Evangile selon s. Luc 56 i tłumaczenie

          La péricope La parabole des mines (Luc 19:11–28) est similaire à la péricope de La parabole évangélique de Matthieu des talents (Matthieu 25:14–30). Les textes varient discuté de la valeur de la pièce. Talent équivaut à 60 mines, il est donc une somme beaucoup plus faible. Enregistrez Luc est comme une copie carbone de l’histoire de l’Evangile de Matthieu. La morale est similaire. S’il vous plaît rappeler la conférence Matthieu dans cette rubrique. Peut-être que Luc fait référence à l’actualité, à Archélaüs, qui, en 4  avant  JC. Il se rendit à Rome, voulant rassurer sur le trône de son père, Hérode le Grand, à la lui confia avec seulement régner pour la Judée, ou région du sud, passant le reste des territoires sous le règne de Hérode Antipas. De retour au pays se venge de ses adversaires politiques. Histoires de toile de l’Evangile de Matthieu devient l’inspiration pour Luc à leurs études.

          Des autres péricopes sont très semblables à des descriptions de Matthieu et Marc. Je ne peux que faire des informations.

          Dans la péricope Lamentation sur Jérusalem (Luc 19:41–44) Luc présente Jésus pleurant sur le sort de Jérusalem. Peut-être il a passé les mêmes émotions et les expériences liées à la siège de la ville par les Romains en 70 après JC.

          Luc est le seul décrit la péricope Bon larron (Luc 23,39-43) conversion au brigand sur la croix. Ceci est probablement son propre développement théologique. Il révèle qu’un acte majeur peut gagner le salut. Est-ce juste? Humainement parlant, non, mais, selon la justice de Dieu, qui est la miséricorde, oui. Les péchés du méchant ont été rachetées, la culpabilité, par le sacrifice de Jésus. Ne pas porté d’une même punition? Les péchés ont été pardonnés méchant (la culpabilité, mais pas comme une pénalité), mais son âme doivent subir la purification spirituelle. Comment est-il du point de vue humain?

          Parce que la chose se passe dans le surnaturel, humainement peut pas le décrire. Pas de paroles sont vraies et sont inappropriées. Pour comprendre le fonctionnement de purification de l’âme (purgatoire), vous devez utiliser un certain modèle conceptuel. Dieu est comme le soleil (image lumineuse de Dieu). Les rayons de lumière provenant de l’avoir des températures différentes, en fonction de la distance du centre. Les rayons sont inclus âmes humaines. En fonction de la pureté, la perfection peut résister à la chaleur supérieure ou inférieure. Leur désir est le mariage avec Dieu. Pour recevoir la couronne de mariage doit arriver aux mêmes sources. L’incapacité de satisfaire le désir est le nettoyage de la douleur.

          Au loin, l’attente pour les âmes perdues. Toutes les âmes seront sauvées (apocatastase), parce que Jésus a racheté la totalité de la faute. Il est resté le seul moment de la purification spirituelle.

Tłumaczenie

          Perykopa Przypowieść o minach (Łk 19,11–28) jest podobna do perykopy z Ewangelii Mateusza Przypowieść o talentach (Mt 25,14–30). Teksty różnią się omawianą wartością monety. Talent odpowiada 60 minom, a więc chodzi tu o sumę dużo niższą. Zapis Łukasz jest jakby kalką opowiadania z Ewangelii Mateusza. Morał jest podobny. Proszę przywołać wykład Ewangelia wg Mateusza w tym temacie. Być może Łukasz nawiązał do wydarzeń aktualnych, do Archelaosa, który w 4 r. przed Chr. udał się do Rzymu, chcąc się utwierdzić na tronie ojca, Heroda  Wielkiego, by ten powierzył mu tylko panowanie na Judeą, czyli regionem południowym, przekazując resztę terytoriów pod rządy Heroda Antypasa. Wróciwszy do kraju mści się na swoich przeciwnikach politycznych. Kanwa opowieści z Ewangelii Mateusza staje się inspiracją dla Łukasza do własnych opracowań.

          Kolejne perykopy są bardzo podobne do opisów Mateusza i Marka. Pozostaje mi jedynie uzupełnić niektóre informacje.

          W perykopie Zapowiedź upadku miasta (Łk 19,41–44) Łukasz przedstawia Jezusa płaczącego nad losem Jerozolimy. Być może przekazał tym samym własne emocje i przeżycia związane z oblężeniem miasta przez Rzymian w 70 r.

          Łukasz jako jedyny opisuje w perykopie Dobry łotr (Łk 23,39–43)  nawrócenie się łotra na krzyżu. Prawdopodobnie jest to jego własne opracowanie teologiczne. Ujawnia, że można jednym doniosłym aktem zapracować na zbawienie. Czy jest to sprawiedliwe? Po ludzku nie, ale według sprawiedliwości Boga, które jest miłosierdziem, tak. Grzechy łotra zostały odkupione, co do winy, przez Ofiarę Jezusa. Czy nie ponosi od żadnej kary? Grzechy łotra zostały odpuszczone (co do winy, ale nie co do kary), ale jego dusza musi przejść oczyszczenie duchowe. Jak to wygląda z ludzkiej perspektywy?

          Ponieważ rzecz się dzieje w przestrzeni nadprzyrodzonej, po ludzku nie można jej opisać. Żadne słowa nie odpowiadają prawdzie i są nieodpowiednie. Aby pojąć działania oczyszczające duszę (czyściec), trzeba posłużyć się pewnym modelem konceptualnym. Bóg jest jak Słońce (świetlisty obraz Boga). Promienie światła wychodzące od Niego mają różną temperaturę, w zależności od odległości od centrum. W promienie włączone są dusze ludzkie. W zależności od czystości, doskonałości mogą wytrzymywać żar większy lub mniejszy. Ich pragnieniem są zaślubiny z Bogiem. Aby otrzymać koronę zaślubin trzeba dojść do samego Źródła. Niemożność spełnienia pragnienia jest bólem oczyszczającym.

          W dalekiej odległości czekają dusze zagubione. Zbawione zostaną wszystkie dusze (apokatastaza), bo Jezus odkupił wszystkich od winy. Pozostał im jedynie czas oczyszczenia duchowego.

Evangile selon s. Luc 55 i tłumaczenie

          Jésus promet la troisième fois une fin. L’auteur a mis dans le synoptique péricope Nouvelle annonce de la Pasion (en biblle polonaisse : Troisième annonce de la Passion) (Luc 18:31–34, Matthieu 20:17–19, Marc 10:32–34) : Car il sera livré aux païens; on se moquera de lui, on l’outragera, on crachera sur lui,  et, après l’avoir battu de verges, on le fera mourir; et le troisième jour il ressuscitera (Luc 18:32–33). L’auteur écrit: Ils, cependant, il ne comprenait pas. Cette chose était caché d’eux et ne comprenait pas ce qui a été mentionné (Luc 18:34). Pourquoi ne comprenez-vous pas? Après tout, Jésus dit explicitement phrases déclaratives. Quel est-il pas de ne pas comprendre? Et pourtant. Les phrases sont simples, mais le contenu ne sont pas acceptables. Ils pensaient: cela ne peut pas arriver. Il n’y a pas une telle option. Tout comme une mère pleurant son enfant mort: Non, cela est impossible. Les élèves ne voulaient pas laisser de telles pensées. Ils ont bloqué le message. Ils ne veulent pas croire les paroles de Jésus.

          Dans la péricope Guérison d’un aveugle à Jéricho (Luc 18:35-43; Mt 9:27–31; 20:29–34), l’auteur écrit: Jésus est arrêté (Luc 18 :40). Il a arrêté parce qu’il a entendu une voix qui crie: Jésus, Fils de David, aie pitié de moi (Luc 18,39). Ainsi, on  aurait toujours, chaque fois que quelqu’un vous appeler l’aide de Jésus. Mais Jésus met une condition: examen (Luc 18:42) et explique l’effet: ta foi t’a bien fait (ibid).

          La péricope Zachée le publicain (Luc 19:1–10) se produit uniquement dans l’évangile de Luc. Si l’événement qui y est décrit est vrai, que ce soit un concept théologique Luc? Il est important de réaliser que sur la toile des histoires imaginaires, légendes, mythes peuvent construire des grandes structures de l’éthique. En revanche, les constructions théologiques sont risqués. Pourquoi? L’éthique est une dimension universelle et peut être développé en aucune religion. Sa principale source est la loi naturelle inscrite dans chaque être humain. Éthique des différentes religions sont très similaires. Quand il est la théologie chrétienne, le sujet est rétrécie à une religion spécifique. Pour développer conceptuels (mythes, légendes, histoires imaginaires) qui pourraient être la base pour l’exégèse théologique doit être correctement et soigneusement mis au point. Sinon, il faut créer une théologie erronée. Malheureusement, les erreurs ne sont pas épargnés la religion chrétienne. Il est dommage que la place de l’enlèvement, a essayé de les adopter, créant un incroyable constructions théologiques. Erreurs théologiques vont pendant des siècles. Pour un long temps de se solidifier pour former la coquille dogmatique. L’Eglise elle-même n’a pas fait face à cela.

        S’il vous plaît noter que les noms des héros de l’Écriture sont comme un correspondant événements auxquels ils participent (Abram – père aimant, Moïse – dessiner;  Isaac – rire; Salomon – un homme de paix, Jean – Seigneur a fait miséricorde, Lazare – celui que Dieu aide). Ainsi, par exemple. Zachée est la forme grecque du nom Zakkai (juste, propre). Il vaut la peine de prêter attention aux noms, car ils sont souvent la clé pour apprécier la crédibilité du texte. Si l’étymologie du nom correspond au sort futur du héros du texte, il est utile d’examiner si oui ou non ils ont été accordées a posteriori les événements décrits.

          Auteur péricope montre cette fois que Jésus a fait son choix. Le choix de Zachée surprend tout le monde. Pourquoi il a choisi de zagościć après une dure journée? Peut-être parce qu’il est riche? Non. Il est difficile à croire. Ils murmuraient: Après tout, ce pécheur, principaux agents des douanes. Zachée était un pécheur aux yeux des. Il est vrai que Zachée se vante de sa gentillesse, mais Jésus sait qu’il dit la vérité. Jésus parle à le publicain et dit: Le salut est entré aujourd’hui dans cette maison (Luc 19:9). Les paroles de Jésus préfigurent eschatologique. Où y viendra le salut. Avec ces mots, Jésus parle aussi de lui-même. Il est conscient de sa dignité et de sa mission: Car le Fils de l’homme est venu chercher et sauver ce qui était perdu (Luc 19:10). Auteur cette péricope veut montrer que Jésus déjà pleinement conscients de leur avenir divinité. Luc pousse sa condamnation. Il veut montrer le Fils de l’homme comme le Sauveur de tous les hommes. Luc était un chantre miséricorde du Christ. Seulement, il pourrait donner à Jésus si joliment dans les couleurs de gloire et de majesté. Jésus est pour lui avant tout Sauveur. Libère du péché, il sauve ce qui était perdu (ibid).

Tłumaczenie

          Jezus po raz trzeci zapowiada swój koniec. Autor ujął to w perykopie synoptycznej Trzecia zapowiedź męki (Łk 18,31–34; Mt 20,17–19; Mk 10,32–34): Zostanie wydany w ręce pogan, będzie wyszydzony, zelżony i opluty; ubiczują Go i zabiją, a trzeciego dnia zmartwychwstanie»(Łk 18,32–33). Autor pisze:  Oni jednak nic z tego nie zrozumieli. Rzecz ta była zakryta przed nimi i nie pojmowali tego, o czym była mowa (Łk 18,34). Dlaczego nie rozumieli? Przecież Jezus mówi wyraźnie zdaniami oznajmującymi. Co tu jest nie do nie zrozumienia? A jednak. Zdania były proste, ale treść nie do przyjęcia. Myśleli oni: to nie może się stać. Nie ma takiej opcji. Podobnie jak matka płacze nad umarłym swoim dzieckiem: Nie, to niemożliwe. Uczniowie nie dopuszczali takich myśli. Blokowali przekaz. Nie chcieli wierzyć słowom Jezusa.

          W perykopie synoptycznej Niewidomy pod Jerychem (Łk 18, 35–43; Mt 9,27–31; 20,29–34) autor pisze: Jezus przystanął (Łk 18,40). Przystanął, bo usłyszał głos wołającego: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną (Łk 18,39). Tak będzie zawsze, ilekroć ktoś wezwie Jezusa o pomoc. Jezus jednak stawia warunek: Przejrzyj (Łk 18,42) i wyjaśnia skutek: twoja wiara cię uzdrowiła (tamże).

          Perykopa Zacheusz (Łk 19,1–10) występuje tylko w  Ewangelii Łukasza. Czy zdarzenie w niej opisane jest prawdziwe, czy jest to koncepcja teologiczna Łukasza? Warto zdać sobie sprawę, że na kanwie opowiadań zmyślonych, legend, mitów można budować wspaniałe konstrukcje etyczne. Natomiast ryzykowne są konstrukcje teologiczne. Dlaczego? Etyka ma wymiar uniwersalny i może być opracowywana w każdej religii. Głównym jej źródłem jest prawo naturalne zapisane w każdym człowieku. Etyki różnych religii są bardzo do siebie zbliżone. Kiedy mowa jest o teologii chrześcijańskiej, temat jest zawężany do konkretnej religii. Aby opracowania konceptualne (mity, legendy, opowiadania zmyślone) mogły by być bazą dla egzegezy teologicznej, muszą być właściwie i starannie opracowane. W przeciwnym razie można tworzyć błędną teologię. Niestety, pomyłki nie ominęły religii chrześcijańskiej. Szkoda, że zamiast usuwać, próbowano je adoptować, tworząc niesamowite konstrukcje teologiczne. Błędy teologiczne ciągną się przez wieki. Przez długi czas krzepną, tworząc skorupę dogmatyczną. Sam Kościół nie poradził sobie z tym.

          Proszę zwrócić uwagę, że imiona bohaterów Pisma świętego mają znaczenia bardzo pasujące do wydarzeń, w których biorą udział (Abram – kochający Ojca; Mojżesz – wyciągać; Izaak  – śmiejący się; Salomon – Człowiek pokoju, Jan Pan okazał miłosierdzie, Łazasz – ten, któremu Bóg pomaga). I tak np. Zacheusz jest grecką formą imienia Zakkai (sprawiedliwy, czysty). Warto zwracać uwagę na imiona, bo niejednokrotnie są one kluczem do oceny wiarygodności tekstu. Jeżeli etymologia imienia odpowiada przyszłym losom bohatera tekstu, to warto zastanowić się, czy nie zostało one nadane ex post opisywanych wydarzeń.

          Autor perykopy pokazuje tym razem jak Jezus  dokonuje własnego wyboru. Wybór Zacheusza zaskakuje wszystkich. Dlaczego właśnie jego wybrał, aby zagościć po trudach dnia? Może dlatego, że jest bogaty? Nie. Trudno w to uwierzyć. Szemrali: przecież to grzesznik, zwierzchnik celników. Zacheusz był grzesznikiem w oczach Żydów, a nie Jezusa. Co prawda Zacheusz sam chwali się swoją dobrocią, ale Jezus wie, że mówi prawdę. Jezus zwraca się do celnika i mówi: Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu (Łk 19,9). Słowa Jezusa są zapowiedzią eschatologiczną. Tam gdzie będzie, tam przyjdzie zbawienie. Tymi słowami Jezus mówi też o sobie. Ma świadomość swojej godności i swojej misji: Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło (Łk 19,10). Autor perykopy chce pokazać Jezusa już jako w pełni świadomego swej przyszłej boskości. Łukasz forsuje swoje przekonanie. Pragnie on pokazać Syna Człowieczego jako Zbawcę wszystkich ludzi. Łukasz był piewcą łaskawości Chrystusa. Tylko on potrafił przekazać Jezusa tak pięknie w kolorach chwały i majestatu. Jezus jest dla niego przede wszystkim Zbawicielem. Uwalnia od grzechu, zbawia to, co zginęło (tamże).

Evangile selon s. Luc 54 i tłumaczenie

          Sur la question de ce qui est important dans la vie, pleut souvent répondre – de l’argent. En second lieu, si vous voulez – famille, travail, le travail, carrière. Quelque part entrelacées amour. Pourquoi ne pas pleuvoir réponse – l’éternité?

          Il faut frapper à la poitrine et admettre que la foi catholique est généralement faible et insuffisante. La foi elle-même, Dieu lui-même, mais vous devez passer – de répondre à plusieurs. La réponse très humain, mais comment myope. Jésus dit au jeune homme riche de la péricope Le danger des richesses (Luc 18:18–23): vends tout ce que tu as, distribue-le aux pauvres, et tu auras un trésor dans les cieux. Puis, viens, et suis-moi (Luc 18:22). La proposition de Jésus n’est pas beaucoup lui plaît. Il ne veut pas. Oui, il veut être bon, mais sans un tel sacrifice. Jésus comprend et ne condamne pas. Il ne met pas d’autres conditions. Divulgue Seule la vérité vraie que si quelqu’un veut être dessus de la moyenne, il faut compter avec les coûts. Peut-être que le jeune homme ne sait pas que Dieu va rembourser plusieurs reprises engagé l’effort. – Eh bien, oui, mais dans le futur. Maintenant pitié la seule chance de la vie sur terre. La position du jeune homme est pas isolé. Pas tout le monde peut être un moine ou Mère Teresa de Calcutta. Pas tout le monde peut se pencher sur le sale, sans-abri et de mourir. Jésus ne condamne personne. Chacun doit vivre selon notre propre concept. Il est important que dans tous les lieux et la position qu’il était un homme bon, et de voir la nécessité. Ne laissez pas perdre le contact avec les gens ordinaires. Combien de fois riche, des politiciens, des universitaires (niveau inférieur) diffèrent principalement dans le faste de la zone, de la richesse, de la drogue. Il semble à ceux qui sont sages parce qu’ils savaient comment réussir dans la vie. En fait, peu à peu devenue de plus en plus nu, grotesque et drôle. Autrefois porté des perruques. Sous celle-ci étaient souvent les poux. Ceci illustre l’état de citoyens éminents. Le jeune homme du village, avec la crinière soufflée par le vent est plus sain. Il n’a pas à la hauteur, ni se soucient de la richesse. Le pauvre ne vole. Heureux homme. Le riche doit toujours avoir les yeux et les oreilles ouverts. Les voleurs sont à proximité.

          Lorsque on  approche de l’automne de la vie, beaucoup malheureux riche avec envie regardant les visages heureux municipalité amusé. Ils ne peuvent pas le faire, la honte, pas de chutes. La vie passe, et dans le trésor de vide spirituel. Les anciens plaisirs perdu de leur éclat. Ils se rendent compte que tout est vanité, et a ensuite demandé ce qui est le plus important dans la vie, disent – Dieu, l’éternité.

          Dieu donne à chacun le temps de répondre. Parfois, ce délai pourrait manquer. Ceux qui sont plus sages, se protéger. Bon et cela.

Tłumaczenie

          Na pytanie, co jest ważne w życiu, dosyć często pada odpowiedź – pieniądze. Na drugim miejscu, jak kto woli – rodzina, praca, stanowisko, kariera. Gdzieś tam przeplata się miłość. Dlaczego nie pada odpowiedź – wieczność?

          Trzeba uderzyć się w pierś i przyznać, że ogólnie wiara katolików jest słaba i niewystarczająca. Wiara sobie, Bóg sobie, ale trzeba żyć dalej – odpowie wielu. Odpowiedź bardzo ludzka, ale jaka krótkowzroczna. Jezus mówi do bogatego młodzieńca w perykopie Bogaty młodzieniec (Łk 18,18–23): sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie; potem przyjdź i chodź za Mną (Łk 18,22). Propozycja Jezusa nie bardzo mu się podoba. On tak nie chce. Owszem, chce być dobry, ale bez takiego poświęcenia. Jezus rozumie i nie potępia go. Nie stawia też innych warunków. Ujawnia jedynie prawdę rzeczywistą, że jeżeli ktoś chce być ponad przeciętność, musi liczyć się z kosztami. Może młodzieniec nie wie, że Bóg odpłaci wielokrotnie poniesiony trud. – No tak, ale w przyszłości. Teraz szkoda tej jedynej szansy życia na ziemi. Stanowisko młodzieńca nie jest odosobnione. Nie każdy potrafi być mnichem czy Matką Teresą z Kalkuty. Nie każdy potrafi pochylić się nad brudnym, bezdomnym i umierającym. Jezus nie potępia nikogo. Każdy niech żyje według własnej koncepcji. Ważne jest, aby na każdym miejscu i stanowisku był człowiekiem dobrym i dostrzegać potrzebujących. Nie wolno dopuścić, aby stracić kontakt ze zwykłymi ludźmi. Jak często bogaci, politycy, uczeni (przeważnie niższego stopnia) odbiegają w strefę blichtru, bogactwa, używek. Wydaje się im, że są mądrzy, bo umieli osiągnąć życiowy sukces. W gruncie  rzeczy powoli stają się coraz bardziej nadzy, karykaturalni, kukiełkowi i śmieszni. Dawniej noszono peruki. Pod nią były często wszy. To świetnie obrazuje stan wybitniejszych obywateli. Młodzieniec z gminy, z rozwianą czupryną jest zdrowszy. Nie musi się drapać, ani troszczyć o bogactwa. Biednemu nikt nic nie ukradnie. Szczęśliwy człowiek. Bogaty musi mieć zawsze oczy i uszy otwarte. Złodzieje są blisko.

          Kiedy zbliża się jesień życia, wielu nieszczęsnych bogaczy z zazdrością patrzy na wesołe miny rozbawionej gminy. Oni tak nie potrafią, wstyd, nie wypada. Życie przemija, a w skarbcu duchowym pustki. Dawne rozkosze zatraciły swój blask. Zdają sobie sprawę, że wszystko jest marnością, i wtedy zapytani, co jest najważniejsze w życiu, powiedzą – Bóg, wieczność.

          Bóg każdemu daje czas na odpowiedź. Bywa, że czasu może zabraknąć. Ci, co są roztropniejsi, zabezpieczają się. Dobre i to.

Evangile selon s. Luc 53 i tłumaczenie

          Si quelqu’un dit que je suis un professeur de tel ou tel, il a reçu le prix Nobel, c’est un transfert d’informations et n’a rien à voir avec l’exaltation d’eux-mêmes. Superbe est une action délibérée visant à montrer un autre homme sa supériorité sur lui. Oui, cela peut être, mais la vie est composée d’une large gamme d’évaluations. On peut être un professeur, et aussi un homme ignoble. On peut peut-être mieux, mais seulement dans un sujet étroit (spécialisation). Dieu peut se rapprocher de quelqu’un d’autre entièrement. Luc termine péricope mots: Car quiconque s’élève sera abaissé, et celui qui s’abaisse sera élevé (Luc 18:14). En ce sens, que le temps viendra où vous serez honte de son orgueil et de réaliser combien il est petit dans de nombreux cas.

          Jésus reçoit les enfants (Luc 18,15–17), parce qu’il voit en eux les âmes pure et sans tache. Ils appartiennent au royaume de Dieu. Jésus encourage une telle pureté et une telle vue.

          Plus d’une personne veut vivre en harmonie avec Dieu, mais ne sait pas comment agir dans la vie. Une des façons que vous définissez sur
Bonté. Vous ne devez pas penser à Dieu, parce que sa majesté pourrait embarrasser l’homme. Il suffit de penser positivement avec l’attitude que tout ce que nous faisons est de servir quelque chose de Bon. Ne pas permettre à quelqu’un de se sentir offensé, blessé. Chacun doit être entouré de son amour. Qui peut mettre en place sur le bien-être, vous y trompez pas, parce que cela est juste d’ouvrir à Dieu.

          Qui confie institutions, les points de vue d’autres personnes, il court le risque d’erreurs. Dans la vie, vous devez être prudent. Vous devez également savoir dans quelle direction aller. Vous devez faire confiance à l’Esprit Saint, qui est dans le cœur humain et nous raconte la façon dont vous choisissez. Comment faut-il lire? Nous devons être guidés par le bien absolu, sans aucune condition. Vous pouvez écouter les autres, mais dans le cœur de décider ce qui est bon et ce qui est mauvais. Bonté assure que l’homme ne se trompe pas.

          Mes études sont seulement une proposition intellectuelle donné à leurs propres jugements. Il ne doit pas être acceptée sans réserve, sans compréhension et leur propre analyse morale. Tout le monde a à faire leur propre justesse de  jugement de ma thèse.

          Si quelque chose est un article de foi, ce qui devrait principalement être fiable dans la vérité. Je vécu une énorme surprise et l’émotion quand il est venu à moi de dire que Dieu est plus réel que la réalité perçue sens. Ce fut un processus de découverte remarquable, comme l’a fait la révolution copernicienne. Dieu est incertain. Le monde est juste une illusion.

          Filozoteizm souligne qu’il ya d’abord Dieu, et le monde est son plan. Vous pourriez dire que le royaume de Dieu est une réalité (existe réellement) et la vérité indiscutable, et le monde créé par l’idée (concept dynamique).

          À propos de Dieu peut parler dans un langage simple. Oui, parfois ils manquent les mots justes. Il faut aussi savoir que Dieu parle mieux le langage du cœur. Si les progrès de la science le permet, utiliser les nouveaux outils cognitifs que la foi était plus compréhensible.

          Donc, nous allons jeter un regard sur les nouvelles propositions, qui devraient conduire les fidèles à la vérité. Voici quelques-uns d’entre eux:

– Dieu ne punit pas que quiconque, parce que vous êtes l’amour lui-même, qui ne peut pas punir.

– Dieu ne peut pas intervenir dans tous les cas de la vie humaine en raison de la libre volonté de l’homme.

– Dieu ne peut pas briser les lois de la nature, qu’il a établies.

– Dieu donne sa grâce à tous également. L’effet dépend de son adoption.

– Tous les trois Personnes divines sont en cours d’exécution de la même loi. Donc nous pouvons dire que Jésus est Dieu dans le sens d’une dynamique plutôt que ontologique. L’Esprit Saint est l’émanation spirituelle de la loi fonctionne, venant du Père et du Fils.

– La foi est une grâce et les œuvres ne peut être que bon.

– Grâce à Dieu, il est apparu en Jésus-Christ. Jésus lui-même a choisi le sacrifice de la croix, et que le Père fait son succès.

– Satan est un personnage conceptuel, inexistante ontologiquement. Alors que l’image est mauvaise énergie (fonctionnelle).

– Jésus a montré qui il est vraiment un homme. Il a aussi le visage de Dieu.

– Jésus-Christ a été exalté le rôle de la loi, qui est le Créateur agissant.

– L’Église du Christ est une vertu et invariable d’origine. Églises institutionnelles sont nombreux et ils sont tous vulnérables aux pécheurs comme tout homme.

– Matière ne existe pas propre existence. Son sol est un conglomérat d’énergie.

– L’univers est transparent, mais pas vide – rempli d’énergie.

– Le monde est plus dynamique que ontologique. Bien que Dieu est parlé comme un être spirituel (photo ontologique), le plus représentatif est le concept de non-être en termes de Loi d’exploitation (image dynamique de Dieu), qui explore les conséquences de ses actes.

– Avec les notions de valorisation de la matière, de la vie en déduire la possibilité de créer substance animé humaine, qui, comme les virus peuvent être reproduits par les cellules vivantes. De même, par exemple, peuvent être cultivées. La peau humaine, les implants ou reconstruire des fragments de tissus perdus.

Tłumaczenie

         Jeżeli ktoś mówi: jestem profesorem takim a takim, otrzymałem nagrodę Nobla, to jest to przekaz informacji i nie ma nic wspólnego z wywyższaniem się. Wywyższanie się to celowe działanie mające pokazać drugiemu człowiekowi swoją nad nim wyższość. Owszem, może tak być, ale życie składa się z szerokiego spektrum ocen. Można być profesorem, a zarazem podłym człowiekiem. Można być lepszym, ale tylko w wąskim temacie (specjalizacji). Bogu może być bliższy zupełnie ktoś inny. Łukasz kończy perykopę słowami: Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony (Łk 18,14). W tym sensie, że przyjdzie czas, że będzie się wstydził swojej pychy i zrozumie jak mały jest w wielu sprawach.

          Jezus przyjmuje dzieci (Łk 18,15–17), bo widzi w nich dusze czyste i nieskalane. One należą do królestwa Bożego. Jezus zachęca do takiej czystości i takiego spojrzenia.

           Niejedna osoba pragnie żyć w zgodzie z Panem Bogiem, ale nie wie jak postępować w życiu. Jedną z  dróg jest nastawienie się na Dobro. Nie trzeba myśleć o Bogu, bo jego majestat może krępować człowieka. Wystarczy myśleć pozytywnie z nastawieniem, że wszystko, co się czyni ma służyć jakiemuś dobru. Nie wolno dopuścić, aby ktoś czuł się urażony, skrzywdzony. Każdego trzeba otaczać swoją miłością. Kto potrafi nastawić się na Dobro, nie zbłądzi, bo to jest właśnie otwarcie się na Boga.

          Kto zawierza instytucji, cudzym poglądom, naraża się na pomyłki. W życiu trzeba być roztropnym. Trzeba też wiedzieć w którym kierunku się udać. Trzeba zaufać Duchowi Świętemu, który jest w sercu człowieka i podpowiada jaką drogę wybrać. Jak to odczytywać? Trzeba kierować się absolutnym dobrem, bez żadnych uwarunkowań. Można słuchać innych, ale w sercu rozstrzygać co dobre, a co złe. Dobro gwarantuje, że człowiek nie zbłądzi.

          Moje opracowania są jedynie propozycją intelektualną, podaną do własnych osądów.  Nie wolno jej akceptować bezkrytycznie, bez zrozumienia i własnej analizy moralnej. Każdy musi dokonać własnego osądu poprawności moich tez.

          Jeżeli coś jest przedmiotem wiary, to powinno to być przede wszystkim rzetelne w prawdzie. Przeżyłem ogromne zaskoczenie i wzruszenie, gdy dotarło do mnie stwierdzenie, że Bóg jest bardziej prawdziwy niż rzeczywistość odbierana zmysłami. To było niezwykłe odkrycie, na miarę przewrotu kopernikańskiego. Bóg jest pewny. Świat jest tylko złudzeniem.

          Filozoteizm podkreśla, że istnieje przede wszystkim Bóg, a świat jest Jego zamysłem. Można powiedzieć, że królestwo Boga jest realnością (faktycznie istnieje) i bezsporną Prawdą, a świat stworzony jest ideą (koncepcją dynamiczną).

          O Bogu można mówić językiem prostym. Owszem, czasem brakuje odpowiednich słów.  Trzeba też wiedzieć, że o Bogu mówi się lepiej językiem serca. Jeżeli postęp nauk na to pozwala, należy korzystać z nowych narzędzi poznawczych, aby wiara była bardziej zrozumiała.

          Warto więc przyjrzeć się nowym propozycjom, które powinny przybliżyć wiernych do prawdy. Oto kilka z nich:

– Bóg nikogo nie karze, bo jest samą Miłością, która karać nie może.

– Bóg nie może ingerować w każde zdarzenie ludzkiego życia ze względu na  wolną wolę człowieka.

– Bóg nie może łamać praw przyrody, które sam ustanowił. 

– Bóg udziela swojej łaski wszystkim jednakowo. Skutek zależy od jej przyjęcia.

– Wszystkie Trzy Osoby boskie są takim samym Aktem działającym. Można więc powiedzieć, że Jezus jest Bogiem w sensie dynamicznym, a nie ontologicznym. Duch Święty jest emanacją duchową w Akcie działającym, pochodzącą od Ojca i Syna.

– Wiara jest łaską, a uczynki mogą być jedynie dobrem.

– Za sprawą Boga pojawił się Jezus Chrystus. Jezus sam wybrał Ofiarę krzyża, a Ojciec uczynił ją skuteczną.

– Szatan jest figurą konceptualną, nieistniejącą ontologicznie. Jest natomiast obrazem złej energii (funkcjonał).

– Jezus pokazał kim naprawdę jest człowiek. Przybliżył też oblicze Boga.

– Jezus Chrystus został wywyższony do roli Aktu działającego, jakim jest Stwórca.

– Kościół Chrystusowy jest jeden i niezmienny z racji pochodzenia. Kościołów instytucjonalnych jest wiele i wszystkie są  narażone  na grzeszność, jak każdy człowiek.

– Materia nie istnieje własnym istnieniem. Jej podłożem jest konglomerat energetyczny.

– Wszechświat jest przeźroczysty, ale nie pusty – wypełniony jest energią.

– Świat jest bardziej dynamiczny, niż ontologiczny. Choć o Bogu mówi się jako Bycie duchowym (obraz ontologiczny), to  bardziej reprezentatywne jest pojęcie Nie-bytu w sensie Aktu działającego (dynamiczny obraz Boga), który odkrywa się w skutkach Jego działania.

– Z pojęć ożywienia materii, życia wydedukowano możliwość kreowania przez człowieka substancji ożywionej, która podobnie jak wirusy może być powielana przez żywe komórki. Podobnie będzie można hodować np. ludzką skórę, implanty czy nadbudowywać utracone fragmenty tkanek.

Evangile selon s. Luc 52 i tłumaczenie

          Qu’est-ce que la prière et à qui il est nécessaire? Cette question Luc tente de répondre en partie de péricope La parabole du juge et de la veuve (Luc 18:1–8). Il écrit: il faut toujours prier, et ne point se relâcher (Luc 18:1). Une prière, cependant, ne pas besoin de Dieu[1], mais l’homme. Espace spirituel a ses “mécanique”. L’homme commence à prier dans son outil surnaturel. Cela se fait pas par un acte de la raison, mais de volonté. L’homme n’a pas à se sentir, mais il arrive non seulement des processus végétatifs. Métaphoriquement, la prière est une bonne (fonctionnelle, bonne énergie), qui monte vers le haut. Réfléchie par la zone bleue, interfère (appliquées, et amplifie) par la grâce de Dieu et de revenir à l’homme armé. Le plus grand enthousiasme pour la prière, plus l’effet. La prière est un processus dynamique, et donc devient l’essence de Dieu agir. Qui a dit que la prière est juste en tapotant mots, cela ne comprend pas la nature du surnaturel. Seuls les gens qui prient dans l’esprit se sentent sa puissance. Dieu n’a pas besoin de la prière humaine, mais y participe et envoie sa grâce. Par la prière, il est pour y accéder. L’homme ne comprend pas croyant complètement incrédule, parce qu’il n’y a pas d’accès à des expériences spirituelles. Il est comme un aveugle parler de couleurs. Il ne comprenait rien. Luc écrit dans la parabole de la prière fesses. Il n’y a pas. Dieu est patient, il écoute tout le monde. Il envoie la grâce. Il arrive un moment où les demandes d’interférence et la ferveur de la prière devient un pouvoir effectif. Le même homme accomplit des actes de miraculeux, extraordinaire, avec l’aide et la permission du créateur. Toutes les prières du Rosaire sont des prières avec l’aide des sacramentaux (perles), qui sont l’image des actes spirituels. Sur la vague de versets répétés verbales flotter désirs humains et l’action de grâces. Prière chantée l’harmonie des sons sont amplifiés et la sensibilité spirituelle. Homme sensible est comme un escargot sans coquille. Indigents, sans-abri, embryon humain comme sans tache se laisse aller à la prière. Un tel homme facilement blessé, mais il se rend à Dieu, non pas l’homme.

          La prière vocale est seulement la première étape de la voie mystique. Quand il passe dans la prière mentale entre dans sa deuxième phase. Après avoir atteint le septième degré de la volonté humaine est combinée avec la volonté de Dieu (mariage mystique avec Jésus-Christ).

          Dans la prochaine péricope Luc décrit une caricature de la prière. O Dieu, je te rends grâces de ce que je ne suis pas comme le reste des hommes, qui sont ravisseurs, injustes, adultères, ou même comme ce publicain;  je jeûne deux fois la semaine, je donne la dîme de tous mes revenus. (Luc 18 :11–12). Ce verset n’est pas une prière, mais la transmission humaine (fanfaronnade). Voici fonctionne l’esprit (pensée), pas le cœur. Il n’y a pas d’outils spirituels et amour.


[1] Par conséquent, le manque de prière n’est pas un péché.

Tłumaczenie

          Czym jest modlitwa i komu ona jest potrzebna?  Na to pytanie Łukasz próbuje częściowo odpowiedzieć w perykopie Moc wytrwałej modlitwy (Łk 18,1–8). Pisze on: zawsze powinni się modlić i nie ustawać (Łk 18,1). Modlitwa jednak nie jest potrzebna Bogu[1], lecz człowiekowi. Przestrzeń duchowa ma swoją „mechanikę”. Człowiek modlący się uruchamia w sobie nadprzyrodzone narzędzia. Dzieje się to nie przez akt rozumu, lecz woli. Człowiek nie musi tego odczuwać, ale dzieją się w nim procesy nie tylko wegetatywne. Obrazowo, modlitwa to dobro (funkcjonał, dobra energia), które unosi się ku górze. Odbija się od strefy niebieskiej, interferuje (nakłada się i wzmacnia) przez działanie łaski Boga i wraca wzmocnione do człowieka. Im większy żar modlitwy, tym silniejszy skutek. Modlitwa jest pewnym procesem dynamicznym, tym samym włącza się w istotę Boga działającego. Kto mówi, że modlitwa jest tylko klepaniem słów, ten nie  pojmuje natury nadprzyrodzonej. Tylko osoby modlące się duchem odczuwają jej moc. Bogu nie jest potrzebna ludzka modlitwa, ale w niej uczestniczy i zsyła swoje łaski. Przez modlitwę ma się do niej dostęp. Człowiek niewierzący kompletnie nie rozumie człowieka wierzącego, bo nie ma dostępu do duchowych przeżyć. To tak jakby ślepemu opowiadać o kolorach. Nijak zrozumie.

         Łukasz pisze w przypowieści o modlitwie upierdliwej. Nie ma takiej. Bóg jest cierpliwy, wysłuchuje każdego. Zsyła łaski. Przychodzi moment, że interferencja próśb i żarliwości modlitwy nabiera mocy skutecznej. Sam człowiek dokonuje aktów cudownych, niezwykłych, przy pomocy i z zezwolenia Stwórcy. Wszelkie modlitwy różańcowe są modlitwami z pomocą sakramentaliów (paciorków), które są obrazem duchowych aktów. Na fali słownej powtarzanych wersetów unoszą się ludzkie pragnienia i dziękczynienia. Modlitwy śpiewane wzmacniane są harmonią dźwięków i wrażliwością duchową. Człowiek wrażliwy jest jak ślimak bez skorupki. Ogołocony, bezdomny, jak ludzki nieskalany zarodek oddaje się modlitwie. Takiego człowieka łatwo skrzywdzić, ale on oddaje się Bogu, nie człowiekowi.

          Modlitwa ustna to dopiero pierwszy stopień drogi mistycznej. Kiedy przechodzi ona w modlitwę myślną wkracza na jej drugi stopień. Po osiągnięciu  siódmego stopnia wola ludzka łączy się z wolą Boską (mistyczne zaślubiny z Jezusem Chrystusem).

          W następnej perykopie Łukasz opisuje karykaturę modlitwy. Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam (Łk 18,11–12). Werset ten nie jest modlitwą, tylko ludzkim przekazem (przechwałką). Tu funkcjonuje rozum (myśl), nie serce. Brakuje narzędzi duchowych i miłości.


[1]  Dlatego brak modlitwy nie jest grzechem.

Evangile selon s. Luc 51 i tłumaczenie

         Ceux qui croient sont encodés flou scénario sort du monde. Comme ils le disent, un jour sera la fin de celui-ci, alors il y aura une nouvelle terre et de nouveaux cieux. Il est presque tout le savoir donné par Jésus.

          Compte tenu des assurances de la vie éternelle, on peut jeter un oeil à l’histoire du monde comme quelque chose qui a sa continuité. Cette continuité est la vie. Immuable est aussi le royaume de Dieu. L’évangéliste Luc tente de convaincre les Pharisiens que  le royaume de Dieu est au milieu de vous (Luc 17:21).

          Il doit se référer à ces paroles de Luc. L’homme éternellement attente de quelque chose qui existe depuis longtemps. Il suffit de regarder autour de vous et d’explorer dans votre âme que l’homme pénètre dans le royaume de Dieu. Il est à portée de main, il est proche. Il faut à le voir. Comment voir? Depuis le royaume de Dieu n’est pas de ce monde qu’ils ne peuvent être identifiés spirituellement. Tout le monde a une âme, et ainsi en quelque sorte la clé pour le royaume des cieux. Qui ne voit pas le royaume de Dieu, cela signifie qu’il est toujours sourd et aveugle. Il est un signal qu’il est pas encore prête. L’homme doit vivre en sachant qu’il ya deux réalités. Maintenant est le héros réalité réelle, mais maintenant est également ancrée dans le surnaturel. Cette prise de conscience devrait uskrzydlać entrée potentielle de l’homme dans le monde de l’éternel et être proche de Dieu.

          La péricope Le second avènement du Fils de l‘homme et le jugement    (Luc 17:22–37) est la prévision d’une deuxième apocalyptique Venant (la deuxième venue) de Jésus dans la gloire, pour rendre la justice historique. En raison des mots et des concepts utilisés, On peut mélanger fermement dans leurs têtes. On ne lit pas le texte à la lettre, mais de lui ce qu’il avait des signes de la vérité objective. Verset: Mais il faut auparavant qu’il souffre beaucoup, et qu’il soit rejeté par cette génération (Luc 17:25) dit la vérité, qui est prouvé faits historiques. L’auteur suggère une fin abrupte du monde. Il n’est pas cohérente quand il écrit: En ce jour-là, que celui qui sera sur le toit, et qui aura ses effets dans la maison, ne descende pas pour les prendre; et que celui qui sera dans les champs ne retourne pas non plus en arrière.  Souvenez-vous de la femme de Lot.  Celui qui cherchera à sauver sa vie la perdra, et celui qui la perdra la retrouvera.  Je vous le dis, en cette nuit-là, de deux personnes qui seront dans un même lit, l’une sera prise et l’autre laissée;  de deux femmes qui moudront ensemble, l’une sera prise et l’autre laissée (Luc 17:31–35). Le texte est une allégorie des événements. Il est intéressant de rappeler le proverbe à la fin de la péricope: Où sera le corps, là s’assembleront les aigles (Luc 17:37). Cela signifie que dans le lieu où un homme, il est le royaume de Dieu. Vous ne devez aller nulle part. Fin du monde, ouvre au surnaturel, qui est autour de l’homme.

          En fait, la vérité de base est très simple. Deux entrelacent réalité. Ils interagissent les uns avec les autres en utilisant des outils communs à la disposition de la nature spirituelle. Sans ces outils spiritualité est au-delà de la reconnaissance.

Tłumaczenie

          Osoby wierzące mają zakodowany mglisty scenariusz dalszych losów świata. Jak mówią, kiedyś nastąpi jego koniec, potem będzie nowa ziemia i nowe niebo. To prawie cała wiedza przekazana przez Jezusa.

          Wobec zapewnień o życiu wiecznym można spojrzeć na historię świata jak na coś, co ma swoją ciągłość.  Tą ciągłością jest życie. Niezmienne jest też królestwo Boże. Ewangelista Łukasz podejmuje próbę przekonania faryzeuszy, że królestwo Boże pośród was jest (Łk 17,21). Warto odnieść się do tych słów Łukasza. Człowiek wiecznie oczekuje czegoś, co już dawno istnieje. Wystarczy tylko rozejrzeć się wokół siebie i zgłębić w swojej duszy, że człowiek przenika królestwo Boże. Ono jest na wyciągnięcie ręki, jest blisko. Trzeba jedynie to dostrzec. Jak dostrzec? Ponieważ królestwo Boże nie jest z tego świata może być jedynie identyfikowane duchowo. Każdy ma duszę, a więc niejako klucz do królestwa Niebieskiego. Kto nie zauważa królestwa Bożego, znaczy, że jest jeszcze głuchy i ślepy. To sygnał, że nie jest jeszcze gotowy. Człowiek musi żyć świadomością o istnieniu dwóch rzeczywistości. Teraz jest bohaterem rzeczywistości realnej, ale już teraz jest jednocześnie zakotwiczony w przestrzeni nadprzyrodzonej. Świadomość ta powinna uskrzydlać człowieka do możliwości wkroczenia w świat wieczny i bycia blisko Boga.

           Perykopa Dzień Syna Człowieczego (Łk 17,22–37) jest antycypacją apokaliptyczną paruzji  (ponownego przyjścia) Jezusa w chwale, aby dokonać sprawiedliwości dziejowej. Ze względu na używane słowa i pojęcia, można sobie mocno zamieszać w głowach. Nie należy czytać tekstu dosłownie, lecz wydobyć z niego to, co ma znamiona Prawdy obiektywnej. Werset: Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie (Łk 17,25) mówi prawdę, która jest udowodniona faktami historycznymi. Autor sugeruje nagły koniec świata. Nie jest w tym konsekwentny, skoro pisze: W owym dniu kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Przypomnijcie sobie żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je. Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą mleć razem: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona (Łk 17,31–35). Tekst jest alegorią wydarzeń. Ciekawe jest przywołanie przysłowia na końcu perykopy:  Gdzie jest padlina, tam zgromadzą się i sępy (Łk 17,37). Znaczy, że w miejscu gdzie jest człowiek, tam jest królestwo Boże. Nie trzeba nigdzie się wybierać. Koniec świata, to otwarcie się na rzeczywistość nadprzyrodzoną, która jest wokół człowieka.

          W gruncie rzeczy podstawowe prawdy są bardzo proste. Dwie rzeczywistości wzajemnie się przenikają. Współdziałają ze sobą za pomocą wspólnych narzędzi jakimi dysponuje natura duchowa. Bez tych narzędzi duchowość jest poza zasięgiem rozpoznania.

Evangile selon s. Luc 50 i tłumaczenie

          Luc répète les auteurs du synoptique la nécessité pour le pardon. Il vaut la peine  prêter attention aux mots: Prenez garde à vous-mêmes. Si ton frère a péché, reprends-le; et, s’il se repent, pardonne-lui (en bible polonaise: Et si péchés sept fois par jour contre toi sept fois se tourne vers vous, en disant: «Je me repens, pardonne-lui!) (Luc 17:3). S’il vous plaît noter le mot «sept fois». Ceci est un relativement grand nombre de fois. Que faut-il comprendre? Le pardon est en quelque sorte le devoir de l’homme. Bien sûr, il doit être satisfait à une condition: sept fois se tourne vers vous, en disant: «Je me repens, pardonne-lui! Ceci est important. L’auteur doit être conscient de ses actes, de sorte que le don du pardon avait aucun sens du tout. Le pardon est dans la gamme de l’amour pour un autre être humain. Oui. Les gens égarés, car ils sont constamment exposés à l’attractivité du mal. En outre, ils sont esprit faible. Vous devez être conscient qu’il en est ainsi. Si un homme peut résister au mal, il est grand. Avec la taille qu’il soit généreux, de bonne humeur. Mais certainement donner est mieux que de prendre. Il est l’occasion de montrer leur bienveillance et l’amour désintéressé. Ne perdez pas cette occasion. En pardonnant est comme Dieu – le donateur. Seul un idiot de ne pas utiliser une telle situation. Il est utile de rappeler les paroles de Jésus prononcées aux pécheurs: Va et ne pèche plus (Jean 8:11).

          Dois-je pardonner tels Saddam Hussein pour son pouvoir en matière criminelle? Lorsque capturé Hussein a dit: Je suis Saddam Hussein, Dieu me aime. Il a dit la bonne chose. Dieu aime tous ses enfants, même ceux qui lisent à tort leur vocation. Compte tenu de l’Evangile discuté Saddam Hussein coupable d’un mille de plus. Il faut toujours lui pardonner? Oui, mais la justice humaine, il a dû supporter. Il Faut prier pour lui? Il a surtout besoin d’un homme de la prière comme réparer ses crimes. Donc grand mal qui peut être fait pour effacer la prière fervente. Il n’y a rien qu’il ne peut pas faire. Prières pour son âme sera pour lui le feu du Purgatoire.

          Dans la péricope La puissance de la foi (Luc 17:5-6) retourne sur la foi. Quel est-il? Croyant fermement situé au cœur d’un générateur de puissance. Il permet à l’homme à des actes incroyables. Le texte est bien sûr une métaphore: Si vous aviez de la foi comme un grain de sénevé, vous diriez à ce sycomore: Déracine-toi, et plante-toi dans la mer; et il vous obéirait (Luc 17:6). Et pourtant, il fait ses capacités incroyables. Monde est régi par les lois de la nature, mais au plus profond de la réalité régissent la relation d’amour mutuel (par ex. entre les quarks). La foi peut aller au cœur même de son et de faire des choses apparemment impossible. Ne sous-estimez pas cette connaissance. Il faut plutôt être en mesure d’extraire la puissance qui sommeille en chaque être humain.

          Humilité exposée dans les péricope Les serviteurs inutiles (Luc 17:7–10) sans autre expansion est de ne pas commenter. Il n’a rien à voir avec gratitude.                       La péricope Les dix lépreuxs (Reconnaissants Samaritain) (Luc 17:11–19) montre le problème intemporel. Rares sont ceux qui savent être reconnaissants. Pire encore, quand, au lieu de gratitude pour prouver la réticence des donateurs. Ils ne les aiment pas, ou même évitées. Donc, malheureusement, il arrive. Eh bien, il ne reste qu’à déplorer la nature humaine. Le mot «merci» est la porte fermant le cas, et l’ouverture sur l’amitié. Il donne satisfaction pour le donneur et il est généralement suffisant.

Tłumaczenie

         Łukasz powtarza po autorach synoptycznych potrzebę przebaczania. Warto zwrócić uwagę na słowa:  I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie i siedem razy zwróciłby się do ciebie, mówiąc: „Żałuję tego”, przebacz mu! (Łk 17,3). Proszę zwrócić uwagę na słowa „siedem razy”. To stosunkowo dużo razy. Co należy przez to rozumieć? Przebaczanie jest niejako obowiązkiem człowieka. Oczywiście musi być spełniony jeden warunek: siedem razy zwróciłby się do ciebie, mówiąc: „Żałuję tego”, przebacz mu!  To ważne. Sprawca musi być świadomy swoich czynów, aby dar przebaczania miał w ogóle jakiś sens. Przebaczanie mieści się w zakresie miłości do drugiego człowieka. Tak. Ludzie błądzą, bo stale są narażani na atrakcyjność zła. Poza tym są słabego ducha. Trzeba mieć świadomość, że tak jest. Jeżeli człowiek potrafi oprzeć się złu, jest już wielki. Wraz z wielkością niech będzie ofiarny, dobroduszny. Przecież zdecydowanie dawanie jest lepsze niż branie. Jest okazja pokazać swoją dobroduszność i miłość bezinteresowną. Nie należy marnować takiej okazji. Przebaczając, jest się jak Bóg – dawcą. Jeno głupi nie wykorzysta takiej sytuacji. Warto pamiętać słowa Jezusa wypowiedziane do grzesznicy: Idź i nie grzesz więcej (J 8,11).

          Czy należy wybaczyć np. Saddamowi Husajnowi za jego władzę zbrodniczą? Kiedy schwytano Husajna powiedział: jestem Saddam, Bóg mnie kocha. Powiedział słusznie.  Bóg kocha wszystkie swoje dzieci, nawet te, które błędnie odczytały swoje powołanie. Wobec omawianej Ewangelii Saddam Husajn zawinił tysiąckrotnie więcej. Czy nadal należy mu wybaczyć? Tak, ale sprawiedliwość ludzką musiał ponieść. Czy należy modlić się za niego?  On szczególnie potrzebuje ludzkiej modlitwy jako zadośćuczynienia jego zbrodniom. Tak wielkie zło jakie uczynił można wymazać żarliwą modlitwą. On już nic sam nie może zrobić. Modlitwy za jego duszę będą dla niego ogniem czyśćcowym.

          W perykopie Moc wiary (Łk 17,5–6) powraca temat wiary. Co to takiego? Wiara mocno osadzona w sercu jest generatorem mocy. Ona uzdalnia człowieka do nieprawdopodobnych czynów. W tekście jest oczywiście przenośnia: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze!”, a byłaby wam posłuszna (Łk 17,6). Świadczy jednak o jej nieprawdopodobnych możliwościach. Światem rządzą prawa przyrody, ale w najgłębszych zakamarkach rzeczywistości rządzą relacje wzajemnej miłości (np. między kwarkami). Wiara potrafi dotrzeć do samego jej sedna i uczynić rzeczy zdawałoby się niemożliwe. Nie należy bagatelizować tej wiedzy. Trzeba raczej umieć wydobywać tę moc, która drzemie w każdym człowieku.

          Pokora naświetlona w perykopie Służyć z pokorą (Łk 17,7–10) bez głębszego rozbudowania jest nie do skomentowania. Nie ma ona nic wspólnego z wdzięcznością.

          Perykopa Wdzięczny Samarytanin (Łk 17,11–19) pokazuje problem ponadczasowy. Niewielu jest, którzy potrafią być wdzięczni. Gorzej, gdy zamiast wdzięczności okazują niechęć do darczyńców. Nie lubią ich, wręcz unikają.  Tak niestety się dzieje. No cóż, pozostaje jedynie ubolewać nad ludzką naturą. Słowo „dziękuję” jest bramą zamykającą sprawę, a otwierającą na przyjaźń. Daje satysfakcję darczyńcy i ono najczęściej wystarcza.

Evangile selon s. Luc 49 i tłumaczenie

          Un péché est un concept qui est très difficile à définir. Le même acte ne peut jamais être un péché, et dans d’autres circonstances, il peut être un péché mortel. Tout dépend des circonstances de sa commission. Chaque péché doit être traité individuellement dans un large éventail d’évaluations. Vol de nourriture n’est pas un péché, quand affamés meurent de faim. En revanche, le vol de la nourriture par saturé est un péché grave. Il y a des actes moralement neutres (adiaphora), qui font l’objet de scandale. Par exemple. Un prêtre dans la viande de restauration public le vendredi (des raisons de santé) peut offenser les gens ne savent pas la raison de cette consommation. Voir même prêtre embrassant chaleureusement sa sœur en guise de salutation. On pourrait penser que les baisers amoureux, etc.

          La colère est un phénomène moralement ambivalente: elle peut être une bonne action ou mauvaise, selon le sujet et les circonstances. Il est une infraction si elle manque d’une bonne raison.

          Une très courante et généralement négligé est le péché d’omission. Presque personne ne voit sa passivité de culpabilité. Parfois, cependant, il est une infraction très grave. Par exemple. Le manque de soins pour les personnes âgées, les parents malades.

          Il y a des événements que pris par erreur pour être péchés. Par exemple. Le manque de réciter des prières quotidiennes, matin et soir, n’a pas participé à la messe du dimanche, ne pas adhérer à recevoir la Sainte Communion., Non enseignement de la religion, de l’alcool (avec modération), le sexe de la personne âgée, quand il n’y a pas de possibilité de la procréation et d’autres.

          Depuis l’évaluation du péché tombe dans un large éventail d’évaluations, est interdite à personne, sauf les gens à mettre en place, d’évaluer les actions d’un autre être humain.

          La confession est un sacrement de la pénitence, de pardon signifie (indulgence). Dieu le Père et de la Miséricorde, qui nous a réconciliés avec Lui par la mort et la résurrection, Il a envoyé le Saint-Esprit pour le pardon des péchés, qu’il vous donne pardon et la paix à travers le ministère de l’Église (liturgie de la confession).

          Dans l’Ecriture, à plusieurs reprises ils ont discuté de questions relatives à la confession des péchés: Ceux qui étaient de la race d’Israël, s’étant séparés de tous les étrangers, se présentèrent et confessèrent leurs péchés et les iniquités de leurs pères (Néhémie 9:2). Pendant qu’Esdras, pleurant et prosterné devant la maison de Dieu, faisait cette prière et cette confession (Esdras 10.1); Si nous confessons nos péchés, il est fidèle et juste pour nous les pardonner, et pour nous purifier de toute iniquité (1 Jean 1.9); Jean parut, baptisant dans le désert, et prêchant le baptême de repentance, pour la rémission des péchés (Marc 1:4);

et, confessant leurs péchés, ils se faisaient baptiser par lui dans le fleuve du Jourdain (Matthieu 3:6); Confessez donc vos péchés les uns aux autres (Jacques 5:16).

          Jésus donne les disciples le pouvoir de pardonner (absolution) et retenir les péchés: Recevez le Saint Esprit.  Ceux à qui vous pardonnerez les péchés, ils leur seront pardonnés; et ceux à qui vous les retiendrez, ils leur seront retenus. (Jean 20:22–23).

          Bien que la partie la plus importante de la confession est une confession et recevoir l’absolution (absolution), puis ils peuvent aussi être certain commandement en matière de conscience, si sera un confesseur approprié. St. Thérèse d’Ávila celui qui la comprendre, à la recherche de l’ensemble des vingt années. Comme elle a écrit: dégâts considérables fait à mon âme confesseurs ignorants. […] Quel était le péché véniel, y compris moi, en vous assurant qu’il n’y a pas de péché. Qu’est-ce qu’il était très grave péché, ce que je suis cité comme tous les jours. […] De confesseurs peu d’aide I (Livre de Vie).

          La confession est non seulement dans le christianisme, mais
dans de nombreuses religions existantes, même avant le christianisme. Une grande importance est attachée à la confession Fiodor Dostojewski (de 1821 à 1881), et donc dans ses œuvres de manière fréquente confession confessionnelles.

          En 1215, le Concile de Latran IV a présenté aujourd’hui les règlements applicables en matière de pénitence, à savoir. L’obligation de confesser au moins une fois par an au cours de Pâques et le sceau de la confession. Obligation de la confession auriculaire perpétuée dans l’Ouest avant 1100 années.

          Avant Concile de Trente la victime argent pour la construction de l’église a été traitée comme une pénitence provoquant une rémission de la peine temporelle pour les péchés. Il a fallu attendre le XVIe siècle ont été introduits confessionnaux aujourd’hui communs. Il a été d’abord mentionné Synode confessionnel à Séville de 1512.

          Pratiques pénitentielles d’aujourd’hui réglementées par Ordo Poenitentiae (1973). Les catholiques sont tenus d’adhérer à confesser au moins une fois par an et si elles commettent donc un péché mortel (rejoindre la communion dans l’état de péché mortel est sacrilège, et donc un péché particulièrement lourd).

          Selon le Père prof. Daniel Olszewski: Pères indiquent que dans l’Église primitive, la confession publique et auriculaire (auricularis); Le public était counselling, et la force sonore fidèles. Au début du Moyen Age, une confession publique a presque disparu, et le pavillon est devenu une pratique courante. Donc, la coupe de la confession est une pratique constante de l’Église depuis les temps anciens.

          Dans la confession n’est pas de dire les péchés ou de faire un rapport du mal (la comptabilité exacte), qui se fait, mais une représentation sincère de sa situation spirituelle. De l’aveu doit être retiré des choses pour lesquelles il n’y a aucune certitude qu’il est un péché. Il faut abstenir de décrire les circonstances du péché (sauf si vous modifiez la nature du péché).

          Habituellement confession prend que quelques minutes. Est-il possible à ce moment de passer à une vraie relation avec l’état de son âme? Probablement pas. Souvent, la nature et l’ampleur du péché soumis à une variété d’événements, les cas et difficile à sublimer le moment d’avoir commis un péché. Est-ce vraiment povoir spécifier la quantité (en conformité avec la boîte NCP. 988) §1,2 péchés graves commis? Ce ne sont pas les péchés de quanta d’énergie, qui peuvent être comptés. Les péchés ont leurs propres ombres et de couleurs différentes. Le même un péché aujourd’hui, demain peut-être l’importance de la plus ou moins grande. Si, à la confession du péché sont susceptibles de donner le mauvais montant des actes commis “à l’oeil”, “approximativement”, fait il est logique? Je ne pense pas que ce soit ce que Dieu voulait. Très souvent, après les premiers moments de «légèreté d’esprit” vient réflexion, que la confession était-être pas exactement ce qu’il devrait être. Un pénitent est malheureux parce que mal présenté son péché, qui, autrement, un prêtre a lu ses intentions. Après la confession des péchés sont souvent rappelé que oublié durant la confession. Il reste un sentiment d’échec de se conformer à une bonne confession, le dégoût et la colère contre lui-même.

          Dans le Coran, il n’y a pas de distinction claire entre les péchés mortels et véniels, ni leur répertoire systématique.

          Mentalité humaine d’aujourd’hui est différente de celle il y a des siècles. L’homme a besoin de plus sentiment de liberté surtout quand il vient à quelque chose d’aussi délicat que la conscience. Comme on peut l’observer, actuellement fidèles (en particulier l’Ouest) sont éloigne du sacrement de pénitence. Pourquoi? Vous devez répondre à cette question ouvertement. Confides de son drames les plus intimes Miséricordieux Dieu, mais par l’homme est tout simplement de mauvais goût. Ceci est la conclusion il y a longtemps églises protestantes (sauf luthériens). Obligation de l’Église à confesser au moins une fois par an au cours de Pâques est un impératif – la contrainte spirituelle. Comment concilier la nécessité spirituelle de l’adhésion à l’sacrement de pénitence avec le calendrier imposé? L’Eglise réclame le droit d’intervenir dans l’âme de l’homme comme impitoyable, totalitaire. Peut-être où vous obtenez les pratiques de recouvrement abusives note confirmant la ressemblance de la confession.

          Confession confessionnal aujourd’hui décourage prêtres de l’indécence, la démoralisation et la capacité d’entendre les confessions. Leur comportement est bien connu. Comment répondre aux questions des confesseurs, qui sont considérés comme un abus? Par exemple, confesseur demande: Avez-vous aller à l’église le dimanche? Tout d’abord, le simple fait de ne pas aller à l’église est pas un péché (adiaphora: acte moralement neutre)! Participation à la messe n’est pas une condition commandement – Souviens-toi du jour du Sabbat. Les commandements ne sont pas un code, il est donc pas droit. “Souvenez-vous” est pas impératif. Il est un rappel que le jour vient où adorer Dieu en particulier. Vous pouvez adorer Dieu de différentes manières. La messe est l’apogée du culte. Il y a quelque chose de phénoménal, une grande expérience, est une rencontre solennelle avec Dieu. Participation à la messe devrait découler de désir, pas de l’obligation. Ne pas participer à la Messe est pas un péché. Mais le péché est la paresse. Et cela est une autre question. Il n’y a pas le droit – il n’y a pas de dépassement, donc il n’y a pas de péché. Les commandements sont une invitation au salut.

          Ces questions et d’abus inappropriées sont nombreux. Pénitents sont traités comme une masse grise, qui ne devrait humblement courber la tête et dire «oui».

          Est le pardon peut être obtenu d’une autre manière? À chaque Messe est tenue de manière. une confession générale (Confiteor: le premier mot et le nom de la prière Confiteor) – fidèles à refuser un acte de pénitence, qui – selon les enseignements de l’Église catholique – enlève les péchés véniels. Prier aussi avec les mots: pardonne-nous nos offenses, comme nous aussi nous pardonnons à ceux qui nous ont offensés (Matthieu 6:12); Seigneur, si tu le veux, tu peux me rendre pur (Mt 35,2); Seigneur, je ne suis pas digne que tu entres sous mon toit, mais dis seulement une parole et mon âme sera sauvé (la liturgie), nous les suivons directement à Dieu. Si cela ne fonctionne pas, alors vaine est notre question (prière)[1].

          Confession sous la forme d’une prière pour moi est plus honnête. D’abord,  in ne faut pas choisir des mots. Confession des péchés peut être mentale (sans paroles). L’homme est conscient qu’il est par Dieu entendit. Si l’intention de l’homme est vrai et sincère, il n’y a pas de meilleure confession. Courage, mon enfant, tes péchés te sont pardonnés (Matthieu 9:2); Tout ce que vous demanderez avec foi par la prière, vous le recevrez (Matthieu 21:22). Pardonnez, et vous serez pardonnés (Luc 6:37).

          En Pologne, il y a une conviction profondela nécessité de la confession et de l’incapacité d’une autre purge, beaucoup de gens ne pas utiliser l’Eucharistie. En revanche, dans les églises occidentales (Canada, Suisse), où le même venir au temple et bons donnera droit à une personne de participer activement à la sainte communion.

          Suivant les traces d’églises occidentales devrait envisager d’abandonner du tout avec un aveu d’injonction (lat. de lege ferenda, in spe). Laissez la formule confession confessionnal pour ceux qui ressentent le besoin et l’accepter. Dans la canon 960 et 961 permettent la réconciliation par d’autres moyens. Sans aucun doute, où les prêtres sont dignes d’exercer une telle fonction importante, la confession donne “de bons fruits”. Cependant, vous devriez envisager la création de formes alternatives de la confession et de la légitimer par la loi. Elle exploite actuellement une telle possibilité dans le cas de nécessité absolue (indult) – guerre, de catastrophes. Le prêtre donne l’absolution à tous ceux qui, dans sa conscience et a avoué leurs péchés.

          Les églises catholiques anciennes (à l’exception de l’Eglise vieille-catholique en Pologne) sainte confession est une confession commune du total, soit. Participer à l’ensemble des pénitents adultes reçoivent la rémission de tous les péchés. Enfants et adolescents de moins de 18 ans sont tenus de joindre à la confession confessionnal. Parmi les églises, la Vieille Eglise catholique Mariavite seulement dans une confession générale comprend tous les croyants indépendamment de leur âge. Ils ont abandonné la confession individuelle. La plupart des protestants (luthériens, sauf) rejette le confessionnal de la confession, parce qu’ils croient qu’il ne peut pardonner les péchés, Dieu.

          Est-ce que  l’Eglise catholique actuelle est prêt à changer? La façon dont je nous vois bientôt un autre conseil. L’intégrisme (du conservateur actuel, se référant à la réticence aux changements et aux compromis doctrinaux) ne peut pas maintenir longtemps en raison de l’énorme pression et de la demande sociale et monde en mutation rapide.


[1] Apparemment, Jésus dit à Saint-Bernard ces mots: Sachez que pour toute la grâce allait demander au nom des plaies (plaies sur son épaule en portant la croix), il sera donné, et tous ceux qui, à travers son amour vénère me ferai, refusant trois fois le «Notre Père», trois fois “Je vous salue Marie” trois fois “Glory” chaque jour, de pardonner les péchés véniels et je ne me souviens pas de péché mortel (Andrea Tornielli, Mystère de Padre Pio et Karol Wojtyla, Ed. Saint-Paul, Czestochowa 2008, p. 62). Le Dialogue de Saint-Catherine de Sienne, Ed. . En 1987, p 129, vous pouvez lire les paroles prononcées par Jésus: Si la confession est pas possible, il suffit de contrition de cœur. Dans le livre Embrassons-nous de l’amour (Ed. Michalineum 2008) à la p. 15 cité les paroles de Dieu, pardonné et vous pardonnons chaque fois que vous demandez.

Tłumaczenie

          Grzech jest pojęciem, które bardzo trudno jest zdefiniować. Ten sam czyn może w ogóle nie być grzechem, a w innych okolicznościach może być grzechem ciężkim. Wszystko zależy od okoliczności jego popełnienia. Każdy grzech trzeba rozpatrywać indywidualnie w szerokim spektrum ocen. Kradzież pożywienia nie jest grzechem, gdy głodujący ginie z głodu. Natomiast kradzież pożywienia głodującemu przez nasyconego jest grzechem ciężkim. Istnieją czyny moralnie obojętne (adiafory), które są przedmiotem zgorszenia. Np. ksiądz  jedzący publicznie mięso w piątek (z przyczyn np. zdrowotnych) może gorszyć osoby nie znające powodu takiej konsumpcji. Podobnie widok księdza całującego serdecznie swoją siostrę na przywitanie. Ktoś może pomyśleć, że całuje się z kochanką, itp.

          Gniew jest zjawiskiem moralnie ambiwalentnym: może być uczynkiem dobrym albo złym, zależnie od przedmiotu i okoliczności. Jest wykroczeniem, gdy brakuje mu właściwej racji.

          Bardzo częstym, a zwykle lekceważonym jest grzech zaniechania. Mało kto dostrzega w sobie winę bierności. Niekiedy jest jednak bardzo poważnym przewinieniem. Np. brak opieki nad chorymi, starszymi rodzicami.

          Istnieją zdarzenia, które mylnie przyjmuje się za grzechy. Np. brak odmawiania codziennych modlitw porannych i wieczornych, nie uczestniczenie we mszy niedzielnej, nie przystępowanie do Komunii św., nie uczenie się religii, picie alkoholu (w sposób umiarkowany), seks osób starszych, gdy nie ma już możliwości prokreacyjnych i inne.

          Ponieważ ocena grzechu mieści się w szerokim spektrum ocen, nie wolno nikomu, oprócz osób do tego powołanych, oceniać czynów drugiego człowieka.

          Spowiedź jest sakramentem pokuty, środkiem przebaczania (indulgencja). Bóg Ojciec i Miłosierdzia, który pojednał nas ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie, zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła (liturgia spowiedzi).

          W Piśmie świętym wielokrotnie poruszane są sprawy związane z wyznawaniem grzechów: Wtedy stojąc wyznawali swoje grzechy i wykroczenia swych ojców. Stali więc na swoim miejscu, a lewici czytali z księgi Prawa Pana, Boga swojego, przez ćwierć dnia, przez drugą ćwierć wyznawali swe grzechy klęcząc przed Panem, Bogiem swoim (Ne 9,2). Klęcząc przed domem Bożym, modlił się i wyznawał grzechy (Ezd 10,1); Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości (1 J 1,9); Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów (Mk 1,4); Przyjmowano od niego chrzest w rzecze Jordanie, wyznając przy tym swe grzechy (Mt 3,6); Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy (Jk 5,16).

          Jezus nadaje uczniom władzę odpuszczania (absolucja) i zatrzymywania grzechów: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane (J 20, 22b–23).

          Choć najważniejszą częścią spowiedzi jest wyznanie grzechów i otrzymanie rozgrzeszenia (absolucja), to stanowi ona także pewne przewodnictwo w sprawach sumienia, o ile trafi się na odpowiedniego spowiednika. Św. Teresa z Ávila takiego, który by ją zrozumiał, szukała przez całe dwadzieścia lat. Jak pisała: niemałą duszy mojej szkodę wyrządzili spowiednicy niedouczeni. […] Co było grzechem powszednim, w tym upewniali mię, że żadnego nie ma grzechu. Co było bardzo ciężkim grzechem, to mi podawali za powszedni. […] Od spowiedników małą pomoc miałam (Księga Życia).

          Spowiedź występuje nie tylko w chrześcijaństwie, ale
i w bardzo wielu religiach istniejących jeszcze przed chrześcijaństwem.  Wielką  wagę  do  spowiedzi  przywiązywał Fiodor Dostojewski (1821–1881) i dlatego w jego utworach tak często występują wyznania konfesyjne.

          W 1215 Sobór Laterański IV wprowadził do dziś obowiązujące regulacje dotyczące pokuty, tj. obowiązek spowiedzi przynajmniej raz w roku w czasie wielkanocnym oraz tajemnicę spowiedzi. Obowiązek spowiedzi usznej utrwalił się na Zachodzie przed 1100 rokiem.

          Przed Soborem Trydenckim ofiara pieniężna na rzecz budowy kościoła była traktowana jak pokuta powodująca darowanie doczesnych kar za grzechy. Dopiero w XVI wieku wprowadzone zostały powszechne dziś konfesjonały. Po raz pierwszy o konfesjonale wspomina synod w Sewilli z 1512 r.

          Dzisiejsze praktyki pokutne reguluje Ordo Poenitentiae (1973). Katolicy mają obowiązek przystąpienia do spowiedzi przynajmniej raz w roku oraz wtedy, gdy popełnią tzw. grzech śmiertelny (przystąpienie do komunii w stanie grzechu śmiertelnego jest świętokractwem, a więc grzechem szczególnie ciężkim).

          Według ks. prof. Daniela Olszewskiego: Ojcowie Kościoła informują, że w Kościele starożytnym spowiedź publiczna i uszna (auricularis); publiczna była doradzana, a uszna obowiązywała wiernych. We wczesnym średniowieczu spowiedź publiczna prawie zanikła, a uszna stała się praktyką powszechną. Tak więc spowiedź uszna jest stałą praktyką w Kościele od czasów starożytnych.

          W spowiedzi nie chodzi o to, żeby opowiedzieć grzechy albo zrobić sprawozdanie ze zła (dokładną buchalterię), jakie się uczyniło, ale o szczere przedstawienie swojej duchowej sytuacji. Ze spowiedzi należy usuwać rzeczy, co do których nie ma się pewności, że są grzechem. Należy powstrzymywać się od opisywania okoliczności grzechu (chyba, że zmienia to charakter grzechu).

          Zwykle spowiedź trwa kilka minut. Czy można w tym czasie zdać prawdziwą relację ze stanu swej duszy? Chyba nie. Często charakter i wielkość grzechu sąt obwarowane różnymi zdarzeniami, przypadkami i trudno wysublimować moment popełnianego grzechu. Czy tak naprawdę można podać ilość (zgodnie z KPK kan. 988 §1,2) popełnionych grzechów ciężkich? Grzechy to nie kwanty energii, które można policzyć. Grzechy mają swoje cienie i różne zabarwienia. Ten sam grzech dzisiaj, może być jutro co do wagi mniejszy lub większy. Jeżeli przy wyznawaniu grzechów istnieje prawdopodobieństwo podania błędnej ilości popełnianych czynów „na oko”, „mniej więcej”, to czy ma to sens? Nie sądzę, aby Bogu o to właśnie chodziło. Bardzo często, po pierwszych chwilach „lekkości na duchu” przychodzi refleksja, że spowiedź nie do końca była taka, jaka być powinna. Penitent jest niezadowolony, bo źle przedstawił swój grzech, przez co kapłan inaczej odczytał jego intencje. Po spowiedzi często przypominane są grzechy, które zapomniało się w trakcie spowiedzi. Pozostaje poczucie niespełnienia dobrej spowiedzi, niesmak i złość na samego siebie.

          W Koranie nie ma wyraźnego podziału na grzechy ciężkie i powszednie, ani ich systematycznego katalogu.

          Dzisiejsza mentalność ludzka jest inna niż przed wiekami. Człowiek bardziej potrzebuje poczucia wolności zwłaszcza, gdy chodzi o coś tak delikatnego jak sumienie. Jak daje się zauważyć, obecnie wierni (zwłaszcza na Zachodzie) odchodzą od sakramentu pokuty. Dlaczego? Trzeba na to pytanie odpowiedzieć otwarcie. Zwierzanie się ze swoich najbardziej intymnych dramatów Miłosiernemu Bogu, ale za pośrednictwem człowieka, jest po prostu niesmaczne. Do tego wniosku dawno już doszły kościoły protestanckie (poza luteranami). Kościelny obowiązek spowiedzi przynajmniej raz w roku w czasie wielkanocnym jest imperatywem – duchowym przymusem. Jak pogodzić potrzebę duchową przystąpienia do sakramentu pokuty z narzuconym terminarzem? Kościół rości sobie prawo ingerowania w duszę człowieka w sposób bezwzględny, totalitarny. Być może stąd biorą się nieuzasadnione zwyczaje zbierania karteczek potwierdzających odbytą spowiedź.

          Do spowiedzi konfesyjnej zniechęca dzisiejsza nieobyczajność kapłanów, demoralizacja oraz nieumiejętność spowiadania. Ich postępowanie jest powszechnie znane. Jak reagować na pytania spowiedników, które uważa się za nadużycie? Na przykład, spowiednik pyta: Czy chodzisz do Kościoła w niedzielę? Po pierwsze, sam fakt nie chodzenia do Kościoła nie jest grzechem (adiafora: czyn moralnie obojętny)! Uczestnictwo we Mszy świętej nie jest warunkiem przykazania – Pamiętaj, abyś dzień święty święcił. Przykazania nie są kodeksem, a więc nie jest to prawo. „Pamiętaj” nie jest imperatywem. Jest przypomnieniem, że nadchodzi dzień, w którym należy szczególnie czcić Boga. Boga można wielbić na różne sposoby. Msza stanowi apogeum kultu. Jest czymś fenomenalnym, ogromnym przeżyciem, jest uroczystym spotkaniem z Bogiem. Uczestnictwo we Mszy świętej powinno wynikać z pragnienia, a nie z obowiązku. Nie uczestniczenie we Mszy nie jest grzechem. Grzechem jest natomiast lenistwo. A to już inne zagadnienie. Nie ma prawa – nie ma przekroczenia, a więc nie ma grzechu. Przykazania są zaproszeniem do zbawienia.

          Takich nieprawidłowych pytań i nadużyć jest wiele. Penitenci traktowani są jak szara masa, która powinna jedynie z pokorą schylać głowę i mówić „tak jest”.

          Czy przebaczenie można otrzymać w inny sposób? Na każdej Mszy świętej odbywa się tzw. spowiedź powszechna (confiteor: pierwsze słowo i nazwa modlitwy spowiedzi powszechnej) – wierni odmawiają akt pokuty, który – według nauki Kościoła katolickiego – gładzi grzechy powszednie. Również modląc się słowami: i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili (Mt 6,12); Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić (Mt 35,2); Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod mój dach, ale powiedz tylko słowo, a będzie zbawiona dusza moja (słowa liturgii), kierujemy je bezpośrednio do Boga. Jeżeli to nie skutkuje, to próżna jest nasza mowa (modlitwa).[1]

          Spowiedź w formie modlitwy według mnie jest bardziej szczera. Po pierwsze, nie trzeba starać się dobierać słów. Wyznanie grzechów może być myślne (bez słów). Człowiek ma świadomość, że jest przez Boga wysłuchany. Jeżeli intencja człowieka jest prawdziwa i szczera, to nie ma lepszej spowiedzi. Ufaj, synu, odpuszczają ci się twoje grzechy (Mt 9,2); I otrzymacie wszystko, o co na modlitwie z wiarą prosić będziecie (Mt 21,22). Odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone (Łk 6,37).

          Ponieważ w Polsce panuje głębokie przekonanie
o konieczności sakramentu spowiedzi i niemożności innego oczyszczenia się, wiele osób nie korzysta z Eucharystii. Inaczej jest w kościołach zachodnich (w Kanadzie, w Szwajcarii), gdzie samo przyjście do świątyni i dobra wola upoważniają człowieka do czynnego udziału w Komunii Świętej.

          Idąc śladem kościołów zachodnich należy rozważyć rezygnację w ogóle z formy nakazu spowiedzi (łac. de lege ferenda, in spe). Pozostawić formułę spowiedzi konfesyjnej dla tych, którzy czują taką potrzebę i ją akceptują. W KPK kan. 960 i 961 dopuszczają pojednanie w inny sposób. Niewątpliwie, tam gdzie kapłani są godni sprawowania tak poważnej funkcji, spowiedź daje „dobre owoce”. Należy jednak zastanowić się nad stworzeniem alternatywnych form wyznawania grzechów i usankcjonować to prawnie. Obecnie funkcjonuje taka możliwość w przypadku wyższej konieczności (indult) – wojny, katastrofy. Kapłan udziela rozgrzeszenia wszystkim tym, którzy w swym sumieniu wyznali swe grzechy.

          W kościołach starokatolickich (za wyjątkiem Kościoła starokatolickiego w RP) spowiedź święta powszechna ma charakter spowiedzi całkowitej, tzn. uczestniczący w niej wszyscy pełnoletni penitenci otrzymują odpuszczenie wszystkich grzechów. Dzieci i młodzież do lat 18 mają obowiązek przystępowania do spowiedzi konfesyjnej. Wśród kościołów starokatolickich jedynie w Kościele Mariawitów spowiedź powszechna obejmuje wszystkich wiernych niezależnie od ich wieku. Zaniechali oni spowiedź indywidualną. Większość protestantów (z wyjątkiem luteran) odrzuca spowiedź konfesyjną, ponieważ ich zdaniem darować grzechy może tylko Bóg.

          Czy obecny Kościół katolicki przygotowany jest na zmiany? Według mnie czeka nas już wkrótce kolejny sobór. Integryzm (prąd zachowawczy, odnoszący się z niechęcią do zmian doktrynalnych i kompromisów) nie może się długo utrzymać ze względu na ogromne parcie i zapotrzebowanie społeczne oraz szybkość zmieniającego się świata.


[1] Podobno Jezus powiedział do św. Bernarda takie słowa: Wiedz, że o jakąkolwiek łaskę zostanę poproszony w imię tej rany (rana na ramieniu od dźwigania krzyża), zostanie ona udzielona, a wszystkim tym, którzy przez jej miłość czcić mnie będą, odmawiając trzy razy „Ojcze nasz”, trzy razy „Zdrowaś Maryjo” i trzy razy „Chwała Ojcu” codziennie, przebaczę grzechy powszednie i nie będę pamiętać o grzechach śmiertelnych (Andrea Tornielli, Tajemnica ojca Pio i Karola Wojtyły, Wyd. Św. Pawła, Częstochowa 2008, str. 62). W Dialogu św. Katarzyny ze Sieny, Wyd. W drodze, 1987, na str. 129 można przeczytać słowa wypowiedziane przez Jezusa: Jeżeli spowiedź jest niemożliwa, wystarczy skrucha serca. W książce Pozwólcie ogarnąć się miłości (Wyd. Michalineum 2008) na str. 15 cytowane są słowa Boga: Przebaczyłem i przebaczam wam zawsze, kiedy poprosicie o to.

Evangile selon s. Luc 48 i tłumaczenie

          Dans mon expérience, il est très difficile d’arriver à comprendre les paroles de Jésus:  Il est impossible qu’il n’arrive pas des scandales (Luc 17:1). Comment est-il possible que Jésus lui-même admet que le monde doit être un péché? Après tout, ce monde créé par Dieu. Pourquoi ne pas veillé à ce que le monde était pur?! Sur cette question doit être qu’on ne peut pas créer un tel monde. Pourquoi? La politesse est le résultat d’une liberté. Logiquement, cela ne peut pas être résolu. Ou le monde sera pur, mais devra être déterminé, ou libre, avec la possibilité d’une action gratuite. Face à ce péché originel logique était inévitable et il était seulement une question de temps. Mené à l’affaiblissement de la relation avec Dieu qui est la perfection. Perfection ne peut pas aller de pair avec le péché. Le conflit était donc inévitable, donc: Il est impossible qu’il n’arrive pas des scandales (ibid). La première relation parfaite avec Dieu (juste après la création de la population) était cassé. L’homme est pas en mesure de restaurer. Il est arrivé. Sin brisa. Pour restaurer vous avez besoin de quelqu’un dans la nature l’égal de Dieu. Dieu avait devant lui un dilemme. Bien sûr, il ne pouvait être garantie seule et Rédempteur d’être pécheur. En fin de compte, il est son travail et ses enfants.

          L’intention était la révélation de Dieu à l’homme d’une manière plus concrète (un peu sensuelle). Il est nécessaire de surmonter la barrière de la nature. Selon ce concept, Dieu a choisi de se révéler dans un être humain en donnant ses premiers contingents propres. Il proposait d’élever un homme de substance, pour être en mesure de démontrer ce fait. Il est donc l’occasion de rétablir la relation originelle avec Dieu. Jésus parfaitement lire l’état de la vérité de cette possibilité. Il a entrepris cet effort, mais il n’a pas eu. Il a entrepris cet effort, mais il n’a pas eu. Jésus était un homme, et il a donc dû volonté libre. Dieu a décidé de ce sacrifice, car elle était parfaite en soi. Il l’a fait efficace. Jésus leva sur la croix était un cadeau à faire le bien de Dieu. Combinant sa volonté à la volonté du Père est devenue l’une Loi Le jeu des acteurs de Dieu. Le Fils égal au Père en action (pas ontologiquement). S’il vous plaît noter que parler de l’égalité Père et le Fils dans l’action évite le polythéisme ontologique. Il n’y a pas deux dieux. Il est Dieu le Père et le Fils, Jésus, égal au Père en action.

          La théologie de proposition ne reconnaît la catéchèse actuelle. Un petit changement permet de créatures surnaturelles théologiques rationnels embrassant et la compréhension de la nécessité et le mécanisme de la rédemption humaine.

         La présente citation se termine par les mots: mais malheur à celui par qui ils arrivent  (Luc 17.1). Il porte sur des questions de pécheur. Le péché est une faille spirituelle (relation) à l’âme. Tout le monde aura à le battre sur la base individuelle et en se fondant sur la Loi sur la rédemption par Jésus-Christ.

Tłumaczenie

        Z moich doświadczeń wynika, że bardzo trudno przychodzi zrozumieć słowa Jezusa: Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia (Łk 17,1). Jak to jest możliwe, że sam Jezus przyznaje, że świat musi być grzeszny? Przecież ten świat stworzył Bóg. Dlaczego nie zadbał o to, aby świat był bezgrzeszny?! Na takie pytanie trzeba odpowiedzieć, że nie można stworzyć takiego świata. Dlaczego? Grzeszność jest skutkiem danej wolności. Logicznie nie da się tego rozwiązać. Albo świat będzie bezgrzeszny, ale będzie musiał być zdeterminowany, albo wolny, z możliwością działań swobodnych. Wobec tej logiki grzech pierworodny był nieunikniony i był tylko kwestią czasu. Spowodował osłabienie relacji z Bogiem, który jest Doskonałością. Doskonałość nie może iść w parze z grzesznością. Konflikt był więc nieunikniony, stąd: Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia (tamże). Pierwsza doskonała relacja z Bogiem (tuż po stworzeniu ludzi) została zerwana. Człowiek nie jest w stanie jej przywrócić. Stało się. Grzech ją zepsuł. Aby ją przywrócić trzeba kogoś z natury równej Bogu. Bóg miał przed sobą dylemat. Oczywiście mógł być sam Gwarantem i Odkupicielem istoty grzesznej. W końcu to Jego dzieło i Jego dzieci.

          W zamyśle Boga było objawienie się człowiekowi w bardziej konkretny sposób (niejako zmysłowy). Trzeba było pokonać barierę natur. W myśl tej koncepcji, Bóg postanowił objawić się w istocie ludzkiej nadając jej wpierw własne parytety. Zamierzył wywyższyć człowieka do swej istoty, aby mógł się w tej istocie ukazać. Pojawiła się więc możliwość przywrócenia pierwotnej relacji z Bogiem. Jezus doskonale odczytał ze stanu Prawdy tę możliwość. Podjął się tego trudu, choć nie musiał. Jezus był Człowiekiem, a więc miał wolną wolę. Bóg zgodził się na tę Ofiarę, bo była ona sama w sobie doskonała. Uczynił ją skuteczną. Jezus, wywyższony na krzyżu otrzymał dar czynienia Dobra z poziomu Boga. Łącząc swoją wolę z wolą Ojca stał się jednym Aktem Działającym z Bogiem. Syn równy Ojcu w działaniu (nie ontologicznie). Proszę zwrócić uwagę, że mówiąc o równości Ojca i Syna w działaniu unika się politeizmu ontologicznego. Nie ma dwóch bogów. Jest Bóg-Ojciec i Syn Jezus, równy z Ojcem w działaniu.

          Przedstawiona propozycja teologiczna w niczym nie ujmuje dotychczasowej katechezie. Niewielka zmiana teologiczna pozwala na rozumowe ogarnięcie nadprzyrodzonych istot oraz zrozumienie konieczności i mechanizmu Odkupienia człowieka.

          Omawiany cytat kończy się słowami: lecz biada temu, przez którego przychodzą (Łk 17,1). Dotyczy on zagadnienia od strony grzesznika. Grzech jest skazą duchową (relacji) na duszy. Każdy będzie musiał indywidualnie go pokonać bazując i licząc na Akcie Odkupienia przez Jezusa Chrystusa.

Evangile selon s. Luc 47 i tłumaczenie

          La péricope début du Royaume de Dieu (Luc 16,16–17) présente l’état ensuite de la base théologique: Il est plus facile que le ciel et la terre passent, qu’il ne l’est qu’un seul trait de lettre de la loi vienne à tomber (Luc 16:17). Du point de vue de deux mille. années, il est difficile de se mettre d’accord avec cette opinion, même si elle ne concernait que la loi morale. Jésus était un révolutionnaire dans les lois morales. Il a établi une valeur complètement différente par rapport au comportement d’un Dieu aimant et miséricordieux. Les anciens l’éthique a été basée sur Dieu comme un être de la décision (qui récompense et punir).

          La péricope Indissolubilité du mariage (Luc 16:18) est synoptique et doublons péricope de l’évangile de Matthieu et l’Évangile de Marc (cf. Mt 05:32; Marc 10,11). Définition de facto de l’adultère : Quiconque répudie sa femme et en épouse une autre commet un adultère, et quiconque épouse une femme répudiée par son mari commet un adultère (ibid).

          La péricope homme riche et du pauvre Lazare (Luc 16:19–21) révèle le mystère du royaume de Dieu. Entre le monde réel et le surnaturel existe un écart en raison de la nature différente. Bien que ces deux réalités se mêlent, qu’il n’y a pas d’instruments qui a permis l’interopérabilité d’avion. Le cas de Samuel rappeler le monde des morts et parler avec Saul est le résultat d’une intervention extraordinaire du Créateur lui-même. Il lui a permis. Peut-être, tout se passait dans une vision névrotique. Le monde surnaturel est étanche à l’air. Il n’a rien de surprenant. Le monde réel est le produit et, inévitablement, doit avoir lieu plus faible. Il est difficile de combiner l’éternité avec la temporalité. Dans la vie, l’humanité est exposée au péché, dans l’éternité il n’y a pas un tel danger.

          La péricope montre le chemin caractéristique de l’esprit humain et la nature humaine. Concepts, théories, la foi, une fois intégrées dans l’esprit, donc parfois difficile à régler, une preuve claire que même ils ne peuvent pas les changer: S’ils n’écoutent pas Moïse et les prophètes, ils ne se laisseront pas persuader quand même quelqu’un des morts ressusciterait (Luc 16:31).

          Dans une note écrite, Saul n’a pas été converti, mais il a vu Samuel à Endor (1 Samuel 28:14); Les pharisiens virent Lazare, quand il est sorti de la tombe (Jean 11:44-50; Jean 12:1); En outre, la résurrection de Jésus a tenté d’expliquer la tromperie (Mt 28:12-15). Je reconnais que je ne peux pas vraiment expliquer cette imperfection humaine. Le fait est que je dois l’occasion de rencontrer à cette condition, surtout quand je me suis un peu un autre aperçu de la foi présente. Les gens ont peur du changement. Changements de leur causer de l’anxiété. Ils perdent confiance et pied. Les changements sont eux-mêmes obligent à le nouvel ordre vision du monde. Peut-être qu’il est un frein à l’évolution du raisonnement du monde et le surnaturel.

Tłumaczenie

          Perykopa Początek królestwa Bożego (Łk 16,16–17) prezentuje ówczesny stan bazy teologicznej: Lecz łatwiej niebo i ziemia przeminą, niż żeby jedna kreska miała odpaść z Prawa (Łk 16,17). Z perspektywy 2 tys. lat trudno zgodzić się z tym zdaniem, nawet gdyby dotyczyło tylko prawa moralnego. Jezus był rewolucjonistą w prawach moralnych. Ustawił zupełnie inaczej wartości zachowań w stosunku do Boga miłującego i miłosiernego. Stara etyka bazowała na Bogu jako Istoty rządzącej (który wynagradzał i karał).

          Perykopa Nierozerwalność małżeństwa (Łk 16,18) jest synoptyczna i powiela perykopy z Ewangelii wg Mateusza i z Ewangelii wg Marka (Mt 5,32; Mk 10,11). De facto jest definicją cudzołóstwa: Każdy, kto oddala swoją żonę, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo; i kto oddaloną przez męża bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo  (tamże).

          Perykopa Bogacz i ubogi Łazarz (Łk 16,19–21) odsłania tajemnicę królestwa Bożego. Między światem rzeczywistym a nadprzyrodzonym istnieje przepaść ze względu na różną naturę. Mimo, że te dwie rzeczywistości wzajemnie się przenikają, to brak jest instrumentów, które by pozwoliły na płaszczyznę współdziałania. Przypadek przywołania Samuela ze świata umarłych i rozmowa z Saulem to skutek nadzwyczajnej ingerencji samego Stwórcy. On na to zezwolił. Być może, wszystko odbyło się w widzeniu neurotycznym. Świat nadprzyrodzony jest hermetyczny. Trudno się dziwić. Świat rzeczywisty jest wytworem i siłą rzeczy musi zajmować miejsce niższe. Trudno połączyć wieczność z doczesnością. Za życia ludzkość narażona jest na grzeszność, w wieczności nie ma takiego niebezpieczeństwa.

          Perykopa pokazuje przy okazji cechę ludzkiego umysłu i ludzkiej natury. Pojęcia, teorie, wiara raz wbite w umysł, tak niekiedy mocno się osadzają, że nawet jednoznaczne dowody nie potrafią ich zmienić: Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą  (Łk 16,31). W przypisie napisano: Saul nie nawrócił się, chociaż widział Samuela w Endor (1 Sm 28,14); Faryzeusze widzieli Łazarza, gdy wyszedł z grobu (J 11,44–50; J 12,1); Także zmartwychwstanie Jezusa usiłowano wytłumaczyć oszustwem (Mt 28,12–15). Przyznaję, że nie bardzo potrafię wytłumaczyć tę ludzką niedoskonałość. Faktem jest, że mam okazję spotykać się z tą przypadłością, zwłaszcza gdy sam prezentuję trochę innych ogląd wiary. Ludzie boją się zmian. Zmiany wywołują w nich lęki. Tracą pewność siebie i grunt pod nogami. Zmiany zmuszają do nowego uporządkowania sobie światopoglądu. Być może, to jest hamulcem do zmian w rozumowaniu świata i rzeczywistości nadprzyrodzonej.