éléments les plus importants de la foi, l’amour et la miséricorde de Dieu. De Matthieu production de connaissances (malheureusement contaminé propres idées).

Tłumaczenie

          Fragment Napływ ludu (Łk 6,17–19; Mt 4,23nn; 12–21; Mk 3,7–12) jest  perykopą synoptyczną. Nauczanie Jezusa jest coraz bardziej głośne. Teraz ludzie sami przyjeżdżają z różnych stron, aby doznać uzdrowienia i usłyszeć nową naukę. Dla wielu Jezus jest Uzdrowicielem. Wierzono, że z Jezusa wychodzi moc, która uzdrawia. Nie wszyscy wiedzieli, że do cudu uzdrowienia potrzebna jest ich wiara.

          Błogosławieństwa (Łk 6,20–26) to perykopa podobna do fragmentu zatytułowanego Osiem błogosławieństw obecnego u Mateusza (Mt 5,3–12). Oba opisy różnią się w szczegółach. Mateusz zebrał w jednym wystąpieniu Jezusa Jego słowa, wypowiedziane w różnych sytuacjach i czasach, umieszczając całą akcję na górze (Kazanie na Górze). Łukasz opisuje zdarzenie na równinie. Koncentruje się tylko na tym, co jest szczególnie mu bliskie. Cztery błogosławieństwa przedstawia w drugiej osobie liczby mnogiej, a nie jak Mateusz w trzeciej. Ta forma jest bardziej bezpośrednia i czulsza. Mateusz  przedstawia błogosławieństwa z pozycji mądrościowej (prorockiej). Łukasz ujawnia swój ciepły stosunek do ludzi.  Jak pisze: On podniósł oczy na swoich uczniów i mówił (Łk 6,20). Narracja jest bardziej obrazowa. Wyczuwa się spojrzenie Jezusa jak przemawia do ludzi. Zwraca się do ubogich przez zwrot „wy” (w drugiej osobie liczby mnogiej). Relacja jest bliska i pełna miłości. Czytając Jego słowa odbiera się je osobiście. Jezus mówi do nas, do mnie bezpośrednio. Ubodzy, do was należy królestwo Boże. Głodni będą nasyceni, smutek zamieni się w radość. To nic, że ludzie was nienawidzą z Mego powodu. Czeka was nagroda w niebie.

          Po takich słowach radość napłynęła u tych, którym przychodzi żyć w biedzie. A więc i oni kiedyś dostąpią radości. Niebo jest nie tylko dla bogatych czy uczonych w pismach.

          Autor podaje też ostrzeżenie: biada bogatym. Szkoda, że nie wyjaśnia, że chodzi o bogatych, którzy swoim postępowaniem nie zasłużyli na nagrody.

         Różnice u obu autorów świadczą o oddzielnym opracowywaniu przekazu ustnego.  Mateusz czerpał natchnienie ze Starego Testamentu pisząc w trzeciej osobie, bardziej oficjalnie (Błogosławieni, którzy płaczą). Łukasz natomiast pisze: Błogosławieni wy, którzy teraz płaczecie.

          Trzeba przyznać, że każdego ewangelistę można za coś skrytykować, ale i pochwalić. Łukasz wprowadził wiele własnych zamysłów, ale pisze ładnie i ciepło. Odbiór Ewangelii Łukasza jest zdecydowanie przyjemniejszy. Poza tym bardziej wskazuje na najważniejsze elementy wiary, na miłość i miłosierdzie Boga. Od Mateusza pozyskuje się wiedzę (niestety skażoną własnymi pomysłami).   

          Le choix des Douze (Luc 6:12–15; Matthieu 10:1–4; Marc 3:13–19) est la pericope synoptique. Luc décrit un peu de choix différent de douze ans. Comme il l’écrit: il appela ses disciples et il en choisit douze, auxquels il a appelé les apôtres. Matthieu rappelle les étudiants déjà sélectionnés, et Marc appela ceux qu’il voulait.

DouzeApôtres:

Simon Pierre (Céphas), fils de Jonas, un pêcheur de Bethsaïde
André, frère de Pierre, le pêcheur de Bethsaïde
Jacob (connu comme le Grand), le fils de Zébédée et Salomé
Jean l’Evangéliste, le fils de Zébédée, frère de James
Philippe de Bethsaïde
Barthélemy – Nathanaël Ptolémaïs
Thomas (appelé Didyme)
Matthieu – Lévi, l’ancien collecteur d’impôts
James fils d’Alphée
Simon le Cananéen (ci-après zélé)
Jude (Judas), le fils de Jacob
Judas Iscariote, le traître de Jésus; après son suicide a été élu Maciej.

          Certains des apôtres de Jésus étaient auparavant disciples de Jean le Baptiste. La plupart venaient de la Galilée, tout comme le Christ. Ils sont venus de low – au moins quatre étaient des pêcheurs, un (Matthieu Lévi) était un collecteur d’impôts avant. Au moins deux d’entre eux étaient des parents de Jésus (les fils d’Alphée). Les prêtres de Jérusalem les méprisait à cause d’un manque d’éducation rabbinique et le dialecte galiléen. Certains des apôtres, y compris Pierre (Céphas), étaient mariés (Actes 4:13; 1 Cor 9,5). Tous les apôtres étaient juifs. Parmi les douze que Jésus traité en particulier Pierre, Jacques le Majeur (Elder) et Jean (les deux fils de Zébédée). Ce sont ces trois il a pris avec lui dans la montagne de la Transfiguration et quand ils ont soulevé la fille de Jaïre. La plus grande sympathie pour Jean, qui était probablement le plus jeune du groupe. Les apôtres sont devenus le noyau et le fondement du nouvel ordre du royaume éternel de Dieu.

          La tâche des apôtres par un certificat de Jésus et de communiquer les enseignements de leur maître. En outre, ils ont organisé des réunions et les protège logistique. Pourtant, pour la vie de Jésus a créé le cadre pour l’organisation d’une nouvelle communauté religieuse, plus tard connu comme chrétien. Au fil du temps les apôtres ont quitté Jérusalem (56 avant de Jésus Christ) et sont allés dans des directions différentes alors le monde pour répandre l’Evangile.

          Après la mort et la résurrection des apôtres de Jésus-Christ sont aussi devenus les fonctionnaires formés églises et les communautés. Ils les ont organisées sous les termes d’un officiel et cohérent avec ce qui était alors la loi.

Tłumaczenie

          Wybór Dwunastu (Łk 6,12–15; Mt 10,1–4; Mk 3,13–19) jest  perykopą synoptyczną. Łukasz trochę inaczej opisuje wybór dwunastu. Jak pisze: przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których nazwał apostołami. Mateusz przywołuje już wybranych uczniów, a Marek przywołał tych których chciał.

Dwunastu apostołów:

Szymon Piotr (Kefas), syn Jonasza, rybak z Betsaidy

Andrzej, brat Piotra, rybak z Betsaidy

Jakub (zwany Większym), syn Zebedeusza i Salome

Jan Ewangelista, syn Zebedeusza, brat Jakuba

Filip z Betsaidy

Bartłomiej – Natanael z Ptolemaidy

Tomasz (zwany Didymos)

Mateusz – Lewi, były poborca podatkowy

Jakub, syn Alfeusza

Szymon Kananejczyk (zwany Gorliwym)

Juda Tadeusz (Judas), syn Jakuba

Judasz Iskariota, zdrajca Jezusa; po jego samobójstwie wybrany został Maciej.

          Niektórzy apostołowie Jezusa byli wcześniej uczniami Jana Chrzciciela. Większość pochodziła z Galilei, podobnie jak Chrystus. Pochodzili z niskiego stanu – co najmniej czterech było rybakami, jeden (Mateusz Lewi) był wcześniej poborcą podatków. Przynajmniej dwóch z nich było krewnymi Jezusa (synowie Alfeusza). Kapłani jerozolimscy pogardzali nimi z powodu braku wykształcenia rabinicznego i galilejskiej gwary. Niektórzy z apostołów, włączając Piotra (Kefasa), byli żonaci (Dz 4,13; 1 Kor 9,5). Wszyscy apostołowie byli Żydami. W gronie Dwunastu Jezus szczególnie traktował Piotra, Jakuba Większego (Starszego) i Jana (dwóch synów Zebedeusza). To tych trzech zabrał ze sobą na Górę Przemienienia i przy nich wskrzesił córkę Jaira. Największą sympatią darzył Jana, który był najprawdopodobniej najmłodszy z grona. Apostołowie stali się zaczątkiem i fundamentem nowego porządku wiecznego królestwa Bożego.

          Zadaniem apostołów było świadczenie o Jezusie oraz przekazywanie nauk ich Mistrza. Ponadto organizowali spotkania i zabezpieczali je logistycznie. Jeszcze za życia Jezusa tworzyli ramy organizacyjne nowej wspólnoty religijnej, zwanej później chrześcijańskiej. Z czasem apostołowie opuścili Jerozolimę (przed rokiem 56 n.e.) i udali się w różne strony ówczesnego świata, aby szerzyć Ewangelię.

          Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa apostołowie stali się też urzędnikami powstałych kościołów i wspólnot. Organizowali je pod względem formalnym i zgodnym z ówczesnym prawem.

          Question sur le sabbat (Marc 2:23–28; Luc 6:1–5, Matthieu 12:1–8) est la pericope synoptique. Le jour du sabbat est un exemple de l’ancienne compréhension de la manipulation jour saint. Selon la tradition de l’Ancien Testament et ce jour elle est surmontée avec les dispositions de la loi. Juifs ont un script est prêt, comme le jour pour célébrer. Qui est au courant de ces règles sait combien il est difficile à ce jour. Au lieu de réellement célébrer et à apprécier le jour du Seigneur, créé une caricature du festival. Parmi les règlements sont entre autres:

Le samedi matin, aller à pied à la synagogue (pas le vélo, voiture ou autre véhicule). De ce point jusqu’à la fin du sabbat, abstenir de tout travail interdite par les lois de Chabbat (travail créatif), y compris: dans la rue avec une aiguille dans sa poche, l’ensemencement des champs de céréales, le labour, la récolte, moudre le café, le poivre, le sciage de métaux tranchage fruits ou de légumes, objets de peinture, faire le maquillage, utilisent également le vernis à ongles, utilisez une barre de savon, en raclant la boue de bottes, utiliser du papier de verre, à l’aide d’un ordinateur, etc.

          Certaines dispositions transmises au dimanche chrétien. Je me souviens dimanche interdit d’utiliser un marteau quand je voulais enfoncer un clou dans le mur pour accrocher un tableau.

          Jésus a catégoriquement opposée aux anciennes pratiques du sabbat. Il veut montrer qu’il vient ici en ce jour. L’unicité de cette journée est de compter sur la joie de repos après une semaine chargée au travail. La joy est associé à l’amour et de reconnaissance pour la Providence de Dieu. Tout le monde devrait profiter de tout ce qui entoure l’homme. Il est de toutes les données humaines. Les gens à transformer le monde, et tous la permission de Dieu. Le dimanche est une joie partagée de Dieu et l’homme. Sur cette journée un moment joyeux doit passer cette joie et d’espoir pour un avenir meilleur. Détails de l’âge ne sont pas dans cette journée hors de propos. Si quelqu’un a la joie dans la dentelle à tricoter, le laisser faire. Un autre sera modélisé navires – qu’il le fasse. Il est important d’être conscient de cette journée. Ceci est un moment de respiration et de la joie de notre vie dans le Seigneur. Reste fournit de nouveaux pouvoirs pour la prochaine journée de travail. Prière renforce l’esprit pour surmonter les difficultés de la semaine prochaine.

          Les disciples de Jésus arrachaient des épis le jour du sabbat. Bien sûr, cela était une provocation de la part des étudiants et l’altérité démontrer. Les Pharisiens étaient particulièrement sensibles à ignorer la loi. Vous pourriez ainsi perdre une vie. Il essaie de montrer que même ces chiffres comme David a enfreint la loi du sabbat, quand elle est venue nécessité supérieure (des soldats de la faim).

          Jésus a guéri le jour du sabbat (Luc 6:6–11). Ce fut une grande infraction aux Pharisiens. La confiance dans la procédure de Jésus était une pierre d’achoppement pour beaucoup. Juifs religieux d’entreprise se décomposer. Juifs ne pouvaient pas laisser cela se produire.

Tłumaczenie

          Łuskanie kłosów w szabat (Mk 2,23–28; Łk 6,1–5; Mt 12,1–8) jest  perykopą synoptyczną. Temat szabatu jest przykładem starego rozumienia obchodzenia dnia świętego. Według Tradycji oraz Starego Testamentu dzień ten jest obłożony przepisami Prawa. Żydzi mają gotowy scenariusz, jak ten dzień świętować. Kto zapoznał się z tymi przepisami wie, jak trudny jest ten dzień. Zamiast faktycznie świętować i cieszyć się dniem Pańskim, stworzono karykaturę tego święta. Wśród przepisów są m.in.:

W sobotni poranek udaj się pieszo do synagogi (żadnej jazdy rowerem, samochodem czy innym pojazdem).

Od tego momentu, aż do zakończenia Szabatu, powstrzymaj się od wszystkich prac zakazanych przez prawa Szabatu (pracy twórczej), w tym: wyjście na ulicę z igłą w kieszeni, obsiewanie pola zbożem, oranie, zbieranie plonów, mielenie kawy, pieprzu, piłowanie metalu, krojenie owoców lub warzyw, malowanie przedmiotów, robienie makijażu, także używanie lakieru do paznokci, używanie mydła w kostce, zdrapywanie błota z butów, używanie papieru ściernego, używanie komputera,  itp.

          Niektóre przepisy przeszły do chrześcijańskiej niedzieli. Pamiętam, jak w niedzielę zabroniono mi używać młotka, gdy chciałem wbić gwóźdź w ścianę, aby powiesić obraz.

          Jezus kategorycznie sprzeciwia się starym praktykom szabatu. Chce pokazać, że nie oto chodzi w tym dniu. Wyjątkowość tego dnia ma polegać na radości odpoczynku po pracowitym tygodniu pracy. Radość wiąże się z miłowaniem i dziękczynieniem dla Bożej Opatrzności. Wszyscy powinni się cieszyć wszystkim, co człowieka otacza. To wszystko jest człowiekowi dane. Ludzie przemieniają świat, a wszystko z Bożego przyzwolenia. Niedziela to wspólna radość Boga i człowieka. W tym dniu radosnym trzeba sobie przekazać tę radość i nadzieję na lepsze jutro. Detale życia nie mają w tym dniu żadnego znaczenia. Jeżeli ktoś ma radość w dzierganiu koronek, niech to czyni. Inny będzie modelował okręty – niech to czyni. Ważne jest, aby mieć świadomość tego dnia. To chwila oddechu i radości naszego życia w Panu. Odpoczynek dostarcza nowych sił na kolejne dni pracy. Modlitwa wzmacnia ducha do pokonywania trudów kolejnego tygodnia.

          Uczniowie Jezusa zrywali kłosy w szabat. To oczywiście była prowokacja ze strony uczniów i demonstrowanie inności. Faryzeusze byli szczególnie wyczuleni na nieposzanowanie Prawa. Można było przez to stracić życie. Jezus próbuje wykazać, że nawet takie postacie jak Dawid łamali prawa szabatu, gdy przyszła wyższa konieczność (głód żołnierzy).

          Jezus uzdrawiał w szabat (Łk 6,6–11). To było dla faryzeuszy wielkie wykroczenie. Pewność w postępowaniu Jezusa była zgorszeniem dla wielu. Ład religijny Żydów ulegał rozkładowi. Żydzi nie mogli na to pozwolić.  

          Lentement grandi indignation et le ressentiment. Pendant ce temps, Jésus a continué à provoquer. Il a participé à des émeutes avec les publicains et les pécheurs. Car la colère de beaucoup, il dit: Ce ne sont pas ceux qui se portent bien qui ont besoin de médecin, mais les malades (Luc 05:31). Son comportement, Jésus montre une nouvelle façon de vivre ensemble dans la société. On  ne peut pas rejeter ou condamner personne. Tout le monde est agréable à Dieu. Des êtres plus faibles ont besoin de plus de Jésus que de ceux qui sont bien avoir.

          Les messages de cas (Luc 5:35–39; Matthieu 9:14–17, Marc 2:13–22) est la pericope synoptique. Il est écrit dans ce que les disciples de Jean et ceux des pharisiens jeûnent. On peut poser la question, que fait-il? Le jeûne
c’est abstention volontaire de manger du tout, ou de manger certains types d’aliments (par exemple viande.) pour une période de temps spécifiée. On peut jeûner pour des raisons de santé ou des croyances religieuses. Dans la religion, le jeûne est une forme de pénitence et implique la récitation de chaque plaisir spécifique. Elle ne vise pas nécessairement à la viande. Beaucoup de gens rapide, ne pas manger de la viande tout en bourrant d’autres plats au contenu de votre coeur. Ce malentendu et l’hypocrisie religieuse. Acte sacrificiel ne devrait pas être sur le spectacle, mais dans le calme de l’esprit. Poster devrait donner une idée de la «souffrance» et que «souffrance» devrait être un don de co-participation à la Passion du Seigneur. Poster devrait être consacrée à une victime. Il peut également faire un don anonyme à Dieu, afin qu’Il crédité seul coule distribuer aux nécessiteux.

          Dans la péricope est écrit que les disciples de Jésus n‘ont pas jeûné. Cela est compréhensible. Il est difficile de jeûner sans porter un Seigneur. Jésus annonce qu’il viendra un moment où quand disparu, puis les étudiants seront à jeun. Les pharisiens ne comprenais pas. Jésus est le Seigneur ne pour eux, mais un blasphémateur. Leur surprise est donc justifiée. Il taquinait leur sensibilité religieuse. Provocations Jésus a fait les pharisiens et les prêtres sont consternés par son attitude. Lentement né en eux en colère et voulait tuer Jésus.

          Jésus implique clairement que vient quelque chose de nouveau (un nouvel aperçu de la foi). La nouvelle nécessite une approche différente, une attitude différente de la vie: Personne ne déchire d’un habit neuf un morceau pour le mettre à un vieil habit; car, il déchire l’habit neuf, et le morceau qu’il en a pris n’est pas assorti au vieux.  Et personne ne met du vin nouveau dans de vieilles outres; autrement, le vin nouveau fait rompre les outres, il se répand, et les outres sont perdues;  mais il faut mettre le vin nouveau dans des outres neuves (Luc 5:36–38). Les paroles de Jésus sont significatives. Jeune vin est pas versé dans de vieilles outres, ou l’Evangile doit être fondée sur la science nouvelle. Toute tentative de se référer à l’Ancien Testament, comme Matthieu, correspondent pas exactement aux enseignements de Jésus. De même Tradition est également ossifié. Vous devez reconstruire la foi. Mais l’Église n’a pas pris la peine. Peut-être qu’il était trop difficile à cette époque? Peut-être il a fallu deux mille ans pour arriver à maturité? Mon travail est une tentative d’une nouvelle inspection de la foi, la proposition de nouvelle routes exploration. La crainte de violation courus de la pyramide (la foi de l’Ancien Testament) est immense.

Tłumaczenie

          Powoli narastało oburzenie i niechęć. Tymczasem Jezus dalej prowokował. Uczestniczył w biesiadach z celnikami i z grzesznikami. Na oburzenie wielu, mówi: Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają (Łk 5,31).  Swoim zachowaniem Jezus pokazuje nowy sposób współżycia w społeczeństwie. Nie można nikogo odrzucać ani potępiać. Każdy jest miły Bogu. Słabsze istoty potrzebują więcej Jezusa niż ci te, które się dobrze mają.

          Sprawa postów (Łk 5,35–39; Mt 9,14–17; Mk 2,13–22) jest  perykopą synoptyczną. Napisane jest w niej, że uczniowie Jana, jak i faryzeusze dużo poszczą. Można postawić pytanie, po co to czynią? Post to dobrowolne powstrzymanie się od jedzenia w ogóle, lub od spożywania pewnych rodzajów pokarmów (np. mięsa) przez określony czas. Pościć można z przyczyn zdrowotnych lub z religijnych. W religii post jest formą pokutną i polega na odmawianiu sobie określonych przyjemności. Niekoniecznie dotyczy to mięsa. Wiele osób pości, nie jedząc mięsa, a równocześnie napycha się innymi potrawami do syta. To nieporozumienie i religijna obłuda. Akt ofiarny nie powinien być na pokaz, ale w cichości ducha. Post powinien dawać poczucie „cierpienia” i to „cierpienie” powinno być darem współuczestniczenia w Męce Pana. Post powinien być ofiarą dedykowaną. Można go też ofiarować Bogu bezimiennie, aby mógł On dobro z niego wypływające sam rozdzielać wśród potrzebujących.

          W perykopie napisane jest, że uczniowie Jezusa nie pościli. To zrozumiałe. Trudno pościć mając przy sobie Pana. Jezus zapowiada, że przyjdzie czas, gdy kiedy odejdzie, wtedy uczniowie będą pościli. Faryzeusze tego nie rozumieją. Jezus nie jest dla nich Panem, lecz bluźniercą. Ich zdziwienie jest więc zasadne. Jezus drażnił ich wrażliwość religijną. Prowokacje Jezusa powodowały, że faryzeusze i kapłani są zbulwersowani Jego postawą. Powoli rodzi się u nich gniew i chęć zabicia Jezusa.

          Jezus wyraźnie daje do zrozumienia, że przychodzi coś nowego (nowy ogląd wiary). Nowe wymaga innego spojrzenia, innej postawy życiowej: Nikt nie przyszywa do starego ubrania jako łaty tego, co oderwie od nowego; w przeciwnym razie i nowe podrze, i łata z nowego nie nada się do starego. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków; w przeciwnym razie młode wino rozerwie bukłaki i samo wycieknie, i bukłaki się zepsują. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków (Łk 5,36–38). Słowa Jezusa są wymowne. Młodego wina nie wlewa się do starych bukłaków, czyli Ewangelia musi opierać się na nowej nauce. Wszelkie próby nawiązywania do Starego Testamentu, jak to czynił Mateusz, nie do końca pasują do nauki Jezusa. Podobnie Tradycja jest też skostniała. Trzeba na nowo budować wiarę. A jednak Kościół nie zadał sobie tego trudu. Może było to za trudne na owe czasy? Może trzeba było dwóch tysięcy lat, aby dojrzeć? Moje prace są próbą nowego oglądu wiary, propozycją nowych dróg poszukiwań.  Bojaźń przed naruszeniem narosłej piramidy (wiary starotestamentalnej) jest ogromna.

          Parmi les plus intéressantes de Jésus étaient aussi pharisiens, les prêtres et les docteurs de la loi. Ils le regardaient différemment. Ils étaient méfiants. Leur connaissance permet une évaluation critique. Vous-mêmes probablement demandé ce qu’il en est. Parmi les mots que vous avez entendu est venu dictons et intéressants de Jésus. Ils ont réalisé que Jésus est pas le prédicateur religieux primitive fou et accidentelle. Encore plus étaient curieux de connaître la personnalité de Jésus. Auteur Guérison d’un paralytique (Luc 5:17–26) révèle des informations importantes. Pour les guérisons de Jésus pour être efficace, elle doit avoir la puissance du Père. Il n’a pas même posséder un pouvoir surnaturel. Je suis seulement humaine. Jésus guérit un paralytique, mais aussi des mots de prononcez inhabituels: Homme, tes péchés te sont pardonnés (Luc 5:20). Quand les pharisiens, ayant entendu cela, ils ne pouvaient pas le croire. Cet “homme” a usurpé notre Père. Comme ils ont dit, parce que lui seul peut absoudre. Alors, qui est Jésus, les choses qu’il dit et fait? Cris outrés – elle borde sur le blasphème.

          Est Pharisiens avaient le droit de se fâcher? Bien sûr. Malgré les mots amers au sujet de leurs vies, ils étaient des gens pieux et fidèles dans la foi. Respecter la loi, les sacrifices pour le Temple comme. N’a Jésus avait le pouvoir de bouleverser les pharisiens? Eh bien, une fois doit avoir été une confrontation entre l’ancienne religion juive et le nouvel évangile. Jésus communique officiellement et publiquement: Fils de l’homme a sur la terre le pouvoir de pardonner les péchés (Luc 5:24).

          Les gens aiment à vivre selon des règles établies. Chaque destroyer, bonne ou mauvaise, est confronté à une évaluation sociale. Presque toujours il y a ses partisans mais aussi des adversaires. La force de l’argument dépend aussi sur le site de l’action. Dans leur propre pays est difficile d’être un innovateur des idées créatives. Il est préférable de travailler dans des environnements étrangers. Vues altérité, de coutumes et robe induisent l’agressivité humaine. La tolérance est encore rare. Les gens ne savent pas comment accepter et d’assumer que quelqu’un puisse penser différemment, habiller à leur manière et à organiser votre vie selon leurs propres règles. D’où l’intolérance par exemple. Pour les homosexuels. Une fois qu’ils ont ridiculisé avec les gauchers et les Noirs. Il a, heureusement, derrière nous.

          En matière de religion est plus grand acharnement et même le fanatisme. Quoi qu’il en vient à notre Dieu. Beaucoup de gens pensent que le devoir de lutter contre les infidèles. Nous avons assisté à l’hystérie dans la défense de la croix (à Varsovie en 2010). Ces gens ont agi, à leur avis, de bonne foi. Ils se sentent même héros d’événements.

          Les Pharisiens ne pouvait pas regarder tranquillement que la tempête leur religion et viole la sainteté. Ils se sentaient tenus de faire confiance à personne, pas de leur condition[1].

           Luc avait la nécessité d’utiliser des événements qu’on a entendu pour former son propre concept de récit. Embellir les faits, enrichir le contenu visait à mettre en évidence les vertus et les possibilités de Jésus. En décrivant l’une des façons les enseignements de Jésus du bateau (ce qui est un fait historique) est représenté pêche abondante miraculeuse (concept de l’auteur) et la nomination de Simon un étudiant. La pêche abondante de scène entière (Luc 5:4–11) est une image littéraire, nota bene, une très belle et attachante. Jésus se comporte comme un magicien sur scène. Il fait jeté leurs filets pour la pêche. Simon explique que cela est ce qu’ils ont fait juste et ne prirent rien. Cependant exécute la commande de Jésus. Comme sous l’influence d’un coup de baguette magique, il y a une grande quantité de poissons. La capture est réussie. Il semblerait que ce conte est inoffensif. Il apporte la gloire à Jésus, et vous donnent également une ambiance agréable. On aimerait dire à propos de Jésus, ce qui est bon, cher, bien et dandy – miel seul. la tendresse, médias rend les choses sacrées fait une caricatures chaudes et colorées (conte de fées). Foi descend au niveau des enfantin et infantile. Luc est appelé le chantre de Jésus. Peut-être que les peintures de Luc étaient nécessaires au cours des siècles. Ils donnent de la joie et le confort, la sécurité et le plaisir. Aujourd’hui provoquer un sourire sur votre visage et l’indulgence pour l’auteur. Actuellement, on compte les faits. Dans l’ère de l’espace précision conquête, il est important. La maturité de la société exige une vérité scientifique. La foi doit être intelligent et fort dans les fondamentaux.

          La guérison d’un lépreux (Luc 5:12–16; Matthieu 8:1–4 Marc 1:40–45) est la pericope synoptique. Lépreux tournant vers Jésus: Seigneur, si tu le veux, tu peux me rendre pur (Luc 5:12). Jésus répond: je veux (Luc 5: ,13). Ainsi déclare sa volonté de remédier aux carences. Tout fait, vient de la nécessité de son cœur (je veux), et non par la contrainte. Jésus ne commande pas à quiconque de faire le bien. Père céleste a envoyé à témoigner de lui (il a prêché la Bonne Nouvelles), et ne pas faire signes et des prodiges – juste de bons [1]. Jésus a volontairement opté pour une forme de lois sur la divulgation de Dieu. Tout ce qui est lié à Dieu est bon. La méthode adoptée est avéré efficace. Les gens moins instruits théologiquement doivent recevoir des stimuli sensoriels. Pour eux, la religion doivent être phénoménale, servi dans les miracles de logement et des signes. Seuls ceux qui sonder les choses de Dieu, muet cherche des endroits isolés pour contemplation et la prière: Et lui, il se retirait dans les déserts, et priait. (Luc 05:16).

          Jésus savait la psychologie de la foule. Il savait comment organiser une réunion, comment élever la température et les émotions pour rendre les gens veulent quelque chose au-delà de leur vie quotidienne. L’homme doit réaliser que la vie est non seulement de l’existence (la consommation), mais pour quelque chose de plus, mémorable, plus précieux.

          Jésus événement explique, en disant: Aucun prophète n’est bien reçu dans sa patrie (Luc 4:24). Cette phrase est valable à ce jour. Il est plus facile pour le respect dans une ville différente que dans leur propre environnement.

          Avec l’intolérance, en particulier local, je l’ai et je vais composer. Cependant, je dois ce confort que je comprends ce qu’elle est pour. Bien que je crois en la vérité absolue, ils sont pour l’homme pas disponible. Oui, on peut dire que, pour les approcher constamment et avec différents côtés. Chacun a sa propre vision du monde, de sorte que la vérité est toute relative, individuelle et subjective. L’homme attire l’attention sur les différents aspects de la réalité qui, autrement, ne seront même pas regarder. Donc ne soyez pas surpris qu’il existe des différences de vues. Donc, il est structuré monde humain. Bien sûr, il est une pensée avant et l’esprit de Dieu. Peut-être que le point est que l’homme ne cessent de chercher la vérité.

          Tout ce que je vous écris est le résultat de mon (mais pas seulement) vue. Personne n’a un brevet sur la vérité. Pas étonnant quand on voit le monde ou Dieu différemment. Il faut garder le respect des autres points de vue, parce qu’ils sont le résultat de la liberté humaine donné par le Créateur. Ne pas également sur la force de leur force, car il est un viol infligés liberté personnelle. Les vues peuvent être présentées que sur la base de certaines propositions d’illustration. Tous les guerres de religion est une totale incompréhension. Les temps dans lesquels utilisés l’épée pour imposer la religion, heureusement disparu.

          Jésus quitta la patrie de terrain inhospitalier et se rendit à Capharnaüm. Là, il a enseigné dans les synagogues à proximité. Parmi le public était un homme fou (Luc 4:31–37). On pensait que ces personnes ont l’esprit de l’impur en soi. Il a commencé à insulter Jésus. Jésus, voyant que cris viennent pas du coeur mais d’un esprit malade, guéris “possédé”. Cet acte a suscité un grand étonnement des témoins de l’événement.

          Après avoir quitté la synagogue, Jésus est venu à la maison de Simon et guérir sa belle-mère. Après un moment, il a guéri une femme déjà les a utilisés. Dans la soirée, il guérit les autres de lui apportant souffrant. Beaucoup pensaient que le Messie est venu à eux annoncé par les prophètes (fils de Dieu). Jésus, cependant, prend ses distances avec elle et ne pas laisser passer le mot à propos de lui-même. Les gens voulaient lui ravi de rester à la maison. Jésus leur a donné le contenu de sa mission: je dois prêcher les bonnes nouvelles du royaume de Dieu, parce qu’il a été envoyé (Luc 4:43). Ces termes se rapportent à tout ce que Jésus lu à partir de l’état de la vérité? Et où sauver rôle de Jésus? Ou peut-être cette idée peut naître que dans sa tête et volontairement Jésus décide dans son sacrifice? Accepter cette thèse pour être vrai, il peut être conclu que Jésus comme un homme a entrepris une tâche extraordinaire. Ainsi, il a montré ce qu’est un être humain est capable de. La limite des capacités humaines a été déplacé très proche de la perfection de Dieu. Il est à peine surprenant, puisque l’homme a été créé à l’image de Dieu. Jésus a donné ce témoignage.

Tłumaczenie

          Jezus puentuje wydarzenie słowami: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie (Łk 4,24). Sentencja ta jest aktualna do dnia dzisiejszego. Łatwiej o szacunek w innym mieście niż we własnym środowisku.

           Z nietolerancją, zwłaszcza lokalną,  muszę i ja się borykać. Mam jednak ten komfort, że rozumiem w czym jest rzecz. Choć wierzę w Prawdy absolutne, to one są dla człowieka niedostępne. Owszem, można powiedzieć, że ciągle się do nich zbliżamy i to z różnych stron. Każdy ma własny ogląd świata, a więc prawda jest całkowicie względna, indywidualna i subiektywna. Człowiek zwraca uwagę na różne aspekty rzeczywistości, na które inny nawet nie spojrzy.  Nie należy więc dziwić się, że są rozbieżności w poglądach. Tak jest zorganizowany ludzki świat. Pewnie jest w tym jakaś przednia myśl i zamysł Boga. Może chodzi o to, aby człowiek nie przestał nigdy szukać Prawdy.

          Wszystko, co piszę jest w rezultacie moim (choć nie tylko) poglądem. Nikt nie ma patentu na prawdę. Nie dziwię się, gdy ktoś widzi świat czy Boga inaczej. Trzeba zachować szacunek dla innych poglądów, bo one wynikają z wolności człowieka danej przez Stwórcę. Nie wolno też na siłę ich forsować, bo  jest to gwałt zadawany wolności osobistej. Poglądy można prezentować tylko na zasadzie pewnych propozycji poglądowych. Wszelkie wojny religijne to totalne nieporozumienie. Czasy, w których używano miecza do narzucania religii, na szczęście już minęły.              

          Jezus opuścił niegościnne tereny rodzinnych stron i udał się do Kafarnaum. Tam nauczał w pobliskich synagogach. Wśród słuchaczy był człowiek niespełna rozumu (Łk 4,31–37). Uważano, że tacy ludzie mają ducha nieczystego w sobie. On to zaczął urągać Jezusowi. Jezus, widząc, że krzyki pochodzą nie z serca, ale z chorego umysłu, uzdrowił „opętanego”. Tym aktem wzbudził ogromne zdumienie u świadków wydarzenia.

          Po opuszczeniu synagogi przyszedł Jezus do domu Szymona i uzdrowił jego teściową. Po chwili uzdrowiona kobieta już im posługiwała. Wieczorem uzdrowił innych cierpiących, przynoszonych do Niego. Wielu sądziło, że przyszedł do nich zapowiadany przez proroków Mesjasz (Syn Boży). Jezus jednak odcinał się od tego i nie pozwalał rozgłaszać o sobie. Zachwyceni ludzie chcieli Go zatrzymać u siebie. Jezus przekazał im treść swojego posłannictwa: muszę głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, bo na to zostałem posłany (Łk 4,43). Czy słowa te mówią o wszystkim, co odczytał Jezus ze stanu Prawdy? A gdzie zbawcza rola Jezusa? A może zamysł ten zrodzi się dopiero w Jego głowie i z własnej woli Jezus podejmie decyzję o swojej Ofierze? Przyjmując tę tezę za prawdę, można wyciągnąć wniosek, że Jezus jako Człowiek podjął się niezwykłego zadanie. Tym samym pokazał do czego zdolna jest istota ludzka. Granica ludzkich możliwości została przesunięta bardzo blisko doskonałości Boga. Trudno się dziwić, skoro człowiek został stworzony na podobieństwo Boże. Jezus dał temu świadectwo.

          Jésus est allé dans le désert, là à penser les choses à travers et de rassembler des forces pour continuer la mission. Il y est resté un long moment. Il mortifié leur chair par la faim et le froid, pour augmenter la tentation du corps. Il a prié et il a fait la mortification, pour voir si elle est en mesure de surmonter la faiblesse de la chair et de la peur de la mort. Jésus lui-même a créé une situation dans laquelle les tentations ont pour l’attraper. Le corps faim et froid, endormi
encouragé: manger, boire, se couvrir. Une autre tentation pensait probablement: pourquoi faites-vous tout cela? Abandonner et profitez de votre vie. Il est difficile d’inventer d’autres tentations, quand il était dans une telle situation. Les élèves ne savaient certes pas les détails de la vie de Jésus dans le désert. Illustré événement selon ses propres concepts théologiques, de la fiction: Le diable le transporta dans la ville sainte, le plaça sur le haut du temple, et lui dit (Matthieu 4:5). Il dimension purement didactique. Le premier auteur de la péricope (probablement Matthieu) utilise ici le nombre symbolique 40. Jésus était dans le désert 40 jours. Depuis 40 ans, Israël a continué errance à travers le désert. Ce fut une période tentation du peuple juif à se révolter. Moïse était sur le mont Sinaï 40 jours, où il a reçu les comprimés sacrés de l’alliance. De même, Abraham est allé derrière le mont Horeb, où il a dû sacrifier son fils Isaac. Matthieu utilise des symboles juifs. Elle fait de son mieux pour attacher l’Ancien Testament avec Jésus.

          Jésus revint spirituellement renforcée. L’auteur de l’Évangile fournit, cependant, ce ne est pas la fin. L’attractivité du mal est constamment à jour et vous serez constamment lutter avec elle.

          Jésus a renforcé la puissance de l’Esprit de retraite tenue (la tentation dans le désert) a commencé ses premières apparitions publiques. Il a visité les villages environnants et a rencontré des compatriotes dans les synagogues. Sa popularité a grandi. Et il vint à Nazareth, sa ville natale.

          L’évangéliste Luc a bénéficié d’un certain nombre de sources. Pas tous ont été datés et a constaté qu’il est difficile de faire un cours chronologique des événements. Il le fait la compilation de matériel disponible, en passant, ne peut pas vraiment historiographique, mais le sens des événements.

          Jésus connaît très bien le contenu des Écritures. Avec leur aide, ils essaient de faire passer les auditeurs que notre Père céleste envoie des prophètes pour missions spéciales (Isaïe). Ils prédisent un messie.

          Dans la synagogue, Jésus lit un passage du Livre d’Isaïe sur la mission du prophète: L’esprit du Seigneur, l’Éternel, est sur moi, Car l’Éternel m’a oint pour porter de bonnes nouvelles aux malheureux; Il m’a envoyé pour guérir ceux qui ont le coeur brisé, Pour proclamer aux captifs la liberté, Et aux prisonniers la délivrance; Pour publier une année de grâce de l’Éternel, Et un jour de vengeance de notre Dieu; Pour consoler tous les affligés (Isaïe 61:1–2). La lecture de ces mots font à eux-mêmes. Alors il commença à leur dire: Aujourd’hui cette parole de l’Ecriture, que vous venez d’entendre, est accomplie (Luc 4:21).

          Jésus sait que sa mission est de fournir des «bonnes nouvelles». Le texte biblique veut pour authentifier l’autre. Il a trouvé voisins. Initialement Jésus sont ravis et surpris ses paroles, mais de l’autre côté, ils voient en lui un ancien voisin, le fils de Joseph. Ils se demandent, comment pouvons parler de moi-même comme un prophète. Mais alors la colère construit en eux. Jésus jugé blasphématoire et veulent le jeter en bas de la falaise. Jésus était la providence de Dieu pour éviter la condamnation.

Tłumaczenie

          Jezus poszedł na pustynię, aby tam wszystko przemyśleć i nabrać sił do dalszej misji. Przebywał tam dość długo. Umartwiał swoje ciało głodem i chłodem, aby zwiększyć pokusy ciała. Modlił się i czynił umartwienia, aby się przekonać, czy jest zdolny do pokonania słabości ciała i lęku przed śmiercią. Jezus sam wykreował sytuację, w której miały go dopaść pokusy. Ciało głodne i wychłodzone, niewyspane podpowiadało: zjedz, napij się, okryj się. Inną pokusą były zapewne myśli: po co to wszystko czynisz? Porzuć to i ciesz się życiem. Trudno  wymyślać inne pokusy, gdy nie było się w takiej sytuacji. Uczniowie z pewnością nie znali szczegółów pobytu Jezusa na pustyni. Zobrazowano wydarzenie według własnych koncepcji teologicznych, tworząc fikcję literacką: Wtedy wziął Go diabeł do Miasta Świętego, postawił na narożniku świątyni i rzekł Mu  (Mt 4,5). Ma ona jedynie wymiar dydaktyczny. Pierwszy autor  perykopy (prawdopodobnie Mateusz) posiłkuje się tu symboliczną liczbą 40.  Jezus przebywa na pustyni 40 dni. Przez 40 lat trwała wędrówka Izraela przez pustynię. Był to okres kuszenia narodu żydowskiego do buntu. Mojżesz przebywał na górze Synaj 40 dni, gdzie otrzymał święte tablice przymierza. Podobnie Abraham szedł tyle do góry Horeb, na której miał złożyć w ofierze swego syna Izaaka. Mateusz posługuje się symboliką żydowską. Stara się jak najbardziej związać Stary Testament z Jezusem.

          Jezus wrócił duchowo wzmocniony. Autor Ewangelii podaje jednak, że to nie koniec. Atrakcyjność zła jest stale aktualna i trzeba będzie bez przerwy się z nią borykać.

          Jezus wzmocniony mocą Ducha po odbytych rekolekcjach (kuszenie na pustyni) rozpoczął pierwsze wystąpienia publiczne. Odwiedzał okoliczne miejscowości i spotykał się z rodakami w synagogach. Jego popularność rosła. Przyszedł również do Nazaretu, swojego rodzinnego miasta.

          Ewangelista Łukasz korzystał z wielu źródeł. Nie wszystkie były datowane i trudno było mu złożyć chronologiczny bieg wydarzeń. Czyni więc kompilację z dostępnego materiału, przekazując, może nie prawdę historiograficzną, ale sens wydarzeń.

          Jezus zna bardzo dobrze treść Pism świętych. Z ich pomocą próbuje przekazać słuchaczom, że Ojciec Niebieski wysyła proroków do misji specjalnych (Izajasz). Oni to przepowiadają mesjasza.

          W synagodze Jezus odczytuje fragment z Księgi Izajasza o posłannictwie proroka: Duch Pana Boga nade Mną, bo Pan Mnie namaścił. Posłał Mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę, aby obwieszczać rok łaski Pańskiej (Iz 61,1–2). Czytając te słowa wskazywał na siebie. Gdy skończył, powiedział: Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli  (Łk 4,21). Jezus wie, że Jego misją jest niesienie „dobrej nowiny”. Tekstem biblijnym chce autoryzować siebie. Natrafił na sąsiadów.  Początkowo są zachwyceni Jezusem i zdumieni Jego słowami, ale z drugiej strony widzą w Nim dawnego sąsiada, syna Józefa. Dziwią się, jak może o sobie mówić, że jest prorokiem. Po chwili jednak narasta w nich gniew. Jezusa uznają za bluźniercę i chcą Go strącić ze skały. Jezus opatrznością Bożą unika skazania.

          Luc décrit brièvement le baptême de Jésus (Luc 3:21–22). Comme si il l’a fait avec l’obligation de transférer fait certain. Ne pas développer ce fil.

          Dans la prochaine péricope montre La généalogie (Luc 3:23-39). Il est tout à fait différente de la généalogie présenté par Matthieu. Luc probablement marchait sur la lignée de Marie, et Matthieu la ligne de Joseph. Le pedigree de Luc, devant Joseph est Heli (le père de Marie), à la place de Jacob (le père de Joseph). Ce malentendu est expliqué par le fait que Joseph est entré dans les droits et privilèges de respect filial à Eli. L’évangéliste Matthieu calculé que, entre David et Jésus, il y avait 28 générations, tandis que Luc a compté le plus grand nombre 41. Matthieu suit la lignée royale au pouvoir (David, Salomon, Roboam …), tandis que Luc marche sur les traces des descendants d’un autre fils, David – Nathan. Quelle est la bonne pedigree? Dans la généalogie de Matthieu, il est un roi Joachin (Jojakim), que Dieu a maudit mots, écrire cet homme comme privé d’enfants, un homme qui ne bénéficieront pas le bonheur dans leurs jours, parce qu’aucun de ses descendants ne parviennent pas à asseoir sur le trône de David (Jérémie 22:30 ). On peut lire, que cette génération ne sont pas vraiment le Messie à prévoir. D’autre part, la généalogie de Luc est moins fiable. Sur ce sujet débattu. B. Pascal (1623–1662, mathématicien français, physicien et philosophe de la religion) a fait valoir que les divergences dans les Ecritures doivent être considérées comme des preuves que l’Écriture n’a pas été manipulé.

          Dans leurs pedigrees de filozoteizm de vision, ils ne font pas de sens, car il est inconnu donneur de sperme. Le père biologique de Jésus est une personne inconnue.

          La péricope La Tentation (Luc 4 :1–13) est presque identique à une péricope similaire de l’Evangile de Matthieu. L’histoire peut se rapporter à la vraie, dans laquelle Jésus se retira dans le désert à la retraite avant de voyager il poursuivre sa mission.

          Luc examine chaque matériau source et compose avec sa propre vision théologique. La péricope La Tentation dans le désert utilisé pour accentuer la tentation (Satan) comme une tentative de faire glisser l’homme-Jésus sur le mauvais côté. Comme il l’écrit, Jésus sort victorieux de mauvaises tentations. Luc croit que Satan existe réellement en tant qu’être spirituel. Il croyait qu’il exerce le pouvoir dans le monde entier. Significative sont les derniers mots de la tentation: Après l’avoir tenté de toutes ces manières, le diable s’éloigna de lui jusqu’à un moment favorable (Luc 4:13). “Au moment où” cela signifie qu’il reviendra et continuera à tenter. Si à la place du mot “Satan” à écrire sur l’attractivité du mal, qui tente et fait signe, puis pericopes acquerraient un sens réel. La sens serait très semblable.

Tłumaczenie

         Łukasz w krótkich słowach opisuje chrzest Jezusa (Łk 3,21–22).  Tak jakby uczynił to z obowiązku przekazania pewnego faktu. Nie rozwija tego wątku.

          W następnej perykopie  przedstawiony jest Rodowód Jezusa (Łk 3,23–39). Jest on zupełnie inny od rodowodu przedstawionego przez Mateusza. Prawdopodobnie Łukasz szedł po linii rodowej Maryi, a Mateusz po linii pokolenia Józefa.  W rodowodzie Łukasza, przed Józefem jest Heli (ojciec Maryi), zamiast Jakuba (ojca Józefa). To nieporozumienie tłumaczone jest tym, że Józef wszedł w prawa i przywileje synowskie w stosunku do Helego. Ewangelista Mateusz obliczył, że między Dawidem a Jezusem było 28 pokoleń, natomiast Ewangelista Łukasz naliczył ich aż 41. Mateusz śledzi panującą linię królewską (Dawid, Salomon, Roboam …), natomiast Łukasz kroczy śladami potomków innego syna Dawida – Natana.  Który rodowód jest właściwy? W genealogii Mateuszowej występuje król Jechoniasz (Jojakim), którego Bóg przeklął słowami: Zapiszcie tego człowieka jako pozbawionego potomstwa, jako męża, który nie zażyje szczęścia w swych dniach, ponieważ żadnemu z jego potomków nie uda się zasiąść na tronie Dawida (Jr 22,30). Można odczytać, że z tego pokolenia nie bardzo należy spodziewać się Mesjasza. Z kolei genealogia Łukasza jest mniej wiarygodna. Na ten temat trwają spory. B. Pascal (1623–1662, francuski matematyk, fizyk i filozof religii) twierdził, że rozbieżności w Pismach należy przyjmować jako dowód, że Pismo święte nie było manipulowane.

          W oglądzie filozoteistycznym rodowody nie mają sensu, bowiem nieznany jest dawca plemnika. Biologiczny ojciec Jezusa jest osobą nieznaną.

            Perykopa  Kuszenie na pustyni (Łk 4,1–13) jest prawie identyczna do podobnej perykopy z Ewangelii Mateusza. Opowiadanie może dotyczyć prawdziwego zdarzenia, w którym to Jezus oddalił się na pustynię w celu przebycia tam rekolekcji przed dalszą swoją misją.

            Łukasz bada każdy materiał źródłowy i komponuje z niego własną wizję teologiczną. Perykopę Kuszenie na pustyni wykorzystał do zaakcentowania pokusy (szatana) jako próby przeciągnięcia Człowieka-Jezusa na złą stronę. Jak pisze, Jezus wychodzi zwycięsko z szatańskich pokus. Łukasz wierzył, że szatan istnieje realnie jako istota duchowa. Uważał, że on dzierży władzę nad światem. Znamienne są końcowe słowa kuszenia: Gdy diabeł dopełnił całego kuszenia, odstąpił od Niego do czasu (Łk 4,13). „Do czasu” znaczy, że powróci i dalej będzie kusił. Gdyby zamiast słowa „szatan” napisać o atrakcyjności zła, które kusi i nęci, wtedy perykopa nabrałaby realnego znaczenia. Sens byłby bardzo podobny.